Εχει σημασία να κωδικοποιήσουμε τα βασικά επιχειρήματα που διατυπώθηκαν τότε, αφού η ουσία τους επαναλαμβάνεται και σήμερα με αφορμή άλλα ανάλογα περιστατικά όπως είδαμε και στην πρόσφατη τραγωδία στη Χαλκιδική με 7 συνανθρώπους μας νεκρούς.

«Δεν υπήρξε καμία εισήγηση από την Πυροσβεστική για οργανωμένη, προληπτική απομάκρυνση» τόνιζε η Ρ. Δούρου, περιφερειάρχης Αττικής και στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ.

«Αν ο κρατικός μηχανισμός είχε λειτουργήσει στοιχειωδώς, ο χρόνος επαρκούσε για να σωθούν δεκάδες ανθρώπινες ζωές», έλεγε η ΝΔ.

«Κακός συντονισμός, έλλειψη μέτρων, κυβερνητική αδράνεια», ήταν οι βασικές αιτίες σύμφωνα με το πρωτοσέλιδο της «Καθημερινής».

Ενα ζήτημα είναι το μπαλάκι ευθυνών ανάμεσα στους αρμόδιους. Φταίει η Πυροσβεστική; Φταίει η Περιφέρεια; Φταίει η Πολιτική Προστασία; Φταίνε οι δήμοι; Ο ένας πετάει το μπαλάκι στον άλλον, προσπαθώντας να κρύψει την δικιά του ευθύνη, το δικό του μερίδιο. Είναι σίγουρο ότι υπήρξαν μεγάλες παραλείψεις, λάθη σοβαρά, προβλήματα συντονισμού, αποκαλύφθηκαν επίσης σοβαρές ελλείψεις στην προετοιμασία του κρατικού μηχανισμού για την αντιμετώπιση τέτοιων φαινομένων. Τι όμως φανερώνουν όλα αυτά;

Πρώτα απ' όλα, την έλλειψη υποδομών σε σχέση με ζητήματα προστασίας και ασφάλειας της ζωής των κατοικιών του λαού και των εργαζομένων. Μετά τις πυρκαγιές πέρσι, ο «Ριζοσπάστης» είχε αποκαλύψει έγγραφο της Ευρωπαϊκής Ενωσης, σύμφωνα με το οποίο αξιολογούνται με τη λογική «κόστους - οφέλους» το αν κάποιες παρεμβάσεις σε τομείς της αντιπλημμυρικής προστασίας είναι οικονομικά αποδοτικές και ωφέλιμες, και η μελέτη κατέληγε στο συμπέρασμα ότι συμφέρει περισσότερο να εξαγγέλλουν και σε έναν βαθμό να πληρώνουν αποζημιώσεις, από το να πληρώνουν για υποδομές πυροπροστασίας και αντιπλημμυρικής προστασίας όταν αυτές δεν αφορούν περιοχές «οικονομικού ενδιαφέροντος» αλλά τους «οικονομικά ασθενέστερους». Δηλαδή, όταν δεν αφορά την προστασία κερδοφόρων δραστηριοτήτων αλλά εργατικά - λαϊκά στρώματα. Πολύ κυνικά, δηλώνεται δηλαδή ότι στην εκτίμηση «κόστους - οφέλους» η ζωή των λαϊκών στρωμάτων υπολογίζεται λιγότερο από ό,τι η προστασία επιχειρήσεων, βιομηχανιών κ.λπ. αλλά και των «οικονομικά ισχυρότερων». Το ταξικό κριτήριο λοιπόν χωρίς μάσκες. Γι' αυτό άλλωστε έργα υποδομών, αντιπλημμυρικά, αντισεισμικά, αντιπυρικά δεν βρίσκουν θέση στους κωδικούς των προϋπολογισμών. `Η όταν εκτελούνται γίνονται άναρχα χωρίς ευρύτερο σχεδιασμό και χωρίς ως βασικό κριτήριο τις λαϊκές ανάγκες, με αποτέλεσμα πολλές φορές να επιβαρύνουν αντί να λύνουν προβλήματα.

