Περίοπτη θέση στο ...ευρύχωρο «προοδευτικό μέτωπο» που προβάλλει κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και οι υπόλοιπες δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας, κατέχει η κυβέρνηση συνασπισμού της Γερμανίας, όπως έγινε φανερό ακόμα μία φορά μετά και την πρόσφατη συνάντηση Τσίπρα - Σολτς στο Βερολίνο.

Η γερμανική κυβέρνηση, «φωτεινός σηματοδότης», όπως ονομάζεται λόγω των χρωμάτων των κομμάτων που την απαρτίζουν (Σοσιαλδημοκράτες, Πράσινοι, Φιλελεύθεροι), κυβερνά τη χώρα από το 2021, μετά και τη μεγάλη εκλογική ήττα των χριστιανοδημοκρατών (CDU/CSU).

Σε αυτή, οι σοσιαλδημοκράτες, αφού προεκλογικά ξιφουλκούσαν κατά της «δεξιάς και του φιλελευθερισμού της Μέρκελ» - με την οποία να μην ξεχνάμε ότι προηγουμένως είχαν συγκυβερνήσει στον «μεγάλο συνασπισμό» - τελικά επέλεξαν ως κυβερνητικό εταίρο τους Φιλελεύθερους. Φαίνεται ότι κι αυτοί χωρούν στην «προοδευτική διακυβέρνηση», μαζί με τους Πράσινους, που συμπληρώνουν το κυβερνητικό σχήμα.

Οι τελευταίοι μάλιστα είναι οι αγαπημένοι του Βαρουφάκη, ο οποίος έσπευσε να δηλώσει ότι «τους λυπάμαι γιατί ανέλαβαν το πράσινο υπερυπουργείο χωρίς λεφτά», εκφράζοντας για μια ακόμα φορά την αγωνία του να προχωρήσει ο σχεδιασμός της λεγόμενης «πράσινης μετάβασης» προς όφελος του κεφαλαίου.

Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΟΣΑ, ο πραγματικός μισθός στη Γερμανία το 2022 σημείωσε μείωση 4,3% σε σχέση με το 2021. Χαρακτηριστική είναι η εξέλιξη του κατώτατου μισθού/ωρομισθίου¹ στη μεγαλύτερη οικονομία της ΕΕ, σε συνθήκες μάλιστα γενικευμένης ακρίβειας.

Ενδεικτικά, το 2019, επί κυβέρνησης Χριστιανοδημοκρατών, το ωρομίσθιο (που καθορίζεται όπως και στην Ελλάδα με κυβερνητική απόφαση) αυξήθηκε κατά 35 λεπτά, το 2020 κατά 16 λεπτά, ενώ το 2022 έκανε το ...μεγάλο άλμα της τάξης του 1,50 ευρώ. Και όλα αυτά τη στιγμή που μόνο το 51% των εργαζομένων καλύπτεται από Συλλογική Σύμβαση Εργασίας.

Η εργασιακή ανασφάλεια εντείνεται, με το kurzarbeit (βραχυχρόνια εργασία), δηλαδή την αναγκαστική «ευέλικτη» εκ περιτροπής εργασία για τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα με κρατικό επίδομα. Οταν η επιχείρηση δεν βγάζει το κέρδος που περίμενε, ζητάει ενίσχυση από το κράτος, το οποίο καλύπτει τον μισθό των εργαζομένων, που πέφτει στο 60%. Ο εργοδότης αποκτά ταυτόχρονα τη δυνατότητα να καλεί τον εργαζόμενο όποτε θέλει και ανάλογα με τις ανάγκες του για δουλειά.

Το ποσοστό των εργαζομένων με kurzarbeit παραμένει σε ιστορικά υψηλό επίπεδο μετά και την πανδημία (9% αύξηση από Γενάρη σε Φλεβάρη του 2023). Το τέλος των «έκτακτων μέτρων» δεν ήρθε ποτέ. Αντιθέτως, η γερμανική κυβέρνηση, στο όνομα του «να μη διαταραχθούν οι εφοδιαστικές αλυσίδες λόγω του πολέμου στην Ουκρανία», δηλαδή να μη διαταραχθεί η κερδοφορία των μονοπωλίων, με καθοριστική «συμβολή» του σοσιαλδημοκράτη υπουργού Εργασίας, παρέτεινε τις «ειδικές ρυθμίσεις για το kurzarbeit», που σημαίνει ότι ο εργοδότης συνεχίζει να απολαμβάνει αυτήν τη «διευκόλυνση» για όσους εργαζόμενους τον βολεύει.

