Εχει σημασία να κωδικοποιήσουμε τα βασικά επιχειρήματα που διατυπώθηκαν τότε, αφού η ουσία τους επαναλαμβάνεται και σήμερα με αφορμή άλλα ανάλογα περιστατικά όπως είδαμε και στην πρόσφατη τραγωδία στη Χαλκιδική με 7 συνανθρώπους μας νεκρούς.

«Δεν υπήρξε καμία εισήγηση από την Πυροσβεστική για οργανωμένη, προληπτική απομάκρυνση» τόνιζε η Ρ. Δούρου, περιφερειάρχης Αττικής και στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ.

«Αν ο κρατικός μηχανισμός είχε λειτουργήσει στοιχειωδώς, ο χρόνος επαρκούσε για να σωθούν δεκάδες ανθρώπινες ζωές», έλεγε η ΝΔ.

«Κακός συντονισμός, έλλειψη μέτρων, κυβερνητική αδράνεια», ήταν οι βασικές αιτίες σύμφωνα με το πρωτοσέλιδο της «Καθημερινής».

Ενα ζήτημα είναι το μπαλάκι ευθυνών ανάμεσα στους αρμόδιους. Φταίει η Πυροσβεστική; Φταίει η Περιφέρεια; Φταίει η Πολιτική Προστασία; Φταίνε οι δήμοι; Ο ένας πετάει το μπαλάκι στον άλλον, προσπαθώντας να κρύψει την δικιά του ευθύνη, το δικό του μερίδιο. Είναι σίγουρο ότι υπήρξαν μεγάλες παραλείψεις, λάθη σοβαρά, προβλήματα συντονισμού, αποκαλύφθηκαν επίσης σοβαρές ελλείψεις στην προετοιμασία του κρατικού μηχανισμού για την αντιμετώπιση τέτοιων φαινομένων. Τι όμως φανερώνουν όλα αυτά;

Πρώτα απ' όλα, την έλλειψη υποδομών σε σχέση με ζητήματα προστασίας και ασφάλειας της ζωής των κατοικιών του λαού και των εργαζομένων. Μετά τις πυρκαγιές πέρσι, ο «Ριζοσπάστης» είχε αποκαλύψει έγγραφο της Ευρωπαϊκής Ενωσης, σύμφωνα με το οποίο αξιολογούνται με τη λογική «κόστους - οφέλους» το αν κάποιες παρεμβάσεις σε τομείς της αντιπλημμυρικής προστασίας είναι οικονομικά αποδοτικές και ωφέλιμες, και η μελέτη κατέληγε στο συμπέρασμα ότι συμφέρει περισσότερο να εξαγγέλλουν και σε έναν βαθμό να πληρώνουν αποζημιώσεις, από το να πληρώνουν για υποδομές πυροπροστασίας και αντιπλημμυρικής προστασίας όταν αυτές δεν αφορούν περιοχές «οικονομικού ενδιαφέροντος» αλλά τους «οικονομικά ασθενέστερους». Δηλαδή, όταν δεν αφορά την προστασία κερδοφόρων δραστηριοτήτων αλλά εργατικά - λαϊκά στρώματα. Πολύ κυνικά, δηλώνεται δηλαδή ότι στην εκτίμηση «κόστους - οφέλους» η ζωή των λαϊκών στρωμάτων υπολογίζεται λιγότερο από ό,τι η προστασία επιχειρήσεων, βιομηχανιών κ.λπ. αλλά και των «οικονομικά ισχυρότερων». Το ταξικό κριτήριο λοιπόν χωρίς μάσκες. Γι' αυτό άλλωστε έργα υποδομών, αντιπλημμυρικά, αντισεισμικά, αντιπυρικά δεν βρίσκουν θέση στους κωδικούς των προϋπολογισμών. `Η όταν εκτελούνται γίνονται άναρχα χωρίς ευρύτερο σχεδιασμό και χωρίς ως βασικό κριτήριο τις λαϊκές ανάγκες, με αποτέλεσμα πολλές φορές να επιβαρύνουν αντί να λύνουν προβλήματα.

