ΔΙΑ ΤΟΥ ΤΥΠΟΥ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Γλαύκη... στο όριο

Του Τάσου Αναστασίου από τα ΝΕΑ

Με ρεφενέ στην εκδρομή, με αλτρουισμό στην παρέα. Εργατόπαιδα πρώτης γραμμής.

Ωραία πράγματα. Αξια να επιβιώνουν.

Δεν παρηγοριέται, βέβαια, μ' αυτά ο πατέρας, η μάνα, τ' αδέρφια, οι φίλοι.

Εμείς, όμως, πρέπει να τις κρατήσουμε αυτές τις αξίες. Ειδικά σήμερα που στο όνομα μιας ψευδεπίγραφης αλληλεγγύης στήνουν ως και επιχειρήσεις θανατηφόρες οι κατέχοντες που παριστάνουν τους ευεργέτες.

Αλήθεια, γιατί, δηλαδή, είναι κακό τα παιδιά που δεν έχουν, τα παιδιά που η αστική τάξη κρατάει στο περιθώριο, να οργίζονται;

Μακάρι να ποτίσει βαθιά μέσα τους η εκδίκηση. Σαν τάξη απέναντι σε τάξη. Αρκετά με τον πολιτισμό της ανοχής στο έγκλημα. Η κομπίνα στο παραδίπλα απόσπασμα του άρθρου για τη φτώχεια είναι πως βάζει τα παιδιά απέναντι στην κοινωνία. Τα παιδιά όμως είναι η κοινωνία. Αυτός που είναι απέναντι είναι η αστική τάξη. Κι εδώ το καθήκον: Να μην είναι τυφλή ο οργή, να έχει στόχο η εκδίκηση.

Κάτι κακές λέξεις που κυκλοφορούν εκεί που δεν τις περιμένεις. Εκεί που τις ξορκίζει ο ένας μετά τον άλλο οι εκσυγχρονιστές, να κι έρχεται ο ανύποπτος και σου λέει «κύριοι είμαστε απέναντι σε μια δικτατορία του κεφαλαίου και των πολυεθνικών!». Και να 'τανε εργάτης; Της Τέχνης είναι ο άνθρωπος. Που γράφει απλά αυτό που ο κόσμος το 'χει τούμπανο και οι κοσμοπολίτες φανερό καμάρι.

Σαν το κόμμα «οδοντόκρεμα» που το καμαρώνουν οι μετέχοντες, αλλά ήδη το φτύνουν όσοι διατήρησαν το δικαίωμα...

Οι φυλακές στο Μαλανδρίνο, αν καλά θυμόμαστε, ήταν το καμάρι του Β. Γιαννόπουλου που το παρουσίαζε περίπου σαν μια βίλα στη μέση του πουθενά κι είχε γίνει και το σχετικό πανηγύρι για τις θέσεις εργασίας και τα οφέλη στην τοπική οικονομία. Ε, τώρα προκύπτει πως ούτε νερό δεν έχει. Και πως περιέχει μια φυλακή μέσα στη φυλακή. Κι όμως οι κρατούμενοι έχουν ανθρώπινα δικαιώματα που προβλέπονται από αυτό εδώ το αστικό νομικό σύστημα.

Ασε που πρέπει να το δεις κι αλλιώς: Στις πλάτες των ποινικών δοκιμάζονται διάφοροι «σωφρονισμοί», όπως επίσης, είναι αλήθεια, πως μέσα στις φυλακές επιχειρούνται και διάφορες παράξενες στρατολογίες...