Δεύτερον, οι σοβαρές ελλείψεις σε στελέχωση, εξοπλισμό, εκπαίδευση υπηρεσιών που είναι αρμόδιες για τα ζητήματα πολιτικής προστασίας. Η Πυροσβεστική, η Δασοπροστασία φυτοζωούν γιατί το κράτος δεν επιλέγει τη στήριξη και την ενίσχυσή τους, δεν τα έχει ως προτεραιότητα. Η απουσία ολοκληρωμένου σχεδίου πρόληψης, οργανωμένων και επαρκώς στελεχωμένων υπηρεσιών διαχείρισης έκτακτων αναγκών, για τις τεράστιες ελλείψεις στα νοσοκομεία, οι οποίες μπορούν να αποδειχθούν μοιραίες όπως και συνέβη στην πυρκαγιά στο Μάτι. Υπενθυμίζεται πως το ΚΚΕ είχε προειδοποιήσει ένα μήνα πριν για την ανάγκη να παρθούν μέτρα πρόληψης για τις πυρκαγιές. Θέμα που είχε θέσει και με Ερώτηση στη Βουλή. Τότε όμως - στις 7/6/2018 - η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ απαντούσε: «Η χώρα μας διαθέτει έναν δασοπυροσβεστικό μηχανισμό που ελάχιστες χώρες τον διαθέτουν (...) με ένα δίκτυο που εμείς έχουμε φτιάξει αυτήν τη στιγμή εξαιρετικό, ειδικά στην Αττική και τα περιαστικά δάση, που η φωτιά σβήνεται με ένα - δύο οχήματα και με την κινητοποίηση του πρώτου εναέριου μέσου».

Δηλαδή, το κύριο ζήτημα που αναδεικνύεται είναι: Η εγκληματική γύμνια του κρατικού μηχανισμού και ο ανεπαρκής σχεδιασμός πολιτικής προστασίας, που έρχονται ως αποτέλεσμα μιας πολιτικής που δεν δίνει προτεραιότητα στα έργα υποδομής και τη στελέχωση των οργανισμών και υπηρεσιών που σχετίζονται με τις ανάγκες προστασίας της ζωής του λαού.

Και όλα αυτά από το ίδιο κράτος που δείχνει μεγάλη ικανότητα, όταν είναι να τσακίσει το εργατικό - λαϊκό κίνημα, να μαζέψει χαράτσια και φόρους, να δώσει επιδοτήσεις και «ζεστό» χρήμα στο κεφάλαιο. Εδώ, λοιπόν, είναι αναποτελεσματικοί, ανίκανοι, ανύπαρκτοι, για να προστατέψουν τη ζωή του λαού, των εργαζομένων από «ακραία» ή μη φυσικά φαινόμενα. Και αυτό είναι ταξική επιλογή, επιβεβαιώνει ότι δεν είναι κράτος για όλους, αλλά κράτος για τους λίγους, κράτος για τους οικονομικά ισχυρούς, κράτος για το κεφάλαιο.

«Ολόκληροι οικισμοί χτίστηκαν αυθαίρετα πάνω σε ρέματα και παραλίες», έλεγε ο Αλ. Τσίπρας στη συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου.

«Η άναρχη δόμηση έπαιξε μεγάλο ρόλο στην τραγωδία», διαπίστωνε η Ρ. Δούρου.

«Εμείς είχαμε ετοιμάσει πρωτόκολλα κατεδάφισης» ωρύονταν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και κατήγγειλαν ότι δεν υλοποιήθηκαν.