Δεύτερον, οι σοβαρές ελλείψεις σε στελέχωση, εξοπλισμό, εκπαίδευση υπηρεσιών που είναι αρμόδιες για τα ζητήματα πολιτικής προστασίας. Η Πυροσβεστική, η Δασοπροστασία φυτοζωούν γιατί το κράτος δεν επιλέγει τη στήριξη και την ενίσχυσή τους, δεν τα έχει ως προτεραιότητα. Η απουσία ολοκληρωμένου σχεδίου πρόληψης, οργανωμένων και επαρκώς στελεχωμένων υπηρεσιών διαχείρισης έκτακτων αναγκών, για τις τεράστιες ελλείψεις στα νοσοκομεία, οι οποίες μπορούν να αποδειχθούν μοιραίες όπως και συνέβη στην πυρκαγιά στο Μάτι. Υπενθυμίζεται πως το ΚΚΕ είχε προειδοποιήσει ένα μήνα πριν για την ανάγκη να παρθούν μέτρα πρόληψης για τις πυρκαγιές. Θέμα που είχε θέσει και με Ερώτηση στη Βουλή. Τότε όμως - στις 7/6/2018 - η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ απαντούσε: «Η χώρα μας διαθέτει έναν δασοπυροσβεστικό μηχανισμό που ελάχιστες χώρες τον διαθέτουν (...) με ένα δίκτυο που εμείς έχουμε φτιάξει αυτήν τη στιγμή εξαιρετικό, ειδικά στην Αττική και τα περιαστικά δάση, που η φωτιά σβήνεται με ένα - δύο οχήματα και με την κινητοποίηση του πρώτου εναέριου μέσου».

Δηλαδή, το κύριο ζήτημα που αναδεικνύεται είναι: Η εγκληματική γύμνια του κρατικού μηχανισμού και ο ανεπαρκής σχεδιασμός πολιτικής προστασίας, που έρχονται ως αποτέλεσμα μιας πολιτικής που δεν δίνει προτεραιότητα στα έργα υποδομής και τη στελέχωση των οργανισμών και υπηρεσιών που σχετίζονται με τις ανάγκες προστασίας της ζωής του λαού.

Και όλα αυτά από το ίδιο κράτος που δείχνει μεγάλη ικανότητα, όταν είναι να τσακίσει το εργατικό - λαϊκό κίνημα, να μαζέψει χαράτσια και φόρους, να δώσει επιδοτήσεις και «ζεστό» χρήμα στο κεφάλαιο. Εδώ, λοιπόν, είναι αναποτελεσματικοί, ανίκανοι, ανύπαρκτοι, για να προστατέψουν τη ζωή του λαού, των εργαζομένων από «ακραία» ή μη φυσικά φαινόμενα. Και αυτό είναι ταξική επιλογή, επιβεβαιώνει ότι δεν είναι κράτος για όλους, αλλά κράτος για τους λίγους, κράτος για τους οικονομικά ισχυρούς, κράτος για το κεφάλαιο.

«Ολόκληροι οικισμοί χτίστηκαν αυθαίρετα πάνω σε ρέματα και παραλίες», έλεγε ο Αλ. Τσίπρας στη συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου.

«Η άναρχη δόμηση έπαιξε μεγάλο ρόλο στην τραγωδία», διαπίστωνε η Ρ. Δούρου.

«Εμείς είχαμε ετοιμάσει πρωτόκολλα κατεδάφισης» ωρύονταν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και κατήγγειλαν ότι δεν υλοποιήθηκαν.

Η λογική που λέει ότι «φταίμε όλοι» βρίσκεται στην κατεύθυνση του περιορισμού (μέχρι απαλλαγής) του κράτους από την ευθύνη της πρόληψης των καταστροφών και της προστασίας της περιουσίας και της ζωής του λαού. Επικαλούνται, δηλαδή, την ένταση των φαινομένων, το κόστος των αναγκαίων έργων και άλλες «τεχνικές» δυσκολίες, για να καταλήξουν λίγο - πολύ στο συμπέρασμα ότι η ευθύνη του κράτους περιορίζεται στην έγκαιρη ειδοποίηση. Από κει και πέρα, «ο σώζων εαυτόν σωθήτω!». Με τον τρόπο αυτό, δεν «ξεπλένουν» μόνο τις ευθύνες της εγκληματικής πολιτικής τους, για τις ελλείψεις σε υποδομές, πρόληψη, σχεδιασμό και μέσα αντιμετώπισης των συνεπειών από φυσικά φαινόμενα ή πυρκαγιές, αλλά επιπλέον πετάνε το μπαλάκι στον λαό, καθιστώντας τον υπεύθυνο για ό,τι κακό του συμβεί, «βρέξει - χιονίσει».

