Ο καθολικός νόμος της «μετατροπής της ποσότητας σε ποιότητα», φαίνεται, δυστυχώς, ότι δεν ισχύει στον κινηματογράφο! Τουλάχιστον την τρέχουσα (από σήμερα) βδομάδα. Οπου έχουμε μια καλή ποσοτικά «φουρνιά», η οποία ποσοτική «φουρνιά», όμως, κόντρα ακόμα και στον «καθολικό νόμο», δε μετατράπηκε σε ποιότητα. Μόνο μια ταινία, και αυτή ντοκιμαντέρ (Ο Εφιάλτης του Δαρβίνου), δικαιώνει την ύπαρξή της. Οι υπόλοιπες πέντε ταινίες: «Περπατώντας Στο Νερό», «Danny The Dog», «Crash», «Η Κοιλάδα Του Πόθου», «Παρθένος Ετών 40», δε συμπεριλαμβάνονται, δυστυχώς, στα καλλιτεχνικά έργα, που θα αλλάξουν τον κόσμο. Που θα βοηθήσουν τον κόσμο να αλλάξει! Καμία απ' αυτές τις ταινίες, δε μετέτρεψε, γιατί δεν ήθελαν, την «αντικειμενική πραγματικότητα, σε καλαίσθητες κινηματογραφικές εικόνες». Καμία δε βοηθάει τον άνθρωπο να «κατανοήσει τον κόσμο», και στη συνέχεια, «να αλλάξει τον κόσμο, σύμφωνα με τις ανάγκες του και τα γούστα του».

Και να έλεγες ότι οι δημιουργοί τους δεν έχουν ικανότητες; Με εξαίρεση τον Αμερικάνο «Παρθένο», που αδιαφορείς ολοκληρωτικά -και καλά κάνεις - για την παρουσία του, οι άλλες τέσσερις ταινίες έχουν αρετές. Πολλές αρετές! Διαθέτουν θέματα τα οποία, με άλλη «οπτική» και με άλλη ιδεολογία, θα μπορούσαν να «σπάσουν κόκαλα». Διαθέτουν ατμόσφαιρα. Πολύ καλούς ηθοποιούς. Είναι αυτό που λέμε «καλός» κινηματογράφος. Καλός με εισαγωγικά, όμως, αφού το καλός πρέπει πάντα να περιέχει και το χρήσιμος. Και αυτές οι ταινίες, δυστυχώς, δεν είναι χρήσιμες. Είναι, απλώς, «καλές»! Και αυτό το «καλές» με ερωτηματικά. Κρίμα!

Η ταινία δικαιώνει απόλυτα τη λαϊκή ρήση: Αλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε! Σε μια περίοδο, που η Μέση Ανατολή βράζει, κάποιοι Ισραηλινοί καλλιτέχνες, «περί άλλα τυρβάζουν». «Γυρίζουν» ένα, ακόμα, «κυνηγητό» ναζιστών. Λες και ο ναζισμός, και το αληθινό ολοκαύτωμα των Εβραίων, αποτελεί συγχωροχάρτι, για τη σημερινή συμπεριφορά των απογόνων των θυμάτων του ναζισμού.

Ενας πράκτορας της Μοσάντ, προσποιούμενος τον ξεναγό, γνωρίζει τον εγγονό ενός Γερμανοεβραίου εγκληματία πολέμου. Η φιλία αυτή οδηγεί τον πράκτορα στο σπίτι του γέρου εγκληματία στο Βερολίνο. Ομως, ο πράκτορας, που στο μεταξύ η γυναίκα του αυτοκτόνησε και ο ίδιος έχει ερωτευτεί την αδερφή του εγγονού, η οποία ζει στο Ισραήλ, έχει μεταλλαχτεί σε ...χορτοφάγο! Αρνείται να συνεχίσει να σκοτώνει. Να «ρίξει», δηλαδή, μια συριγγιά (η ειδικότης του) και να στείλει στο διάολο το γέρο ναζιστή!

