Παράλληλα, διευκολύνει τις απολύσεις συμβασιούχων ορισμένου χρόνου και φτάνει να επιτρέπει ακόμα και την απόλυση κατηγοριών εργαζομένων που υποτίθεται ότι προστατεύονται από την απόλυση, όπως οι εγκυμονούσες και νέες μητέρες, οι συνδικαλιστές και συνδικαλίστριες.

Επιγραμματικά κάποιες από τις βασικές προβλέψεις του νομοσχεδίου είναι οι εξής:

Στο άρθρο 9 επιτρέπει την πολλαπλή απασχόληση, δηλαδή την απασχόληση ενός εργαζόμενου σε περισσότερους του ενός εργοδότη, φτάνοντας σε δουλειά μέχρι και 13 ώρες τη μέρα και 78 ώρες τη βδομάδα.

Στο άρθρο 10 εισάγει νέες μορφές ελαστικής απασχόλησης χωρίς συγκεκριμένο ωράριο και μέρες εργασίας, καθώς αναφέρεται σε «πρόγραμμα οργάνωσης του χρόνου εργασίας» που είναι «εξολοκλήρου ή ως επί το πλείστον μη προβλέψιμο»! Είναι οι συμβάσεις «ελάχιστων - μηδενικών ωρών» και «κατά παραγγελία» χωρίς συγκεκριμένα ωράρια και αμοιβές. Ο εργαζόμενος δεν ξέρει αν και πότε θα έχει δουλειά, και άρα αν, πότε και πόσο ελεύθερο χρόνο θα έχει.

Στο άρθρο 27 προσθέτει νέες κατηγορίες εργαζομένων για τις οποίες επιτρέπει την απασχόληση την Κυριακή και σε μέρες αργίας, και πιο συγκεκριμένα τους εργαζόμενους στη βιομηχανία Τροφίμων, σε επιχειρήσεις εμφιάλωσης φυσικού μεταλλικού νερού, παραγωγής αναψυκτικών και παραγωγής προϊόντων εμφιάλωσής τους.

Με τα άρθρα 25 και 26 καταργεί και τυπικά την πενθήμερη εργασία, αφού επιτρέπει στις επιχειρήσεις συνεχούς λειτουργίας με το σύστημα εναλλασσόμενων βαρδιών και τις επιχειρήσεις που λειτουργούν 24 ώρες από Δευτέρα έως Σάββατο, να απασχολούν τους εργαζόμενους και έκτη μέρα, με μόνο αντίτιμο την προσαύξηση του μεροκάματου κατά 40% για την έκτη μέρα.

Στο άρθρο 31 επιφέρει νέο χτύπημα στο δικαίωμα της απεργίας, αφού όποιος συμμετέχει σε περιφρούρηση απεργίας, θα τιμωρείται τουλάχιστον με φυλάκιση 6 μηνών και με χρηματική ποινή 5.000 ευρώ! Ενώ «η επανειλημμένη τέλεση της αξιόποινης πράξης συνιστά επιβαρυντική περίσταση».

Σημειώνεται ότι με βάση τις ισχύουσες διατάξεις (άρθρο 339 του Κώδικα Ατομικού Εργατικού Δικαίου), η καταγγελία της σύμβασης εξαρτημένης εργασίας αορίστου χρόνου από τον εργοδότη είναι άκυρη σε μια σειρά περιπτώσεις, όπως για τις εγκυμονούσες. Το νομοσχέδιο μέσω της ρύθμισης για τη λεγόμενη «δοκιμαστική περίοδο» δρομολογεί το «ξήλωμα» ακόμα και της λειψής τέτοιας προστασίας που προβλέπει σήμερα ο νόμος.

Πιο συγκεκριμένα, στο άρθρο 4 προβλέπεται ότι στην περίπτωση που ο εργοδότης κρίνει ότι η δοκιμαστική υπηρεσία του εργαζόμενου δεν ήταν επιτυχής, «η σύμβαση υπό δοκιμή λύεται αυτοδικαίως». Αυτή η «αυτοδίκαιη λύση» σύμβασης αποτελεί στην πραγματικότητα νέα κατηγορία απόλυσης, που όπως φαίνεται δεν εξαιρεί ούτε τις εγκυμονούσες!