Ακόμα, γιατί έπρεπε να συμβεί η τραγωδία στο Μάτι για να θυμηθούν την άναρχη δόμηση, τη μη ύπαρξη πρόσβασης στον αιγιαλό, τους στενούς δρόμους κ.λπ.; Και αφού ήταν έτσι, γιατί δεν πήραν μέτρα αυτό να αλλάξει και στη συγκεκριμένη περιοχή αλλά και σε άλλες που μπορεί να λειτουργήσουν στο μέλλον ως ποντικοπαγίδες για τους κατοίκους;

Χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τα δάση, τους αιγιαλούς κ.λπ., αλλά με τα ειδικά χωροταξικά σχέδια και την αλλαγή των χρήσεων γης, έχουν διαχρονικά νομιμοποιήσει στρατηγικές καπιταλιστικές επενδύσεις, ιδιωτικοποιώντας γη, δάσος και θάλασσα και αποκλείοντας την πρόσβαση στην παραλία σε μεγάλες εκτάσεις εντός του αστικού ιστού, όπως στο Ελληνικό ή στο παραλιακό μέτωπο του Σαρωνικού και όχι μόνο. Κρύβουν από τον λαό ότι η πιο πρόσφατη ρύθμιση για «τακτοποίηση αυθαιρέτων» το 2017 ψηφίστηκε και από τους δύο με χέρια και με πόδια.

Αυτή η λογική ουσιαστικά προσπαθεί να κρύψει τι βρίσκεται πίσω από την αυθαίρετη δόμηση. Που δεν είναι άλλο από το γεγονός ότι η γη είναι εμπόρευμα. Οτι η ανάγκη για κατοικία είναι εμπόρευμα, ότι η ανάγκη για διακοπές είναι εμπόρευμα. Σε αυτήν τη βάση με κριτήριο το κέρδος μεγαλοεργολάβων, μεγαλοξενοδόχων, μεγαλοϊδιοκτητών κατοικιών καταπατήθηκαν αιγιαλοί, έκλεισαν οι ελεύθερες προσβάσεις σε παραλίες, σε δρόμους διαφυγής, χτίστηκαν αυθαίρετα μέσα σε δασικές εκτάσεις, άλλαξαν χρήσεις γης. Αλλωστε, το γεγονός ότι η γη είναι εμπόρευμα είναι και η βασική αιτία που οπλίζει το χέρι εμπρηστών, όταν η φωτιά δεν μπαίνει κατά λάθος ή δεν επεκτείνεται από «ακραίες καιρικές συνθήκες». Γιατί, όπως χαρακτηριστικά σημείωνε το ΚΚΕ το 2007 με αφορμή τις πυρκαγιές της Ηλείας, οι δρόμοι της εμπορικής εκμετάλλευσης της γης, οι διαδρομές μεταφοράς εμπορευμάτων είναι καμένοι...

«Η κλιματική αλλαγή θα μας φέρνει πιο συχνά μπροστά σε ακραία καιρικά φαινόμενα», έλεγε ο Α. Τσίπρας.

«Η 23η Ιουλίου ήταν η πρώτη μέρα του καλοκαιριού που χαρακτηρίστηκε ως υψηλού κινδύνου για πυρκαγιές», συνηγορούσε η ΝΔ.

Το επιχείρημα του «ακραίου καιρικού φαινομένου» είχε χρησιμοποιηθεί και στις πλημμύρες της Μάνδρας το Νοέμβρη του 2017, στις πυρκαγιές του 2007 και του 2009 με τη ΝΔ τότε στην κυβέρνηση, αλλά και πρόσφατα στη Χαλκιδική, που και εκεί είχαμε 7 νεκρούς, δεκάδες τραυματίες και ανυπολόγιστες ζημιές.

