Την τελευταία Δευτέρα του Ιούνη, 29/6, θα προβληθεί το έγχρωμο επικό αριστούργημα του Ιάπωνα Ακίρα Κουροσάβα «ΡΑΝ» (1985), διάρκειας 160 λεπτών. Στις 6 Ιούλη θα προβληθεί η κοινωνική χιλιανή ταινία του Αντρές Γουντ «Ματσούκα» (2004), διάρκειας 120', μια ιστορία που εκτυλίσσεται το 1973, τις τελευταίες μέρες της διακυβέρνησης Αλιέντε. Τη Δευτέρα 13/7 θα προβληθεί η κλασική ασπρόμαυρη ταινία του Ιταλού Τζίλο Ποντεκόρβο «Η Μάχη του Αλγεριού» (1966) για την έναρξη της αντίστασης στην αποικιοκρατούμενη από τους Γάλλους Αλγερία. Η διάρκεια της ταινίας είναι 120'.

Στις 20/7, θα προβληθεί η κωμωδία των Μόντι Πάιθονς «Μόντι Πάιθον και το Ιερό Δισκοπότηρο» (1975) σε σκηνοθεσία Τέρι Γκίλιαμ και Τέρι Τζόουνς και με διάρκεια 91 λεπτών, για τον βασιλιά Αρθούρο και τους Ιππότες της Στρογγυλής Τραπέζης που ξεκινούν για αναζήτηση του ιερού δισκοπότηρου. Τη Δευτέρα 27/7 θα προβληθεί η χαριτωμένη σύγχρονη γαλλική κοινωνική κωμωδία «Ψηλά τα χέρια» (2010) σε σκηνοθεσία Ρομέν Γκουπίλ. Η διάρκεια της συμπαθητικής αυτής έγχρωμης ταινίας είναι 90'.

Η πρώτη Δευτέρα του Αυγούστου 3/8, ανοίγει με μια αρχετυπική ταινία του γαλλικού «νέου κύματος». Πρόκειται για την ασπρόμαυρη κοινωνική κατάθεση του Φρανσουά Τριφό «Τα 400 χτυπήματα» (1959), διάρκειας 94 λεπτών.

Στις 10/8 θα προβληθεί το πομπώδες μεσαιωνικό θρίλερ του Γάλλου Ζαν - Ζακ Ανό «Το Ονομα του Ρόδου» (1986) κινηματογραφική μεταφορά του ομότιτλου μυθιστορήματος του Ουμπέρτο Εκο, με πρωταγωνιστή τον λαμπερό Σον Κόνερι. Η ταινία διαρκεί 130 λεπτά.

Τη Δευτέρα 17/8 θα προβληθεί η έγχρωμη τουρκική ταινία «Η Διεθνής» (2006) σε σκηνοθεσία Μουχαρέμ Γκιλμέζ και διάρκεια 106'. Η προτελευταία από τις ταινίες της Δευτέρας, θα προβληθεί στις 24/8. Πρόκειται για το «Κάτω από τις βόμβες» (2007) του Φιλίπ Αρακτινζί, μια γαλλο-λιβανέζικη μυθοπλασία διάτρητη από στοιχεία ντοκιμαντέρ, για μια γυναίκα, που με τη βοήθεια ενός ταξιτζή, αναζητά το μικρό της γιο στον ερειπωμένο από τους ισραηλινούς βομβαρδισμούς Νότιο Λίβανο.

Οι προβολές της Δευτέρας θα ολοκληρωθούν στις 31/8 με τη θρυλική αστυνομική επινόηση της Αγκάθα Κρίστι «Δέκα μικροί νέγροι» (1965) σε σκηνοθεσία Τζον Πόλοκ και διάρκεια 91'. Η ιστορία γνωστή: Δέκα άγνωστοι μεταξύ τους άνθρωποι βρίσκονται εγκλωβισμένοι σε μια έπαυλη στις Αλπεις, μετά την πρόσκληση ενός μυστηριώδους οικοδεσπότη. Καθένας τους κρύβεται, με κάποιον τρόπο, πίσω από μια σκοτεινή υπόθεση ανθρωποκτονίας...

Κάθε Δευτέρα, λοιπόν, καλές ταινίες στην Αιολία», στις 9.30 το βράδυ με είσοδο ελεύθερη...