Το ζήτημα έθεσε ήδη στη συζήτηση στην αρμόδια Επιτροπή ο βουλευτής του ΚΚΕ Χρήστος Κατσώτης, ο υπουργός Εργασίας απέφυγε όμως να δώσει οποιαδήποτε απάντηση. Ετσι, η «δοκιμαστική περίοδος» γίνεται ένα ακόμα εργαλείο για την εργοδοσία προκειμένου να ξεφορτώνεται «αυτοδίκαια» εγκύους και νέες μητέρες, αλλά και εργαζόμενους που «ενοχλούν» την εργοδοσία λόγω της συνδικαλιστικής τους δράσης.

«Εμείς νομοθετούμε για τους εργαζόμενους»: Κάτι τέτοια γυρνάει και λέει στα κανάλια ο υπουργός Εργασίας, Αδ. Γεωργιάδης, και μάλιστα προστατευμένος από ...αντιπάλους του, για να υπερασπιστεί το αντεργατικό νομοσχέδιο. Μάλιστα, μιλώντας στη Βουλή επιχείρησε για μια ακόμα φορά να αναποδογυρίσει την πραγματικότητα, με παραδείγματα όπως τα παρακάτω, στα οποία δίνουμε απάντηση:

Λέει η κυβέρνηση: «Είδατε κανένα επιχειρησιακό σωματείο να αντιδρά στο νομοσχέδιο; Αρα οι εργαζόμενοι συμφωνούν...».

Η αλήθεια: Αν δεν παίρνει χαμπάρι η κυβέρνηση από τις αντιδράσεις επιχειρησιακών σωματείων από όλους τους κλάδους, που χαρακτηρίζουν «τερατούργημα» το νομοσχέδιο, μπορεί έστω να ρίξει μια ματιά στα σωματεία που συμμετείχαν την Παρασκευή στο συλλαλητήριο στο Σύνταγμα, ειδικά από μεγάλες επιχειρήσεις της μεταποίησης.

Ομως, αν πράγματι είναι τόσο ...φιλεργατικό το νομοσχέδιο της κυβέρνησης γιατί προεκλογικά το κρατούσε καταχωνιασμένο και δεν το παρουσίαζε ως μια ακόμα «εξαγγελία»; Γιατί το ξεφούρνισε λίγες μέρες μετά τις εκλογές; Αν πράγματι «νομοθετεί για τους εργαζόμενους», μπορεί να βρει έστω και ένα σωματείο που να επικροτεί το νομοσχέδιο, που να λέει ότι «καλώς νομοθετείται η δουλειά 13 ώρες τη μέρα»;

Ας αφήσει λοιπόν τα σάπια. Η κυβέρνηση ξέρει καλά ότι εκατοντάδες συνδικάτα από όλους τους κλάδους και τις επιχειρήσεις διατυπώνουν σε κάθε τους κινητοποίηση τα αιτήματά τους για 7ωρο - 5ήμερο - 35ωρο, για νομοθετική κατοχύρωση της κυριακάτικης αργίας, για αυξήσεις στους μισθούς, για κατάργηση της δουλειάς - λάστιχο και της διευθέτησης του χρόνου εργασίας κ.ο.κ.

Λέει η κυβέρνηση: «Οι εργοδότες δεν βρίσκουν εξειδικευμένο προσωπικό. Γι' αυτό νομοθετούμε δουλειά τις Κυριακές στα εργοστάσια τροφίμων και εμφιαλωμένου νερού και 6ήμερη δουλειά στις επιχειρήσεις με βάρδιες».

Η αλήθεια: Η εργοδοσία δεν ψάχνει για εξειδικευμένο προσωπικό, αλλά για σύγχρονους σκλάβους, που θα δουλεύουν ήλιο με ήλιο σε συνθήκες ακραίας εντατικοποίησης. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του εργαζόμενου στην ΕΒΓΑ, που πρόσφατα πέθανε πάνω στη μηχανή ύστερα από απανωτά 13ωρα. Πρόκειται για εργαζόμενο και μάλιστα εξειδικευμένο που εργαζόταν με εξοντωτικά ωράρια, τα οποία πλέον γίνονται νόμιμα και μάλιστα θα επεκταθούν σε όλους τους κλάδους.