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ:
Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ

ΤΗΣ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΞΕΦΤΙΛΑΣ

ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΕΚΠΛΗΞΗ; «Με συγχωρείτε, αλλά έμεινα έκπληκτος από τις δηλώσεις του προέδρου του ΣΕΒ του κ. Δημήτρη Δασκαλόπουλου. Δεν συνηθίσαμε τον "αξιοσέβαστο" ΣΕΒ σε ρόλο "αξιωματικής αντιπολίτευσης". Ο ΣΕΒ αν θέλει να είναι πολιτικό κόμμα δεν έχει παρά να το δηλώσει (...) για να ξέρουμε και η πολιτεία και εμείς με ποιον έχουμε να κάνουμε (...) Εκείνο που δεν είναι ανεκτό είναι η πολιτική του παρέμβαση υπό τον μανδύα της επαγγελματικής οργάνωσης» (ο Α. Καρκαγιάννης στην «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ»).

ΝΑ ΣΕ ΤΑΪΣΩ ΘΑΝΑΤΟ, ΝΑ ΣΕ ΠΟΤΙΣΩ ΞΙΔΙ: «Σάπια, αλλοιωμένα και ακατάλληλα για το "τραπέζι" των φτωχών οικογενειών ανά τον κόσμο, και ειδικότερα στην Ασία και την Αφρική, ήταν τα κατεψυγμένα κοτόπουλα (340 τόνοι) που είχαν αγορασθεί για λογαριασμό της εκκλησιαστικής οργάνωσης "Αλληλεγγύη" και φυλάσσονταν στους ειδικούς θαλάμους των ψυγείων "Αλάσκα" (...) Οι 340 τόνοι σάπιων πουλερικών θα διοχετεύονταν μέσω του επισιτιστικού προγράμματος της "Αλληλεγγύης" που σημειωτέον τυγχάνει επιδοτούμενο από διεθνείς οργανισμούς και κρατικές υπηρεσίες (...) Ανάμεσα στους χορηγούς είναι εκτός από τράπεζες και μεγάλες επιχειρήσεις - βιομηχανίες της χώρας» (το ρεπορτάζ στην «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ»).

ΕΝΑ ΚΟΜΜΑ ...ΟΔΟΝΤΟΚΡΕΜΑ! «Κομμουνιστές και χριστιανοδημοκράτες στο ίδιο κόμμα, ύστερα από μισό αιώνα ασίγαστης πάλης μεταξύ τους - αυτό είναι σίγουρα κάτι που κάνει εντύπωση ακόμα και σε εκείνους που δεν υπήρξαν ποτέ ούτε κομμουνιστές, ούτε χριστιανοδημοκράτες (...) Μια εικόνα που θα είναι εύκολα αναγνωρίσιμη παντού, ένα προϊόν που θα είναι εύκολα αναγνωρίσιμο από όλους στην Ιταλία. Και αργότερα κάτι παρόμοιο μπορεί να συμβεί και στη Γαλλία (αν διαλυθούν οι σοσιαλιστές ύστερα κι από αυτή την ήττα) και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Σε ένα προφητικό μήνυμα προς τους ψηφοφόρους του μέλλοντος έγραφε πριν από πέντε χρόνια ο Γκαμπριέλε Ρομανιόλι στην εφημερίδα "Ρεπούμπλικα": "Χαμογελάτε. Σε μερικά χρόνια θα βάζετε τον ηλεκτρονικό σας σταυρό σε ένα ασπροκόκκινο σύμβολο: το κόμμα - οδοντόκρεμα. Οσοι από σας δεν χρησιμοποιήσετε το δικαίωμά σας να φτύσετε στον νιπτήρα"» (ο Ρούσσος Βρανάς στα «ΝΕΑ»).

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: Επικίνδυνο για την ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΑΣΦΑΛΕΙΑ μαθητών και μαθητριών

ΤΟ ΒΗΜΑ: Στο θυσιαστήριο οδηγείται ο κ. Τσιτουρίδης

Η ΝΙΚΗ: Διεθνής διασυρμός

Ο ΛΟΓΟΣ: ΕΠΙΜΕΝΟΥΝ να καλύπτουν Τσιτουρίδη

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Αλχημείες με το έλλειμμα

ΤΑ ΝΕΑ: Οικογενειακά καρφώματα σε Καραμανλή

ΕΘΝΟΣ: ΔΙΕΘΝΕΣ ρεζιλίκι με τα ομόλογα

Η ΧΩΡΑ: Ανεξάρτητη Αρχή για τα χρήματα των Ταμείων

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ: «ΣΥΝΤΑΓΕΣ» για Ταμεία - Οικονομία