Ούτε στον κινηματογράφο, βέβαια, δε γίνονται αυτά, θα μου πείτε. Και θα έχετε απόλυτο δίκιο. Αν είναι τόσο εύκολο να αλλάξει ένας πράκτορας της Μοσάντ, τότε εγώ πρέπει να αρχίσω να μαθαίνω κινέζικα! Στην ταινία, άλλωστε, δεν έγιναν τίποτα συγκλονιστικά γεγονότα, που να δικαιολογούν αυτή τη μεταλλαγή. Η αυτοκτονία της γυναίκας του, δε φάνηκε να τον συγκλόνισε. Το ίδιο και ο έρωτας, με την αδερφή του εγγονού. Ούτε, ακόμα, και η ομοφυλοφιλική σχέση του νεαρού Γερμανοεβραίου εγγονού με έναν νεαρό Παλαιστίνιο, που ξαφνιάζει τον πράκτορα και ρωτάει (με χαζό τρόπο) να μάθει τι «νιώθει» ένας ομοφυλόφιλος!

Παρ' όλα αυτά, επειδή πρέπει να περάσουμε το «μήνυμα», ανατρέπουμε και το νόμο της βαρύτητας, αν χρειαστεί! Και προτείνουμε το «ειρήνη υμίν», για να είμαστε σύμφωνοι και με τη Βίβλο!

Θεματολογικά, λοιπόν, το έργο ξεπερνάει τα όρια της ανοχής. Στην κατασκευή, όμως, χωρίς να παίρνει άριστα παρακολουθείται με αρκετό ενδιαφέρον! Κυρίως, γιατί η αφήγηση είναι επαγγελματική. Η μηχανή δεν προκαλεί. Στέκεται διακριτικά απέναντι από τα γεγονότα και τα καταγράφει. Εάν ο θεατής είναι Αρειανός ή δεν έχει ιδέα για ό,τι συντελείται στον κόσμο, τότε θα βρει την ταινία ενδιαφέρουσα.

Παίζουν: Λίορ Ασκενάζι, Κνουτ Μπέργκερ, Καρολίνα Πίτερς.

Εάν είσαι κινηματογραφιστής λες, «ε, ρε, να είχα ένα τέτοιο θέμα». Ενας γκάνγκστερ (εσείς κάνετε όποιον παραλληλισμό θέλετε), πιάνει ένα μικρό παιδί και το μετατρέπει σε ζώο (σκυλί). Στη συνέχεια, κάθε φορά που θέλει να επιβάλει τη θέλησή του, αμολάει το «σκύλο» και αναγκάζει τους αντιπάλους του να ομονοήσουν!

Το θέμα, όμως, δε σταματάει εδώ! Το «ζώο» κάποια μέρα έρχεται σε επαφή με τον έρωτα, την τρυφερότητα, τη μουσική και τη γνώση. Σιγά - σιγά ξαναγίνεται άνθρωπος. Αρνείται να υπακούσει το αφεντικό του. Αρνείται να συμπεριφέρεται σαν ζώο!

Ο κ. Λουί Λετεριέ τα άφησε όλα αυτά να υπάρχουν κάπου στο βάθος. Στο πολύ βάθος, όμως! Σε πρώτο πλάνο έφερε τις πολεμικές τέχνες, τη βία και το χαβαλέ. Και έφτιαξε, όπως ήταν επόμενο, μια ακόμα ταινία, για τα γνωστά super market της κινηματογραφικής τέχνης, τα πολυεθνικά πολυσινεμά! Εκεί όπου η τέχνη ψήνεται στο ίδιο καζάνι, που ψήνεται το ποπ-κορν!

Κρίμα, γιατί η ταινία, έστω και άθελά της, αποκαλύπτει το ταλέντο των δημιουργών και τους εκθέτει! Τόσο ο ίδιος ο σκηνοθέτης, όσο και οι άλλοι συντελεστές, γνωρίζουν κινηματογράφο. Ο διευθυντής φωτογραφίας, το μουσικό συγκρότημα που υπογράφει τη μουσική, ο μοντέρ (εξαιρετικό το δέσιμο των πλάνων και η ηχητική μπάντα), ο σκηνογράφος και, προπαντός οι ηθοποιοί, σε κάθε ευκαιρία, και με κάθε ευκαιρία, ξεδιπλώνουν τις ικανότητές τους. Ομως, δυστυχώς, τις ξεδιπλώνουν πάνω στην άμμο. Και έρχεται το κύμα, η εμπορική σκοπιμότητα, και τα κάνει όλα συντρίμμια.