Το ερώτημα, λοιπόν, που τίθεται είναι: Τι μπορεί να συμβεί σε πολύ πιο σοβαρά περιστατικά; Σε αυτό το ερώτημα η ίδια η κυβέρνηση και οι αρχηγοί των αρμόδιων κρατικών υπηρεσιών στο παρελθόν απάντησαν ότι εάν συμβεί ένα αντίστοιχο συμβάν, και πάλι θα υπάρχει το ίδιο αποτέλεσμα... Στην πραγματικότητα, ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ ομολογούν ότι τα λαϊκά στρώματα της χώρας βρίσκονται κυριολεκτικά στο έλεος φυσικών ή μη φυσικών καταστροφών. Οταν βρέχει πνίγονται, με τη ζέστη καίγονται κ.λπ.

Ομως, αν πάρουμε ως δεδομένο ότι ζούμε σε συνθήκες που συντελείται κλιματική αλλαγή, όπου φαινόμενα τέτοια θα εμφανίζονται πιο συχνά και με πιο έντονο τρόπο πώς θα εξασφαλιστεί η προστασία της ζωής των εργαζομένων, του λαού, της περιουσίας του;

Δηλαδή, σε μια σεισμογόνο χώρα τι θα πρέπει να κάνουμε; Προσευχή να μη γίνονται σεισμοί; Σε μια χώρα με περιόδους ξηρασίας ή πλημμυρών, ή σε μια χώρα που κινδυνεύει από τσουνάμι;

Γιατί, σε αντίστοιχες καταστροφές φάνηκαν ανοχύρωτες και ισχυρές καπιταλιστικές χώρες όπως οι ΗΠΑ, η Μ. Βρετανία, η Ιαπωνία, πληρώνοντας και εκεί με τη ζωή της κυρίως η φτωχολογιά;

Είναι δυνατόν σήμερα, που υπάρχουν πολύ ανεπτυγμένες τεχνολογίες πρόβλεψης, οργάνωσης των μηχανισμών προστασίας και κυρίως δυνατότητες υποδομών, να σκοτώνονται άνθρωποι από κακότεχνες σκεπές και τζαμαρίες ή να εγκλωβίζονται μέσα στα ίδια τους τα σπίτια;

Ακραίο φαινόμενο είναι τη σημερινή σύγχρονη εποχή με τις μεγάλες δυνατότητες αυτές να μην αξιοποιούνται οργανωμένα και σχεδιασμένα για την ικανοποίηση των λαϊκών κοινωνικών αναγκών μέσα στις οποίες περιλαμβάνονται και η προστασία και η ασφάλεια της ανθρώπινης ζωής, αλλά να αξιοποιούνται μόνο με κριτήριο το καπιταλιστικό κέρδος.

Εξάλλου, και το φαινόμενο που ονομάζουμε «κλιματική αλλαγή» συνδέεται άμεσα με τη συσσώρευση στο περιβάλλον επιπτώσεων μιας οικονομικής ανάπτυξης που έχει ως κριτήριο τους ξέφρενους ρυθμούς κερδοφορίας του κεφαλαίου.

Οι πληγές είναι ακόμα ανοιχτές. Αποζημιώσεις, αποκαταστάσεις, επανακατασκευές, μέτρα πυρόσβεσης, αντιπλημμυρικής προστασίας όλα αυτά ακόμα είναι διεκδικούμενα, με λαϊκά νοικοκυριά που πλήγηκαν από τις καταστροφές να συνεχίζουν να υποφέρουν. Εχει μεγάλη σημασία να συνεχιστεί ο αγώνας για τη διεκδίκηση, η πάλη να μη σταματήσει μέχρι να δικαιωθούν. Εχει όμως σημασία και η συσσωρευμένη αγανάκτηση και ο θυμός να στραφούν στην πραγματική αιτία, να στραφούν ενάντια στον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, στο κίνητρο του κέρδους, να στραφούν ενάντια στο αστικό κράτος και την επιλεκτικά ταξική ικανότητα και ανικανότητά του, να στραφούν απέναντι στις κυβερνήσεις που διαχειρίζονται αυτό το σάπιο σύστημα. Αυτός ο αγώνας είναι ο πιο ολοκληρωμένος και ο πιο αποτελεσματικός για την εξάλειψη των αιτιών που απειλούν τη ζωή των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων.