Associated Press

Ενόψει «προβλημάτων» η ΝΑΤΟική, KFOR ενισχύεται και η ΕΕ θέλει ενεργότερο ρόλο στο προτεκτοράτο

Επομένως, τι έπεται μετά τη λήξη του τραγέλαφου των «συνομιλιών», στις οποίες το Βελιγράδι συμμετείχε πρόθυμα, νομίζοντας ότι θα στερήσει από τη Δύση κάθε πρόσχημα για την επιβολή των ιμπεριαλιστικών της σχεδίων;

Σε πρώτη φάση, αναμένουμε στις 10 Δεκέμβρη την παράδοση της έκθεσης της τρόικας της Ομάδας Επαφής στον ΓΓ του ΟΗΕ. Στις 19 του μήνα αναμένουμε μία θυελλώδη συνεδρίαση στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ και τους αναμενόμενους διαξιφισμούς ΗΠΑ - Ρωσίας για το μελλοντικό καθεστώς του Κοσσυφοπεδίου, που κατά τη Μόσχα θα προκρίνει το μέλλον και άλλων εκκρεμοτήτων (ιδιαίτερα στον Καύκασο...).

Οσο για την απάντηση στο βασικό ερώτημα που αφορά στο μελλοντικό καθεστώς του Κοσσυφοπεδίου; Αυτή δεν αναμένεται να δοθεί ούτε γρήγορα, ούτε εύκολα, όσο και εάν θεωρείται «δεδομένη» από τα επιτελεία ΗΠΑ και ΕΕ. Η διελκυστίνδα ΗΠΑ - Ρωσίας και με αιχμή το Κοσσυφοπέδιο διαφαίνεται πως δε θα οδηγήσει άμεσα (δηλαδή μέσα στο πρώτο δεκαπενθήμερο του Δεκέμβρη) τους Κοσσοβάρους Αλβανούς στη μονομερή κήρυξη ανεξαρτησίας. Οσο και εάν το θέλει η ΕΕ, που πιέζει παρασκηνιακά σε ΟΗΕ και ΟΑΣΕ για «ανεξαρτησία», προσπαθώντας να αντικαταστήσει τη διοίκηση του ΟΗΕ στο προτεκτοράτο. Καταπατώντας, εάν μπορέσει, και τις αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, αλλά και τη συνθήκη του Ντέιτον, για τον τερματισμό του πολέμου στη Βοσνία - Ερζεγοβίνη, που ακόμη και αυτή ανέφερε ρητώς ότι «εγγυάται το απαραβίαστο των συνόρων όλων των Δημοκρατιών της πρώην Γιουγκοσλαβίας»...

Ομως, με δεδομένους τους Αμερικανικούς βομβαρδισμούς (με απεμπλουτισμένο ουράνιο...) στη Σερβοβοσνιακή Δημοκρατία το 1995, και την απροκάλυπτη ΝΑΤΟική εισβολή του '99 στη Σερβία με πρόσχημα τα «ανθρώπινα δικαιώματα» στο Κοσσυφοπέδιο, κανείς δεν μπορεί να είναι σήμερα τόσο αφελής, ώστε να επαφίεται στο «διεθνές δίκαιο» και τις «διεθνείς συμφωνίες»...

Το θέμα είναι κατά πόσον αυτή την περίοδο (ιδιαίτερα από την ερχόμενη άνοιξη και πιθανώς μετά τις ρωσικές προεδρικές εκλογές...) ΗΠΑ και ΕΕ είναι έτοιμες για έναν ακόμη πόλεμο. Διότι είναι (με σχεδόν μαθηματική ακρίβεια) βέβαιο, πως εάν Ουάσιγκτον και Βρυξέλλες αναγνωρίσουν τη μονομερή κήρυξη της ανεξαρτησίας από τους Κοσσοβάρους Αλβανούς, θα προκαλέσουν έναν ακόμη, ίσως πιο μοιραίο, πόλεμο στα Βαλκάνια και μείζονα αναταραχή στην ευρύτερη περιοχή και στο διεθνές προσκήνιο... Ας μην ξεχνάμε πως η κατάσταση είναι ρευστή όχι μόνον στο Κοσσυφοπέδιο. Είναι και στη Βοσνία - Ερζεγοβίνη, παρά την προχτεσινή υιοθέτηση των συνταγματικών «μεταρρυθμίσεων» του Σλοβάκου διπλωμάτη Μίροσλαβ Λάιτσακ. Είναι ρευστή και στο Πρέσεβο της Νότιας Σερβίας και στην ΠΓΔΜ, όπου κατά διαστήματα αυτονομιστικά στοιχεία της εκεί αλβανικής εθνότητας επανεμφανίζονται θυμίζοντας στα «μεγάλα αφεντικά» την «παρουσία» τους... Και μέσα σε αυτά τα πλαίσια είναι σοβαρές οι ευθύνες της κυβέρνησης της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και άλλων δυνάμεων του ευρωμονόδρομου, που είτε εμπλέκονται στενά στα ιμπεριαλιστικά παιχνίδια είτε τα ανέχονται.

