Οι Θέσεις της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο επιβεβαιώνουν τη στρατηγική ωριμότητα του Κόμματός μας. Συγκεντρώνουν εμπειρία 95 χρόνων αδιάκοπης ταξικής πάλης. Εμπειρία που αξιοποιούμε για να εμπνευστούμε, να αντέξουμε και να ανταποκριθούμε στα σύνθετα καθήκοντα που μας αναλογούν σαν νεολαία του Κομμουνιστικού Κόμματος.

Καθόλου τυχαίο δεν είναι το γεγονός ότι σε αρκετά σημεία στο κείμενο των Θέσεων αναφέρεται η στάση του ΚΚΕ και ο ρόλος των κομμουνιστών σε έναν ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Ενα Κομμουνιστικό Κόμμα συνεπές στο σκοπό της πάλης του πρέπει να διαμορφώσει στρατηγική ενάντια στην αστική τάξη της χώρας του και δεν μπορεί παρά να εύχεται την ήττα της κυβέρνησης της χώρας του.

Με βάση την εξέλιξη της ανισόμετρης καπιταλιστικής ανάπτυξης, προκύπτει η ανάγκη για νέο μοίρασμα των αγορών. Οι αντιθέσεις, οι ανταγωνισμοί που δυναμώνουν, η συμμετοχή σε ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και η επιλογή συμμαχιών προετοιμάζουν αντικειμενικά έναν πόλεμο. Η ίδια η στάση της χώρας μας είναι που κυοφορεί πολέμους. Αυτός ο πόλεμος θα είναι ιμπεριαλιστικός ακριβώς επειδή και ο χαρακτήρας της εποχής είναι τέτοιος, ανεξάρτητα από τη θέση που κατέχει η Ελλάδα στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα.

O Μπ. Μπρεχτ γράφει για τον πόλεμο: «Οσο μπορούμε να ζούμε μόνο στηριζόμενοι στο δικό μας όφελος, όσο ισχύει το «εσύ ή εγώ» και όχι το «εσύ κι εγώ», όσο δεν πρόκειται για την πρόοδο αλλά για το προβάδισμα - τόσο θα υπάρχει πόλεμος. Οσο υπάρχει καπιταλισμός θα υπάρχει και πόλεμος». Περιλαμβάνοντας το ουσιώδες, μας λέει ότι αν θέλουμε ειρήνη, πρέπει να εξαλείψουμε την αιτία που γεννά πολέμους, να παλέψουμε ενάντια στον καπιταλισμό.

Ο πόλεμος δε θα είναι κάτι άλλο από τη συνέχεια της ίδιας πολιτικής με άλλα μέσα. Για τους κομμουνιστές όμως θα είναι η συνέχεια της ταξικής πάλης με άλλα μέσα. Η επαναστατική κατάσταση είναι αντικειμενικό γεγονός και έρχεται μετά από έναν τέτοιο πόλεμο. Το ζήτημα είναι αν θα είμαστε έτοιμοι, αν θα έχουμε προετοιμάσει την εργατική τάξη να συνεχίσει την πάλη της μετατρέποντας τον πόλεμο από άδικο ιμπεριαλιστικό, σε δίκαιο, δηλαδή ταξικό-εμφύλιο πόλεμο.

Προετοιμασία για πόλεμο σημαίνει προετοιμασία επαναστατικής κατάστασης. Από τώρα η σχέση καπιταλισμός - κρίση - πόλεμος - επανάσταση πρέπει να εξηγείται στους εργαζόμενους. Τα ιδεολογήματα γύρω από αυτό το ζήτημα είναι πολλά. Αν δεν τα αποκρούσουμε από τώρα, τα πράγματα σε κατάσταση πολέμου θα είναι ακόμα πιο δύσκολα. Είναι καθήκον για το σήμερα.

Η προετοιμασία σε αυτές τις συνθήκες είναι τεράστιας σημασίας. Δεν μπορούμε να περιμένουμε να ξεσπάσει πόλεμος στην ευρύτερη περιοχή για να προετοιμάσουμε. Ξεκινάμε από τώρα. Αν από τώρα δημιουργήσουμε προϋποθέσεις, με πολύ καλύτερους όρους θα αντιμετωπίσουμε καταστάσεις πολέμου.

Εδώ γίνεται απόλυτα ξεκάθαρο στη Θέση 79.