Τρανό παράδειγμα ο κολοσσός της αυτοκινητοβιομηχανίας «Mercedes-Benz», που έκανε αίτηση υπαγωγής στο σύστημα kurzarbeit παρά τα κέρδη δισεκατομμυρίων ευρώ που είχε το 2022.

Ενδεικτικό για την κατάσταση στους χώρους δουλειάς είναι και το γεγονός ότι η Γερμανία βρίσκεται στο «ΤΟP 5» των χωρών με τα περισσότερα εργατικά ατυχήματα - εργοδοτικά εγκλήματα. Ενας οικοδόμος νεκρός κάθε τρεις μέρες στη χώρα είναι θλιβερός απολογισμός.

Επιπρόσθετα, 1 στους 3 νέους είναι άνεργος, ενώ όσοι βρίσκουν δουλειά είναι τις περισσότερες φορές μέσω δουλεμπορικού γραφείου, που σημαίνει κατακρεουργημένα εργασιακά δικαιώματα και «ελαστικές» σχέσεις εργασίας. Το κόστος ζωής είναι μεγάλο και το 37% σχεδόν του εισοδήματος των νοικοκυριών καταναλώνεται για στέγαση, Ενέργεια και δαπάνες κατοικίας.

Τα επιτόκια στη Γερμανία υπερτριπλασιάστηκαν, από 1,1% σε 3,6%, πέρυσι, και επιτελεία των τραπεζών προβλέπουν αύξηση των κατασχέσεων λόγω αύξησης του ιδιωτικού χρέους. Τα ενοίκια αυξήθηκαν 5,8% το πρώτο τρίμηνο του 2023 σε σχέση με το πρώτο τρίμηνο του 2022. Αξίζει να σημειωθεί ότι τα τελευταία δέκα χρόνια τα ενοίκια για νέα κτίρια έχουν αυξηθεί κατά 42% σε όλη τη Γερμανία.

Τα δε ζευγάρια ξοδεύουν πάνω από 700 ευρώ τον μήνα ανά παιδί, περισσότερο δηλαδή από το ένα πέμπτο των συνολικών δαπανών του νοικοκυριού. Σε σύγκριση μάλιστα με δέκα χρόνια πριν, οι δαπάνες αυτές αυξήθηκαν κατά 16%. Επιπρόσθετα, το 37,9% των σπουδαστών στη Γερμανία βρίσκεται σε κίνδυνο φτώχειας.

Η ηλικία συνταξιοδότησης αυξάνεται από τα 65 στα 67 έτη έως το 2031²την ώρα που το 12,9% των συνταξιούχων 65 - 75 ετών αναγκάζεται να εργάζεται για να επιβιώσει (5,9% αύξηση σε σχέση με το 2011). Πάνω από το 1/4³μάλιστα των συνταξιούχων ζει με λιγότερα από 1.000 ευρώ, με την πλειοψηφία όσων πλήττονται από τη φτώχεια να είναι γυναίκες.

Το ποσοστό των Γερμανών που κινδυνεύουν από την ενεργειακή φτώχεια αυξήθηκε από 14,5% το 2021 σε 25,2% το 2022. Για τους μεγάλους ομίλους, όμως, τα κυβερνητικά σοσιαλδημοκρατικά επιτελεία του SPD προτείνουν επιπλέον επιδότηση της τιμής της KWh για τους μεγάλους ομίλους!

