Ο «Ρ» δημοσιεύει τις ομιλίες όλων των εκπροσώπων που συμμετείχαν στη Διεθνή Συνάντηση Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων, που έγινε στην Αθήνα στο Ζάππειο Μέγαρο από 23 έως 25 του Ιούνη με θέμα: «Εμπειρίες από τους αγώνες, τις συνεργασίες και τις συμμαχίες των κομμουνιστών». Στη συνάντηση συμμετείχαν 64 κομμουνιστικά και εργατικά κόμματα από 53 χώρες και αναπτύχθηκε ένας πλούσιος προβληματισμός στην κατεύθυνση της κοινής δράσης και της διεθνιστικής αλληλεγγύης.

Αγαπητοί σύντροφοι,

Εξ ονόματος του Νέου Κομμουνιστικού Κόμματος της Γιουγκοσλαβίας χαιρετίζω το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ελλάδας για τις μεγάλες του προσπάθειες, όσον αφορά την ανανέωση του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος.

Είμαστε πεπεισμένοι ότι αυτές οι προσπάθειες θα δώσουν τους καρπούς τους και ότι δεν είναι μακριά η μέρα, όταν οι κομμουνιστές του κόσμου θα έχουν έστω μια μίνιμουμ κοινή πλατφόρμα εναντίον του ιμπεριαλισμού και εναντίον της λεγόμενης νέας τάξης πραγμάτων στην πάλη για το θρίαμβο του κομμουνισμού και του σοσιαλισμού.

Σύντροφοι, είναι γνωστό, ότι παράλληλα με την ανάπτυξη της επανάστασης, υπήρξε και ανάπτυξη της αντεπανάστασης στη θεωρία και στην πρακτική. Στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα υπήρξε μια μεγάλη σχέση μεταξύ του ιμπεριαλισμού και των μυστικών υπηρεσιών και από την άλλη πλευρά μια μεγάλη ενδυνάμωση του ρεφορμισμού και στις σοσιαλιστικές χώρες.

Υπήρξαν φορείς της αντεπανάστασης μέσα στις σοσιαλιστικές χώρες. Οι εκπρόσωποι του τιτοϊσμού, του "χρουστσοφισμού", του γκορμπατσοφισμού, στις σοσιαλιστικές χώρες. Η αντεπανάσταση στην αρχή ισχυρίστηκε ότι θα επιστρέψει τις σοσιαλιστικές χώρες στο δρόμο του πραγματικού σοσιαλισμού, του δημοκρατικού σοσιαλισμού, του σοσιαλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο.

Τα πρώτα της βήματα ήταν η άρνηση της ταξικής πάλης και η αντιπαράθεση του Στάλιν με τον Λένιν. Μετά αντιπαρατέθηκε ο Λένιν στον Μαρξ και στον Εγκελς, ώστε στο τέλος ο Μαρξ, ο Εγκελς, ο Λένιν και ο Στάλιν, ονομάστηκαν εγκληματίες, σατανιστές και ουτοπιστές. Σαν αποτέλεσμα αυτού ολοκληρώθηκε η αντεπανάσταση στη Σοβιετική Ενωση και στην Ευρώπη και η προσωρινή ήττα του σοσιαλισμού σε αυτές τις χώρες.

Σύντροφοι, πιστεύουμε ότι ο σοσιαλισμός ποτέ δεν μπορεί να ανανεωθεί με την επιστροφή στις θέσεις του ρεφορμισμού, δηλαδή, με την εισαγωγή του τροτσκισμού, του τιτοϊσμού, του γκορμπατσοφισμού.

Μεταξύ αυτών και του επιστημονικού σοσιαλισμού υπάρχει μια διαχωριστική γραμμή. Η διαχωριστική γραμμή είναι η σχέση προς την ιδιοκτησία. Δεν υπάρχει σοσιαλισμός και δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την κυριαρχία της κοινής ιδιοκτησίας. Δηλαδή, της ιδιοκτησίας της κρατικής και της συνεταιριστικής.

Δεν μπορεί να υπάρξει ανανέωση του σοσιαλισμού, εάν αρνηθούμε την πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Φορείς αυτής της πάλης είναι τα κομμουνιστικά κόμματα, τα οποία δημιουργικά αξιοποιούν τη θεωρία του μαρξισμού - λενινισμού.