Η έκβαση της επαναστατικής κατάστασης θα κριθεί από την ύπαρξη ή όχι γερών Κομματικών Οργανώσεων στους κλάδους και στη μαθητεία-κατάρτιση. Το ζήτημα λοιπόν δεν είναι μόνο το πόσοι είμαστε αριθμητικά, αλλά και πού είμαστε, σε ποιους χώρους πατάμε πόδι. Με λίγα λόγια, αν δεν οικοδομήσουμε οργανώσεις σε σημαντικούς κλάδους - στρατηγικούς τομείς για το κεφάλαιο θα δυσκολευτούμε ακόμα περισσότερο κατά την επαναστατική κατάσταση, δεδομένου ότι επαναστατική κατάσταση δεν σημαίνει απαραίτητα και σοσιαλιστική επανάσταση.

Υπό αυτό το πρίσμα δίνουμε βάρος στην οικοδόμηση στους κλάδους του Εμπορίου, Τουρισμού - Επισιτισμού, Υγείας - Πρόνοιας και στους χώρους μαθητείας - κατάρτισης. Οι σχολές μαθητείας, όπως η ΕΠΑΣ σε νοσοκομεία, η ΣΤΕ κλπ, είναι χώροι που σπουδάζουν παιδιά φτωχών λαϊκών οικογενειών, που αύριο θα δουλεύουν στους αντίστοιχους κλάδους ως πρακτικάριοι με μισθούς πείνας, χωρίς ασφάλιση. Είναι, όπως λέμε, το αυριανό φτηνό εργατικό δυναμικό. Είναι τα μελλοντικά μέλη του Κόμματος, που θα δίνουν ταξική κατεύθυνση στο συνδικαλιστικό κίνημα, θα ενισχύουν τη δουλειά για τη κοινωνική συμμαχία, θα οργανώνουν νέους εργάτες στο Κόμμα μας. Η οικοδόμηση σ' αυτούς τους χώρους θα βελτιώσει την κοινωνική σύνθεση της ΚΝΕ, κατ' επέκταση και του Κόμματος. Είναι αυτοί που θα συμμετέχουν στη σοσιαλιστική οικοδόμηση. Ετσι πρέπει να βλέπουμε αυτά τα παιδιά και να τους έχουμε εμπιστοσύνη.

Βασικός κρίκος για την ανάπτυξη και καθοδήγηση των δυνάμεών μας σ' αυτούς τους χώρους είναι να δυναμώσουμε την προώθηση της στρατηγικής μας. Το ζητούμενο είναι η αξιοποίηση των ντοκουμέντων του κόμματος, η επεξεργασία των Θέσεων σε κάθε χώρο, δηλαδή να προσαρμόζουμε και να εξειδικεύουμε τη δουλειά μας. Πρέπει η καθημερινή μας παρέμβαση να γίνεται από τη σκοπιά της στρατηγικής μας, να επικεντρώνει και να εξειδικεύει στις αντίστοιχες ειδικότητες.

Η κοινή δράση και λειτουργία των κνίτικων και κομματικών ομάδων, η καθημερινή παρέμβαση του σωματείου, η σύνδεση με τις Λαϊκές Επιτροπές θα μας ανοίξει δρόμους.

Είναι μεγάλο το βάρος που πέφτει στην ΚΝΕ για να βοηθήσει το Κόμμα.

ΚΚΕ και ΚΝΕ στη πράξη θα μετρηθούμε ενιαία.

Οι Θέσεις γρήγορα πρέπει να μπουν στη ζωή και να γίνουν κτήμα της εργατικής τάξης.

Καλές αποφάσεις σύντροφοι!

Αντί διαλόγου, έτσι για να θυμόμαστε, κάποιες θέσεις του Λένιν.

«Η ικανότητα να κάνουμε συμβιβασμούς και υποχωρήσεις είναι σπουδαίος όρος για ένα εργατικό κόμμα» έλεγε ο Λένιν... «Κι όποιος δεν το καταλαβαίνει αυτό δεν κατάλαβε τίποτα από το Μαρξισμό».

«Το κόμμα μας χωρίς να υποχωρεί από τις αρχές της Μαρξιστικής μας ιδεολογίας πρέπει να δείχνει ευλυγισία παίρνοντας υπόψη και τα συμφέροντα των άλλων πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων. Και είναι αδύνατη η εφαρμογή της πολιτικής της Δημοκρατικής Ενότητας χωρίς τον αποφασιστικό αγώνα κατά του Σεχταρισμού και του Δεξιού Οπορτουνισμού.

