«Εχει υπερωριμάσει σήμερα κατά τη γνώμη μας η αναγκαιότητα συζήτησης για το εάν υπάρχει άλλος δρόμος εξέλιξης και ανάπτυξης της ελληνικής κοινωνίας, για το εάν υπάρχει διέξοδος στα οξυμένα προβλήματα που ζούμε».

Η Αλέκα Παπαρήγα ξεκίνησε αναφερόμενη στις εξελίξεις των τελευταίων ημερών, συνδυάζοντάς τες με τις εξελίξεις της τελευταίας 20ετίας που έχουν επηρεάσει τη ζωή όλων μας. Πρόκειται για τη «μετεξέλιξη της ΕΟΚ σε ΕΕ, την αλλαγή της δομής και το νέο δόγμα του ΝΑΤΟ». Τόνισε πως οι σημερινές αντιλαϊκές επιλογές «είχαν προγραμματιστεί πολύ πριν. Η δραματική ανατροπή του συσχετισμού δύναμης, το γεγονός ότι έλειψε το αντίπαλο δέος, ότι το εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα αδυνάτισε τους βοήθησε να περάσουν αυτά τα μέτρα με λιγότερες αντιστάσεις».

Στόχος τους, είπε, «ήταν να παρθούν πίσω οι κατακτήσεις που υπήρχαν». Με τη βοήθεια της αλματώδους ανάπτυξης της επιστήμης και της τεχνολογίας να κάνουν πιο φθηνή, πιο εκμεταλλεύσιμη την εργατική δύναμη. Επίσης, «να καταργηθεί ο κρατικός τομέας της καπιταλιστικής οικονομίας και αυτές οι κρατικές επιχειρήσεις να περάσουν στα χέρια των μονοπωλίων. Εχουμε - συνέχισε - συνένωση μονοπωλίων, συγκέντρωση όλο και περισσότερου πλούτου σε λιγότερα χέρια και έχουμε και το εξής καινούριο στοιχείο: Τη διαπάλη για τη διανομή των αγορών. Για παράδειγμα, ολόκληρη η Ανατολική Ευρώπη έγινε ένα ελεύθερο πεδίο για τους καπιταλιστές».

Οπως σημείωσε, «αυτή η νέα αναδιανομή δε θα γινόταν με την εξαπόλυση ενός τρίτου παγκόσμιου πολέμου, αλλά με πολλούς τοπικούς πολέμους. Βάζουν μικρότερα κράτη και λαούς να πολεμούν μεταξύ τους και πίσω απ' αυτούς τους πολέμους βρίσκονται οι μεγάλες δυνάμεις».

Στην Ελλάδα, υπογράμμισε, την ίδια περίοδο είχαμε μέτρα που ξεκίνησε η ΝΔ, τα συνέχισε το ΠΑΣΟΚ και πήρε πάλι τη σκυτάλη η ΝΔ. Αυτά τα μέτρα «πάρθηκαν με έναν μελετημένο και προσεκτικό τρόπο, λίγα - λίγα, αλλά κάθε τετραετία υπήρχε επιτάχυνση». Το ΚΚΕ «κατάφερε όχι μόνο να σταθεί στα πόδια του, αλλά και να συμβάλει στους αγώνες που έγιναν». Αυτοί οι αγώνες εμπόδισαν μεν να μην παρθούν τα μέτρα πιο γρήγορα, το κίνημα κέρδισε χρόνο, «αλλά δεν μπόρεσε να αναστείλει αυτή τη διαδικασία».

Στη συνέχεια εξήγησε γιατί δεν μπόρεσαν να δυσκολευτούν τα μέτρα ακόμα περισσότερο: «Το εργατικό και λαϊκό κίνημα θα μπορούσε να εμποδίσει ορισμένα μέτρα εάν δρούσε με ένα διαφορετικό τρόπο». Αντίθετα, «ο συσχετισμός στα όργανα του κινήματος από πάνω προς τα κάτω είναι αρνητικός. Κυριαρχούν οι συνδικαλιστικές εκφράσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, ο κυβερνητικός, ο εργοδοτικός συνδικαλισμός, ο συμβιβασμός. Μέσα σε αυτές και οι δυνάμεις του ΣΥΝ που, παρόλο που είναι λίγες, έδωσαν νομιμοποίηση στο συμβιβασμό και στη συναίνεση». Ετσι, «όταν έγιναν οι αγώνες δεν είχαν ουσιαστικό αγωνιστικό άξονα, είχαμε ορισμένα αποσπασματικά αιτήματα».

