Σάββατο 15 του Μάη 2010. Μια ημερομηνία που θα θυμόμαστε για πολύ καιρό όσοι πήραμε μέρος στο πανελλαδικό συλλαλητήριο του ΚΚΕ στην Αθήνα, που θα τη θυμάται η Ελλάδα. Σημείο αναφοράς για το από δω και πέρα η συγκλονιστική εικόνα μιας ασύλληπτης λαοσύναξης. Στην οποία η «πένα» υποκλίνεται, ομολογώντας την αδυναμία της να την περιγράψει, να την αποδώσει με λέξεις. Ενα γιγαντιαίο κόκκινο «χαλί» άρχισε να ξεδιπλώνεται από νωρίς το πρωί, για να φτάσει το μεσημέρι να απλωθεί και να καλύψει μια έκταση που εκτεινόταν από ψηλά στη Λ. Αλεξάνδρας, στην Πατησίων, στη Σταδίου, στο Σύνταγμα, στην Πανεπιστημίου ως την Ομόνοια. Λίγο μετά τη 1 μ.μ., έχοντας ολοκληρωθεί η ομιλία της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκας Παπαρήγα, η συγκέντρωση «κλείνει» με τον ύμνο της Διεθνούς και χιλιάδες υψωμένες γροθιές. Η πορεία αρχίζει. Δύο ολόκληρες ώρες περνούσε από σταθερό σημείο στην Πατησίων. Οταν η κεφαλή στάθηκε στην Πανεπιστημίου λίγο πριν την Ομόνοια, η «ουρά» δεν είχε ακόμα κάνει ούτε βήμα απ' την Αλεξάνδρας. Περνούσαν ασταμάτητα, με ανεξάντλητη δυναμική, τα μπλοκ των Οργανώσεων Περιοχών.

Μια φουρτουνιασμένη από οργή, ορμή και αποφασιστικότητα λαοθάλασσα. Κύματα κύματα μέλη και φίλοι του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, άνθρωποι της βιοπάλης, από κάθε γωνιά της Ελλάδας, με κάθε μέσο, άρχισαν να πλημμυρίζουν το Πεδίον του Αρεως πολύ πριν την καθορισμένη έναρξη του συλλαλητηρίου. Οπου κι αν έπεφτε η ματιά αντίκριζε κόκκινα λάβαρα, κόκκινα ποτάμια να συγκλίνουν προς τον τόπο της συγκέντρωσης. Κόκκινο της οργής, μα και της φλόγας της ελπίδας που φουντώνει όσο η οργή γίνεται απόφαση, όσο η απόφαση επιβεβαιώνεται στους δρόμους. Αυτή η διαδήλωση ήταν μια ισχυρή επιβεβαίωση. Το πανελλαδικό συλλαλητήριο του ΚΚΕ ήταν μια εργατική - λαϊκή διαδήλωση, η μεγαλύτερη που έχει ζήσει η πρωτεύουσα τα τελευταία χρόνια, που ανέδειξε την πολιτική πρόταση του ΚΚΕ ως τη μόνη για φιλολαϊκή διέξοδο απ' την κρίση κι όλες τις άλλες «πληγές» που ανοίγει στο σώμα του λαού ο καπιταλισμός. Μια διαδήλωση με διεθνή απήχηση. Δεκάδες τα μηνύματα αλληλεγγύης από Κομμουνιστικά κι Εργατικά Κόμματα, που αναγνωρίζουν τη συμβολή του ΚΚΕ στο να γίνει πράξη η προτροπή του πανό που κοσμούσε την εξέδρα: «Λαοί της Ευρώπης ξεσηκωθείτε», σε πέντε διαφορετικές γλώσσες. Θερμά έγιναν δεκτοί οι εκπρόσωποι του Πορτογαλικού ΚΚ, του ΚΚ Τουρκίας, του ΚΚ των Λαών της Ισπανίας και του Κόμματος Εργατών Βελγίου που χαιρέτισαν το συλλαλητήριο.

Για ώρες η «καρδιά» του εργατικού - λαϊκού κινήματος παλλόταν στους δρόμους της πόλης, στο ρυθμό τραγουδιών εμπνευσμένων από τους αγώνες του ελληνικού και του παγκόσμιου κινήματος, στον τόνο συνθημάτων όπως «Εμπρός λαέ, μη σκύβεις το κεφάλι, με το ΚΚΕ για κοινωνία άλλη», «Θυσίες στον αγώνα για άλλη εξουσία, μη ματώνεις άδικα για την πλουτοκρατία»... Δε χόρταιναν το μάτι και η ψυχή εικόνες και ήχους. Κάθε περιοχή της Ελλάδας, κάθε Οργάνωση να εκπέμπει το δικό της στίγμα, με τα πανό, τα μπλουζάκια, τα καπέλα, τις πικέτες, τα σκετς, με ευφάνταστα, πρωτότυπα συνθήματα...

Για ώρες διατρανώνονταν η εναντίωση στη βάρβαρη πολιτική που η κυβέρνηση συνομολόγησε με την ΕΕ και το ΔΝΤ. Η πίστη στο δίκιο του λαού, στον ίδιο το λαό πως θα βρει το δρόμο του. Η απόλυτη πεποίθηση πως η εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα, η πανίσχυρη λαϊκή συμμαχία, έχει τη δύναμη να γίνει ο εμβρυουλκός ενός νέου κόσμου, της λαϊκής εξουσίας.

Για ώρες. Από νωρίς το πρωί, όταν τα πρώτα πούλμαν άρχισαν να αποβιβάζουν εργάτες, αγρότες, αυτοαπασχολούμενους, άντρες και γυναίκες, νέους και συνταξιούχους, ολόκληρες οικογένειες, στο ΟΑΚΑ, όταν τα πρώτα κόκκινα λάβαρα άρχισαν να υψώνονται προς τον αττικό ουρανό, δυνατή υπόμνηση των θυσιών που απαιτήθηκαν για να κατακτηθούν όσα σήμερα η πλουτοκρατία λαφυραγωγεί, υπόμνηση του χρέους για νέους πιο ισχυρούς αγώνες, της δέσμευσης πως δεν παραιτούμαστε, δεν απεμπολούμε - δεν εκχωρούμε όσα κατακτήθηκαν με αίμα. Ως αργότερα όταν τα ρυάκια έβρισκαν τη φορά τους προς το Πεδίον του Αρεως και πύκνωναν τα λάβαρα και κοκκίνιζε ο τόπος. Ως το μεσημέρι που σχημάτιζαν πια μια κατακόκκινη «ομπρέλα» απλωμένη από ψηλά στην Αλεξάνδρας, στις δύο πλευρές της Πατησίων, να σκιάζει το Πεδίον του Αρεως. Ως αργά το απόγευμα που η πορεία κυλούσε στους δρόμους της Αθήνας, κυκλώνοντας μια τεράστια έκταση.

Μια διαδήλωση μεγαλειώδης. Αριστα οργανωμένη, συγκροτημένη σε πυκνή διάταξη και περιφρουρημένη. Απ' αυτές που ξέρουν να συγκροτούν οι κομμουνιστές. Με ζωή, παλμό, όγκο, περιεχόμενο. Μια διαδήλωση που ανέδειξε ανάγκες και αιτήματα, υπεύθυνους και αιτίες, διέξοδο και προοπτική και αποτελεί ήδη παρακαταθήκη για τους αγώνες που έρχονται. Γι' αυτούς που ήδη ετοιμάζουν όσοι κομμουνιστές, αγωνιστές, άνθρωποι του μόχθου, βρέθηκαν σ' αυτήν, αλλά και όσοι για διάφορους λόγους δεν τα κατάφεραν, με νέα ορμή, με περισσότερη δύναμη, με την αισιοδοξία που άντλησαν απ' αυτό το συγκλονιστικό αντάμωμα.

Στο κέντρο της Αθήνας συνάντησε η Κρήτη τον Εβρο, τα Επτάνησα τα ακριτικά νησιά του Αιγαίου. Σμίξανε χιλιάδες σ' αυτή τη στάση, σύγχρονοι Μίδες, που ό,τι αγγίζουν γίνεται χρυσάφι, αποφασισμένοι να το διεκδικήσουν απ' τους άρπαγες που το καρπώνονται. Μια στάση μόνο, συνάμα αφετηρία. Ενα πράγμα στο μυαλό: Η συνέχεια. Πώς θα γραφτεί όπως πρέπει. Πώς θα κάνουμε ό,τι περνά απ' το χέρι μας γι' αυτό. Ηταν βήμα το συλλαλητήριο, γερό βήμα, να πατήσουμε για να προχωρήσουμε στο δρόμο που χαράζει η ανάγκη. Για να γίνει η λαοθάλασσα του Σαββάτου ωκεανός, να πνίξει τ' άδικο.

Συνεχίζουμε. Πιο δυναμικά. Με περισσότερο πείσμα. Το μήνυμα αυτής της διαδήλωσης να φτάσει παντού. Να προσωποποιείται και να εκφωνείται αύριο από ακόμα περισσότερους. Αυτή η υπόθεση μας χρειάζεται όλους κι ακόμα περισσότερους. Εμπρός λοιπόν.