Η οργάνωση και ανάπτυξη του κινήματος της εργατικής τάξης, μέσα σε συνθήκες ιμπεριαλιστικού πολέμου, πέρασε μέσα από φωτιά και σίδερο, απαιτούσε μεγάλη αυτοθυσία από τους πρωτοπόρους εργάτες και βαρύ φόρο προλεταριακού αίματος.

Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις, που δρούσαν σε συνθήκες σκληρής παρανομίας, οργάνωσαν πολλές απεργίες και σαμποτάζ εναντίον των ναζιστικών δυνάμεων κατοχής, υπερνικώντας τις τεράστιες δυσκολίες που αντιμετώπιζαν.

Είναι χαρακτηριστικά τα παραδείγματα, όπως της Ιταλίας, που ήταν σύμμαχη χώρα με τους ναζί, όπου, παρά τα αλλεπάλληλα χτυπήματα από τη φασιστική δικτατορία του Μουσολίνι, αλλά και από το στρατό της Wehrmacht (Βέρμαχτ), τα ταξικά ιταλικά συνδικάτα, σε στενή συνεργασία με το Κομμουνιστικό Κόμμα, πραγματοποίησαν μεγάλες απεργίες που κορυφώθηκαν με την ένοπλη εξέγερση το 1944 - 1945.

Αξιοσημείωτο είναι και το παράδειγμα της Ιαπωνίας, που επίσης ανήκε στις δυνάμεις του άξονα.

Ηρωική δράση αναπτύχθηκε από πρωτοπόρους εργάτες και στα κατεχόμενα εδάφη της ΕΣΣΔ από τους Γερμανούς εκείνη την εποχή, καθώς και σε άλλες χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης.

Μέσα, λοιπόν, από την αύξηση του αριθμού της εργατικής τάξης και την ανάπτυξη του κινήματός της, γεννήθηκε η ανάγκη του παγκόσμιου συντονισμού της συνδικαλιστικής δράσης των πρωτοπόρων ταξικών δυνάμεων. Εναν τέτοιο ρόλο διαδραμάτισε ο σχηματισμός της ΠΣΟ.

Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1940, στην ΠΣΟ συμμετείχαν ταξικά Συνδικάτα από όλες τις χώρες του κόσμου. Μετά την έναρξη της όξυνσης της αντιπαράθεσης σοσιαλισμού - καπιταλισμού και κάτω από την παρέμβαση της μεγαλύτερης αμερικανικής Ομοσπονδίας ALF- CIO αποχώρησαν ορισμένες Ομοσπονδίες και ίδρυσαν στις αρχές του 1950 την ΔΣΕΣ.

Η ΔΣΕΣ (σημερινή ΣΕΣ), την οποία στηρίζει και είναι ενταγμένη και η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, εξέφραζε και εκφράζει τη γραμμή της ταξικής συναίνεσης και υποταγής της εργατικής τάξης στους στόχους και τις επιδιώξεις της πλουτοκρατίας.

Η ΔΣΕΣ επιδίωκε τη χειραγώγηση του διεθνούς εργατικού κινήματος από την αστική ιδεολογία. Λειτουργούσε σαν πολιορκητικός κριός για λογαριασμό του κεφαλαίου, σε βάρος της ριζοσπαστικοποίησης των εργατικών, λαϊκών συνειδήσεων. Ωστόσο, ποτέ δεν μπόρεσε να αποκτήσει ερείσματα μέσα στην εργατική τάξη, ποτέ η γραμμή της δε συνάντησε τη μαζική λαϊκή απήχηση. Η κρίση που γεννούσαν οι αδυναμίες τους οδήγησε στη σοσιαλδημοκρατική εκδοχή (ΠΣΕ) διαχείρισης της λαϊκής δυσαρέσκειας σε ανώδυνη κατεύθυνση για το καπιταλιστικό σύστημα.

Από το 1945 και μέχρι το τέλος περίπου της δεκαετίας του 1980 η Παγκόσμια Συνδικαλιστική Ομοσπονδία (ΠΣΟ) κυριαρχούσε στα μαζικά κινήματα της εργατικής τάξης, με το κύρος, τη μαχητικότητα, τον προσανατολισμό και τη μαζικότητά της.

