«Οι κοινωνικές ανισότητες είναι στη φύση του ανθρώπου», λέει η ΝΔ, «αγώνα κατά των ανισοτήτων» αντιτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ, με τα στελέχη του και τον ίδιο τον πρωθυπουργό να εμφανίζονται ως ...πολέμιοι της «εργασιακής ζούγκλας». Η πόλωση που τροφοδοτείται ανάμεσά τους είναι πέρα για πέρα κάλπικη, και αυτό το βιώνει καθημερινά ο λαός.

«Είμαστε εδώ για να παλέψουμε ενάντια στις ανισότητες», ανέφερε ο Αλ. Τσίπρας από το «αναπτυξιακό συνέδριο» της κυβέρνησης στην Κρήτη, και επιχειρώντας να το προσδιορίσει παραπέρα μίλησε για «αναδιανομή του πλούτου», «κοινωνική προστασία», «στήριξη των μικρών έναντι των μεγάλων».

Για ποια «αναδιανομή του πλούτου» μιλάει όμως η κυβέρνηση; Εχουμε και λέμε: Το εργατικό - λαϊκό εισόδημα αφαιμάσσεται από τα ματωμένα πλεονάσματα, που παρέλαβε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και τα επέκτεινε στο διηνεκές. Από το 2018 προβλέπεται επιπλέον ξεζούμισμα, ύψους 3,5 δισ. κάθε χρόνο, για τη λαϊκή οικογένεια. Από την άλλη, οι μονοπωλιακοί όμιλοι απολαμβάνουν πλήθος ενισχύσεων και απαλλαγών, για τη στήριξη των «επενδυτικών» τους σχεδίων.

Για τους εργαζόμενους, οι φόροι (ΦΠΑ, ΕΝΦΙΑ, φόρος εισοδήματος) αυξάνονται σταθερά: Ειδικά με το τρίτο μνημόνιο, οι ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ φόρτωσαν πάνω από 15 δισ. ευρώ στις πλάτες του λαού. Κι από πάνω, η κυβέρνηση κομπάζει μπροστά στους επενδυτές ότι με τους δικούς της νόμους και των προηγούμενων, το λεγόμενο «εργατικό κόστος» έχει μειωθεί τόσο πολύ, ώστε, σε συνδυασμό με άλλα «συγκριτικά πλεονεκτήματα», η Ελλάδα παρουσιάζεται σήμερα ως «επενδυτικός παράδεισος».

Η «κοινωνική προστασία», που επίσης επικαλείται προκλητικά η κυβέρνηση, περιλαμβάνει το τσεκούρι στις συντάξεις, την κατάργηση του ΕΚΑΣ, το πετσόκομμα των συντάξεων χηρείας, την εκμηδένιση επί της ουσίας των επικουρικών και τη σταδιακή μετατροπή της σύνταξης και της Ασφάλισης σε ατομική υπόθεση. Επίσης, περιλαμβάνει τα σφαγεία των ΚΕΠΑ, όπου ανάπηροι «κρίνονται» ικανοί προς εργασία, κόβονται συντάξεις και άλλες παροχές. Σε αυτά προστίθεται ο επερχόμενος νέος πέλεκυς στα προνοιακά επιδόματα, με τον προϋπολογισμό του 2018.

Η «στήριξη των μικρών έναντι των μεγάλων», για την οποία κάνει λόγο ο πρωθυπουργός, περιλαμβάνει την ΚΑΠ, το ξεκλήρισμα δηλαδή των φτωχών αγροτών για να θεριέψουν οι μεγάλες επιχειρήσεις του αγροτοδιατροφικού τομέα. Περιλαμβάνει τη βαριά φορολογία, τα χαράτσια, την κατάργηση της κυριακάτικης αργίας για τους φτωχούς αυτοαπασχολούμενους, ώστε να καθαρίσει το πεδίο και να ισχυροποιηθεί ακόμα περισσότερο η θέση των μεγάλων μονοπωλιακών ομίλων, οι οποίοι από τώρα γίνονται δέκτες υποσχέσεων από την κυβέρνηση και τη ΝΔ για παραπέρα μείωση της φορολογίας τους, όταν το επιτρέψουν τα δημοσιονομικά.

Η «εργασιακή ζούγκλα», που λέει ότι δεν ανέχεται ο πρωθυπουργός, είναι η επέκταση της «ευελιξίας» στην αγορά εργασίας, τα εργατικά «ατυχήματα», η διευθέτηση του χρόνου εργασίας, η εντατικοποίηση της δουλειάς, τα δουλεμπορικά, η διάκριση του κατώτερου μισθού για τους νεότερους εργαζόμενους, οι υπερωρίες που δεν πληρώνονται με το νόμο, οι 14 διαφορετικές μορφές ελαστικής εργασίας στον Τουρισμό, οι μειωμένες οργανικές συνθέσεις στα σαπάκια των εφοπλιστών και πάει λέγοντας.

Είναι, με λίγα λόγια, όλο το αντεργατικό θεσμικό πλαίσιο που κληρονόμησε η κυβέρνηση και τώρα το επεκτείνει με νέες ανατροπές, προς όφελος της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων. Επομένως, στην πραγματικότητα, ο λαός δεν έχει να διαλέξει ανάμεσα στη «νεοφιλελεύθερη ζούγκλα» της ΝΔ και στη «δίκαιη ανάπτυξη» των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, αφού και οι δύο αυτές εκδοχές αποτελούν όψεις του ίδιου νομίσματος, του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης.

Εχει όμως να διαλέξει ανάμεσα στο σημερινό δρόμο, που τσακίζει τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα σε ανάπτυξη ή κρίση, και στην πάλη για την ανατροπή του, σε συμπόρευση με το ΚΚΕ.