Παρασκευή 15 Απρίλη 2022
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 8
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Η παράσταση ξανανεβαίνει...

«

Ισχυρή αριστερά, προοδευτική κυβέρνηση», «Μετασχηματισμός και αντεπίθεση», «νέα αρχή», «πολιτική αλλαγή», έως και... «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα»! Οχι, δεν μπήκαν σε χρονοκάψουλα για να γυρίσουν στο 2012 τα πρωτοσέλιδα του φιλοΣΥΡΙΖΑ Τύπου. Είναι που ξανανεβαίνει η γνωστή και άνοστη παράσταση της «φιλολαϊκής κυβέρνησης στο έδαφος του καπιταλισμού» που θα (ξανασκοτώσει) τον «καταραμένο όφι του νεοφιλελευθερισμού».

Γνώριμα βέβαια και η υπόθεση και το τέλος για τον λαό, από τις αλλαγές στις κυβερνητικές καρέκλες, με τη μια πίσω από την άλλη τις αστικές κυβερνήσεις να κάνουν σκυταλοδρομία πάνω στην πλάτη του. Εξ ου και οι «κονφερασιέ» είπαν να υπερβάλουν λίγο, μπας και συγκινηθεί λίγο το κοινό στην πλατεία.

Γιατί είπαμε, κατά τ' άλλα το σενάριο ίδιο και χειρότερο. Και πιστός στον ρόλο ο ΣΥΡΙΖΑ που παρουσιάζει ως δήθεν «πολιτική αλλαγή» για τον λαό:

- Την υποταγή στο «κοινό πρόγραμμα» όλων των αστικών κομμάτων, το «πράσινο new Deal», και το Ταμείο Ανάκαμψης, το «μνημόνιο των μνημονίων» δηλαδή για τον λαό, αλλά με... διακομματική επιτήρησή του που τάχα θα εξασφαλίζει τη δίκαιη μοιρασιά του. Τη «θωράκιση» της αντιλαϊκής πολιτικής με τις «ορίτζιναλ» οδηγίες της ΕΕ και της «ευρωενωσιακής κανονικότητας» και όχι με τις... παρεκκλίσεις και τις «εμμονές» της ΝΔ.

- Την αποδοχή της λογικής που λέει ότι ο λαός θα πληρώσει ούτως ή άλλως, το ζήτημα είναι να πληρώσει από την άλλη τσέπη το κόστος του πολέμου και τη στρατηγική των επιχειρηματικών ομίλων.

Να συμβιβαστεί δηλαδή με μια δήθεν πιο «ήπια εφαρμογή» της πολιτικής που φέρνει ενεργειακή φτώχεια, να συμβιβαστεί με τους καθηλωμένους μισθούς του νόμου Βρούτση - Αχτσιόγλου, να προσδοκά μάταια ότι οι «ρήτρες της Κομισιόν» μπορούν να μετριάσουν την ακρίβεια. Να ρίξει τις απαιτήσεις του από τη ζωή στον πάτο, να δέχεται ως... «ριζοσπαστικά μέτρα», ψίχουλα για την επιβίωσή του, αντί να βάλει τον πήχη στο ύψος των σύγχρονων αναγκών του.

- Να υιοθετήσει την απάτη ότι το αστικό κράτος, αυτό το ίδιο που από την αρχή έως το τέλος του είναι «καρφωμένο» στις ράγες της καπιταλιστικής κερδοφορίας και γι' αυτό εχθρικό στον λαό σε όλους τους τομείς, από την Υγεία και την Παιδεία έως την Πολιτική Προστασία, μπορεί τάχα με έναν άλλο «οδηγό» στο κυβερνητικό τιμόνι, να υπηρετεί ταυτόχρονα και τους επιχειρηματικούς ομίλους και τον λαό, με «μέτρα κοινωνικής προστασίας», «τόσο όσο» βέβαια χωράνε οι «δημοσιονομικές αντοχές» και η «ανταγωνιστικότητα» της καπιταλιστικής κερδοφορίας, οι «αντοχές της οικονομίας» και βέβαια οι «δεσμεύσεις μας» σε ΕΕ και ΝΑΤΟ.

- Να πιστέψει στο ψέμα της «ολίγον εμπλοκής» στα ιμπεριαλιστικά σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, που θα συνυπογράφει με τα δυο χέρια τη μετατροπή της Ελλάδας σε απέραντη βάση, θα στέλνει στρατεύματα εκτός συνόρων και θα κάνει τον τροχονόμο στα τρένα των ΝΑΤΟικών, θα υπογράφει ΝΑΤΟικές συμφωνίες που θα σωρεύουν το υλικό των ανταγωνισμών και στο τσακίρ κέφι θα χειροκροτεί τους Ζελένσκι και τους ναζί του Αζόφ, αλλά... θα ανάβει κι ένα κεράκι για την «επί Γης ειρήνη».

Με αυτά τα όπλα ανά χείρας ο ΣΥΡΙΖΑ απευθύνεται και στο κεφάλαιο για να διαλέξει αυτό με τη σειρά του ποιος από τους κυβερνητικούς μονομάχους μπορεί «να διασφαλίσει την κοινωνική συνοχή», τη στοίχιση του λαού δηλαδή στα προτάγματα του κεφαλαίου, και τη «σταθερότητα» της άγριας εκμετάλλευσης, την ώρα που θα μαίνονται οι «κοινωνικές καταιγίδες» που όλοι προαναγγέλλουν.

Αυτήν την... τόσο φρέσκια πραμάτεια φέρνει το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ και τα όσα ακούγονται ξανά εκείνες τις μέρες, μαζί βέβαια και με ορισμένες οργανωτικές προσαρμογές, απ' αυτές που ήδη έχουν κάνει τα άλλα αστικά κόμματα, για να μπορεί να υπηρετεί καλύτερα τους κυβερνητικούς και άλλους ρόλους, με κυβερνήσεις συνεργασίας με την υπόλοιπη σάπια σοσιαλδημοκρατία, αν χρειαστεί και με ένα κομμάτι της ΝΔ, «χωρίς τον Μητσοτάκη».

Για τον λαό πάλι, κανένα δίλημμα δεν υπάρχει αν θα είναι «ελαφροχέρης» εκείνος που θα χτυπάει το καμουτσίκι στις πλάτες του για τα κέρδη του κεφαλαίου. Τίποτα δεν έχει να περιμένει από κυβερνητικούς «σωτήρες» χτεσινούς, σημερινούς κι επόμενους, παρά μόνο νέα μεγάλα δεινά. Μπορεί να περιμένει πολλά, μόνο από τον δικό του αγώνα, σε σύγκρουση με το κεφάλαιο, τις κυβερνήσεις του και τα κόμματα που το υπηρετούν, σε συμπόρευση με το ΚΚΕ. Για να ανοίξει ο πραγματικά ελπιδοφόρος δρόμος, της ανατροπής του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος.


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