Πέθανε σε ηλικία 83 ετών στη Βιέννη, όπου ζούσε τα τελευταία χρόνια, ο σπουδαίος Σοβιετικός μπάσος της όπερας Ευγένιος Νεστερένκο. Εκανε διεθνή καριέρα, με έδρα το Θέατρο Μπολσόι, είχε ένα τεράστιο ρεπερτόριο με 50 και πλέον πρωταγωνιστικούς ρόλους και συνθέτες έγραψαν μουσική για αυτόν, όπως ο Ντμίτρι Σοστακόβιτς το Suite on Verses of Michelangelo. Ηταν δάσκαλος στο Ωδείο της Μόσχας και αργότερα στο Πανεπιστήμιο Μουσικής και Τεχνών της Βιέννης.

Γεννήθηκε στη Μόσχα τον Γενάρη του 1938 από πατέρα Ρώσο και μητέρα Λετονή, την οποία έχασε πολύ νωρίς, σε ηλικία μόλις 9 ετών. Οι γονείς του του μετέδωσαν την αγάπη για τη μουσική και το τραγούδι, παράλληλα με τις δυνατότητες και την καλλιέργεια που προσέφερε το σοβιετικό εκπαιδευτικό σύστημα. Παρά την αγάπη του για τη μουσική και τη συμμετοχή του σε χορωδίες, επέλεξε σπουδές μηχανικού στο σχετικό Ινστιτούτο του Λένινγκραντ. Παράλληλα όμως έπαιρνε φωνητικά μαθήματα, συμμετείχε σε παραστάσεις και οι καθηγητές του τον ενθάρρυναν να γραφτεί στο Ωδείο του Λένινγκραντ. Το 1961 πήρε το πτυχίο του μηχανικού και το 1965 ολοκλήρωσε τις σπουδές του στο Ωδείο, στο οποίο μάλιστα δίδαξε για ένα διάστημα το 1967, ενώ παράλληλα συμμετείχε σε παραστάσεις και διαγωνισμούς τραγουδιού και αποσπούσε βραβεύσεις.

Οντας ήδη αναγνωρισμένος τραγουδιστής, ο Ευγένιος Νεστερένκο το 1967 εντάχθηκε στον θίασο του Θεάτρου Οπερας και Μπαλέτου του Λένινγκραντ, το οποίο πήρε το όνομά του από τον Κίροφ (το περίφημο Mariinsky Theatre). Το 1971 έλαβε πρόσκληση στη Μόσχα και έγινε σολίστ του Θεάτρου Μπολσόι της ΕΣΣΔ. Το Θέατρο Kirov ήταν απρόθυμο να τον εγκαταλείψει και για ένα χρόνο εργάστηκε ταυτόχρονα σε Μόσχα και Λένινγκραντ. Το Θέατρο Μπολσόι έγινε για τον Νεστερένκο κύριο μέρος της δουλειάς και της δημιουργικότητάς του. Μέχρι το 2002 ήταν ο κορυφαίος σολίστας του, δημιουργήθηκαν και εκτελέστηκαν γι' αυτόν οι καλύτεροι ρόλοι σε παραστάσεις όπερας και έκανε περιοδείες με παραστάσεις στις μεγαλύτερες όπερες του κόσμου (Σκάλα στην Ιταλία, Μητροπολιτική Οπερα στις ΗΠΑ, Covent Garden στην Αγγλία, όπερα της Βιέννης κ.λπ.). Στη χώρα μας εμφανίστηκε στη Λυρική Σκηνή το 1982 με το έργο «Μπόρις Γκοντούνοφ» του Μοντέστ Μουσόργκσκι, για την ερμηνεία του στο οποίο είχε αποσπάσει διεθνή βραβεία.

Ολα αυτά τα χρόνια δίδασκε σε ωδεία προετοιμάζοντας πολλούς νέους και ταλαντούχους τραγουδιστές όπερας, ενώ δημοσίευσε περισσότερα από 200 επιστημονικά και μεθοδολογικά άρθρα αλλά και βιβλία.

Ανάμεσα στις σημαντικότερες διακρίσεις του ήταν ο τίτλος του Λαϊκού Καλλιτέχνη της Σοβιετικής Ενωσης, το βραβείο Λένιν κ.ά.

Από το 1993 ζούσε και εργαζόταν στη Βιέννη, όπου και άφησε την τελευταία του πνοή στις 20 Μάρτη, χτυπημένος από τον κορονοϊό.

Αποδίδεται συμβολικά, σήμερα 24 Μαρτίου, η ανακαινισμένη Εθνική Πινακοθήκη - Μουσείο Αλέξανδρου Σούτσου, σηματοδοτώντας την έναρξη των εορτασμών της επετείου των 200 ετών από την Ελληνική Επανάσταση, καθώς η ελληνική τέχνη του 19ου και του 20ού αιώνα, που φιλοξενείται στις αίθουσές της, εξελίσσεται παράλληλα με την Ιστορία του νεοελληνικού κράτους.

