Eurokinissi

Ετσι, λοιπόν, ο Αλέξης Τσίπρας μίλησε για «μια νέα αρχή» για την «πολιτική αλλαγή», επειδή όπως είπε είμαστε «πολιτική δύναμη εγνωσμένης αξιοπιστίας». Αλλωστε, ο όρος «διατήρηση της κοινωνικής συνοχής» ήταν σταθερή αναφορά στο κείμενο της ομιλίας του, κάνοντας έτσι σαφές ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και η όποια «προοδευτική διακυβέρνηση» επαγγέλλεται, είναι αξιόπιστοι στο να απορροφήσουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια, αγανάκτηση και οργή, προκειμένου να συνεχιστεί η αντιλαϊκή πολιτική.

Βέβαια, η αναφορά του περί αξιοπιστίας μάλλον θορύβησε ακόμα και τους συνέδρους, αφού η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ σφραγίστηκε από την «αξιοπιστία» των μνημονίων, του δημοψηφίσματος και βέβαια της εφαρμογής των πιο σκληρών αντιλαϊκών μέτρων που θα ταλαιπωρούν και θα βασανίζουν τον λαό για πολλά χρόνια ακόμα...

Οι - στα όρια του σουρεαλισμού - αισχρές αναφορές περί «καπιταλισμού ή βαρβαρότητας», αλλά και τα συνθήματα του τύπου «Το μέλλον μας δεν είναι ο καπιταλισμός είναι ο νέος κόσμος ο σοσιαλισμός», «έντυναν» τις διαβεβαιώσεις του Αλέξη Τσίπρα στην αστική τάξη και τους επιχειρηματικούς ομίλους, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έρχεται να διασφαλίσει την «κοινωνική συνοχή». Και πως έτσι η «προοδευτική κυβέρνηση» μπορεί να διαχειριστεί καλύτερα από τους «ακραίους νεοφιλελεύθερους» στο πλαίσιο της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, βασικούς στόχους και στρατηγικές της.

Αναφερόμενος στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην Ουκρανία, έκανε λόγο για ευθύνες των ΗΠΑ και της ΕΕ «που επέκτειναν το ΝΑΤΟ χωρίς να οικοδομήσουν μια αδιαίρετη αρχιτεκτονική ασφαλείας με τη Ρωσία» και «δεν έκαναν ό,τι μπορούσαν για να αποτρέψουν τον πόλεμο»!!! Κρύβοντας ότι επί της ουσίας στην Ουκρανία ΝΑΤΟ - ΕΕ μαζί με την κυβέρνηση Ζελένσκι συγκρούονται με τη Ρωσία κάνοντας σάκο του μποξ τον λαό της Ουκρανίας για τα δικά τους ιμπεριαλιστικά συμφέροντα και ανταγωνισμούς. Ξεπλένοντας, για ακόμα μια φορά την ΕΕ και τον ρόλο της και αγωνιώντας για το μέλλον της και την ανάγκη να παίξει ακόμα πιο ενεργό ρόλο στις διεθνείς εξελίξεις!! Κρύβοντας όμως και ότι ήταν ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ που ως κυβέρνηση με την πολιτική του υλοποίησε ταχύτατα την ευρωατλαντική στρατηγική σε αντιπαράθεση με τις Ρωσία και Κίνα, συμβάλλοντας στη μετατροπή της χώρας σε ένα απέραντο ΝΑΤΟικό ορμητήριο, αλλά και προχωρώντας τη ΝΑΤΟική Συμφωνία των Πρεσπών, δηλώνοντας μάλιστα υπερήφανος για αυτήν.

Μία από τις βασικές δεσμεύσεις του Αλ. Τσίπρα όπως την περιέγραψε είναι «να καταργήσουμε άμεσα και αποφασιστικά το ασφυκτικό, αντιδημοκρατικό πλέγμα των νόμων, με το οποίο η σημερινή κυβέρνηση έχει θωρακίσει το καθεστώς της εκμετάλλευσης των πολλών από ελάχιστους».

Δεν δεσμεύτηκε βέβαια πόσους από τους δεκάδες αντιλαϊκούς νόμους και άρθρα που ψήφισε μαζί με την ΝΔ το προηγούμενο διάστημα θα καταργήσει ή αν θα καταργήσει όλο το μνημονιακό αντεργατικό αντιλαϊκό πλαίσιο που κληροδότησε ο ίδιος ως κυβέρνηση στη ΝΔ... Γιατί η αλήθεια είναι ότι τις βάσεις για τον νόμο Χατζηδάκη, την ιδιωτική ασφάλιση, τον πτωχευτικό νόμο, σε όλα αυτά τις είχε βάλει ήδη ο ΣΥΡΙΖΑ με την πολιτική της κυβέρνησής του...