Η λογική που λέει ότι «φταίμε όλοι» βρίσκεται στην κατεύθυνση του περιορισμού (μέχρι απαλλαγής) του κράτους από την ευθύνη της πρόληψης των καταστροφών και της προστασίας της περιουσίας και της ζωής του λαού. Επικαλούνται, δηλαδή, την ένταση των φαινομένων, το κόστος των αναγκαίων έργων και άλλες «τεχνικές» δυσκολίες, για να καταλήξουν λίγο - πολύ στο συμπέρασμα ότι η ευθύνη του κράτους περιορίζεται στην έγκαιρη ειδοποίηση. Από κει και πέρα, «ο σώζων εαυτόν σωθήτω!». Με τον τρόπο αυτό, δεν «ξεπλένουν» μόνο τις ευθύνες της εγκληματικής πολιτικής τους, για τις ελλείψεις σε υποδομές, πρόληψη, σχεδιασμό και μέσα αντιμετώπισης των συνεπειών από φυσικά φαινόμενα ή πυρκαγιές, αλλά επιπλέον πετάνε το μπαλάκι στον λαό, καθιστώντας τον υπεύθυνο για ό,τι κακό του συμβεί, «βρέξει - χιονίσει».

Ακόμα, γιατί έπρεπε να συμβεί η τραγωδία στο Μάτι για να θυμηθούν την άναρχη δόμηση, τη μη ύπαρξη πρόσβασης στον αιγιαλό, τους στενούς δρόμους κ.λπ.; Και αφού ήταν έτσι, γιατί δεν πήραν μέτρα αυτό να αλλάξει και στη συγκεκριμένη περιοχή αλλά και σε άλλες που μπορεί να λειτουργήσουν στο μέλλον ως ποντικοπαγίδες για τους κατοίκους;

Χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τα δάση, τους αιγιαλούς κ.λπ., αλλά με τα ειδικά χωροταξικά σχέδια και την αλλαγή των χρήσεων γης, έχουν διαχρονικά νομιμοποιήσει στρατηγικές καπιταλιστικές επενδύσεις, ιδιωτικοποιώντας γη, δάσος και θάλασσα και αποκλείοντας την πρόσβαση στην παραλία σε μεγάλες εκτάσεις εντός του αστικού ιστού, όπως στο Ελληνικό ή στο παραλιακό μέτωπο του Σαρωνικού και όχι μόνο. Κρύβουν από τον λαό ότι η πιο πρόσφατη ρύθμιση για «τακτοποίηση αυθαιρέτων» το 2017 ψηφίστηκε και από τους δύο με χέρια και με πόδια.

Αυτή η λογική ουσιαστικά προσπαθεί να κρύψει τι βρίσκεται πίσω από την αυθαίρετη δόμηση. Που δεν είναι άλλο από το γεγονός ότι η γη είναι εμπόρευμα. Οτι η ανάγκη για κατοικία είναι εμπόρευμα, ότι η ανάγκη για διακοπές είναι εμπόρευμα. Σε αυτήν τη βάση με κριτήριο το κέρδος μεγαλοεργολάβων, μεγαλοξενοδόχων, μεγαλοϊδιοκτητών κατοικιών καταπατήθηκαν αιγιαλοί, έκλεισαν οι ελεύθερες προσβάσεις σε παραλίες, σε δρόμους διαφυγής, χτίστηκαν αυθαίρετα μέσα σε δασικές εκτάσεις, άλλαξαν χρήσεις γης. Αλλωστε, το γεγονός ότι η γη είναι εμπόρευμα είναι και η βασική αιτία που οπλίζει το χέρι εμπρηστών, όταν η φωτιά δεν μπαίνει κατά λάθος ή δεν επεκτείνεται από «ακραίες καιρικές συνθήκες». Γιατί, όπως χαρακτηριστικά σημείωνε το ΚΚΕ το 2007 με αφορμή τις πυρκαγιές της Ηλείας, οι δρόμοι της εμπορικής εκμετάλλευσης της γης, οι διαδρομές μεταφοράς εμπορευμάτων είναι καμένοι...