Δεν μπορεί να υπάρξει σοσιαλισμός, χωρίς έναν πραγματικό διεθνισμό. Εννοείται ότι οι διάφορες ιστορικές, γεωγραφικές συνθήκες μπορούν να αξιοποιηθούν όσο είναι το δυνατόν καλύτερα για την επιτυχία της επανάστασης και του σοσιαλισμού.

Η αξιοποίηση αυτών των ιδιαιτεροτήτων εξαρτάται από πολλές προϋποθέσεις, σε όλες τις σοσιαλιστικές επαναστάσεις μέχρι τώρα, οι κομμουνιστές μαζί με τα μαχητικά μέτωπα, που είχαν συμπτύξει με τις προοδευτικές δυνάμεις. Ετσι έγινε στη Σοβιετική Ενωση, έτσι έγινε στην Κίνα, στη Γιουγκοσλαβία, στην Κορέα και αλλού.

Η ιστορία έδειξε ότι αυτές οι επαναστάσεις ήταν επιτυχείς εφ' όσον κυρίαρχη δύναμη στο μέτωπο ήταν οι κομμουνιστές. Οταν αυτό δε συνέβαινε τότε στην περίπτωση που κυριαρχούν σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, όπως στην Ισπανία, που ήταν σε συνεργασία οι κομμουνιστές με μη μαρξιστές, σοσιαλιστές, αναρχικούς κλπ.

Αποτέλεσμα αυτού ήταν ότι το αντιφασιστικό μέτωπο έχασε τον προσανατολισμό του και στο πρώτο πλάνο βγήκανε οι διαφορές μεταξύ των κομμουνιστών και των άλλων κομμάτων, που ήταν έτοιμα τα άλλα Κόμματα να υποχωρήσουν και να προδώσουν και να συμφωνήσουν με τους αντιπάλους.

Στην πολιτική υπάρχουν προσωρινοί και τελικοί στόχοι, στρατηγικοί και τακτικοί. Αυτοί οι στόχοι, δεν μπορούν να επιτευχθούν, εάν δεν κατέχουμε την τέχνη των ελιγμών. Η τακτική δεν πρέπει να πνίξει τη στρατηγική.

Επίσης, η στρατηγική δεν πρέπει να καταπνίξει, να εξαλείψει την τακτική. Το προλεταριακό κόμμα, κατά τη γνώμη μας, δεν μπορεί να υποχωρήσει από τον επιστημονικό σοσιαλισμό. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι οι κομμουνιστές, χάριν της ιδεολογικής καθαρότητας, πρέπει να απομονωθούν από το λαό.

Οσο δύσκολες και να είναι οι συνθήκες για τη δραστηριότητα ενός κομμουνιστικού κόμματος, το κόμμα δεν πρέπει να γίνει μια σέκτα, που να μην καταλαβαίνει το λαό. Από την άλλη πλευρά ο βερμπαλισμός και ο λαϊκισμός της 2ης Διεθνούς και όλα αυτά τα χαρακτηριστικά καταστρέφουν το κύρος του Κόμματος. Η συνεπής μαρξιστική - λενινιστική θέση μάς διδάσκει ότι δεν πρέπει να υποτιμάμε τους κινδύνους που γεννούν οι αντιδραστικές δυνάμεις.

Επίσης, δεν πρέπει να υποτιμώνται οι συγκεκριμένοι κίνδυνοι που γεννά ο εξωτερικός εχθρός. Ομως, αυτά τα ζητήματα έχουν τακτικό χαρακτήρα. Στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, οι λεγόμενοι σοσιαλιστές συχνά δημιουργούν «αριστερούς» συνασπισμούς, ώστε να απομονώσουν τους κομμουνιστές, να τους εκδιώξουν από την πολιτική, να ελαχιστοποιήσουν την πολιτική τους επιρροή. Να περάσουν στο ρεφορμισμό.

Αυτό έγινε στην Πολωνία, στη Ρουμανία, στην Ανατολική Γερμανία, στη Γιουγκοσλαβία. Πολύ συχνά αυτές οι αριστερές συμμαχίες γίνονται υποτελείς του ΝΑΤΟ, πραγματοποιούν την παλινόρθωση του καπιταλισμού. Είναι αλήθεια ότι τέτοιοι αριστεροί έσπρωξαν την Ουγγαρία και την Τσεχία στο ΝΑΤΟ και στις άλλες χώρες προσπαθούν να εισαγάγουν τις χώρες αυτές στο ΝΑΤΟ.

