Τον τελευταίο καιρό μια άλλου είδους «κινητικότητα» παρατηρείται γύρω από το Κυπριακό. Δεν έχει τόσο να κάνει με τους αέναους κύκλους των «εκ του σύνεγγυς» συνομιλιών, που ανά τακτά διαστήματα επαναλαμβάνονται υπό την αιγίδα του ΓΓ του ΟΗΕ, όπως αυτός που πρόσφατα ξεκίνησε στη Ν. Υόρκη, κατρακυλώντας την υπόθεση της Κύπρου σε όλο και χαμηλότερα επίπεδα υποχωρήσεων και εγκατάλειψης των βασικών αρχών επίλυσης του προβλήματος. Αλλά είναι μια «κινητικότητα» περισσότερο εσωτερικής κατανάλωσης με όλα τα χαρακτηριστικά μιας μεθοδευμένης προπαγάνδας. Δηλαδή στρώνεται το έδαφος για να περάσει η «λύση» που ετοιμάζεται όσο γίνεται πιο ανώδυνα.

Στο επίκεντρο αυτής της αποπροσανατολιστικής καμπάνιας η καλλιέργεια ψευτοδιλημμάτων του τύπου «Ομοσπονδία» ή «Συνομοσπονδία», «λύση με την Κύπρο εντός της Ευρωπαϊκής Ενωσης» ή «μη λύση και διαιώνιση» της σημερινής κατάστασης. Αποσιωπούν όμως σκόπιμα, να αναφερθούν στις προϋποθέσεις επίλυσης του Κυπριακού, οι οποίες είναι μεν γνωστές αλλά έχουν εξοβελιστεί από το λεξιλόγιο της ελληνικής και της κυπριακής διπλωματίας. Το πραγματικό δίλημμα λοιπόν είναι τι είδους κράτος θα προκύψει από την όποια λύση. Αν και, με την πορεία που έχουν δρομολογήσει, αυτό που θα προκύψει είναι αναίρεση της υπόστασης της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Θα είναι η Κύπρος ενιαία; Το κράτος θα είναι ανεξάρτητο και κυρίαρχο; Κουβέντα δεν κάνουν. Βέβαια, αυτοί που εκχωρούν διαρκώς κυριαρχικά δικαιώματα σε υπερεθνικά κέντρα, όπως η Ευρωπαϊκή Ενωση και το ΝΑΤΟ, δεν έχουν πρόβλημα αν το μόρφωμα που θα προκύψει από την όποια λύση του Κυπριακού θα είναι κράτος κυρίαρχο και ανεξάρτητο. Το θέμα το έχουν λυμένο. Το ζητούμενο γι' αυτούς, αυτό δηλαδή που ενδιαφέρει όσους, εντός και εκτός Ελλάδας και Κύπρου ασχολούνται με το Κυπριακό, είναι να κλείσει η υπόθεση, έστω και διά του ενταφιασμού της. Θέλουν να απαλλαγούν από ένα «αγκάθι» που κάθε φορά το αισθάνονται να τους ενοχλεί όταν προσπαθούν να ενταχθούν και να λειτουργήσουν στα πλαίσια της λογικής που εγκαθιδρύει η εποχή της «νέας τάξης».

Το «αγκάθι» αυτό, που λέγεται Κυπριακό, το βρίσκουν μπροστά τους στην ελληνοτουρκική προσέγγιση, η οποία είναι αναγκαία προϋπόθεση προκειμένου να προχωρήσουν τα σχέδια πλήρους επιβολής του «δικαίου» της νέας τάξης των ιμπεριαλιστών. Μια προσέγγιση που και αυτή με τη σειρά της αποτελεί προϋπόθεση για την ανάθεση κάποιου ρόλου στην ελληνική άρχουσα τάξη στην επιχείρηση λεηλασίας των λαών και των χωρών της περιοχής. Ρόλο, για τον οποίο η κυβέρνηση Σημίτη είναι αποφασισμένη να πληρώσει ακριβό τίμημα, προκειμένου να τον εξασφαλίσει.

Ποιον άραγε μπορούν να κοροϊδέψουν όσοι μεθοδεύουν αυτή τη διολίσθηση; Το γεγονός ότι εκπορεύεται από οργανωμένο κέντρο αυτή η εκστρατεία, δε χωράει αμφιβολία. Ξεκίνησε με τα όσα περί Συνομοσπονδίας είχε προ καιρού πει ο πρωθυπουργικός σύμβουλος Γ. Πανταγιάς και συνεχίζεται με δηλώσεις και αρθρογραφία διαφόρων εμπλεκομένων με την υπόθεση παραγόντων, όπως ο Π. Κ. Ιωακειμίδης, νυν σύμβουλος στο υπουργείο Εξωτερικών.

Ποιοι είναι όμως όλοι αυτοί οι οποίοι σήμερα κόπτονται για τη λύση του Κυπριακού; Είναι αυτοί που στον έναν ή τον άλλο βαθμό ευθύνονται όλα αυτά τα χρόνια για τη σημερινή κατάντια του προβλήματος, γιατί περί τέτοιας πρόκειται. Είναι αυτοί που ένα διεθνές πρόβλημα, όπως το Κυπριακό, το εγκλώβισαν στη μέγκενη του ΝΑΤΟ, της ΕΕ και των αμερικανοκαθοδηγούμενων ελληνοτουρκικών σχέσεων και τώρα, μέσα από αυτήν, επιδιώκουν να δώσουν λύση. Δε θα είναι όμως λύση, όπως δεν ήταν λύση η διαιώνιση της αγγλικής κατοχής του νησιού, ενάντια στην οποία αγωνίστηκε ο κυπριακός λαός.