«Η κλιματική αλλαγή θα μας φέρνει πιο συχνά μπροστά σε ακραία καιρικά φαινόμενα», έλεγε ο Α. Τσίπρας.

«Η 23η Ιουλίου ήταν η πρώτη μέρα του καλοκαιριού που χαρακτηρίστηκε ως υψηλού κινδύνου για πυρκαγιές», συνηγορούσε η ΝΔ.

Το επιχείρημα του «ακραίου καιρικού φαινομένου» είχε χρησιμοποιηθεί και στις πλημμύρες της Μάνδρας το Νοέμβρη του 2017, στις πυρκαγιές του 2007 και του 2009 με τη ΝΔ τότε στην κυβέρνηση, αλλά και πρόσφατα στη Χαλκιδική, που και εκεί είχαμε 7 νεκρούς, δεκάδες τραυματίες και ανυπολόγιστες ζημιές.

Το ερώτημα, λοιπόν, που τίθεται είναι: Τι μπορεί να συμβεί σε πολύ πιο σοβαρά περιστατικά; Σε αυτό το ερώτημα η ίδια η κυβέρνηση και οι αρχηγοί των αρμόδιων κρατικών υπηρεσιών στο παρελθόν απάντησαν ότι εάν συμβεί ένα αντίστοιχο συμβάν, και πάλι θα υπάρχει το ίδιο αποτέλεσμα... Στην πραγματικότητα, ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ ομολογούν ότι τα λαϊκά στρώματα της χώρας βρίσκονται κυριολεκτικά στο έλεος φυσικών ή μη φυσικών καταστροφών. Οταν βρέχει πνίγονται, με τη ζέστη καίγονται κ.λπ.

Ομως, αν πάρουμε ως δεδομένο ότι ζούμε σε συνθήκες που συντελείται κλιματική αλλαγή, όπου φαινόμενα τέτοια θα εμφανίζονται πιο συχνά και με πιο έντονο τρόπο πώς θα εξασφαλιστεί η προστασία της ζωής των εργαζομένων, του λαού, της περιουσίας του;

Δηλαδή, σε μια σεισμογόνο χώρα τι θα πρέπει να κάνουμε; Προσευχή να μη γίνονται σεισμοί; Σε μια χώρα με περιόδους ξηρασίας ή πλημμυρών, ή σε μια χώρα που κινδυνεύει από τσουνάμι;

Γιατί, σε αντίστοιχες καταστροφές φάνηκαν ανοχύρωτες και ισχυρές καπιταλιστικές χώρες όπως οι ΗΠΑ, η Μ. Βρετανία, η Ιαπωνία, πληρώνοντας και εκεί με τη ζωή της κυρίως η φτωχολογιά;

Είναι δυνατόν σήμερα, που υπάρχουν πολύ ανεπτυγμένες τεχνολογίες πρόβλεψης, οργάνωσης των μηχανισμών προστασίας και κυρίως δυνατότητες υποδομών, να σκοτώνονται άνθρωποι από κακότεχνες σκεπές και τζαμαρίες ή να εγκλωβίζονται μέσα στα ίδια τους τα σπίτια;

Ακραίο φαινόμενο είναι τη σημερινή σύγχρονη εποχή με τις μεγάλες δυνατότητες αυτές να μην αξιοποιούνται οργανωμένα και σχεδιασμένα για την ικανοποίηση των λαϊκών κοινωνικών αναγκών μέσα στις οποίες περιλαμβάνονται και η προστασία και η ασφάλεια της ανθρώπινης ζωής, αλλά να αξιοποιούνται μόνο με κριτήριο το καπιταλιστικό κέρδος.

Εξάλλου, και το φαινόμενο που ονομάζουμε «κλιματική αλλαγή» συνδέεται άμεσα με τη συσσώρευση στο περιβάλλον επιπτώσεων μιας οικονομικής ανάπτυξης που έχει ως κριτήριο τους ξέφρενους ρυθμούς κερδοφορίας του κεφαλαίου.

