Με συνεχόμενες μετακινήσεις αντιμετωπίζονται οι τρομακτικές ελλείψεις προσωπικού
Βασικό αίτημα στην απεργία πρέπει να είναι η απαίτηση να πάρει πίσω ο υπουργός το σχέδιο, τονίζει η Τριμελής Επιτροπή του Νοσηλευτικού στο Τζάνειο και αναφέρεται διεξοδικά στα προβλήματα που υπάρχουν στο νοσοκομείο. Τα περισσότερα τμήματα λειτουργούν ήδη με προσωπικό ασφαλείας, με αποτέλεσμα τη σωματική και ψυχολογική εξόντωση απ' τα συνεχόμενα ωράρια και χωρίς να υπάρχει δυνατότητα «ούτε να επιλέγουμε εμείς πια το πότε θα ξεκουραζόμαστε (ρεπό, αργίες, άδειες κλπ.), αφού οι ανάγκες των τμημάτων δεν το επιτρέπουν».
Επισημαίνει πως οι μισθοί βρίσκονται στα επίπεδα του 1988, σε μια περίοδο που ο πληθωρισμός ανεβαίνει. «Μόνο η τιμή των καυσίμων μέσα σ' ένα χρόνο αυξήθηκε κατά 120% και ακόμα ο χειμώνας δεν έχει μπει», αναφέρει χαρακτηριστικά. Υπενθυμίζει δε πως ακόμα οφείλουν στο νοσηλευτικό προσωπικό δεδουλευμένα του προηγούμενου Δεκέμβρη. «Πέρασαν ήδη δέκα μήνες και κανένας δε λέει υπεύθυνα το τι θα γίνει», σημειώνει.
Συνεχίζοντας, η Επιτροπή αναφέρει πως η έλλειψη του νοσηλευτικού προσωπικού δημιουργεί και προβλήματα που έχουν να κάνουν με τη συνεχόμενη μετακίνηση νοσηλευτικού προσωπικού (από τμήμα σε τμήμα) για να καλύπτονται κάποιες ανάγκες. Παράλληλα επισημαίνει πως το υπουργείο προσπαθεί με ημίμετρα να καλύψει τις τεράστιες ελλείψεις με συμβασιούχους, εκτεταμένης διάρκειας, από τα προγράμματα «stage».
Η Τριμελής Επιτροπή του Νοσηλευτικού του Τζανείου αναφέρεται στη συνέχεια στο νέο νομοσχέδιο του υπουργείου Υγείας και στις συνέπειές του:
Η Επιτροπή ζητά μαζικές προσλήψεις τώρα, για την κάλυψη των τεραστίων ελλείψεων, να δοθούν άμεσα τα δεδουλευμένα τους, να αυξηθούν οι αποδοχές τους και να λειτουργήσουν τα νοσηλευτικά ιδρύματα που είναι ήδη έτοιμα και δε λειτουργούν λόγω έλλειψης προσωπικού.
Μ' αυτή τη «χαρακιά», τη διαχωριστική γραμμή, στο μέσον του κορμού του γεννήθηκε τούτο το κράτος και με αυτή δυστυχώς πορεύεται μέχρι τώρα. Ο διαχωρισμός πάντοτε και παντού. Από τη μια πλευρά οι πολλοί, οι βιοπαλαιστές, τα απόπαιδα του συστήματος που μοχθούν ολημερίς και χαΐρι και προκοπή δε βλέπουν. Παραπεταμένο όλο αυτό το πλήθος στις «άχρηστες» συνοικίες, ζει συνήθως σε άθλια αυθαίρετα ή σε διαμερίσματα - κλουβιά, καταπίνει τις αναθυμιάσεις που σκορπούν γύρω του τα φουγάρα των εργοστασίων και αγωνιά μονίμως για το μεροκάματο και το σκοτεινό μέλλον του. Εργάτες και μισθοσυντήρητοι αυτοί οι παραπεταμένοι και σφυροκοπούνται συνεχώς από χίλια δυο δεινά, από την ακρίβεια, την ανεργία, το ανελέητο σφίξιμο της «ζώνης», τα βάρη της σύγκλισης και της ΟΝΕ που κουβαλούν κλπ. Ακόμη και τα στοιχεία της φύσης, όταν ξεσπούν, αυτούς πλήττουν χωρίς έλεος. Τα δικά τους σπιτάκια πνίγονται στις πλημμύρες, αυτοί λιποθυμούν ή χάνονται στους καύσωνες και αυτοί πληρώνουν τη μανία του Εγκέλαδου.
Και σα να μη φτάνουν οι δυσκολίες, οι ατυχίες και οι αδικίες που αντιμετωπίζουν οι αδύναμες οικονομικά τάξεις έρχονται οι κυβερνώντες και ζητούν να αρπάξουν απ' αυτές και τα ελάχιστα που έχουν και θεσπίζουν νέα αισχρά «μέτρα», για να τις εξοντώσουν εντελώς.
Αυτή είναι η τραγική σχεδόν κατάσταση από τη μία πλευρά της διαχωριστικής γραμμής, ενώ από την άλλη πλευρά των ολίγων και εκλεκτών του συστήματος όλα είναι διαφορετικά. Εκεί οι συνοικίες δεν είναι «σκουπιδοτενεκέδες» αλλά καθαρές και πευκόφυτες και τα σπίτια σωστά παλατάκια. Εκεί δεν υπάρχει το εξοντωτικό κυνήγι του μεροκάματου, αλλά ο εύκολος πλουτισμός. Εκεί δεν υπάρχει η απελπισία του σήμερα και το άγχος του αύριο, αλλά βασιλεύει η ευδαιμονία του παρόντος και η βεβαιότητα ότι και το αύριο το ίδιο χαρμόσυνο θα είναι. Εκεί, τέλος, ούτε «κρίση» υπάρχει, ούτε «σύγκλιση», ούτε «αφαίμαξη», ούτε το δυσβάσταχτο φορτίο της ΟΝΕ. Εκεί με οποιαδήποτε κατάσταση υπάρχει ένα κέρας της Αμάλθειας που βγάζει συνέχεια πλούτη και αγαθά.