ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Συνεχίζουμε...

Οι κάλπες που έκλεισαν Κυριακή βράδυ, άνοιξαν Κυριακή πρωί με φόντο τις προβοκάτσιες τύπου Μανιαδάκη στο twitter, αλλά και τις πρώτες πυρκαγιές της σεζόν, που έφθασαν ακριβώς την προκαθορισμένη στιγμή να υπενθυμίσουν πόσο ευάλωτος, ανυπεράσπιστος και ανασφαλής μπορεί να είναι κάποιος σε μη στιβαρά κυβερνούμενες πολιτείες! Και ο χειραγωγήσιμος κυρίαρχος λαός έκλεισε το εκλογικό σόου πράττοντας πειθήνια και με ακρίβεια ό,τι του υπέδειξαν να κάνει... Εύγε! Ενας Σουηδός φίλος τηλεφώνησε μετά τα εκλογικά αποτελέσματα και είπε: «Καλά ήμαρτον, κάνατε τόση φασαρία για να καταλήξετε στα ίδια;». Ελα ντε! Η χοάνη που άνοιξαν οι βόμβες του επικοινωνιακού blitzkrieg (πόλεμος-αστραπή), ρούφηξε στη δίνη της ορδές εργατικών μαζών σε σύγχυση, τέτοια που στο τέλος, πράγματι, δεν ξέρεις να κλάψεις... ή ...να γελάσεις με τη σύγχυση του κόσμου ...που αγανακτούσε γιατί δεν του αποκάλυπταν την αλήθεια, αλλά τιμώρησε το ΚΚΕ γιατί ακριβώς του είπε την αλήθεια, νομιμοποιώντας ταυτόχρονα, ο ίδιος ο λαός με την ψήφο του τη δική του σφαγή...

Και οι πρεμιέρες της μετεκλογικής βδομάδας συνάδουν με το μετεκλογικό πνεύμα. Η μια ταινία, χειρότερη από την άλλη με απαρχή τα σαρκοφάγα πιράνχας που επιστρέφουν, σκορπώντας τον τρόμο στη λίμνη Βικτώρια, στην ταινία «ΠΙΡΑΝΧΑΣ 3DD: Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ», μια αμερικανική παραγωγή 2012, τρόμου και θρίλερ, σε σκηνοθεσία Τζον Γκούλαγκερ.

Ενώ αρχίζει η 6ηκαι τελευταία βδομάδα για το «ΤΑΙΝΙΟΡΑΜΑ 2012» στον κινηματογράφο «Αστυ». Τρεις διαφορετικές ταινίες κάθε μέρα, με ενιαίο εισιτήριο 6 ευρώ. Το πρόγραμμα της ύστατης βδομάδας έχει ως εξής:

Πέμπτη 21/6. Ενότητα: Βραδιά Λουίς Μπουνιουέλ. Στις 18.00 «ΒΙΡΙΔΙΑΝΑ» (1961), στις 20.10 «ΝΑΖΑΡΕΝ» (1959) και στις 22.20 «ΤΡΙΣΤΑΝΑ» (1970).

Παρασκευή 22/6. Ενότητα: Βραδιά Λαρς φον Τρίερ. Στις 18.00 «DOGVILLE» (2003), στις 20.10 «ΟΙ ΗΛΙΘΙΟΙ» (1998) και στις 22.20 «ΧΟΡΕΥΟΝΤΑΣ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ» (2000).

Σάββατο 23/6. Ενότητα: Η Φαντασία μπλέκει με το Ονειρο. Στις 18.00 «ΠΕΡΣΙ ΣΤΟ ΜΑΡΙΕΝΜΠΑΝΤ» (Γαλλία, 1961, Αλέν Ρενέ), στις 20.10 «ΤΑ ΦΤΕΡΑ ΤΗΣ ΔΙΑΣΗΜΟΤΗΤΑΣ» (Ολλανδία, 1990, Οτακαρ Βότοτσεκ) και στις 22.20 «ΕΞΟΛΟΘΡΕΥΤΗΣ ΑΓΓΕΛΟΣ» (Μεξικό, 1962, Λουίς Μπουνιουέλ).

Κυριακή 24/6. Ενότητα: Βραδιά Ατόμ Εγκογιάν. Στις 18.00 «FAMILY VIEWING» (1987), στις 20.10 «THE ADJUSTER» (1991) και στις 22.20 «ΤΟ ΓΛΥΚΟ ΠΕΠΡΩΜΕΝΟ» (1997).

Δευτέρα 25/6. Ενότητα: Η άλλη πλευρά της κοινωνίας. Στις 18.00 «ΧΑΜΕΝΕΣ ΑΓΑΠΕΣ» (Μεξικό, 2000, Αλεχάνδρο Γκονζάλες Ιναρίτου), στις 20.10 «ΤΑΧΙ» (Ισπανία, 1996, Κάρλος Σάουρα) και στις 22.20 «DOG DAYS» (Αυστρία, 2001, Ούλριχ Ζάιντλ).

Τρίτη 26/6. Ενότητα: Βραβευμένα αριστουργήματα. Στις 18.00 «ΜΑΧΑΙΡΙ ΣΤΟ ΝΕΡΟ» (Πολωνία, 1960, Ρόμαν Πολάνσκι), στις 20.10 «Ο ΜΠΑΜΠΑΣ ΛΕΙΠΕΙ ΣΕ ΤΑΞΙΔΙ ΓΙΑ ΔΟΥΛΕΙΕΣ» (Γιουγκοσλαβία, 1985, Εμιρ Κουστουρίτσα) και στις 22.20 «Η ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΑΘΟΥΣ» (Ιαπωνία, 1978, Ναγκίσα Οσιμα).

Τετάρτη 27/6. Ενότητα: Cult σινεμά τρόμου. Στις 18.00 «ΑΝΑΤΡΙΧΙΛΕΣ» (ΗΠΑ, 1975, Ντ. Κρόνενμπεργκ), στις 20.10 «ΤΑ ΤΡΙΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΟΥ ΣΑΤΑΝΑ» (Ιταλία, 1963, Μάριο Μπάβα και Σαλβατόρε Μπιλιτέρι) και στις 22.20 «ΑΜΟΚ ΚΑΙ ΜΑΥΡΗ ΜΑΓΕΙΑ» (ΑΓΓΛΙΑ, 1974, Φρέντι Φράνσις).

Καλή σας θέαση!

ΚΡΙΤΙΚΗ:
Τζία ΓΙΟΒΑΝΗ

ΕΣΤΕΜΠΑΝ ΣΑΠΙΡ

Η κεραία

Φιλόδοξο φορμαλιστικό project από την Αργεντινή που από αφ' ενός αφηγείται ένα σύγχρονο παραμύθι με κλασικό ύφος, σε ό,τι αφορά το είδος (ασπρόμαυρο και σέπια, κάποιο stopmotion, έναν αόριστο καθορισμό μεταξύ Φριτς Λανγκ και Ζενέ/Καρό και κάποιες αναφορές στον Ντέιβιντ Λιντς, με αφήγηση αργή και μετρημένη), ενώ αφ' ετέρου προσπαθεί να εντυπωσιάσει με ορισμένες πειραματικές τεχνικές, όπως: τήξη κινηματογράφου και κόμικς, μουσική ρετρό, βωβού σινεμά, που αναφέρεται σε ένα έργο με χαρακτηριστικά ομολογουμένως σουρεαλιστικά, σε ένα φιλμ που καταγγέλλει πόσο επικίνδυνο μπορεί να είναι ένα αστικό δικτατορικό καθεστώς.

Χωρίς καινοτομίες και εκπλήξεις, ο σκηνοθέτης Εστεμπάν Σαπίρ επιδεικνύει επαρκή γνώση σκηνοθετικής τεχνικής και καλό γούστο σε ό,τι αφορά την οπτική, ενώ δε λείπουν οι υποβλητικές σκηνές που διαδραματίζονται κυρίως από τις σκιές και τις αποχρώσεις. Η ολοκληρωτική απουσία διαλόγων δεν επιβαρύνει ιδιαίτερα, παρά το γεγονός, ότι σε διάρκεια αυτή η απουσία δεν λειτουργεί στο χρόνο, στην εντέλεια. Το φιλμ συνιστά μεταφορά για το πώς ένας λαός είναι υποχρεωμένος σε σιωπή, σε κάποια δικτατορία που ενδύεται όρους παραμυθιού για μικρούς και μεγάλους.