Οι πληγές είναι ακόμα ανοιχτές. Αποζημιώσεις, αποκαταστάσεις, επανακατασκευές, μέτρα πυρόσβεσης, αντιπλημμυρικής προστασίας όλα αυτά ακόμα είναι διεκδικούμενα, με λαϊκά νοικοκυριά που πλήγηκαν από τις καταστροφές να συνεχίζουν να υποφέρουν. Εχει μεγάλη σημασία να συνεχιστεί ο αγώνας για τη διεκδίκηση, η πάλη να μη σταματήσει μέχρι να δικαιωθούν. Εχει όμως σημασία και η συσσωρευμένη αγανάκτηση και ο θυμός να στραφούν στην πραγματική αιτία, να στραφούν ενάντια στον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, στο κίνητρο του κέρδους, να στραφούν ενάντια στο αστικό κράτος και την επιλεκτικά ταξική ικανότητα και ανικανότητά του, να στραφούν απέναντι στις κυβερνήσεις που διαχειρίζονται αυτό το σάπιο σύστημα. Αυτός ο αγώνας είναι ο πιο ολοκληρωμένος και ο πιο αποτελεσματικός για την εξάλειψη των αιτιών που απειλούν τη ζωή των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων.

Αυτό αποδείχθηκε έναν χρόνο μετά, τόσο στο Μάτι όσο και στην Κινέτα. Στο δήμο Μαραθώνα και στο δήμο Ραφήνας - Πικερμίου, όπου ανήκουν το Μάτι, ο Ν. Βουτζάς και το Κόκκινο Λιμανάκι, σε 4.678 αυτοψίες 469 κατοικίες κρίθηκαν «κόκκινες», δηλαδή κατεδαφιστέες, 1.731 κρίθηκαν «κίτρινες», δηλαδή προς επισκευή, και 2.478 κρίθηκαν «πράσινες», δηλαδή κατοικήσιμες, με φθορές ή χωρίς βλάβες.

Σύμφωνα με πληροφορίες, το Σεπτέμβρη αναμένονται να εκδοθούν οι πρώτες άδειες για να χτιστούν σπίτια εκεί όπου είχαν κηρυχτεί «κόκκινα». Ηδη, για τα «κίτρινα» έχουν εκδοθεί άδειες επισκευής και κάποιοι πυρόπληκτοι έχουν εισπράξει την πρώτη δόση. Υπάρχει βέβαια σημαντικός αριθμός «εγκλωβισμένων» κατοικιών που με την ανάρτηση των δασικών χαρτών θεωρείται ότι βρίσκονται σε δασικές περιοχές. Οσον αφορά την απομάκρυνση των επικίνδυνων υλικών και μπάζων και τη συλλογή των καμένων δέντρων, οι σχετικές εργασίες ξεκινούν και όταν λήγουν οι εργολαβίες σταματούν μέχρι να ξεκινήσουν άλλες. Ετσι, ακόμα δεν έχουν ολοκληρωθεί τα σχετικά έργα, όταν τα προπαγανδιστικά επιτελεία της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ κυκλοφορούσαν πέρυσι «ειδήσεις» όπως ότι «το Μάτι δεν θα ξεχαστεί», «είναι στοίχημα να αναγεννηθεί», «εφικτό οι εργασίες αποκατάστασης να ξεκινήσουν σε δύο μήνες», «το Μάτι δεν πωλείται», «να δούμε την αποκατάσταση της εικόνας».