Η καγκελάριος Αγκελα Μέρκελ - σε συμφωνία φυσικά με τους ηγέτες του συγκυβερνώντος Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος (SPD) - διαβεβαίωσε στην πρόσφατη ομιλία της για τον προϋπολογισμό του νέου έτους ότι η Γερμανία σημειώνει οικονομική άνοδο και ότι αυτή γίνεται αισθητή από τους πολίτες της χώρας.

Ωστόσο, μελέτη του Οικονομικού και Κοινωνικοεπιστημονικού Ινστιτούτου (WSI) του συνδικαλιστικού Ιδρύματος Χανς - Μπέκλερ, που δημοσιεύτηκε στις 29 Νοέμβρη στο Βερολίνο, παραθέτει πληθώρα στοιχείων, με τα οποία αμφισβητούνται οι ισχυρισμοί των κυβερνώντων.

«Η άνοδος δε φτάνει σε πολλούς εργαζόμενους - και ιδιαίτερα σε εκείνους που την έχουν επειγόντως ανάγκη, δηλαδή στους χαμηλόμισθους και τους φτωχούς», υπογράμμισε ο εκπρόσωπος του WSI, Κλάους Σέφερ. Ενώ το 2006 το 40,5% του ιδιωτικού διαθέσιμου λαϊκού εισοδήματος το επωφελούνταν οι εξαρτημένοι απασχολούμενοι, το ποσοστό αυτό έπεσε στο πρώτο εξάμηνο του 2007 σε 38,8%. Μάλιστα, το 1960 το ποσοστό αυτό στη Δυτική Γερμανία ήταν 56%. Αντίθετα, σημειώθηκε αύξηση των κερδών, τα οποία από 24,4% το 1960 ανήλθαν το 2006 σε 33,8% και σε 36,6% στο πρώτο εξάμηνο του 2007. «Ετσι η ψαλίδα ανοίγει διαρκώς και η μικρή αύξηση των ημερομισθίων το 2007 κατά 2,1% στην Ανατ. Γερμανία και κατά 2,3% στη Δυτική "φαγώθηκε" από τις ανατιμήσεις κατά περίπου 30%», υπογράμμισε ο Γερμανός επιστήμονας, προσθέτοντας ότι στις δημόσιες υπηρεσίες δεν έγιναν καθόλου αυξήσεις.

Σύμφωνα με το WSI, ακόμα και αν υπήρξαν πρόσθετες θέσεις εργασίας, πρέπει να τονιστεί ότι το 50% των νέων θέσεων είναι περιορισμένου χρόνου, «μικροαπασχολήσεις» ή ανήκουν στην κατηγορία των «δανεικών εργασιών» (εταιρείες που δανείζουν εργαζόμενους) - με ελάχιστες αμοιβές. Συνέπεια είναι το «φαινόμενο των εκατομμυρίων εργαζόμενων φτωχών: 1,2 εκατομμύρια τέτοιοι εργαζόμενοι - από τους οποίους οι 500.000 σε εργασίες πλήρους ωραρίου - εισπράττουν και επίδομα εργασίας ΙΙ, επειδή τα έσοδά τους δεν επαρκούν για να ζήσουν. Αλλά υπάρχουν και 2 εκατομμύρια που δεν παίρνουν αυτό το επίδομα. Ιδιαίτερα σοβαρή είναι η κατάσταση για τα 3 εκατομμύρια ανηλίκων αυτών των οικογενειών».

Ο Κλάους Σέφερ επέστησε την προσοχή και σε ένα άλλο, γενικότερης σημασίας πρόβλημα. Τόνισε ότι η μισθολογική εξέλιξη στη Γερμανία μπορεί να επιδράσει αρνητικά σε άλλες χώρες της ΕΕ, στις οποίες πραγματοποιούνται τα 3/4 των γερμανικών εξαγωγών.

Τελειώνοντας υπογράμμισε ότι «αντί να βελτιώνεται η θέση των κοντσέρν με φορολογική μεταρρύθμιση προς όφελός τους, θα πρέπει να καθιερωθεί νόμιμο κατώτατο ημερομίσθιο και μια εξασφάλιση που να καλύπτει τις ανάγκες». Φυσικά και αυτό είναι πολύ κάτω από τις πραγματικές ανάγκες των μοναδικών παραγωγών του τεράστιου πλούτου, των εργαζομένων.

Στα τέλη Νοέμβρη οι γερμανικές εφημερίδες ανέφεραν ότι την προηγούμενη μέρα στο Μπούντεσταγκ(Γερμανική Βουλή) είχε συμφωνηθεί οι μακροχρόνια άνεργοι, άνω των 58 χρόνων, να μη βγαίνουν υποχρεωτικά στη σύνταξη, αλλά πρώτα αφού φτάσουν στα 63 χρόνια. Αυτή τη συμφωνία προσπαθούν να την εισπράξουν σαν επιτυχία, τόσο τα τρία κυβερνητικά κόμματα - το καθένα για τον εαυτό του - όσο και το λεγόμενο Αριστερό Κόμμα. Αλλά ο Γκ. Γκίζι του τελευταίου πρόσθεσε: «Τι 59, τι 63. Στα 63 πάλι θα υπάρχει πρόβλημα». Εικόνες από την ισχυρή Γερμανία, όπου και εκεί το κεφάλαιο θέλει να πάρει πίσω εργατικά δικαιώματα και κατακτήσεις.