Η ταινία, με τα σύμβολα και τις εικονογραφικές της αναλαμπές, όταν λειτουργεί, λειτουργεί σαν εξαίρετο παραμύθι ποιητικού εξπρεσιονισμού. Οταν όμως δε λειτουργεί, μετατρέπεται σε έναν «κεφτέ» και ανακαλύπτεις ότι τα συστατικά του είναι ιδεολογικά μη επεξεργασμένα και ανεπαρκή... Στη βάση της κοινότοπης ιστορίας του αγώνα του καλού με το κακό βρίσκεται ο κακός, ο «Κύριος ΤV» που ελέγχει την τηλεόραση, ταΐζει τον κόσμο μόνο με τροφή TV κι έχει αδυναμία στις γυναίκες, αφού βάφει το φαλακρό μέρος της κεφαλής του. Σημερινές αντιστοιχίες Μπερλουσκόνι. Αυτός ο κύριος, ή οι όμιλοι, κυριαρχούν σε μια χώρα/μεγαλούπολη, έξω από χώρο και χρόνο, που μπορεί να βρίσκεται οπουδήποτε.

Η μέτρια αυτή ταινία δεν είχε την αναμενόμενη εμπορική επιτυχία και ο Σαπίρ μετά το έριξε στην εμπορικότητα, σκηνοθετώντας βίντεο κλιπ της Σακίρα...

Παραγωγή: Αργεντινή (2007).

ΦΙΛΙΠ ΛΕ ΓΚΕ

Οι γυναίκες του τελευταίου ορόφου

Το εξαγωγικό είδος της «γλυκούλικα ακίνδυνης» γαλλικής ταινίας με συντηρητικό πάντα πρόσημο, πατάει στον αντίποδα αυτού που κάνει ο Γκασπάρ Νοέ π.χ. με ταινίες σαν τις «IRREVERSIBLE» και «ENTER THE VOID». Φυσικά και φιλμ όπως «ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΟΥ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥ ΟΡΟΦΟΥ» έχουν κάθε δικαίωμα ύπαρξης για ένα κοινό, που όχι μόνο προσβλέπει σε κάτι γλυκούλικα χαριτωμένο, αλλά έχει μάθει να φορτίζει τις μπαταρίες της ευεξίας του με στερεότυπα και κοινότοπες συμβάσεις. Στην ταινία του Λε Γκε διαγράφεται αχνά και μια διάσταση κοινωνικής κριτικής που αγγίζει το θέμα της ταξικής διαφοράς στη Γαλλία του ντε Γκολ, καθώς και το πρόβλημα της μετανάστευσης. Βέβαια, εάν αντί για το '60, η ταινία αναφερόταν στο σήμερα, με Κινέζες ή Σομαλές υπηρέτριες σε υπόγεια μπουντρούμια , το αποτέλεσμα δε θα ήταν τόσο γλυκούλι και χαριτωμένο!

Με τετράγωνη ηθική και γκαλερί γυναικείων πορτρέτων Ισπανίδων σε έντονους χρωματισμούς α λα Αλμοδόβαρ ... με απλοϊκές απαντήσεις για το νόημα της ζωής και με παρέλαση του συνόλου των γαλλικών κλισέ για την Ισπανία ... με την Σαντρίν Κιμπερλέν στον άχαρο ρόλο της ανορεκτικής σνομπ συζύγου και τον Φαμπρίς Λουκινί να ξεδιπλώνει με σιγουριά το κωμικό του ταλέντο, ο σκηνοθέτης Φιλίπ Λε Γκε, μεγαλωμένος σε μεγαλοαστικό περιβάλλον με υπηρετικό προσωπικό Ισπανίδες, θέλησε λέει, με την απόλυτα ουτοπική του ταινία να «απεικονίσει το απίθανο ως να ήταν κάτι το απολύτως ρεαλιστικό!» Στο Παρίσι του '60 οι εύποροι Γάλλοι ζουν σε ωραία διαμερίσματα που φροντίζουν υπηρέτριες από την Ισπανία του εμφύλιου και της φτώχειας. Οι υπηρέτριες αυτές έχουν τη φωλιά τους στην σοφίτα του κτιρίου, στον 6ο όροφο. Φτωχές και φοβισμένες μακριά από τον τόπο τους και τους δικούς τους, αλλά ευτυχισμένες στη δική τους, ζεστή, συντροφιά. Η ευτυχία δεν βρίσκεται όπου κανείς νομίζει, αλλά στη φτωχική σοφίτα... Τέλος πάντων!

Παίζουν: Φαμπρίς Λουκινί, Σαντρίν Κιμπερλέν, Κάρμεν Μάουρα, Νατάλια Βέρμπεκε, κ.ά.