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ: ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΩΝ

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ των κολασμένων

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Αλυσιδωτή εξέγερση στις φυλακές

Η ΑΥΓΗ: Φυλακές, σχολεία της βίας

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: Ανταρσία στα κελιά με σχέδιο

Η ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ: 10.370 ευκαιρίες στο Δημόσιο

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: ΠΡΟΣΛΗΨΕΙΣ χωρίς όριο ηλικίας

ΑΥΡΙΑΝΗ: ΕΔΙΩΞΕ ΤΑ ΡΥΜΟΥΛΚΑ Ο «Mr LOUIS»

Ρεφενέ...

«Με ρεφενέ από τους συμμαθητές του είχε πληρωθεί η συμμετοχή του άτυχου 19χρονου στη μοιραία για εκείνον εκδρομή στην Κέρκυρα (...) είχαν φάει σάντουιτς και είχαν πιει μπίρες, ένα από τα παιδιά έπεσε στην πισίνα για να κολυμπήσει, αλλά λίγα λεπτά αργότερα κάλεσε σε βοήθεια. Ο 19χρονος προσπάθησε να τον βοηθήσει αλλά τελικά πνίγηκε» (το ρεπορτάζ στα «ΝΕΑ»).

Είθε...

«Τι συμβαίνει όταν σ' ένα περιβάλλον που ευημερεί, μισό εκατομμύριο παιδιά δεν έχουν δικαιώματα και τρόπους να απολαύσουν τα υλικά στοιχεία αυτής της ευημερίας; Πώς ακριβώς διαμορφώνεται ο εσωτερικός κόσμος τους, όταν γύρω τους οι άλλοι απολαμβάνουν με προκλητικό τρόπο όσα δε φτάνουν στα δικά τους χέρια; Η απάντηση μπορεί να αποδειχθεί δραματική. Ισως διαμορφώνεται μια γενιά οργής και αγανάκτησης. Η στέρηση και η ανέχεια στην τρυφερή ηλικία μπορεί να είναι το υπόβαθρο για πλήρη άρνηση και διάθεση εκδίκησης μιας κοινωνίας που δεν μπορεί να εγγυηθεί στην παιδική ηλικία τις βασικές προϋποθέσεις επιβίωσης» (με αφορμή έρευνα του ΕΚΚΕ για τις επιπτώσεις της φτώχειας στα παιδιά, το κύριο άρθρο στον «ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ»).

Κάτι κακιές λέξεις

«Στις περισσότερες χώρες της Δύσης - και στην Ευρώπη, πλην της Γαλλίας - σπάνια πια μπαίνουν στο TOP 10 πολιτιστικά προϊόντα εθνικής προέλευσης (...) άσε που σε πολλές χώρες της Ευρώπης έχει σβήσει το τραγούδι με εθνικούς στίχους και όλα τραγουδιούνται στα αγγλικά... Παλιά λέγαμε: όσο πιο αυθεντικά εθνικό ένα καλλιτεχνικό προϊόν τόσο περισσότερες πιθανότητες απήχησης έχει. Μα σήμερα κάτι τέτοιο μοιάζει λίγο γραφικό (...) τώρα έχουμε μπει στον αστερισμό της παγκοσμιοποίησης, που μας έχει κάνει τόσο... παγκόσμιους ώστε να προτιμούν όλοι τα ίδια προϊόντα. Αυτά που μιλούν και εκφράζονται αμερικάνικα. Και ούτε λίγο ούτε πολύ εφαρμόζουν τον... πλουραλισμό μιας δικτατορίας του κεφαλαίου και των πολυεθνικών, που εξουσιάζουν τα πάντα και στον τομέα της τέχνης - διασκέδασης» (ο Παύλος Θ. Κάγιος στα «ΝΕΑ»).