Μέσα από την ξεκαρδιστική ιστορία του Κουτρούλη, του καλοκάγαθου ράφτη από τη Σύρο, που για να τον δεχτεί για σύζυγό της η ωραία Ανθούσα, θέτει ως όρο να γίνει... υπουργός, ο Ραγκαβής αποκαλύπτει με αξιοθαύμαστη τόλμη τις μεθόδους και τις πρακτικές που από τότε διέπουν το πολιτικό μας σύστημα: την εξασφάλιση ξένης υποστήριξης, τη διαπλοκή, την εξαγορά συνειδήσεων, τις πελατειακές σχέσεις και τη θυσία του δημοσίου στο ατομικό συμφέρον.

Κι όλα αυτά διαδραματίζονται στο συμβολικό πλαίσιο του ξενοδοχείου «Η Ελλάς», όπου ο Ραγκαβής κατορθώνει να αναβιώσει και να ανανεώσει τη φόρμα της Αριστοφανικής κωμωδίας, αξιοποιώντας όχι μόνο το χορό πολιτών - πελατών, αλλά και όλα τα δοκιμασμένα τεχνάσματα του είδους: την Παράβαση, τα Επεισόδια, τον Αγώνα, τον Υμέναιο και φυσικά τις κωμικές ανατροπές, το άφθονο γέλιο, τα τραγούδια και την πανηγυριώτικη διάθεση.

Σκηνικά: Δανάη Πανά. Κοστούμια: Ιριδα Τσαγκαλίδου. Μουσική-τραγούδια: Δημήτρης Λέκκας. Χορογραφίες: Αναστασία Θεοφανίδου. Φωτισμοί: Στράτος Κουτράκης. Παίζουν: Τάσος Πεζιρκιανίδης (Κουτρούλης), Νικόλας Μαραγκόπουλος, Κλειώ-Δανάη Οθωναίου (Ανθούσα), Αστέρης Πελτέκης, Δημήτρης Κολοβός, Χρύσα Ζαφειριάδου, Λουκία Βασιλείου, Μαρίνα Χατζηιωάννου, Σταυριάννα Παπαδάκη, Σοφία Καλεμκερίδου, Πέλλα Μακροδημήτρη κ.ά.

Πρόγραμμα παραστάσεων: Τετάρτη 22/7 & Πέμπτη 23/7 - Μονή Λαζαριστών, Φεστιβάλ Μονής Λαζαριστών. Σάββατο 1/8 & Κυριακή 2/8 - Θέατρο Κήπου, Γιορτές Ανοιχτού Θεάτρου. Παρασκευή 28/8 & Σάββατο 29/8/2015 - Ανοιχτό Θέατρο Συκεών, Μερκούρεια 2015. Πέμπτη 17/9 - Θέατρο Δάσους, 1ο Φεστιβάλ Δάσους.

Στο τρίτο αυτό έργο της τριλογίας, η πορεία προς την αυτογνωσία του ήρωα του έργου, του ηθοποιού Θωμά, συνεχίζεται, κάτω από το βλέμμα τώρα της αδελφής του. Επιχειρεί μια πρωτόγνωρη καταβύθιση («εν βυθώ η αλήθεια»!) στην ψυχή του, αλλά και στην καρδιά του θεάτρου. Ο Θωμάς, μέσα στο θέατρο - στο καμαρίνι αυτήν τη φορά -, συναντά τον ανώτερό του εαυτό. «Η Υλη Πύλη του Θεού, το Πνεύμα μονοπάτι. Η Ποίηση το Α-λογο κι ο Ανθρωπος το άτι». Μια μεγάλη φιλοσοφική (;) συζήτηση γύρω από την τέχνη του ηθοποιού. Ο ηθοποιός Θωμάς φτάνει, επιτέλους, εκεί όπου το «ήταν», το «είναι» και το «θα είναι» έχουν πλέον συνοχή και μεταφέρουν το μήνυμα: «να γίνει χώρα, να χωρά, να συν-χωρά... ν' αντέχει!». Κι έτσι - και ως ηθοποιός αλλά και ως άνθρωπος - επιτυγχάνει «να γίνει κύκλος ορατός, κι αυτό που περιμένει: να 'ναι στο φως χαρταετός, παιδί της Οικουμένης».