Παραγωγή: Γαλλία (2010).

ΣΚΟΤ ΧΙΚΣ

Δικός σου για πάντα

Ενοχλητικά προβλέψιμος και γλυκερός χυλός, χωρίς ίχνος έντασης, με βάση βιβλίο του Nicholas Sparks. Τίποτα δεν αφήνεται στη φαντασία, τίποτα δε μένει ανείπωτο. Αυτό δεν πραγματώνεται μέσα από διάλογο, αλλά μέσα από σκηνές στερεοτυπικά ωραίες, τύπου καρτποστάλ. Παρόντα όλα τα κλισέ ενός ρομάντζου, σε όλη τους την έκταση. Με το πέρας ενός κλισέ, κι ενώ στοιχηματίζεις με τον εαυτό σου ότι είναι το τελευταίο, έρχεται το επόμενο και μετά ένα άλλο κι ένα άλλο... Ενώ η συχνότητα των κοντινών πλάνων παραπέμπει σε σποτ διαφημιστικά και κάνει την ταινία να μοιάζει με εκτεταμένη διαφήμιση.

Τυχαίο ή μοιραίο, το ερώτημα υπήρξε αντικείμενο σε πάμπολλες ιστορίες. Στα θεμέλια αυτής εδώ της ιστορίας όντως υπάρχει ένας τολμηρός πυρήνας... η αφήγηση όμως, δυστυχώς, εστιάζει αποκλειστικά στο συναισθηματισμό κάποιου που ανακαλύπτει το φως και το νόημα της ζωής. Δεν εστιάζει στο πώς διαμορφώνεται η ζωή για έναν βετεράνο που επιστρέφει από την κόλαση του ιμπεριαλιστικού πολέμου... γι' αυτό και είναι μάλλον κακόγουστο να κρύβει κανείς μια άτσαλη, βιαστική και μικρή «new age» ιστορία πίσω από τον όγκο της έννοιας Ιράκ...

Χαρακτηριστική κινηματογραφική μουσική «χυλός», σεξ σε φτηνά ρομαντικό «κοντρ λιμιέρ» και slow motion, ιδρώτας αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς και παιχνιδιάρικα μπάνια, με παιδιά και σκυλιά, σε μαγικές, απόκρυφες τοποθεσίες. Ολ' αυτά απέχουν παρασάγγας από την πραγματικότητα. Ολα είναι ιδανικοποιημένα και κατασκευασμένα! Ακόμα και οι ενοχλητικά στερεοτυπικοί χαρακτήρες και η ίντριγκα χωρίς τριβές. Το τέλος ανιαρό και απλοποιημένο, με αναισθητικό. Ο πρωταγωνιστής εγκαταλείπει την αρένα, με άθικτη την τιμή του!

Ο Αμερικανός πεζοναύτης στο Ιράκ, Λόγκαν, ερωτεύεται την αδελφή ενός συναδέλφου του που σκοτώθηκε εν ώρα υπηρεσίας. Ο Λόγκαν βρήκε τη φωτογραφία μιας γυναίκας που θεωρεί - λόγω συγκυρίας στη θανατηφόρα σύγκρουση - ότι χάρη σ' αυτήν βγήκε αρτιμελής. Επιστρέφει στην πατρίδα και ψάχνει να βρει τη γυναίκα της φωτογραφίας. Εδώ ξεκινούν τα στερεότυπα. Η Μπεθ, η κοπέλα της φωτογραφίας, μένει με τη γιαγιά της και την βοηθά στην επιχείρησή της. Βεβαίως οι γονείς της σκοτώθηκαν σε αυτοκινητικό δυστύχημα όταν ήταν μικρή... Βεβαίως ο πρώην σύζυγός της είναι το μόνο μελανό σημείο στην ειδυλλιακή εικόνα. Επαρχιώτης, μάτσο αστυνομικός, με μυαλό κουκούτσι... Βεβαίως ο αδελφός της σκοτώθηκε στο Ιράκ... και... βεβαίως ο μικρομέγαλος, μακρυμάλλης γιος της, παίζει βιολί και σκάκι... Ο Λόγκαν αντιμετωπίζει δυσκολίες να πει στην Μπεθ πώς έχουν τα πράγματα... Ο ίδιος δεν έχει κακές πλευρές, είναι ευγενής με παιδιά και σκυλιά, έχει διαβάσει φιλοσοφία, παίζει πιάνο και «πιάνουν τα χέρια του». Ο Λόγκαν και η Μπεθ ερωτεύονται; Βεβαίως! Αλλά όχι μόνο. Και ο γιος και η γιαγιά της Μπεθ ερωτεύονται τον Λόγκαν...

