Την πρεμιέρα παρακολούθησε και ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας, ο οποίος καταχειροκρότησε όλους τους συντελεστές.

Η όπερα εξιστορεί τον τραγικό έρωτα του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας και βασίστηκε σε ποιητικό κείμενο του Φελίτσε Ρομάνι. Η ιστορία των εραστών της Βερόνας ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής στην ιταλική χερσόνησο και αντλούσε την έμπνευσή της από λογοτεχνικές πηγές του 15ου και του 16ου αιώνα, στις ίδιες που απ' ό,τι φαίνεται στράφηκε και ο Ουίλιαμ Σαίξπηρ. Ενα άλλο ενδιαφέρον στοιχείο είναι ότι το 19ο αιώνα ήταν συνηθισμένο για αισθητικούς και πρακτικούς λόγους να ερμηνεύουν τους αντρικούς ρόλους γυναίκες. Ετσι, ο ρόλος του Ρωμαίου είχε γραφτεί για γυναικεία φωνή και πιο συγκεκριμένα τη σπουδαία τραγουδίστρια της εποχής, Τζουντίττα Γκρίζι.

Η μουσική διεύθυνση είναι του Λουκά Καρυτινού, η σκηνοθεσία του Αρνώ Μπερνάρ, τα σκηνικά του Αλεσσάντρο Κάμερα και τα κοστούμια της Κάρλας Ρικόττι. Τη χορωδία διευθύνει ο Αγαθάγγελος Γεωργακάτος. Συμμετέχει η Ορχήστρα και η Χορωδία της Λυρικής. Σύμφωνα με τη σκηνοθετική σύλληψη του Μπερνάρ, οι ήρωες του έργου ξεπηδούν μέσα από τους πίνακες ενός μουσείου με αναγεννησιακά έργα. Καθώς η ιστορία εξελίσσεται, περιπλανόμαστε από αίθουσα σε αίθουσα του μουσείου, ενώ οι ήρωες - φαντάσματα ζωντανεύουν και έρχονται αντιμέτωποι με τους σημερινούς χρήστες του χώρου...

Διανομή ρόλων:

Καπέλλιο: Τάσος Αποστόλου

Ιουλιέτα: Μιχαέλα Μάρκου και Ελενα Ξανθουδάκη

Ρωμαίος: Μαίρη-Ελεν Νέζη και Ειρήνη Καραγιάννη

Τεμπάλντο: Γιάννης Χριστόπουλος και Αντώνης Κορωναίος

Λορέντζο: Πέτρος Μαγουλάς και Διονύσης Τσαντίνης

Με την Ορχήστρα και τη Χορωδία της Λυρικής.

Το φετινό, 56ο φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης απένειμε το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας «"Χρυσός Αλέξανδρος" - Θόδωρος Αγγελόπουλος», στην ισλανδική ταινία «Δεσμοί αίματος» (Rams) του Γκρίμουρ Χακόναρσον. Μια συναισθηματική, συμπαθητική και εξωτικά παγωμένη ταινία από την άγρια Ισλανδία των ενστίκτων. Το δικό μας φαβορί ήταν η τουρκική ταινία «Κισσός» (Ivy), δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του ταλαντούχου νεαρού σκηνοθέτη Τόλγκα Καρατσελίκ, που ελπίζουμε να φθάσει γρήγορα στις αίθουσες. Ο «Αργυρός Αλέξανδρος» - καθώς και άλλα τρία βραβεία - πήγαν στην κολομβιανή, πρώτη ταινία μεγάλου μήκους του Σέζαρ Ασεβέδο «Η γη και η σκιά», μια συμπαραγωγή Κολομβίας, Γαλλίας, Ολλανδίας, Χιλής και Βραζιλίας, για τη ζωή και το θάνατο των εξαθλιωμένων εργατών στις φυτείες ζαχαροκάλαμου που ο καπιταλιστής ιδιοκτήτης, μέσω των «ανθρώπων» του, είναι ο αφέντης της ίδιας τους της ύπαρξης. «Ταπεινό» το θέμα, με περισσή αλήθεια και αυθεντική ποίηση η ταινία. Ο «Χάλκινος Αλέξανδρος» απονεμήθηκε στην ταινία του Αργεντίνου Φρανσίσκο Βαρόνε «Ο δρόμος για το Λας Πας». Το βραβείο σκηνοθεσίας έλαβε ο γιος του βετεράνου Μεξικάνου σκηνοθέτη Αρτούρο Ρίπσταϊν, Γκάμπριελ, για την ταινία του «600 μίλια». Το βραβείο σεναρίου απονεμήθηκε στον Λορέντσο Βίγας για το σενάριο της μεξικανο - βενεζουελάνικης ταινίας, «Από μακριά». Το πρώτο βραβείο Γυναικείας Ερμηνείας πήγε στην Ντέβον Κέλερ για την ταινία «Ζωολογικός κήπος» της Μάικα Μαγκί μια συμπαραγωγή Γερμανίας, Ελλάδας και ΗΠΑ, ενώ το αντίστοιχο βραβείο Ανδρικής Ερμηνείας απονεμήθηκε στον ηθοποιό Αλφρέδο Κάστρο για την ταινία «Από μακριά » του Λορέντσο Βίγας.

Μεταξύ των σημαντικότερων βραβείων, στα οποία και αναφερόμαστε, ανήκει και εκείνο που κάθε χρόνο απονέμει η ΠΕΚΚ (Πανελλήνια Ενωση Κριτικών Κινηματογράφου), στο πλαίσιο του φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Φέτος το βραβείο της πήγε στην ελληνική ταινία «Τετάρτη 04:45» του Αλέξη Αλεξίου, μια συμπαραγωγή Ελλάδας, Γερμανίας και Ισραήλ.

Οι «Ιστορίες του Κυρίου Κόινερ» του Μπέρτολτ Μπρεχτ παρουσιάζονται κάθε Πέμπτη στις 21.30 και κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 18.30, στο Θέατρο «Αλκμήνη». Ο βαθυστόχαστος περιηγητής της σκέψης και της ψυχολογίας μας, κύριος Κόινερ, εξετάζει, κριτικάρει και ακινητοποιεί το είναι και γίγνεσθαι του φτωχού κόσμου μας ως την πιο βαθιά αμυχή της ταπεινής μας ύπαρξης. Με βαθύ χιούμορ και κοινωνικοπολιτικό στόχο, αγγίζοντας το φιλοσοφικό πνεύμα, ο Μπρεχτ αναμοχλεύει και περιγράφει το κόσμημα της άπιαστης αλήθειας.

Διαλεκτικός ο Μπρεχτ, ήξερε ότι το θέατρο «μπορεί να αναλάβει μια τέτοια κριτική στάση, αν παραδοθεί το ίδιο στα ορμητικά ρεύματα μες στην κοινωνία και συνταιριαστεί μ' εκείνους που θα πρέπει να είναι οι πιο ανυπόμονοι να πραγματοποιήσουν μεγάλες μεταβολές». Για τον Μπρεχτ, το θέατρο πρέπει να μπει «στην υπηρεσία της πραγματικότητας». Και υπογράμμιζε ότι οι εκμεταλλευόμενοι πρέπει να «ψυχαγωγηθούν με τη σοφία που προέρχεται από τη λύση των προβλημάτων, με το θυμό που σ' αυτόν μπορεί ωφέλιμα να μετατραπεί ο οίκτος για τους καταπιεσμένους, με το σεβασμό μπρος στο αξιοσέβαστο της ανθρωπιάς, δηλαδή της φιλανθρωπίας και, με δυο λόγια, με καθετί που τέρπει τους παραγωγικούς ανθρώπους».

Ερμηνεία: Σάββας Αξιώτης. Μετάφραση Πέτρου Μάρκαρη, σκηνικά Ντίνου Πετράτου, κοστούμια - μακιγιάζ Πιέρο Τόζι, μουσική επιμέλεια Χ. Θεοδωρακόπουλου.