Ιδιαίτερο κίνδυνο αποτελούν τα αριστερο-σεχταριστικά στοιχεία που απωθούν από την εργατική τάξη τους ισχυρούς της συμμάχους. Οι Σεχταριστές θεωρούν απαράδεκτους τους αναγκαίους συμβιβασμούς για να μπορέσουν να εισχωρήσουν στα κλειστά κυκλώματα των οπορτουνιστών για να αποσπάσουν από την επιρροή τους τη μάζα των εργαζομένων. «Και οι κομμουνιστές που δεν θέλουν να το καταλάβουν και να διδαχτούν απ' αυτό», έλεγε ο Λένιν, «δεν μπορούν να ελπίζουν ότι θα κατακτήσουν την πλειοψηφία των εργατών...».

Ο Αναθεωρητισμός προσπαθεί να συμφιλιώσει το κόμμα με τον καπιταλισμό.

Ο Δογματισμός-Σεχταρισμός του αφαιρεί τους δεσμούς με τις μάζες.

Η βάση του Σεχταρισμού είναι η δογματική προσήλωση σε θεωρητικές, θέσεις του παρελθόντος που δεν ανταποκρίνονται στις μεταβαλλόμενες συνθήκες του σήμερα, και πρακτικά σημαίνουν, όπως είπε ο Λένιν: «Πολιτική πολιτικής απραξίας».

Ο Σεχταρισμός εκδηλώθηκε από μέλη του κόμματος που θεωρούσαν τον εαυτόν τους «υπερεπαναστάτες» με την απροθυμία να δουλέψουν σε χώρους που βρίσκονταν στα χέρια των αντιδραστικών και οπορτουνιστών. Κάτι που ο Λένιν τότε το ονόμασε: «Αριστερισμό».

Ο Στάλιν είχε πει ότι ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι εκείνος που υποτιμάς, είτε είναι η δεξιά είτε αριστερή η παρέκκλιση και ο σ. Φλωράκης αναφέρθηκε στον κίνδυνο μετά την καταπολέμηση της δεξιάς παρέκκλισης να υποπέσουμε στην αριστερή.

Για να κατανικηθεί η ρεφορμιστική ιδεολογία χρειαζόμαστε τη μέθοδο της υπομονητικής πειθούς, της συντροφικής ανταλλαγής απόψεων και όχι της επανάληψης από καθέδρας των συνθημάτων μας σε τόνους μάλιστα που δεν επιδέχονται αντιρρήσεις.

Είναι απαράδεκτη η περιφρονητική στάση προς τις απόψεις του σοσιαλδημοκράτη εργαζόμενου και η όλη πολιτική αντιπαράθεση πρέπει να έχει το χαρακτήρα πάλης γνωμών και όχι ανταλλαγής μειωτικών επιθέτων.

Ο Λενινισμός μας διδάσκει πως από το καπιταλιστικό κράτος με κοινές προσπάθειες μπορούν να αποσπασθούν μια σειρά μέτρα προς όφελος των εργαζόμενων (τα οποία και βέβαια απέχουν από εκείνα που μπορεί να δώσει ο Σοσιαλισμός). Αλλά και η μελέτη της πρόσφατης Ιστορίας μας διδάσκει για το πόσο αναγκαία στάθηκε στο παρελθόν, η συγκρότηση πλατιών Λαϊκών Μετώπων ενάντια στη πολύμορφη επίθεση του κεφαλαίου.

Από θέση μιας υπερώριμης ηλικίας, πιστεύοντας πάντα ότι το όμορφο μέλλον στον πλανήτη μας ανήκει στο Σοσιαλισμό προσπάθησα και προσπαθώ να συμβάλω, στην ολοκλήρωση της νικηφόρας πορείας του.

Και κάτι που δε θα το ήθελα. Να αποχωρήσω απ' τη ζωή σέρνοντας μαζί μου το χαρακτηρισμό του «Σταλινικού» ή «Αντι-Σταλινικού», του «Ζαχαριαδικού» ή «Αντι-Ζαχαριάδικού» κλπ.

Να μπορώ να πεθάνω όπως έζησα, Κομμουνιστής!

Θέλω να εκφράσω την απολυτή συμφωνία μου με τις Θέσεις της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο. Σωστά προκύπτει ότι ζήτημα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε είναι η οικοδόμηση γερών κομματικών και ΚΝίτικων Οργανώσεων στους χώρους μαθητείας. Στο διάστημα που πέρασε από το προηγούμενο Συνέδριο το Κόμμα μας έχει αποκτήσει πλούσια πείρα από την προσπάθεια αυτή, οι Θέσεις συμβάλουν στη γενίκευσή της, αναδεικνύουν τα βήματα που πρέπει να γίνουν στην παρέμβαση και στον προσανατολισμό μας.

