Γουατεμάλα, 2018. Ολη η χώρα παρακολουθεί τη δίκη των στρατιωτικών που ξεκίνησαν τον πολύχρονο εμφύλιο και τελείωσε μόλις το 1996. Ο Ερνέστο, ένας νεαρός ανθρωπολόγος, εργάζεται στο Ιατροδικαστικό Ινστιτούτο με σκοπό ταυτοποίηση αγνοουμένων, ενώ ταυτόχρονα αναζητά τα ίχνη του πατέρα του, ενός αντάρτη που εξαφανίστηκε κατά τη διάρκεια του εμφυλίου. Μια μέρα, ενώ καταγράφει τη μαρτυρία μιας ηλικιωμένης γυναίκας, θεωρεί ότι βρίσκει ένα στοιχείο που μπορεί να τον οδηγήσει στα ίχνη του. Ενάντια στη θέληση της μητέρας του, αφοσιώνεται σε αυτήν την υπόθεση, προσπαθώντας να βρει την αλήθεια...

Είναι ελάχιστες οι φορές, μέσα στην πληθώρα των ταινιών που βγαίνουν, που συναντά κανείς μια τέτοια ταινία - διαμάντι, τόσο βαθιά ανθρώπινη και οικουμενική, τόσο αναγνωρίσιμη από την εργατική τάξη, γεννημένη από την ιστορία της, σάρκα από τη σάρκα της, αίμα από το αίμα της. Αναμφισβήτητα «Οι μητέρες μας» είναι οι μητέρες όλης της Λατινικής Αμερικής. Ο ντοκιμαντερίστας Σεζάρ Ντίας, βασισμένος σε αληθινά γεγονότα της ιστορίας της πατρίδας του και μετά από έρευνα ετών, χτίζει το σενάριο της πρώτης μυθοπλαστικής του ταινίας με αξιοζήλευτη μαεστρία. Στην ταινία υπάρχουν στοιχεία ντοκιμαντέρ δεμένα άρρηκτα με τη μυθοπλασία. Συνδυάζει τις αυθεντικές μαρτυρίες των γυναικών, τις έρευνες που γίνονται σε ομαδικούς τάφους για να μπορέσουν να ταυτοποιηθούν τα λείψανα, ραδιοφωνικά ντοκουμέντα από τη δίκη, με τη δραματική απεικόνιση μιας προσωπικής ιστορίας και την αγωνία ενός νέου ανθρώπου να μάθει τι απέγινε ο πατέρας του. Παράλληλα, μέσα από την ιστορία του Ερνέστο, παρακολουθούμε την αρχική άρνηση της μητέρας του να καταθέσει στη δίκη και την αποκάλυψη, τελικά, της δικής της αλήθειας, που δίνει ένα ιδιαίτερα ξεχωριστό φινάλε. Οι 200.000 νεκροί και 45.000 αγνοούμενοι της Γουατεμάλας, από τη χούντα και τον εμφύλιο, βρίσκουν τη φωνή τους μέσα στην ιστορία του Ερνέστο και μας αφηγούνται. Εκτελέσεις, βιασμοί, βασανιστήρια... η ιστορία κάθε χούντας στα πέρατα του κόσμου. Η ιστορία των ανθρώπων που αντιστάθηκαν και συνεχίζουν να αντιστέκονται. Η ιστορία που οι λαοί δεν πρέπει να αφήσουν να ξεχαστεί. Το αισθητικό κομμάτι της ταινίας είναι εξίσου πολύ προσεγμένο, σε όλα τα επίπεδα, από τη σκηνοθεσία και τη φωτογραφία μέχρι την επεξεργασία του ήχου και τα αυθεντικά υπέροχα ρούχα των ιθαγενών γυναικών της Γουατεμάλας.

Η ταινία έκανε την πρεμιέρα της στη Βδομάδα Κριτικής στο Φεστιβάλ Καννών, όπου και κέρδισε τη Χρυσή Κάμερα. Εχει κερδίσει μέχρι στιγμής 10 βραβεία σε διεθνή φεστιβάλ κινηματογράφου.