Το πρόβλημα της δημιουργίας αριστερών συμμαχιών δεν έχει συνταγή για να λυθεί. Για παράδειγμα εμείς το Νέο Κομμουνιστικό Κόμμα που λειτουργούμε σε όλες τις πρώην γιουγκοσλαβικές δημοκρατίες, θεωρούμε ότι το σοσιαλιστικό Κόμμα και την Αριστερά της Γιουγκοσλαβίας, όπως επίσης και το Αστικό Κόμμα, πρέπει να το υποστηρίξουμε και το υποστηρίζουμε σε σχέση με την επίθεση του ΝΑΤΟ, ενάντια στη χώρα.

Επίσης, υποστηρίζουμε την Κυβέρνηση και τον Πρόεδρο Μιλόσεβιτς στην προσπάθειά του να εκδιώξει τις δυνάμεις του ΝΑΤΟ από το Κόσσοβο. Επίσης, υποστηρίζουμε την κυβέρνηση ενάντια στα προδοτικά κόμματα, που λειτουργούν μέσα στη χώρα μας. Ομως δεν υποστηρίζουμε την πολιτική των σοσιαλιστών και των ριζοσπαστών, για την παλινόρθωση του καπιταλισμού.

Επίσης, δεν υποστηρίζουμε την ιδιωτικοποίηση σχεδόν όλων των κρατικών επιχειρήσεων. Βλέπουμε ότι οξύνονται μια σειρά από καταστάσεις, από παράγοντες. Κατ' αρχήν ό,τι και να συμβεί, το Κόμμα μας δε θα πάρει σε καμία περίπτωση τη γραμμή της προδοσίας. Δε θα ακολουθήσει μια γραμμή υποταγής στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής.

Σήμερα το Νέο Κομμουνιστικό Κόμμα συνεργάζεται σε τοπικό επίπεδο με τους σοσιαλιστές, όπου έχουμε εμείς εκπροσώπους σε τοπικά όργανα εξουσίας. Με αυτή την έννοια είχαμε σύνθημα ότι πρέπει να υποστηρίξουμε οποιονδήποτε, στον οποίο επιτίθενται οι Ηνωμένες Πολιτείες.

Ομως, από την άλλη πλευρά, ο συνασπισμός μεταξύ μαρξιστών, λενινιστών, εθνικιστών πατριωτών και ρεφορμιστικών κομμάτων, κρύβει πολλούς κινδύνους. Αδυνατίζει την επαναστατική ενέργεια και τη συνείδηση, φέρνει τον αποπροσανατολισμό, δε δίνει τη δυνατότητα στα Κομμουνιστικά Κόμματα, να μιλάνε πλήρως, να ξετυλίγουν τη γραμμή τους. Δυστυχώς όλα τα Κομμουνιστικά Κόμματα στην Ανατολική Ευρώπη έχουν σοβαρότατα οικονομικά προβλήματα και δεν έχουν τις στοιχειώδεις δυνατότητες για μία διεθνή δουλιά.

Αυτό συχνά τα οδηγεί σε συμβιβασμούς και στο να αποσιωπούν πολλά αρνητικά φαινόμενα, τα οποία συναντούν στις χώρες τους. Τελειώνοντας την ομιλία μου θα ήθελα να πω ότι είναι αναγκαίο, το αριστερό μέτωπο μπορεί να υλοποιηθεί μόνο εάν έχουν σημαντική επιρροή σε αυτό οι πραγματικοί κομμουνιστές.

Ενα τέτοιο μέτωπο δεν πρέπει να είναι μέσο έκφρασης των μαρξιστικών λενινιστικών κομμάτων. Θεωρούμε ότι στα λάβαρα των κομμουνιστικών κομμάτων του κόσμου πρέπει πάντα να είναι τα ονόματα γραμμένα των κορυφών του επιστημονικού σοσιαλισμού, του Μαρξ, του Εγκελς, του Λένιν και του Στάλιν. Ευχαριστώ.