Παίζουν: Τζετ Λι, Μόργκαν Φρίμαν, Μπομπ Χόσκινς.

Ο Καναδός σεναριογράφος της ταινίας «Million Dollar Baby», Πολ Χάγκις, εδώ δεν υπογράφει μόνο το σενάριο, υπογράφει και τη σκηνοθεσία της ταινίας! Μιας ταινίας που ασχολείται με το τεράστιο ζήτημα του ρατσισμού.

Η ιστορία διαδραματίζεται στο σημερινό Λος Αντζελες. Και είναι, σύμφωνα με τους δημιουργούς της, ένα κοινωνικό σχόλιο, για την αλληλοσύνδεση της ζωής των ανθρώπων σε μια μεγάλη πόλη.

Πράγματι, πάνω στην οθόνη παρελαύνουν διάφορες μικρές ιστορίες, οι οποίες, με τον άλφα ή βήτα τρόπο, αλληλοσυνδέονται! Μόνο που αυτή η αλληλοσύνδεση είναι εξωτερική. Γίνεται μόνο, για να υπάρξει ο μύθος. Η ιστορία, που θα τραβήξει το ενδιαφέρον του θεατή. Δεν αναζητούνται, και δεν εμφανίζονται, βέβαια, οι αιτίες που γεννάνε αυτές τις αλληλοσυνδέσεις. Αυτές τις προβληματικές συμπεριφορές των πράγματι αλληλοσυνδεόμενων ανθρώπων.

Και σε αυτή την ταινία οι δημιουργοί δείχνουν να ξέρουν. Να ξέρουν και κινηματογράφο και κοινωνιολογία! Να ξέρουν αλλά να μη θέλουν να πουν την αλήθεια. Και όταν τη λένε, προσπαθούν με τεχνάσματα να την αλλοιώσουν. Να μην την αφήσουν να γίνει «διδακτική»! Ετσι, το έργο τους θυμίζει το έργο της αγελάδας. Η οποία κάνει του κόσμου το γάλα και ύστερα ρίχνει μια κλοτσιά και το χύνει.

Πράγματι, ενώ μπροστά μας ξεδιπλώνεται ο ρατσισμός σε όλο το μεγαλείο του, ξαφνικά δημιουργούνται κάποιες ανατροπές (ο θύτης, με κίνδυνο της ζωής του, σώζει από βέβαιο θάνατο το θύμα του), κάποια απρόβλεπτα (ο καλός αστυνομικός κάνει ένα «χαζό» έγκλημα) και τα πάντα ισοπεδώνονται. Στο τέλος, καλοί και κακοί βρισκόμαστε στο ίδιο τσουβάλι. Τι πονηρή άποψη, αλήθεια!

Παίζουν: Σάντρα Μπούλοκ, Μάτι Ντίλον, Ντον Τσιντλ, Μπρένταν Φρέιζερ, Θάντι Νιούτον κ.ά.

Στην απέναντι όχθη του ωκεανού, στη μητρόπολη του καπιταλισμού, τη βίαιη και βιομηχανοποιημένη - και βουτηγμένη στον πόλεμο - Αμερική, το αδερφάκι του Τζιοβάνι Βερονέζι, ο Τζαντ Απατόου, ξόδεψε κόπο και χρήμα να μας δείξει, πώς ένας σαραντάρης έχασε, επιτέλους, την παρθενιά του!

Ξέρω, δε συνάδει με κριτικά κείμενα, όπως ευελπιστούμε να είναι τα κείμενα του κινηματογράφου της εφημερίδας μας, όμως δεν μπορώ να μην ξεστομίσω: χέστηκε η φοράδα στο αλώνι!

Κύριοι, ο κόσμος καίγεται. Ντροπή εσείς να χτενίζεστε. Και μάλιστα με χτένα χωρίς δόντια. Να προσποιείστε, δηλαδή, ότι γυρίζετε κωμωδία, ενώ το μόνο που κατορθώνετε είναι να γεμίσετε την κινηματογραφική αίθουσα με μελαγχολία.

Παίζουν: Στιβ Καρέλ, Κάθριν Κίνερ, Πολ Ραντ.