Αντίθετα... δεσμεύτηκε ότι ως πρόγραμμά του θα έχει το υπερμνημόνιο του Ταμείου Ανάκαμψης, το πλαίσιο της πολιτικής της «δίκαιης» «πράσινης μετάβασης» της ΕΕ, όλες τις υποχρεώσεις και τα όρια που καθορίζουν τα δημοσιονομικά της ΕΕ, τις αντοχές της οικονομίας και της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου.

Μέσα σε αυτά τα πλαίσια, σε αυτόν τον στενό κορσέ... «δεσμεύτηκε» για μέτρα υλοποίησης των αντιδραστικών αντιλαϊκών πολιτικών αλλά με άλλον τρόπο...

Το «Δ» στη ΔΕΗ π.χ. που δεσμεύτηκε ότι θα επαναφέρει δεν αναιρεί την πολιτική της απελευθέρωσης της Ενέργειας και της «πράσινης» ενεργειακής μετάβασης, που ήδη πληρώνει πολύμορφα ο λαός. Κάθε άλλο, συνοδεύεται από την επίσης δέσμευση επιτάχυνσης των ΑΠΕ και ταυτόχρονη... επιβράδυνση - όχι βεβαίως ακύρωση - της απολιγνιτοποίησης, που ούτως ή άλλως υποχρεωτικά υλοποιεί και η κυβέρνηση της ΝΔ, εξαιτίας των εξελίξεων στα Ενεργειακά.

Οι δε υποσχέσεις για φορολόγηση των υπερκερδών των ομίλων στην Ενέργεια είναι ένα παραμύθι ...χωρίς δράκο που προβάλλεται και από τη σημερινή κυβέρνηση - εάν και εφόσον διαπιστωθούν λένε υπερκέρδη!!!

Οσο για την «ανάκτηση της εργασίας», είπε ότι θα επαναφέρει την ...αιτιολογημένη απόλυση και πως θα υπάρξουν κανόνες στην ...εργοδοτική ασυδοσία. Για τους αγρότες παρουσίασε μια σειρά μέτρων, όταν το τελευταίο διάστημα έχει αρνηθεί να ψηφίσει ακόμα και την κατάργηση του ΦΠΑ σε αγροτικά εφόδια, ζωοτροφές, εργαλεία και μηχανήματα, που είναι από τα κύρια προβλήματά τους. Και βέβαια τους παρέπεμψε σε δάνεια και χρηματοδοτικά εργαλεία...

Τα περί νέου ΕΣΥ, που το χαρακτήρισε «εμβληματική δέσμευση», δεν είναι τίποτε περισσότερο από μία μεγάλη κοροϊδία προς τον λαό, αφού περιλαμβάνει Συμπράξεις με ιδιώτες σε μια σειρά από δομές και υπηρεσίες Υγείας.

Ο Αλ. Τσίπρας μίλησε ακόμα μια φορά για «αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου της χώρας και της οικονομίας». Ετσι, επανέλαβε τα παραμύθια και τις αυταπάτες περί «δίκαιης ανάπτυξης», για «σωστή κατανομή των ευρωπαϊκών πόρων» κ.λπ. για άλλη μια φορά δηλαδή υποσχέσεις περί εξανθρωπισμού της καπιταλιστικής βαρβαρότητας...

Σε ό,τι αφορά τη λογική των προτάσεων για τη διάρθρωση του κόμματος, που υπερασπίζεται με ζήλο η πλειοψηφία περί τον Αλ. Τσίπρα είναι αυτή που έχουν υιοθετήσει τα περισσότερα αστικά κόμματα διεθνώς, δηλαδή ενός πολιτικού φορέα με οργανωτική δομή που θα του επιτρέπει να έχει πιο ευαίσθητα «αντανακλαστικά» στις ανάγκες του πολιτικού συστήματος, στα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων και να παρεμβαίνει ακόμα πιο άμεσα στις ανάγκες της λαϊκής χειραγώγησης. Μοντέλο λειτουργίας, δηλαδή, που θυμίζει περισσότερο τα κόμματα των ΗΠΑ. Πρωτεργάτης αυτής της λογικής στην Ελλάδα, θυμίζουμε, υπήρξε ο Γ. Α. Παπανδρέου.

Γνώριμα βέβαια και η υπόθεση και το τέλος για τον λαό, από τις αλλαγές στις κυβερνητικές καρέκλες, με τη μια πίσω από την άλλη τις αστικές κυβερνήσεις να κάνουν σκυταλοδρομία πάνω στην πλάτη του. Εξ ου και οι «κονφερασιέ» είπαν να υπερβάλουν λίγο, μπας και συγκινηθεί λίγο το κοινό στην πλατεία.