Το «Just Mercy» είναι μια δικαστική ταινία, με συγκινητική και ρεαλιστική απεικόνιση του ζητήματος των φυλετικών διακρίσεων στην Αμερική. Βασίζεται στην πραγματική ιστορία του δικηγόρου Μπράιαν Στίβενσον, ο οποίος τελειώνοντας το 1988 τη Νομική Σχολή του Χάρβαρντ επιλέγει να πάει στην Αλαμπάμα και να βοηθήσει τους καταδικασμένους μελλοθάνατους, στην πλειοψηφία τους έγχρωμους. Η ιστορία που παρακολουθούμε είναι μια μόλις από τις υποθέσεις που ανέλαβε ο Στίβενσον μέσα στα χρόνια που ακολούθησαν και αφορά την καταδίκη του Γουόλτερ Μακ Μίλιαν σε θάνατο για έναν φόνο που δεν διέπραξε. Παρακολουθούμε τον αγώνα του νεαρού δικηγόρου, τις δυσκολίες που συναντά, όχι μόνο από το νομικό σύστημα και τον κρατικό μηχανισμό των ΗΠΑ αλλά και από ολόκληρη την κοινωνία του Νότου, που βιάζεται, κατασκευάζοντας στοιχεία, να βρει ένα εξιλαστήριο θύμα ως ένοχο για την αποτρόπαιη δολοφονία. Η ταινία μάς χαρίζει δυνατές στιγμές έξω από τη δικαστική αίθουσα, όταν μας πηγαίνει στις φτωχογειτονιές της Αλαμπάμα, εκεί που βλέπουμε την αλληλεγγύη της έγχρωμης κοινότητας στον άδικα καταδικασμένο Μακ Μίλιαν. Δανειζόμαστε τα λόγια του πρωταγωνιστή Μάικλ Μπ.ι Τζόρνταν που ενσαρκώνει τον Μπράιαν Στίβενσον. «Είναι η φωνή αυτών που δεν μπορούν να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους. Ορθώνουν ανάστημα εκεί που τους λένε να καθίσουν ήσυχοι...». Σκηνοθετικά ο Κρίτον, δυστυχώς, απέχει από το να κάνει αυτήν την εξαιρετική ιστορία μια τεράστια ταινία. Ο Τζέιμι Φοξ στο ρόλο του Γουόλτερ Μακ Μίλιαν αποδεικνύει για άλλη μια φορά το ταλέντο του.

Αμερικανική ταινία γυρισμένη το 1943. Τον Ιούνη του 1941 σε γεωργικό συνεταιρισμό στη Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Ουκρανίας οι χωρικοί ζουν ειρηνικά. Οι ναζί εισβάλλουν στην ΕΣΣΔ συμπεριλαμβανομένου του χωριού του συνεταιρισμού - πρώτα με αεροπορικές επιθέσεις και με στρατιωτικές δυνάμεις. Ανδρες και γυναίκες ανεβαίνουν στους λόφους για να ξεκινήσουν την αντίσταση. Η πλήρης βαρβαρότητα των ναζί αποκαλύπτεται όταν οι Γερμανοί στέλνουν τον δρ von Harden να χρησιμοποιήσει τα παιδιά του χωριού ως πηγή αίματος για μεταγγίσεις σε τραυματίες Γερμανούς στρατιώτες.

Το αξιοσημείωτο της συγκεκριμένης ταινίας είναι ότι τη δεκαετία του 1950 επικρίθηκε και θεωρήθηκε «ανατρεπτική» από την Ομοσπονδιακή Επιτροπή για τις Αμερικανικές Δραστηριότητες (HUAC), με τη δικαιολογία ότι ήταν φιλοσοβιετική. Ετσι, η ταινία αναθεωρήθηκε και απομακρύνθηκαν φράσεις, όπως η λέξη «σύντροφος». Στην ουσία, αφαιρέθηκαν συνολικά 25 λεπτά από την αρχική ταινία και προστέθηκαν αναφορές στην αντεπανάσταση του 1956 στην Ουγγαρία. Αρκετοί συντελεστές της ταινίας μπήκαν στη μαύρη λίστα του Μακάρθι με κυρίαρχη την σεναριογράφο Λίλιαν Χέλμαν.

• Την επόμενη Πέμπτη στις 19.30 ο ίδιος κινηματογράφος που προβάλλει «Το Αστέρι του Βορρά», «Studio new star art cinema», προβάλλει για μια μοναδική φορά την κηδεία του Στάλιν, σοβιετικής παραγωγής, 1953.