Χαμένος σε αυτήν τη ζύμη παρουσιάζεται ο Ζακ Εφρον. Τετραγωνισμένος και στατικός, με το βλέμμα μονίμως υγρό και χωρίς την παραμικρή πιθανότητα να ξεφύγει από το υπάρχον φορμαρισμένο και ρηχό υπόστρωμα.

Δουλειά αρπαχτή, όπου όλοι έβαλαν μπροστά τον αυτόματο πιλότο, με αποτέλεσμα ένα φιλμ που όλοι πρέπει να αποφύγουν!

Παίζουν: Ζακ Εφρον, Τέιλορ Σίλινγκ, Μπάιθ Ντάνερ, Τζέι Φέργκουσον, Ράιλι Τόμας Στιούαρτ, Τζο Κρεστ κ.ά.

Παραγωγή: ΗΠΑ (2012).

ΚΕΡΚ ΤΖΟΟΥΝΣ

Τι να περιμένεις όταν είσαι έγκυος

Οπτικοποιημένη έκδοση ενός δημοφιλέστατου, αμερικανικού best seller οδηγού εγκυμοσύνης του 1984, υπογεγραμμένου από την Heidi Murkoff. Περιεχόμενό του μια σειρά ερωταποκρίσεων για το τι περιμένει μια έγκυος γυναίκα σε διαφορετικές φάσεις της κύησης.

Το βιβλίο δεν έχει αφηγηματική δομή. Ετσι για τους επιεικώς άθλιους χαρακτήρες της μπανάλ μυθοπλασίας με τις αναπόφευκτα - λόγω πλαισίου - ανακυκλούμενες ίντριγκες, μοναδικοί υπεύθυνοι είναι οι σεναριογράφοι. Οσο για το πρότυπο του πολυπληθούς καστ, με ηχηρούς χολιγουντιανούς σταρ, αποδεδειγμένα πια, συνιστά από τα πιο λειτουργικά στις λαϊκές μάζες. Αρα, προϊόντα του είδους εγγυώνται ευρεία κατανάλωση που συνεπάγεται προσοδοφόρα - για τις εταιρείες - αποχαύνωση του κοινού...

Γυναίκες που δεν έχουν να πουν τίποτα σε κανέναν και άνδρες κενοί και ανόητοι με νοοτροπία «γυναικούλας» σε ένα ενοχλητικά απατηλό σύμπαν εύπορων φελλών, παραγεμισμένο με σαμπάνια, δίαιτες, γυμναστικές, καλλίγραμμες ψηλοτάκουνες, πληθώρα κλισέ και στερεοτύπων... Μια σαχλή κωμωδία, με σποραδικούς τόνους ακόμα πιο σαχλού δράματος, σε ένα ηλίθιο, τηλεοπτικής κοπής, πόνημα, προσβλητικά βλακώδες για το όποιο κινηματογραφικό κοινό...

Παίζουν: Κάμερον Ντίαζ, Τζένιφερ Λόπεζ, Ελίζαμπεθ Μπανκς, Τσέις Κρόφορντ, Μάθιου Μόρισον, Ντένις Κουέιντ, Κρις Ροκ κ.ά.

Παραγωγή: ΗΠΑ (2012).

ΛΙΟ ΜΑΚ ΚΑΡΕΪ

Ενας μεγάλος έρωτας

Το 1939 ο Λίο Μακ Κάρεϊ σκηνοθετεί ένα δακρύβρεχτο ρομαντικό μελόδραμα με τον Charles Boyer και την Irene Dunne στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, με τίτλο «LOVEAFFAIR». Το 1957, 18 χρόνια αργότερα, ο ίδιος ο Μακ Κάρεϊ διορθώνει την 87 λεπτών ταινία του '39, με ένα ριμέικ εκτενέστερο κατά μισή ώρα και πολύ πιο δημοφιλές στο κοινό ριμέικ «AN AFFAIR TO REMEMBER» με τον Κάρι Γκραντ και την Ντέμπορα Κερ στους αντίστοιχους ρόλους. Οταν, προς το τέλος της ζωής του ο σκηνοθέτης ρωτήθηκε για το ποια από τις δύο βερσιόν προτιμά, απάντησε χωρίς ενδοιασμούς: την πρώτη!