- Την υποταγή στο «κοινό πρόγραμμα» όλων των αστικών κομμάτων, το «πράσινο new Deal», και το Ταμείο Ανάκαμψης, το «μνημόνιο των μνημονίων» δηλαδή για τον λαό, αλλά με... διακομματική επιτήρησή του που τάχα θα εξασφαλίζει τη δίκαιη μοιρασιά του. Τη «θωράκιση» της αντιλαϊκής πολιτικής με τις «ορίτζιναλ» οδηγίες της ΕΕ και της «ευρωενωσιακής κανονικότητας» και όχι με τις... παρεκκλίσεις και τις «εμμονές» της ΝΔ.

- Την αποδοχή της λογικής που λέει ότι ο λαός θα πληρώσει ούτως ή άλλως, το ζήτημα είναι να πληρώσει από την άλλη τσέπη το κόστος του πολέμου και τη στρατηγική των επιχειρηματικών ομίλων.

Να συμβιβαστεί δηλαδή με μια δήθεν πιο «ήπια εφαρμογή» της πολιτικής που φέρνει ενεργειακή φτώχεια, να συμβιβαστεί με τους καθηλωμένους μισθούς του νόμου Βρούτση - Αχτσιόγλου, να προσδοκά μάταια ότι οι «ρήτρες της Κομισιόν» μπορούν να μετριάσουν την ακρίβεια. Να ρίξει τις απαιτήσεις του από τη ζωή στον πάτο, να δέχεται ως... «ριζοσπαστικά μέτρα», ψίχουλα για την επιβίωσή του, αντί να βάλει τον πήχη στο ύψος των σύγχρονων αναγκών του.

- Να υιοθετήσει την απάτη ότι το αστικό κράτος, αυτό το ίδιο που από την αρχή έως το τέλος του είναι «καρφωμένο» στις ράγες της καπιταλιστικής κερδοφορίας και γι' αυτό εχθρικό στον λαό σε όλους τους τομείς, από την Υγεία και την Παιδεία έως την Πολιτική Προστασία, μπορεί τάχα με έναν άλλο «οδηγό» στο κυβερνητικό τιμόνι, να υπηρετεί ταυτόχρονα και τους επιχειρηματικούς ομίλους και τον λαό, με «μέτρα κοινωνικής προστασίας», «τόσο όσο» βέβαια χωράνε οι «δημοσιονομικές αντοχές» και η «ανταγωνιστικότητα» της καπιταλιστικής κερδοφορίας, οι «αντοχές της οικονομίας» και βέβαια οι «δεσμεύσεις μας» σε ΕΕ και ΝΑΤΟ.

- Να πιστέψει στο ψέμα της «ολίγον εμπλοκής» στα ιμπεριαλιστικά σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, που θα συνυπογράφει με τα δυο χέρια τη μετατροπή της Ελλάδας σε απέραντη βάση, θα στέλνει στρατεύματα εκτός συνόρων και θα κάνει τον τροχονόμο στα τρένα των ΝΑΤΟικών, θα υπογράφει ΝΑΤΟικές συμφωνίες που θα σωρεύουν το υλικό των ανταγωνισμών και στο τσακίρ κέφι θα χειροκροτεί τους Ζελένσκι και τους ναζί του Αζόφ, αλλά... θα ανάβει κι ένα κεράκι για την «επί Γης ειρήνη».

Με αυτά τα όπλα ανά χείρας ο ΣΥΡΙΖΑ απευθύνεται και στο κεφάλαιο για να διαλέξει αυτό με τη σειρά του ποιος από τους κυβερνητικούς μονομάχους μπορεί «να διασφαλίσει την κοινωνική συνοχή», τη στοίχιση του λαού δηλαδή στα προτάγματα του κεφαλαίου, και τη «σταθερότητα» της άγριας εκμετάλλευσης, την ώρα που θα μαίνονται οι «κοινωνικές καταιγίδες» που όλοι προαναγγέλλουν.

Για τον λαό πάλι, κανένα δίλημμα δεν υπάρχει αν θα είναι «ελαφροχέρης» εκείνος που θα χτυπάει το καμουτσίκι στις πλάτες του για τα κέρδη του κεφαλαίου. Τίποτα δεν έχει να περιμένει από κυβερνητικούς «σωτήρες» χτεσινούς, σημερινούς κι επόμενους, παρά μόνο νέα μεγάλα δεινά. Μπορεί να περιμένει πολλά, μόνο από τον δικό του αγώνα, σε σύγκρουση με το κεφάλαιο, τις κυβερνήσεις του και τα κόμματα που το υπηρετούν, σε συμπόρευση με το ΚΚΕ. Για να ανοίξει ο πραγματικά ελπιδοφόρος δρόμος, της ανατροπής του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος.