Εχει σημασία σε αυτές τις συνθήκες, ο λαός να μην «παγώσει», να μην απογοητευτεί, να μην αποδεχτεί μια ακόμη υποχώρηση σε δικαιώματα και ανάγκες. Υπάρχει σήμερα διέξοδος. Είναι ο δρόμος της συσπείρωσης στα Συνδικάτα, στις Λαϊκές Επιτροπές, η πάλη, ο αγώνας ενάντια στο νέο αντιλαϊκό μνημόνιο της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, ενάντια στις μεθοδεύσεις της εργοδοσίας, του κεφαλαίου που έχουν ξεσαλώσει στους χώρους δουλειάς, αξιοποιώντας το κλείσιμο των τραπεζών και τους κεφαλαιακούς ελέγχους και που αποθρασύνονται από τη νέα συμφωνία της κυβέρνησης. Είναι ο δρόμος της οργάνωσης της αντίστασης, της διεκδίκησης, αλλά και της αλληλεγγύης σε όσους υποφέρουν και θα υποφέρουν περισσότερο, εξαιτίας της εμβάθυνσης της χρεοκοπίας του λαού. Αυτός ο δρόμος σηματοδοτείται και με τα σημερινά συλλαλητήρια του ΠΑΜΕ.

Είναι ώρα για συμπεράσματα, όχι παθητικά, όχι μοιρολατρικά, αλλά συμπεράσματα που θα βοηθήσουν τους εργαζόμενους, το λαό να κατανοήσουν ότι η υπόθεση βρίσκεται στα χέρια τους.

Ας σκεφθούν τι τους έλεγαν: Πως στις 25 θα ψηφίσουν και στις 26 τα μνημόνια θα τελειώσουν, ότι θα ψηφίσουν στο δημοψήφισμα και τα αντιλαϊκά μέτρα θα απορριφθούν. Ας σκεφθούν πόσες φορές προδόθηκαν από αυτό που έβγαλε η κάλπη.

Αποδεικνύεται ότι είναι κοροϊδία η λογική «κάτσε εσύ στη γωνιά», ρίξε την ψήφο σου και όλα θα αλλάξουν προς όφελός σου, η λογική της ανάθεσης και της παραίτησης. Δοκιμάστηκαν όλες οι δυνατές εκδοχές κυβερνήσεων αστικής διαχείρισης, όλες οι κυβερνήσεις εντός του σημερινού πλαισίου, με όλες τις πιθανές συνθέσεις όπως και αν αυτοχαρακτηρίστηκαν: Από τις «κεντροδεξιές» και «μνημονιακές» μέχρι τις «αντιμνημονιακές» και «αριστερές». Ολες καταλήγουν στον ίδιο αντιλαϊκό δρόμο. Καταρρέει ο μύθος πως μπορεί να υπάρξει μια διαπραγμάτευση με όφελος για το λαό, υπηρετώντας τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, την ανάκαμψη των κερδών του κεφαλαίου, εντός των δεσμεύσεων της ΕΕ ή άλλων ιμπεριαλιστικών οργανισμών. Κάθε διαπραγμάτευση έφερε και χειρότερα για το λαό μας, κάθε νέα συμφωνία έφερε και μια καινούργια αντιλαϊκή επίθεση, την ίδια ώρα που ο λαός πάντα καλείται να νιώθει ανακουφισμένος γιατί - δήθεν - αποφεύχθηκαν τα χειρότερα! Αποδεικνύεται πόσο επικίνδυνη ήταν η επιδίωξη, ο λαός να γίνει χειροκροτητής μιας τέτοιας διαπραγμάτευσης.

Δεν υπάρχουν αδιέξοδα για το λαό. Υπάρχει αισιόδοξη προοπτική, υπάρχει άλλος δρόμος. Βεβαίως, «άλλος δρόμος» δεν είναι να πέσουν οι εργαζόμενοι - ιδιαίτερα όσοι προβληματίζονται, έχουν ριζοσπαστικές διαθέσεις, αγωνιστικές εμπειρίες - στην παγίδα νέων αυταπατών και ψευδαισθήσεων, να αντικαταστήσουν την ψευδαίσθηση που καταρρέει σήμερα με μια καινούργια, για παράδειγμα ότι μια έξοδος από το ευρώ, μια κρατική χρεοκοπία και μια καπιταλιστική Ελλάδα της δραχμής θα ανοίξουν το δρόμο σε ριζικές αλλαγές.

Ο λαός πρέπει να πάρει την υπόθεση στα χέρια του, να πάρει μέρος στη συγκρότηση της δικιάς του αποφασιστικής δύναμης, στην ανασύνταξη του εργατικού - λαϊκού κινήματος, ξεπερνώντας τον εκφυλισμό και τα εμπόδια που βάζουν παλιές και νέες κυβερνητικές και εργοδοτικές συνδικαλιστικές ηγεσίες, ενισχύοντας τη συμμαχία ανάμεσα στους εργαζόμενους, στα φτωχά λαϊκά στρώματα της κοινωνίας. Ενα ισχυρό εργατικό - λαϊκό κίνημα που θα βάζει εμπόδια στην αντιλαϊκή επίθεση, ανοίγοντας το δρόμο για να έρθει ο ίδιος ο λαός στην εξουσία. Δυναμώνοντας την πάλη σε αντιμονοπωλιακή - αντικαπιταλιστική κατεύθυνση βάζοντας στο στόχαστρο τον πραγματικό αντίπαλο, το κεφάλαιο, τα μονοπώλια, την ΕΕ, την εξουσία τους. Ενισχύοντας τη συσπείρωση με το ΚΚΕ και την πολιτική του.