Αυτήν την κατάσταση, που έχει οξυνθεί πολύ με την αύξηση του πληθωρισμού στο 7,8% και τις αυξήσεις των τιμών Ενέργειας, η γερμανική κυβέρνηση επιχειρεί να τη διαχειριστεί με κρατικές επιδοτήσεις στους παρόχους Ενέργειας για να μειώσουν τις τιμές και άλλα μέτρα, όπως εφάπαξ επιδόματα της τάξης των 100, 200 ή 300 ευρώ, ανάλογα με το εισόδημα, που βέβαια εξανεμίζονται πριν καν δοθούν.

Μαζί με τον πακτωλό χρημάτων στα μονοπώλια, η κυβέρνηση ανέλαβε εξολοκλήρου και τη «διάσωση» του ενεργειακού ομίλου «Uniper», του μεγαλύτερου εισαγωγέα φυσικού αερίου της χώρας, δίνοντας 30 δισ. ευρώ. Η εισφορά όμως που πληρώνουν οι φορολογούμενοι για το φυσικό αέριο παρέμεινε, οδηγώντας τον λαό ουσιαστικά να πληρώσει δύο φορές γι' αυτήν την κρατικοποίηση!

Σε κάθε περίπτωση, η εξαγορά της εταιρείας - μεγαθήριο με λεφτά του λαού έρχεται να επιβεβαιώσει ότι κρατικοποιήσεις και ιδιωτικοποιήσεις είναι όψεις του ίδιου νομίσματος, ότι κριτήριο έχουν πάντα τη διασφάλιση των συμφερόντων του κεφαλαίου, ενώ οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα πληρώνουν το μάρμαρο.

Για όλα τα παραπάνω εδώ και καιρό η Γερμανία κατακλύζεται από ιστορικές απεργίες και διαδηλώσεις απ' άκρη σ' άκρη της χώρας, με τους εργαζόμενους να ζητούν αυξήσεις στους μισθούς που να ξεπερνούν τον πληθωρισμό και ουσιαστικά μέτρα ελάφρυνσης του κόστους διαβίωσής τους.

Τέλος, η κυβέρνηση Σολτς υλοποιεί πρόγραμμα - μαμούθ ύψους 100 δισεκατομμυρίων ευρώ για εξοπλισμούς την επόμενη πενταετία. Το 2021 η Γερμανία εξήγαγε στρατιωτικό εξοπλισμό αξίας 9,35 δισ. ευρώ, και το 2022 8,36 δισ., ενώ μεγάλο μέρος αφορά την πολεμική στήριξη του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία.

Παραπομπές

1. https://www.handelsblatt.com/politik/deutschland/mindestlohn-2023-wie-sich-der-mindestlohn-in-deutschland-bis-heute-entwickelt-hat/25604664.html

2. https://www.sonntagsblatt.de/mindestlohn-reicht-nicht

3. https://www.destatis.de/DE/Presse/Pressemitteilungen/2022/09/PD22_N061_12_13.html

Απεργιακές και άλλες κινητοποιήσεις συνεχίζουν εργαζόμενοι σε μια σειρά από χώρες της Ευρώπης, με επίκεντρο την πάλη για ουσιαστικές αυξήσεις μισθών, για τις συντάξεις και τα εργασιακά δικαιώματα, ενάντια στην αντεργατική επίθεση που κλιμακώνουν κυβερνήσεις και μεγαλοεργοδοσία.

Στη Γαλλία με πολύμορφες αγωνιστικές παρεμβάσεις προετοιμάζονται οι Πρωτομαγιάτικες συγκεντρώσεις που θα πραγματοποιηθούν σε όλη τη χώρα, δίνοντας συνέχεια στον πολύμηνο μαζικό αγώνα των εργαζομένων ενάντια στον νέο αντιασφαλιστικό νόμο της κυβέρνησης Μακρόν.

Την περασμένη Πέμπτη, εργαζόμενοι μαζί με τα συνδικάτα τους από τον κλάδο της Ενέργειας συγκρότησαν ένα «μπλε τρένο» (από το χρώμα των επαγγελματικών οχημάτων τους) με τη συμμετοχή και σιδηροδρομικών από τις Βερσαλλίες, που «διαδήλωσε» στην περιοχή Ιβαλίν, κοντά στο Παρίσι, ζητώντας την απόσυρση των νέων μέτρων.