Θα ήθελα να σταθώ σε κάποιες πλευρές από τη δουλειά μας στη νεολαία και συγκεκριμένα στις σχολές μαθητείας και τη βοήθεια στην ΚΝΕ.

Βασικό συμπέρασμα είναι ότι η ΚΝΕ με την καθοριστική συμβολή του Κόμματος μέτρησε βήματα στη συγκρότηση και λειτουργία της, ανέπτυξε και ανανέωσε τις γραμμές της.

Επιβεβαιώνεται και από την προσπάθεια που γίνεται στην προσυνεδριακή περίοδο, στη δουλεία με τις Θέσεις. Στην πανεξόρμηση με τις Θέσεις δόθηκαν εκατοντάδες φύλλα σε νέους από τις σχολές μαθητείας, σε νέους εργάτες. Το δυναμικό μας κάνει προσπάθεια να τις μελετήσει, να τις αφομοιώσει, να συμβάλλει στη βελτίωσή τους, υπάρχουν Κνίτες που πρώτη φορά συμμετέχουν σε τέτοια διαδικασία, είναι χαρακτηριστικό ότι κάποιοι δεν έχουν διαβάσει στη ζωή τους κείμενο με αυτή την έκταση. Εχουν γίνει συζητήσεις, συσκέψεις και εκδηλώσεις που συμμετέχουν δεκάδες εργατόπαιδα.

Βελτιώθηκε η λειτουργία και η συγκρότηση των ΟΒ. Βοήθησαν σε αυτό τα μαθήματα που έγιναν για το Δοκίμιο Ιστορίας και τα μαθήματα για το σοσιαλισμό στη βάση της Απόφασης του 18ου Συνεδρίου. Εκφράστηκε αυτό στην άνοδο της διακίνησης του κομματικού Τύπου, στην υπερκάλυψη των πλάνων όλων των Οικονομικών Εξορμήσεων, στην άνοδο της ιδεολογικής - πολιτικής παρέμβασης. Βήματα έχουν γίνει και σε σχέση με την προετοιμασία ένταξης ενός νέου στην ΚΝΕ, είναι πιο ώριμα βιογραφικά. Συνέχισε η ΚΝΕ να τροφοδοτεί το Κόμμα με νέα μέλη, εργατικά στελέχη πέρασαν για να αξιοποιηθούν στην Κομματική Οργάνωση.

Κάποια ζητήματα για την παρέμβασή μας στις σχολές μαθητείας.

Στους χώρους όπου δεν έχουμε δυνάμεις το βασικό εμπόδιο είναι η άγνοια, η θολούρα γύρω από τα αίτια της κρίσης, η μεγάλη απόσταση που υπάρχει από τις θέσεις μας, την προσφορά του σοσιαλισμού κλπ. Η λογική του καλού αφεντικού, το κοινό συμφέρον εργοδότη και εργαζομένων είναι το πρώτο και βασικό ζήτημα με το οποίο διαπαιδαγωγούνται καθημερινά οι σπουδαστές.

Η λογική τού μόνοι μας χωρίς κόμματα, ότι όλοι είναι το ίδιο, καλλιεργείται από όλες τις άλλες δυνάμεις, πρώτα και κύρια από τον ίδιο το μηχανισμό μέσα στις σχολές, όπως οι διευθυντές κάθε φορά που πάει να γίνει μια κινητοποίηση. Π.χ. στα νυχτερινά Ευόσμου και Κόκκινο μπροστά στην τελευταία απεργία βάλαμε στο 15μελές προς ψήφιση το πλαίσιο του ΠΑΜΕ. Και στα 2 σχολεία έκαναν παρέμβαση οι διευθυντές για να διακόψουν τη συνεδρίαση με το αιτιολογικό ότι οι μαθητές δεν πρέπει να ασχολούνται με τα πολιτικά και ότι μια απόφαση υπέρ του ΠΑΜΕ θα ενοχλήσει τη Χρυσή Αυγή.

Δυσκολία είναι και η διαλυτική κατάσταση στα σπουδαστικά συμβούλια, η ανοργανωσιά, ο εκφυλισμός που αποτελεί εμπόδιο, δυσκολεύει στο να βγάζουν συμπεράσματα οι ίδιοι οι σπουδαστές από την πείρα τους, στο να ξεχωρίζουν οι πρωτοπόροι, να κερδίζονται με τη στρατηγική μας. Η τυπική λειτουργία τους εξυπηρετεί την κυβέρνηση και τα όργανά της, τη διεύθυνση που θέλουν οι σπουδαστές να δέχονται και να στηρίζουν την αντιλαϊκή πολιτική, δημιουργεί τη μοιρολατρία, σπέρνει απογοήτευση και καλλιεργεί στη συνείδηση των σπουδαστών την αναποτελεσματικότητα των αγώνων, τους απομακρύνει από την αξία της οργανωμένης πάλης.

