Μεταξύ άλλων, οι αλλαγές αυτές βάζουν νέα εμπόδια στο απεργιακό δικαίωμα και προωθούν το φακέλωμα των εργαζομένων, προσφέροντας επιπλέον «εργαλεία» στο κράτος και στην εργοδοσία για τη χειραγώγηση των συνδικάτων.

Οι διατάξεις αυτές, όμως, έρχονται ως συμπλήρωμα του αντιδραστικού μέτρου που ψήφισε το 2018 η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, καθιστώντας υποχρεωτική για την κήρυξη απεργίας από Γενική Συνέλευση τη συμμετοχή του «50%+1» των οικονομικά τακτοποιημένων μελών για να υπάρχει απαρτία.

Για να δικαιολογήσει η τότε κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ τη διάταξη που νομοθέτησε ισχυρίστηκε ότι έτσι ενισχύονται η δημοκρατία στα συνδικάτα και η ουσιαστική συμμετοχή των εργαζομένων! Η σημερινή κυβέρνηση της ΝΔ ισχυρίζεται ακριβώς το ίδιο. Οτι δηλαδή στόχος της είναι να εξασφαλίσει «την ανεμπόδιστη, καθολική συμμετοχή των εργαζομένων στις αρχαιρεσίες και την άσκηση του σχετικού δικαιώματός τους».

Ποιοι τολμούν όμως να εμφανίζονται ως θεματοφύλακες της «δημοκρατίας» στα συνδικάτα; Τα κόμματα που με τις δυνάμεις τους στο συνδικαλιστικό κίνημα προωθούν συστηματικά τη νοθεία και τον εκφυλισμό, προκειμένου να ελέγχουν τους συσχετισμούς για λογαριασμό της εργοδοσίας. Αυτοί που με τις μεθόδους και τις πρακτικές τους στο συνδικαλιστικό κίνημα, με τη γραμμή της ταξικής συναίνεσης και συνεργασίας, που οδηγεί από ήττα σε ήττα τους εργαζόμενους, καλλιεργούν την απογοήτευση και τη μοιρολατρία, την αποστροφή στα συνδικάτα και τη συνδικαλιστική δράση.

Μιλάνε για «προστασία» των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων τα κόμματα που ως κυβερνήσεις έχουν διαμορφώσει ένα πλούσιο αντεργατικό νομικό οπλοστάσιο, το οποίο επιτρέπει μεταξύ άλλων στη Δικαιοσύνη να βγάζει παράνομες και καταχρηστικές 9 στις 10 απεργίες, ανεξάρτητα από το πόσοι και πώς τις έχουν αποφασίσει.

Αρκεί να θυμηθεί κανείς ότι το 2018 τα δικαστήρια έκριναν παράνομες πέντε απεργίες των λιμενεργατών στην COSCO, αξιοποιώντας κάθε φορά διαφορετική αντεργατική διάταξη που θέτει εμπόδια στο δικαίωμα της απεργίας! Αυτό το βαθιά αντεργατικό νομικό πλαίσιο όχι μόνο δεν άλλαξε, αλλά ενισχύθηκε κι άλλο επί ΣΥΡΙΖΑ.

Από την άλλη, γνωρίζουν καλά πόσο δύσκολο είναι να δημιουργηθεί ένα σωματείο κάτω από το βάρος της απόλυσης, πόσο δύσκολο είναι οι εργάτες να συμμετέχουν στη δράση του σωματείου και να παίρνουν αποφάσεις που έρχονται σε σύγκρουση με τον εργοδότη. Και όμως, οι ίδιοι που εκλέγονται στην κυβέρνηση με μειοψηφικά ποσοστά, ζητούν από το εργατικό σωματείο μιας επιχείρησης να παίρνει αποφάσεις με απόλυτη πλειοψηφία!

Ταυτόχρονα, είναι αστείο να μιλάνε για δημοκρατία όταν προωθούν το ηλεκτρονικό μητρώο, που σε αυτές τις συνθήκες έχει προφανή στόχο το φακέλωμα των συνδικαλιστών και των εργαζομένων - μελών του σωματείου, εντείνοντας την κρατική - εργοδοτική τρομοκρατία και τον αυταρχισμό.

Οι ηλεκτρονικές ψηφοφορίες θα ενισχύουν την αποξένωση των εργαζομένων από τα συνδικάτα. Γι' αυτό προωθούν αυτά τα μέτρα, επειδή δεν θέλουν συνδικάτα - ζωντανές εστίες οργάνωσης αγώνων, όπου οι εργαζόμενοι θα συμμετέχουν ενεργά με τη φυσική παρουσία τους, τη ζωντανή συζήτηση και αντιπαράθεση, την καθημερινή δράση.

Στόχο έχουν επίσης να περιορίσουν τη φυσική παρουσία των συνδικαλιστών στο χώρο δουλειάς για ενημέρωση και συζήτηση με τους εργαζόμενους, με το πρόσχημα ότι η εργοδοσία εξασφαλίζει τάχα με άλλους τρόπους αυτήν την επικοινωνία, καλλιεργώντας ταυτόχρονα τη λογική της ταξικής συνεργασίας, αφού η εργοδοσία εμφανίζεται να διευκολύνει δήθεν τη συνδικαλιστική δράση, ενώ στην πραγματικότητα την περιορίζει και την καθιστά «ακίνδυνη» για τα συμφέροντά της.