Στη Μασσαλία, το Εργατικό Κέντρο (UD CGT 13) εκτός από την Πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση, οργανώνει μεγάλη συναυλία στο λιμάνι, με το συγκρότημα «Massilia Sound System», που «επενδύει» τους στίχους του και με αγωνιστικά μηνύματα. Τα έσοδα θα διατεθούν για την ενίσχυση του ταμείου με το οποίο το Εργατικό Κέντρο στηρίζει τις απεργιακές κινητοποιήσεις.

Στη Βρετανία συνεχίζονται κλαδικές απεργιακές κινητοποιήσεις, με επίκεντρο το αίτημα για πραγματικές αυξήσεις μισθών, απέναντι στον πληθωρισμό που ξεπερνά το 10%.

Την Πέμπτη, χιλιάδες εκπαιδευτικοί στην Αγγλία απέργησαν και ξαναβγήκαν στους δρόμους, διεκδικώντας καλύτερους μισθούς και καλύτερα δημόσια σχολεία. Το συνδικάτο NEU, που έχει απορρίψει την απαράδεκτη πρόταση της κυβέρνησης για «αυξήσεις» μόλις 4%, ετοιμάζει άλλες τέσσερις 24ωρες απεργίες έως τη λήξη της σχολικής χρονιάς.

Παράλληλα, συνεχίζονται οι απεργιακές κινητοποιήσεις των σιδηροδρομικών. Οι οδηγοί τρένων και το συνδικάτο ASLEF θα προχωρήσουν σε τρεις ακόμα 24ωρες απεργίες, στις 12 και 31 Μάη και στις 3 Ιούνη.

Στο μεταξύ, πατώντας στο τεράστιο αντιαπεργιακό νομικό οπλοστάσιο που έχουν διαμορφώσει όλες οι βρετανικές κυβερνήσεις, δικαστήριο αποδέχθηκε την προσφυγή του υπουργού Υγείας και έκρινε παράνομη τη δεύτερη μέρα της 48ωρης απεργίας που έχει προκηρύξει το συνδικάτο των νοσηλευτών RCN για τις 1 και 2 Μάη. Το πάτημα του δικαστηρίου ήταν ότι την Πρωτομαγιά λήγει η 6μηνη ισχύς της εξουσιοδότησης που έδωσαν με τεράστια πλειοψηφία τα μέλη του συνδικάτου (μέσα από μια σύνθετη διαδικασία επιστολικής ψήφου) για την προκήρυξη απεργιών...

Σε αντίστοιχο μήκος κύματος, με πρόσχημα τους αποκλεισμούς δρόμων, γεφυρών κ.τ.λ. από περιβαλλοντικές οργανώσεις, η Βουλή των Κοινοτήτων ψήφισε μεσοβδόμαδα νόμο για τη λεγόμενη «διατήρηση της δημόσιας τάξης», προσθέτοντας νέους αδικαιολόγητους περιορισμούς στις διαδηλώσεις.

Στη Γερμανία, νέα προειδοποιητική απεργία πραγματοποίησαν την Τετάρτη οι εργαζόμενοι σε λεωφορεία και τρένα σε πέντε κρατίδια της χώρας, μετά τον πρώτο, ανεπιτυχή γύρο διαπραγματεύσεων για αυξήσεις στους μισθούς.

Στην απεργία στα κρατίδια Σλέσβιχ - Χολστάιν, Κάτω Σαξονία, Βόρεια Ρηνανία - Βεστφαλία, Βαυαρία και Βάδη - Βυρτεμβέργη καλούσαν το συνδικάτο Ver.di και οι ενώσεις μεταφορών του συνδικάτου EVG, το οποίο διαπραγματεύεται με την εταιρεία των σιδηροδρόμων Deutsche Bahn και με άλλες 50 εταιρείες του κλάδου.

Μεγάλες απεργίες στον κλάδο των Μεταφορών πραγματοποιήθηκαν σε όλη τη χώρα τις προηγούμενες βδομάδες, απέναντι στην άρνηση της Deutsche Bahn και των άλλων εταιρειών να ικανοποιήσουν τα αιτήματα των εργαζομένων.