Το για ποιον νομοθετεί η κυβέρνηση φαίνεται και από το γεγονός ότι καταργεί και τυπικά την πενθήμερη εργασία όχι μόνο σε επιχειρήσεις συνεχούς παραγωγής, αλλά και σε όσες μπορούν να δουλεύουν 6 και 7 μέρες τη βδομάδα με το σύστημα των βαρδιών. Κατά παραγγελία λοιπόν του ΣΕΒ, και για να αποφεύγει η εργοδοσία να κάνει προσλήψεις ώστε να πέσει και η ανεργία, ξεζουμίζουν το ήδη λιγοστό προσωπικό. Μάλιστα, με τον τρόπο αυτό η ανεργία θα μένει σταθερά πάνω από το 10%, αφού σε διαφορετική περίπτωση (δηλαδή αν πέσει η ανεργία κάτω από 10%), σύμφωνα με τους δικούς τους νόμους, θα πρέπει να ξεπαγώσουν τις λεγόμενες «τριετίες», δηλαδή την προσαύξηση στον βασικό μισθό για κάθε τρία χρόνια προϋπηρεσίας. Για παράδειγμα, εργάτης με 9 χρόνια προϋπηρεσίας στη βιομηχανία, με καθεστώς 5ήμερης απασχόλησης και με μεικτό μισθό τα 1.000 ευρώ, με την 6η μέρα απασχόλησης που προβλέπει το νομοσχέδιο, θα δουλεύει 26 έως 27 μέρες τον μήνα, θα ασφαλίζεται για 25 μέρες, θα παίρνει 1.224 ευρώ μεικτά και θα έχει μόλις 4 ρεπό. Ο ίδιος εργαζόμενος, αν ξεπάγωναν σήμερα οι τριετίες, θα εργαζόταν 22 έως 23 μέρες τον μήνα, θα ασφαλιζόταν για 25 μέρες και θα έπαιρνε 1.300 ευρώ μεικτά τον μήνα, με 8 ρεπό τον μήνα!

Λέει η κυβέρνηση: Με τις συμβάσεις «ελάχιστης προβλεψιμότητας» χτυπάμε τη «μαύρη εργασία», π.χ. στον κλάδο του επισιτισμού (κέτερινγκ κ.λπ.).

Η αλήθεια: Είναι πράγματι εξοργιστικό, που ως δικαιολογία για την απογείωση της «ευελιξίας», η κυβέρνηση προβάλλει τη «μαύρη εργασία», για την οποία ευθύνονται η ίδια και η εργοδοσία που υπερασπίζεται. Δηλαδή, δεν φτάνει που οι εργαζόμενοι ξεζουμίζονται και εκβιάζονται για να δουλεύουν αδήλωτοι ή υποδηλωμένοι, τώρα θα το ...πληρώσουν κι από πάνω μέσα από τη νομιμοποίηση της εργασιακής ζούγκλας.

Αν η κυβέρνηση ήθελε πράγματι να χτυπήσει τη «μαύρη εργασία» θα ενίσχυε πραγματικά την Επιθεώρηση Εργασίας, ώστε να κάνει ελέγχους στις επιχειρήσεις και δεν θα κρατούσε το προσωπικό στο ελάχιστο, έτσι που να χρειάζεται 10 χρόνια για να κάνει ελέγχους σε όλους τους εργοδότες.

Ομως, ακόμα και το παράδειγμά της είναι αποτυχημένο, αφού ειδικά στον επισιτισμό υπάρχει το καθεστώς των «εξτρατζήδων» που η εργοδοσία μπορεί να επιστρατεύσει για δουλειά μιας μέρας, ανάλογα με τις ανάγκες της.

Προς τι λοιπόν η πρεμούρα της κυβέρνησης; Προφανώς οι συμβάσεις αυτές θα αξιοποιηθούν και σε άλλους κλάδους, όπως οι μεταφορές, τα logistics, τα λιμάνια κ.ά. Εκεί που οι εργαζόμενοι, όπως στην COSCO, έχουν δώσει μεγάλη μάχη για να μην είναι πάνω από το κινητό τους, περιμένοντας την ειδοποίηση να πάνε για δουλειά την επόμενη μέρα.