Ο κρατικός έλεγχος και το φακέλωμα στα συνδικάτα, σε συνδυασμό με την εργοδοτική τρομοκρατία στους χώρους δουλειάς, στόχο έχουν να βάλουν επιπλέον εμπόδια στην οργάνωση αγώνων μπροστά στον νέο γύρο της αντεργατικής επίθεσης. Γι' αυτό πρέπει να πάρουν μαχητική απάντηση από τους εργαζόμενους και τα συνδικάτα τους.

Συγκεκριμένα, η νέα κυβέρνηση κατάργησε με προκλητικά επιχειρήματα και απαράδεκτες διαδικασίες - εξπρές την υποχρέωση της εργοδοσίας, με βάση το νόμο 4611/2019, να αναφέρει κάποιον «βάσιμο λόγο» για να δικαιολογήσει τις απολύσεις.

Στην πραγματικότητα, ο «βάσιμος» λόγος κανένα ουσιαστικό εμπόδιο δεν έβαζε στις απολύσεις, αφού στο πολυδαίδαλο αντεργατικό πλαίσιο υπάρχουν όλα τα «παραθυράκια» για την εργοδοσία να δικαιολογήσει μια απόλυση για «βάσιμο λόγο», όταν αυτή θα έφτανε σε κάποια δικαστική αίθουσα, που είναι και το πιθανότερο με τη διάταξη του ΣΥΡΙΖΑ.

Με τις υποδείξεις όμως των εργοδοτικών ενώσεων, που δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους όταν θέλουν να απαλλαγούν εύκολα και γρήγορα από έναν εργαζόμενο, ακόμα και αυτή η διάταξη για τις απολύσεις καταργήθηκε, με τον ΣΕΒ μάλιστα να προδιαγράφει τα επόμενα αντεργατικά χτυπήματα, βάζοντας στο στόχαστρο τις αποζημιώσεις απόλυσης.

Ενδιαφέρον προκαλεί ωστόσο ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, για να ψηφίσει τη συγκεκριμένη διάταξη, επικαλέστηκε στην αιτιολογική έκθεση του νόμου τον Αναθεωρημένο Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Χάρτη. Τον ίδιο Χάρτη επικαλείται τώρα και ο ΣΕΒ, χαιρετίζοντας την κατάργηση της ρύθμισης από τη ΝΔ και ζητώντας «μία συνολική και δη ριζική αναμόρφωση του δικαίου απόλυσης, που να αντιμετωπίζει τόσο το ζήτημα της αιτίας της απόλυσης, όσο και μεταξύ άλλων το ζήτημα της καταβολής νόμιμης αποζημίωσης, όχι κατ' ανάγκη στην κατεύθυνση της κατάργησής της, αλλά του εξορθολογισμού, τόσο του καταβαλλόμενου ποσού όσο και των περιπτώσεων που θα πρέπει να καταβάλλεται».

Με άλλα λόγια, η επίκληση και η αντιπαράθεση για την ερμηνεία του Κοινωνικού Χάρτη της ΕΕ ανοίγουν το δρόμο για επιδείνωση της αντεργατικής νομοθεσίας για τις απολύσεις, όπως αξιώνει ο ΣΕΒ και πρόθυμα εμφανίζεται να υλοποιεί η ΝΔ.

Η υποκρισία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ για την προστασία τάχα των εργαζομένων από τις απολύσεις αναδεικνύεται και από το γεγονός ότι το 2017 ψήφισε διάταξη που απελευθέρωσε παραπέρα τις ομαδικές απολύσεις, διευκολύνοντας τη σχετική διαδικασία. Συγκεκριμένα, αντικατέστησε ακόμα και αυτήν τη διοικητική έγκριση που απαιτούνταν, με μια απλή και άνευ ουσίας «διαδικασία κοινοποίησης» στο Ανώτατο Συμβούλιο Εργασίας (ΑΣΕ), καθορίζοντας μάλιστα με σαφήνεια ότι τυχόν αρνητική γνωμάτευση του ΑΣΕ δεν συνιστά «τεκμήριο ακυρότητας» των ομαδικών απολύσεων.

Επιπλέον, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ το Γενάρη του 2016 ψήφισε νόμο που κύρωσε τον Αναθεωρημένο Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Χάρτη, ο οποίος μεταξύ άλλων αναγνωρίζει το δικαίωμα των εργοδοτών στην ανταπεργία (λοκ άουτ). Συγκεκριμένα, το άρθρο 6 του Χάρτη αναγνωρίζει «...το δικαίωμα εργαζομένων και εργοδοτών στη συλλογική δράση σε περιπτώσεις σύγκρουσης συμφερόντων, συμπεριλαμβανομένου του δικαιώματος στην απεργία...».

Ο ΣΥΡΙΖΑ προσπάθησε ανεπιτυχώς τότε να απαντήσει στην κριτική του ΚΚΕ, με το επιχείρημα ότι η εθνική νομοθεσία απαγορεύει το λοκ άουτ. Στα κυβερνητικά παραμύθια απάντησε η Ευρωκοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ, αναφέροντας ότι ο «Χάρτης Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ», από το Δεκέμβρη του 2009, με τη θέση σε ισχύ της Συνθήκης της Λισαβόνας, «έγινε νομικά δεσμευτικός για τα κράτη - μέλη της ΕΕ και ισότιμος με τις ευρωσυνθήκες. Κι αυτός ο "Χάρτης" κατοχυρώνει ρητά και κατηγορηματικά στο άρθρο 28 το "δικαίωμα" της "ανταπεργίας" των καπιταλιστών».