Στα 45 χρόνια της παρουσίας της (1945-1990) η ΠΣΟ είχε επιβάλει στα πλαίσια του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας του ΟΗΕ την ψήφιση και επικύρωση Διεθνών Συμβάσεων, όπως για την Κοινωνική Ασφάλιση, τα δικαιώματα των γυναικών, την παιδική εργασία, το ωράριο απασχόλησης, τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, την εκπαίδευση των εργαζομένων, τις συνδικαλιστικές και δημοκρατικές ελευθερίες και εκατοντάδες ακόμα αποφάσεις που αποτυπώνουν τις κατακτήσεις της εργατικής τάξης στον 20ό αιώνα.

Η κατάσταση αυτή αμέσως μετά το 1990 άλλαξε ριζικά. Η προσωρινή κυριαρχία των δυνάμεων του ιμπεριαλισμού ανέτρεψε τα δεδομένα στο διεθνές συνδικαλιστικό κίνημα. Οι νεοπαγείς αστικές τάξεις των πρώην σοσιαλιστικών χωρών, από την επομένη της κυριαρχίας τους, φρόντισαν να θωρακίσουν την εξουσία τους, τσακίζοντας ποικιλόμορφα τα παραρτήματα της ΠΣΟ.

Δυσμενείς ήταν οι επιπτώσεις και σε όλες τις άλλες ηπείρους, με συνέπεια το μεγάλο κεφάλαιο από καλύτερες θέσεις να μπορεί να αφαιμάσσει την εργατική τάξη.

Το 1994 πραγματοποιήθηκε το 13ο Συνέδριο, με πρωτοβουλία συνδικάτων από χώρες όπως η Κούβα, η Παλαιστίνη, η Ινδία η χώρα μας κ.ά. Συνδικαλιστικές οργανώσεις με δεκάδες εκατομμύρια εργαζομένων εντάχθηκαν στις γραμμές της ΠΣΟ. Εχουν γίνει πολύ σημαντικά βήματα, μέχρι σήμερα ισχυροποίησης και βελτίωσης του προσανατολισμού της ΠΣΟ. Καταβλήθηκαν τιτάνιες προσπάθειες που καθοριστικής σημασίας συμβολή είχαν οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ.

Η συμβολή του ΠΑΜΕ συνδέεται σε πολύ μεγάλο βαθμό με το ότι κατάφερε, με τη δημιουργία του αυτή καθαυτή, να δημιουργήσει έναν ορίζοντα κατεύθυνσης για το προσπέρασμα του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού.

Ανοιξε ορίζοντες και σε διεθνές επίπεδο για τον οργανωτικό και πολιτικό απεγκλωβισμό δυνάμεων της εργατικής τάξης από το ασφυκτικό πλαίσιο της μονομερούς οικονομικής πάλης.

Ανέδειξε το ζήτημα, προκαλώντας θετικές συζητήσεις και διεργασίες σε διεθνές επίπεδο για την ανάγκη πολιτικοποίησης της δράσης των Συνδικάτων, στη βάση της αμφισβήτησης των δομών της εξουσίας του κεφαλαίου με την προοπτική της ανατροπής του ως θεμελιώδη προϋπόθεση για την οριστική επίλυση των προβλημάτων της εργατικής και λαϊκής οικογένειας.

Το ΠΑΜΕ φώτισε με αρκετή σαφήνεια, επηρεάζοντας θετικά κι άλλες δυνάμεις - ορισμένες σημαντικά - το ζήτημα της ενότητας της εργατικής τάξης, δηλαδή ότι, στο όνομα της ενότητας, δεν πρέπει επ' ουδενί να υπάρξουν συμβιβασμοί σε ό,τι αφορά π.χ. τη γραμμή των ανειρήνευτων ταξικών αντιθέσεων, της συνυπευθυνότητας της εργατικής τάξης για το ξεπέρασμα της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης.

Φώτισε μέσα από τις γραμμές του συνδικαλιστικού κινήματος τις πραγματικές αιτίες της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, το αναπόφευκτο των οικονομικών κρίσεων του καπιταλισμού.