Ο ταλαντούχος (κωμικός) σκηνοθέτης του '30 - που μετέπειτα απώλεσε το χιούμορ του - εμπνεύστηκε την ιδέα της παραπάνω ταινίας από ένα μακρύ ταξίδι που ο ίδιος έκανε με τη σύζυγό του στην Ευρώπη. Η ιδέα γεννήθηκε με το που αντίκρισε το άγαλμα της Ελευθερίας να γλιστρά μέσα στο οπτικό του πεδίο, καθώς το υπερωκεάνιο έμπαινε στο λιμάνι της Νέας Υόρκης. «Ενας άνδρας και μια γυναίκα - καθένας τους έχει σχέση με κάποιον άλλον - συναντιούνται, αστειεύονται και ερωτεύονται στο κατάστρωμα ενός υπερατλαντικού ταξιδιού μεταξύ Ευρώπης και Νέας Υόρκης». Το ριμέικ του '57, ξαναζωντανεύει την ενεργειακή κωμικότητα του φιλμ του '39, πατώντας πάνω στην αψεγάδιαστη, συχνά αυτοσχεδιαστική ετοιμότητα λόγου, αμφότερων των πρωταγωνιστών. Αυτή η ελαφρότητα αρχίζει να «βαραίνει» όταν το πλοίο δένει στη Μαδέιρα, όπου ο Νίκι και η Τέρι επισκέπτονται τη γιαγιά του Νίκι που διαθέτει ιδιωτικό εκκλησάκι όπου ήρωας και ηρωίδα πηγαίνουν μαζί να προσευχηθούν και για τον Μακ Κάρεϊ, αυτή η σκηνή, συνιστά σημείο καμπής της ιστορίας για σύνθετους, συναισθηματικά λόγους. Στη ρότα της επιστροφής στη Νέα Υόρκη, οι δυο τους ερωτεύονται βαθύτατα ο ένας τον άλλον και στήνουν το σκηνικό της τραγωδίας που θα τους χωρίσει στο άλλο σπαραξικάρδιο μισό του φιλμ! Οι ερωτευμένοι, δίνουν ραντεβού σε έξι μήνες στην κορυφή του Empire State Building «του πιο κοντινού στον ουρανό σημείου της πόλης». Εάν και εφόσον, αμφότεροι έχουν κατορθώσει να απελευθερωθούν από τις υποχρεώσεις τους έναντι των αντίστοιχων εραστών και εάν και εφόσον ο πλούσιος, άεργος, play boy Νίκι, βρει δουλειά/ λειτούργημα και γίνει χρήσιμος άνθρωπος...

Ο σκηνοθέτης αφηγείται εκ νέου την ιστορία που κάποτε τον συγκίνησε, σε άλλες εποχές και ως πράξη προκλητικού, αναχρονιστικού, ουμανισμού. Η ταινία του '39, από ρομαντική κωμωδία μεταλλάσσεται σε δακρύβρεχτο μελόδραμα, ως αντανάκλαση, της βαθιάς πίστης του σκηνοθέτη, στον περίπλοκο δεσμό μεταξύ γέλωτα και δακρύων. Οταν ο σκηνοθέτης στο ριμέικ «απαγγέλλει» τις φράσεις του πρωτότυπου, αναρωτιέται αν τα συναισθήματα που βρίσκονται πίσω από αυτές τις φράσεις, μπορούν να συγκινήσουν και το 1957! Αναμάσημα και όχι ξόρκι! Σημειωτέον ότι καθεμιά από τις δύο εκδοχές του ρομαντικού αυτού μελοδράματος αποτυπώνει την εποχή παραγωγής της... Παράδειγμα. Και οι δύο βερσιόν αρχίζουν με ειδήσεις: Στην εκδοχή του '39, το μέσο είναι το ραδιόφωνο, σε Αμερική, Γαλλία και Αγγλία. Σε κείνη του '57, είναι η τηλεόραση, σε Αμερική, Ιταλία και Αγγλία, ενώ και τα μεταφορικά μέσα αλλάζουν ανάλογα με την εποχή...

Παίζουν: Κάρι Γκραντ, Ντέμπορα Κερ, Ρίτσαρντ Ντένινγκ, Νέβα Πάτερσον, Κάθλιν Νέσμπιτ, Ρόμπερτ Λιούις, κ.ά.

Παραγωγή: ΗΠΑ (1957).