Η αστική τάξη ιεραρχεί σε αυτούς τους χώρους όπως και εμείς, γιατί από εκεί παίρνει γρήγορα φθηνό εργατικό δυναμικό. Θέλει αυτά τα παιδιά να είναι με σκυφτό το κεφάλι, να μη διεκδικούν τίποτα. Δε θέλουν συμβούλια που θα συμμετέχουν μέλη της ΚΝΕ και αγωνιστές σπουδαστές, που θα οργανώνουν την πάλη, αλλά συμβούλια που εύκολα θα χειραγωγούν και θα ελέγχουν. Σε πολλές άλλωστε περιπτώσεις γίνονται εκλογές νοθευμένες, τα συμβούλια διορίζονται από το διευθυντή.

Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι: σε έναν ΟΑΕΔ, σε ΓΣ που πραγματοποιήθηκε μπροστά στην τελευταία απεργία, ο πρόεδρος του 7μελούς (χρυσαυγίτης) πρότεινε να παρθεί απόφαση να απαγορεύεται οι σπουδαστές να παίρνουν ανακοινώσεις του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ, αντίστοιχα σε άλλον ΟΑΕΔ ο πρόεδρος του 7μελούς (χρυσαυγίτης) απείλησε πως θα πάρουν αντίστοιχη απόφαση. Παλιότερα μέλος της ΚΝΕ εκλεγμένος στο 7μελές είχε καθαιρεθεί λόγω «πολιτικής δράσης», ή στην ΑΕΝ Μακεδονίας που σε συνέλευση των σπουδαστών που πραγματοποιήθηκε με πρωτοβουλία της ΚΝΕ μέλος του ΔΣ (μέλος της νεολαίας ΠΑΣΟΚ) «άρπαξε» το μικρόφωνο από την Κνίτισσα που μιλούσε...

Αντιθέτως εκεί που έχουμε δυνάμεις και παρεμβαίνουμε πολύ κόσμος προβληματίζεται, κινητοποιείται. Υπάρχει θετική πείρα από το προηγούμενο διάστημα, όπως στο νυχτερινό των Αμπελοκήπων, που έγινε εκδήλωση για τη στήριξη του αγώνα των χαλυβουργών και οι μαθητές στήριξαν οικονομικά από το υστέρημά τους, που σε όλες τις απεργίες παίρνονται αποφάσεις συμμετοχής μετά από ΓΣ των μαθητών, που είναι προγραμματισμένη εκδήλωση για το ζήτημα των ναρκωτικών.

Στον ΟΑΕΔ Ωραιοκάστρου μπροστά στην τελευταία απεργία που πήγε το ΠΑΜΕ και μίλησε τη μια ώρα του μαθήματος στα 2 έτη της ειδικότητας ζαχαροπλαστών, νέοι ήρθαν για πρώτη φορά σε επαφή με τα ταξικά σωματεία.

Ακόμα στην ΕΠΑΣ Σταυρούπολης που έκαναν κατάληψη και καθαιρέθηκε ο πρόεδρος που ήταν απέναντι στις κινητοποιήσεις.

Η πείρα από την παρέμβασή μας, παρά τις αδυναμίες και τις δυσκολίες, δείχνει ότι ο δρόμος για να στεριώσει η ΚΝΕ και το Κόμμα σε αυτούς τους χώρους είναι η σταθερή, καθημερινή παρουσία με όλους τους τρόπους και τις μορφές, την κομματική περιοδεία, τη συνεχή παρουσία με τον «Οδηγητή» και τον «Ριζοσπάστη», την προσπάθεια να πρωτοστατούμε και να οργανώνουμε τις διεκδικήσεις των σπουδαστών, να τους φέρνουμε σε επαφή με το ταξικό εργατικό κίνημα.

Είναι χώροι που τροφοδοτούν το Κόμμα με δυνάμεις σε κρίσιμους κλάδους, από αυτούς εξασφαλίζεται η βελτίωση στη σύνθεση και η συνέχεια στην ηλικιακή ανανέωση των γραμμών του Κόμματος και της ΚΝΕ.

Μπροστά λοιπόν στο 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ καλούμαστε να κάνουμε ακόμα μεγαλύτερα βήματα στην παρέμβασή μας στη νεολαία, στον προσανατολισμό μας, στην οικοδόμηση στη βιομηχανία και στις σχολές μαθητείας.