Αποφασιστικής σημασίας θέμα που το ΠΑΜΕ προώθησε ως συζήτηση στο ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα διεθνώς είναι η στάση και η γραμμή που επιβάλλεται να χαράξουν τα ταξικά συνδικάτα σε συνθήκες καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης κάτι που θα «βαρύνει» ιδιαίτερα τη συζήτηση στο συνέδριο.

Το ΠΑΜΕ με την πλούσια δράση που ανέπτυξε όλα τα χρόνια από την ίδρυσή του, το 1999, έχει εμπνεύσει πολλά ταξικά συνδικάτα στον κόσμο. Δεν είναι καθόλου υπερβολή να πούμε ότι σειρά αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων στρατηγικής σημασίας για το μεγάλο κεφάλαιο καθυστέρησε στην Ελλάδα και εξαιτίας της δράσης του ΠΑΜΕ, πράγμα που είχε θετική επίδραση στη γραμμή πολλών συνδικάτων ανά τον κόσμο.

Πλούσια πείρα, που βοήθησε στην εξαγωγή χρήσιμων συμπερασμάτων σε διεθνές επίπεδο, ήταν οι αγώνες που διεξήχθησαν στη χώρα μας τα τελευταία δύο χρόνια σε συνθήκες πρωτόγνωρης επιδρομής του κεφαλαίου στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις της εργατικής τάξης, που, παρά τις τεράστιες δυσκολίες που είχαν, μπόρεσαν σε σημαντικό βαθμό να βάλουν εμπόδια στις προσπάθειες ταξικής συναίνεσης και κοινωνικής ειρήνης και το κυριότερο να μη γίνουν από μεγάλη μερίδα του ελληνικού λαού αντεργατικά μέτρα «για τη διάσωση της ελληνικής οικονομίας» αντιληπτά «ως αναγκαίο κακό».

Χωρίς φυσικά να παραβλέπουμε και να υποτιμάμε τις αδυναμίες του ΠΑΜΕ, έχουν καταγραφεί πολύ σημαντικά βήματα που εκτιμώνται από πληθώρα συνδικαλιστών της ΠΣΟ και όχι μόνο ότι έχουν συμβάλει καθοριστικά. Θα έχει, κατά συνέπεια, τεράστια σημασία η ανάλυση και η εξειδίκευση της πείρας αυτών των αγώνων μέσα στις εργασίες του 16ου Συνεδρίου της ΠΣΟ.

Κεφαλαιώδους σημασίας θα είναι και η μεταφορά πείρας από όλες τις χώρες του κόσμου, μιας και το συνέδριο πραγματοποιείται σε συνθήκες παγκόσμιας και βαθιάς καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης.

Ιδιαίτερη αξία θα έχουν οι εκτιμήσεις και τοποθετήσεις συνέδρων από χώρες που υπήρχε λαϊκός ξεσηκωμός π.χ. Αίγυπτος.

Κλείνοντας, πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι την Τετάρτη 6 Απρίλη στις 6.30 μ.μ. θα γίνει μεγάλη διεθνιστική συγκέντρωση στο γήπεδο ΤΑΕ - ΚΒΟ - ΝΤΟ στο Φαληρικό Ορμο, με αφορμή το άνοιγμα του 16ου Παγκόσμιου Συνδικαλιστικού Συνεδρίου της ΠΣΟ.

Στο συνέδριο αυτό θα πάρουν μέρος 800 αντιπρόσωποι από 100 χώρες του κόσμου. Από όλα τα αγωνιστικά και ταξικά συνδικάτα σ' ολόκληρο τον κόσμο. Μαχητικά και μαζικά πρέπει να υποδεχτούμε τις διεθνείς συνδικαλιστικές αντιπροσωπείες και τους ξένους προσκαλεσμένους.

Η επιλογή της Αθήνας για τη διεξαγωγή αυτού του μεγάλου συνεδρίου είναι τιμή και ευθύνη για το ΠΑΜΕ και την εργατική τάξη της πατρίδας μας.

Η μαζική παρουσία ανθρώπων του μόχθου θα στείλει ένα ηχηρό μήνυμα αισιοδοξίας όχι μόνο στους συνέδρους της ΠΣΟ αλλά και στην παγκόσμια εργατική τάξη.

Κανένας δεν πρέπει να λείψει από αυτό το προσκλητήριο.