Εκείνη τη χρονική περίοδο γίνονταν και ορισμένες «πονηριές». Ο Γ. Γιαννόπουλος αναφέρθηκε στο κατεστραμμένο σπίτι της μητέρας του, που είχε χαρακτηριστεί «κόκκινο» και ο τελευταίος έλεγχος το χαρακτήρισε «κίτρινο». Ουσιαστικά ελέγχθηκε από τρεις επιτροπές. Πέρασε η πρώτη, το όρισε «κόκκινο», η δεύτερη «κόκκινο» και η τρίτη «κίτρινο». «Παίχτηκε ένα παιχνίδι», θα μας πει. «Τότε είχαν "βγάλει" κάποιους μηχανικούς στην αρχή - τότε που δεν ήξερες τι ξημέρωνε - για να ενημερώσουν και άφηναν να εννοηθεί ότι είναι προτιμότερο να χαρακτηριστούν "κίτρινα" τα σπίτια. Ο λόγος ήταν ότι εάν κατεδαφιστέα βγουν δασικά, λόγω δασικών χαρτών, δεν θα γινόταν τίποτα. Αν χαρακτηρίζονταν "κίτρινα" και σε δασικό, διέδιδαν ότι θα μπορούσαν να επισκευαστούν. Τότε ισχυρίζονταν ότι οι αποζημιώσεις θα ήταν περίπου στο 80% της αξίας του σπιτιού. Αυτό γινόταν πριν εκδοθεί οποιαδήποτε ΚΥΑ. Μετά βγήκαν οι ΚΥΑ για 1.000 ευρώ και έως 550, σε περίπτωση επισκευής. Τώρα δεν μπορείς να επισκευάσεις ούτε το "κίτρινο" αν είναι δασικό. Οταν λοιπόν ερχόταν η τρίτη επιτροπή και έλεγε σε κάποιον, είναι "κίτρινο" το σπίτι σου, αυτός έμενε βουβός διότι είχε την ελπίδα ότι θα το ξαναφτιάξει ξέροντας ότι δεν θα πάρει 1.000 ευρώ, ότι θα έπαιρνε έως 550. Ετσι βούλωσαν το στόμα σε πολύ κόσμο. Πολλοί παρακάλαγαν να τους το χαρακτηρίσουν "κίτρινο". Μετά ακολούθησαν ενστάσεις».

«Μετά από ένα αρκετό διάστημα μας ειδοποιούν ότι θα έρθει έλεγχος. Ηρθε τετραμελής επιτροπή. Ελεγχος έγινε οπτικά. Στη συζήτηση η μάνα μου προσπαθούσε να τους δείξει τις ρωγμές στη βάση του σπιτιού, ότι ο τοίχος κουνιέται, και απάντησαν ότι όλα αυτά φτιάχνονται. Κάποια στιγμή ένας από τους μηχανικούς λέει ότι σε πέντε χρόνια όλα θα είναι έτοιμα. Πόσο χρόνο μπορεί να περιμένει μια 74χρονη για να στεγαστεί; Σε λίγες μέρες βγήκε η απάντηση ότι είναι "κίτρινο" το σπίτι. Είμαστε σε διαδικασία να το χαρακτηρίσουμε ασύμφορο επισκευής. Ετσι "ξεπάστρεψαν" πολλά σπίτια που θα ήταν για ανακατασκευή, και γλίτωσαν χρήματα».

Παράλληλα, στην αρχή του χρόνου, όπως αναφέρει, στάλθηκε μήνυμα με ηλεκτρονικό ταχυδρομείο από το υπουργείο Υποδομών στους πυρόπληκτους. Ηταν μία αίτηση ενδιαφέροντος που ανέφερε ότι ο πυρόπληκτος θα μπορούσε να αναθέσει σε εταιρεία την κατασκευή του σπιτιού του, αποποιούμενος τη στεγαστική συνδρομή. Δηλαδή, «το υπουργείο έκανε τον ντίλερ. Προφανώς είχε βρει εταιρείες αναλαμβάνοντας να τους βρει πελάτες. Αν ο κόσμος "τσίμπαγε", θα έκαναν χρυσές δουλειές».

Ενα χρόνο μετά, τα προβλήματα παραμένουν σοβαρά για τους πυρόπληκτους της περιοχής. Επιπλέον προβλήματα προκλήθηκαν στην περιοχή λόγω πλημμυρών, που ακολούθησαν τις πυρκαγιές, από τις καταιγίδες του περσινού Οκτώβρη. Καμένα υλικά και αμίαντος ακόμα δεν έχουν αποσυρθεί. Τα περισσότερα καμένα υλικά μαζεύτηκαν σε μια περιοχή και σκεπάστηκαν με άλλα μπάζα. Τα ρέματα έχουν κλείσει και με μια βροχή οι δρόμοι μετατρέπονται σε ποτάμια. Πολλοί δρόμοι έχουν ζημιές, ενώ καμία άδεια ανακατασκευής κατεστραμμένων σπιτιών δεν έχει εκδοθεί. Ούτε γι' αυτά που είχαν άδεια, ούτε γι' αυτά που δεν είχαν άδεια, τα τακτοποιημένα. Για όσα υπάρχουν προβλήματα με δασική έκταση, φαίνεται ότι δεν πρόκειται να ξαναχτιστούν.

Συνολικά, 119 σπίτια στην Κινέτα καταστράφηκαν ολοσχερώς και άλλα 280 υπέστησαν σημαντικές ζημιές. Δηλαδή, οι ένοικοι 399 σπιτιών έμειναν στο δρόμο. Από το σύνολο των πληγέντων ένα σημαντικό ποσοστό, 20% - 30%, δεν διέθετε άλλη κατοικία. Μέχρι σήμερα, από τις 250 αιτήσεις επισκευής οι 140 αφορούσαν κτίρια φερόμενα ως δασικά και 110 μη δασικά. Εχουν εκδοθεί δε 25 άδειες επισκευής από το ΤΑΕΦΚ Δυτικής Αττικής. Οσον αφορά την καταστροφή που έγινε στο περιβάλλον, 53.157 στρέμματα δάσους και δασικής έκτασης έγιναν στάχτη και κάηκαν 2.976 στρέμματα οικιστικής περιοχής.

Ακόμα δεν έχει ξεκινήσει η διαδικασία ανακατασκευής κατεστραμμένου ή επισκευής σπιτιού με ζημιές. Δεν έχει εκδοθεί καμία άδεια ανακατασκευής, ούτε ακόμα και γι' αυτά που δεν φέρονται ως «δασικά». Οσον αφορά τις χρηματικές ενισχύσεις, η καταβολή των 586 ευρώ ξεκίνησε τον φετινό Φλεβάρη. Πρόκειται για τα πρώτα χρήματα που δίνονται, ανά σπίτι, για τα πρώτα έξοδα. Τα 5.000 ευρώ δόθηκαν πέρυσι τον Νοέμβρη, επίσης τα 1.200 ευρώ για τις τηλεπικοινωνίες και τα της οικοσκευής. Επιπλέον, υπάρχουν καθυστερήσεις από το υπουργείο Υποδομών στις συμβάσεις με τις εταιρείες που έχουν αναλάβει τις κατεδαφίσεις. Οσο δε για τη συλλογή του αμιάντου, έληξαν το Γενάρη οι συμβάσεις των τριών εταιρειών, ενώ αργότερα ανανεώθηκαν και ξεκίνησαν ξανά. Υπάρχει και το ζήτημα του καθαρισμού των καμένων - και αυτή η δουλειά έμεινε στη μέση. Οσον αφορά τα κορμοδέματα, η σχετική διαδικασία άργησε να ξεκινήσει και δεν έχει ολοκληρωθεί. Επρεπε να είχε ξεκινήσει από πέρυσι τον Αύγουστο. Ετσι, σε τμήματα του βουνού δεν έχει μείνει χώμα για να χρησιμοποιηθεί για αυτά.