Σε αυτό το σημείο έφερε παράδειγμα το θέμα των ιδιωτικοποιήσεων, που απ' την αρχή το ΚΚΕ είπε «ούτε μια μετοχή στους ιδιώτες». Οι άλλοι, πρόσθεσε, «άρχισαν να συζητάνε πόσο τοις εκατό μετοχές θα πουληθούν. Στην αρχή είπαν ας πουληθεί 5-10%, ας έρθει ένας μάνατζερ να διοικήσει τις επιχειρήσεις. Μετά λέγανε ας γίνουν οι ιδιωτικοποιήσεις, αρκεί να μη θιγούν τα κεκτημένα δικαιώματα των εργαζομένων». Ετσι «το αστικό σύστημα, έχοντας να αντιμετωπίσει ένα κίνημα της μικρότερης αντίστασης, μπορούσε να παίξει μ' αυτά τα παιχνίδια». Παράλληλα, το κόμμα του δικομματισμού που ήταν στην αντιπολίτευση «στήριζε» τους αγώνες ...μέχρι να έρθει αυτό στη διακυβέρνηση.

Το θέμα, είπε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, «δεν είναι πόσες απεργίες κάνεις. Το θέμα είναι, καταρχήν, η γενική πολιτική γραμμή του κινήματος. Δεν μπορεί να απειλήσει ένα κίνημα, εάν δεν έχει καθαρή αντίθεση στα δύο κόμματα και τη στρατηγική τους, τη στρατηγική των μονοπωλίων. Δεύτερο σημαντικό, είπε η Αλέκα Παπαρήγα, είναι η οργάνωση των εργαζομένων». Δεν μπορούμε να αποκρούσουμε τα αντεργατικά μέτρα «εάν οι εργαζόμενοι δεν είναι οργανωμένοι στα σωματεία τους». Τρίτος παράγοντας είναι, βέβαια, και το θέμα της κρίσιμης ώρας της κάλπης που αλλάζει τους συσχετισμούς.

Σε αυτό το σημείο διευκρίνισε πως ένα κίνημα με άλλη κατεύθυνση θα μπορούσε να πετύχει κατακτήσεις, αλλά «ανατροπή δεν μπορούσε να πετύχει». «Στον καπιταλισμό, τόνισε, αποσπάς ορισμένες κατακτήσεις, αλλά ακόμα και αυτές θα είναι αποσπασματικές. Το ΚΚΕ, συνέχισε, δε μένει μόνο στο να αποκαλύπτει την ουσία των προβλημάτων, δεν είναι μόνο πρωτοπορία στους αγώνες. Πρωτοπορία, εξήγησε, είναι και να ρίχνεις τις πρωτοπόρες ιδέες όταν δεν έχουν ωριμάσει», γι' αυτό και το ΚΚΕ θέτει «την πρότασή του για να ωριμάσει στο λαό και σαν ιδέα και σαν δράση».

Το ΚΚΕ το πράττει αυτό σε μια χρονική στιγμή που υπάρχει ένα θετικό στοιχείο: «Ενα μεγάλο μέρος των εργαζομένων έχει συνειδητοποιήσει πως ανάμεσα στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ δεν υπάρχουν διαφορές. Πρόκειται για πολύ σοβαρή τοποθέτηση, έστω και εάν δεν έχει το βάθος που χρειάζεται». Γνωρίζουμε, επισήμανε η Αλ. Παπαρήγα, πως τα αστικά κόμματα «δε θα αφήσουν τα εργατικά λαϊκά στρώματα να έρθουν σε επαφή με το ΚΚΕ και την πολιτική του πρόταση». Θα ξαναβάλουν τείχη, γιατί το ΚΚΕ μιλάει για «πάλη κατά των μονοπωλίων και ιμπεριαλισμού και για λαϊκό μέτωπο των εργαζομένων», «γιατί μιλάει ταξικά». Το ΚΚΕ μιλάει για μέτωπο που θα διεκδικήσει εξουσία και «αυτή η πρόταση σημαίνει δρόμος κλιμακούμενης ρήξης, αναμέτρησης και σύγκρουση». Σημαίνει πως τάσσεται ενάντια στα συμφέροντα της αστικής τάξης γιατί μιλάει και για το πεδίο της οικονομίας.

Τέλος, η Αλ. Παπαρήγα, κατέληξε κάνοντας ένα κάλεσμα: «Αυτός ο δρόμος που προτείνουμε εμείς απαιτεί θυσίες, απαιτεί συνειδητές θυσίες απ' το λαό. Τη χάραξη μιας επιτελικής γραμμής πάλης, μεθοδικής, που ο λαός αποφασίζει και καταθέτει θυσίες, έχοντας προοπτική. Οι θυσίες που θα υποστεί ο λαός σήμερα από την αντιλαϊκή πολιτική των διαχειριστών του καπιταλισμού θα είναι πολύ μεγαλύτερες απ' αυτές του αγώνα. Και... τουλάχιστον όταν αγωνίζεσαι ξέρεις γιατί θυσιάζεσαι, τώρα κάνεις θυσίες χωρίς να ξέρεις γιατί»....

Μετά την εισηγητική ομιλία της Αλ. Παπαρήγα ακολούθησε συζήτηση για αρκετή ώρα για ζητήματα της επικαιρότητας, αλλά και για την πρόταση του ΚΚΕ.

Τη συγκέντρωση άνοιξε ο γραμματέας της Αχτιδικής Επιτροπής Δυτικών Συνοικιών του ΚΚΕ, Δημήτρης Θεοδωρόπουλος.