Η Εθνική Πινακοθήκη θα ανοίξει τις πύλες στους επισκέπτες (όταν αποφασιστεί σε συνάρτηση με την πανδημία) με την περιοδική έκθεση «Το 1821 στη ζωγραφική. Η Ελλάς απαιτεί την ιστορικήν Πινακοθήκην της», που περιλαμβάνει έργα του 19ου αι. από τις ελληνικές και ευρωπαϊκές συλλογές της.

Η μόνιμη έκθεση της Πινακοθήκης τώρα ξεδιπλώνεται σε 1.000 πίνακες, ενώ στο παλιό κτίριο έφτανε μόνο στα 400 έργα και το πρώτο μνημειώδες έργο που υποδέχεται τους επισκέπτες, μπαίνοντας από την κεντρική είσοδο, είναι η «Λαϊκή Αγορά» (1979-1982) του Παναγιώτη Τέτση, με μια έκρηξη χρωμάτων. Η νέα αίθουσα των περιοδικών εκθέσεων προσεγγίζει τα 2.000 τετραγωνικά μέτρα, ενώ οι αποθηκευτικοί χώροι μπορούν να στεγάσουν 10.000 έργα, από τα 20.000 που διαθέτει συνολικά.

Το έργο επέκτασης της Εθνικής Πινακοθήκης ξεκίνησε το 2011, ολοκληρώθηκε το 2021 και το κόστος του ανήλθε στα 59.029.102 ευρώ (τα 42.016.982 ευρώ από δημόσια χρηματοδότηση και τα 17.012.120 ευρώ από ιδιωτική).

Στο προϋπάρχον κτίριο των 9.720 τετραγωνικών μέτρων προστέθηκαν επιπλέον 11.040 τετραγωνικά μέτρα. Το μουσείο αποτελείται από εκθεσιακούς χώρους 2.230 τετραγωνικών μέτρων, σύγχρονες αποθήκες έργων τέχνης 1.645 τ.μ., αμφιθέατρο 350 θέσεων, χώρο εκπαιδευτικών προγραμμάτων, αίθουσα υποδοχής, σαλόνι ψηφιακής πληροφόρησης, σύγχρονα εργαστήρια συντήρησης, βιβλιοθήκη κ.ά.

Η Εθνική Πινακοθήκη ιδρύθηκε το 1900 και οι πρώτες συλλογές της αριθμούσαν 258 έργα και προέρχονταν από το Πολυτεχνείο και το Πανεπιστήμιο, ενώ το 1901 προστέθηκαν και τα 107 έργα της δωρεάς του Αλέξανδρου Σούτσου. Η Πινακοθήκη στεγάστηκε αρχικά στο κεντρικό κτίριο του Πολυτεχνείου σ' ένα μικρό χώρο, όπου παρέμεινε μέχρι το 1941 (κατά τη διάρκεια της Κατοχής οι συλλογές της φυλάχθηκαν στο Αρχαιολογικό Μουσείο). Το 1954 το κληροδότημα του Αλέξανδρου Σούτσου εντάχθηκε στο μουσείο και δρομολογήθηκε λύση στο θέμα στέγασης της Πινακοθήκης. Το πρώτο από τα σημερινά κτίρια θεμελιώθηκε το 1964 και εγκαινιάστηκε το 1968, ενώ το 1976 ολοκληρώθηκε και το δεύτερο κτίριο.

Μια επετειακή συναυλία του Ηλία Ανδριόπουλου προβάλλεται από το κανάλι της Βουλής αύριο, Πέμπτη 25 Μαρτίου, στις 22.00, στο πλαίσιο της επετείου των 200 χρόνων από την Ελληνική Επανάσταση. Θέμα της, «Από τα Γράμματα στον Μακρυγιάννη έως τις Ωδές του Ανδρέα Κάλβου», και δόθηκε στο Αρχαίο Θέατρο της Μικρής Επιδαύρου τον Ιούλη του 2013, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, με σημαντικούς ερμηνευτές και μουσικούς.

Μια αόρατη κλωστή δένει τα «Γράμματα στον Μακρυγιάννη» με τις «Ωδές» του Ανδρέα Κάλβου. Τα δύο αυτά έργα διαφέρουν μεταξύ τους αλλά τα διαπερνά το ίδιο μουσικό αίσθημα του λυρισμού, των συναισθημάτων που άνθισαν και γέννησαν την Επανάσταση του 1821, και τα αναδεικνύει και η μουσική του Ηλία Ανδριόπουλου, επηρεασμένη από τη σεμνή μορφή του Μακρυγιάννη και τον ρομαντισμό του Ανδρέα Κάλβου.