Τα μονοπώλια που λυμαίνονται τον εγχώριο παραγόμενο πλούτο είναι λογικό να λαμβάνουν τα μέτρα τους ενόψει μιας ενδεχόμενης «άτακτης χρεοκοπίας» του ελληνικού Δημοσίου, παρά τα ευχολόγια που ακούγονται καθημερινά ότι «η Ελλάδα θα τα καταφέρει» (όπου «Ελλάδα» γι' αυτούς τα κέρδη των ιδίων ή των αφεντικών τους) και άλλου τέτοιου είδους φληναφήματα. Για διάφορους επιμέρους κλάδους της οικονομίας υπάρχουν προβλέψεις για το κόστος που θα προκληθεί στις επιχειρήσεις έπειτα από μία τέτοια προοπτική και μία από αυτές αφορά τις τηλεπικοινωνίες, όπου είναι εντυπωσιακή η πρόβλεψη που υπάρχει για τη στάση που θα τηρήσει η «Ντόιτσε Τέλεκομ» («Ντ. Τ.»), ο μεγαλύτερος μέτοχος του ΟΤΕ.

Σε πρόσφατη ανακοίνωση ενός από τους, λεγόμενους, οίκους αξιολόγησης, του «Fitch», υποστηρίζεται ότι σε περίπτωση χρεοκοπίας της Ελλάδας και εξόδου από το ευρώ, τότε η «Ντ. Τ.» θα ερχόταν αντιμέτωπη με την ικανοποίηση του μεγάλου χρέους του Οργανισμού - το οποίον σημειωτέον ξεπερνά τα 3 δισ. ευρώ - που πλέον θα έπρεπε να αποπληρώνεται σε δραχμές. Ετσι θα είχε τρεις εναλλακτικές...

...Η πρώτη θα ήταν να αυξήσει υπέρογκα τα τιμολόγια - πράγμα που θα την καθιστούσε σε δυσχερή θέση έναντι των κύριων ανταγωνιστών της, η δεύτερη, θα ήταν να παρασχεθεί ρευστότητα από τα ταμεία της «Ντ. Τ.», ενώ ως πλέον πιθανή εκδοχή θεωρεί τη διαγραφή της συμμετοχής της στον ΟΤΕ και στη συνέχεια να καλούσε τους δανειστές της να προσφύγουν εναντίον της στα ελληνικά πτωχευτικά δικαστήρια.

Αυτό πάντως που δεν αναφέρει η παραπάνω ανακοίνωση, γιατί προφανώς δεν την ενδιαφέρει, είναι τι θα σήμαινε μία τέτοια εξέλιξη πρακτικά. Οτι ο κυριότερος τηλεπικοινωνιακός πάροχος της χώρας - το κάποτε κρατικό μονοπώλιο - θα οδηγούνταν ουσιαστικά σε κλείσιμο και οι χιλιάδες εργαζόμενοι στο δρόμο, άμεσα. 'Η, ότι το ελληνικό Δημόσιο θα αναλάμβανε το ίδιο τα χρέη του ΟΤΕ, παίρνοντας φυσικά μέτρα «εξυγίανσης» και μείωσης του εργατικού κόστους. Οπως και να 'χει το πράγμα δηλαδή, τα ιδιωτικά μονοπώλια, ντόπια και ξένα, μόνο κέρδη έχουν να μετρούν από την εκμετάλλευση των πρώην κρατικών υποδομών, και σε καμία περίπτωση δεν είναι διατεθειμένα να αναλάβουν το παραμικρό ρίσκο για τα συμφέροντά τους. Τη χασούρα δηλαδή, πάλι ο εργαζόμενος λαός θα την πληρώσει, ενώ για τους ιδιώτες επενδυτές ισχύει το παλιό καλό ρητό, «πάρε τα λεφτά και τρέχα»...