Αποκαλυπτικό το ρεπορτάζ της εφημερίδας «Πρώτο θέμα» για τα κονδύλια που ξεκοκάλισε επί ΝΔ το Μέγαρο Μουσικής από τον κρατικό προϋπολογισμό. Την περίοδο 2004-2007, λέει, η κυβέρνηση Καραμανλή προσέφερε «δώρο» στο Μέγαρο 60 εκατομμύρια ευρώ, αφού το Μέγαρο «είναι ο μόνιμος ευνοούμενος όλων των υπουργών Πολιτισμού».

Μόνο που εξίσου αποκαλυπτικό είναι το γεγονός ότι η εφημερίδα φαίνεται να έχει διαγράψει από τη μνήμη της ότι η εκλεκτική προτίμηση του Μεγάρου, που σωστά εντοπίζει στις χρονιές που αναφέρεται, έχει και παρελθόν. Σύμφωνα με τις ίδιες ακριβώς καταστάσεις των επίσημων στοιχείων που επικαλείται, τα τέσσερα χρόνια που είχαν προηγηθεί του 2004, την περίοδο δηλαδή, της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, το 2000-2003, στα ταμεία του Μεγάρου είχαν εισρεύσει ακόμα 46 εκατομμύρια ευρώ...

Σοβαρά ερωτήματα για τη σχέση μη κυβερνητικών οργανώσεων (ΜΚΟ) - κράτους προκύπτουν, ύστερα από την απόφαση του υπουργείου Εξωτερικών να ζητήσει να επιστραφούν 5,6 εκατ. ευρώ από τη ΜΚΟ της Εκκλησίας «Αλληλεγγύη». Συγκεκριμένα, το Σεπτέμβρη του 2006, η «Αλληλεγγύη» και η Υπηρεσία Διεθνούς Αναπτυξιακής Συνεργασίας (ΥΔΑΣ) του υπουργείου Εξωτερικών υπέγραψαν σύμβαση χρηματοδότησης ύψους 7 εκατ. ευρώ και αμέσως η Οργάνωση έλαβε τα 5,6 εκατ. στο πλαίσιο επισιτιστικής βοήθειας στο Ιράκ. Το μόνο που έγινε από την «Αλληλεγγύη» ήταν η αγορά 340 τόνων κοτόπουλων, τα οποία όμως βρέθηκαν σάπια, έπειτα από έλεγχο της Νομαρχίας Πειραιά.

Ετσι, το υπουργείο Εξωτερικών, αφού πέρασε η προθεσμία ολοκλήρωσης του προγράμματος, ζητά τα χρήματα πίσω. Ενα σοβαρότατο ζήτημα είναι τα τεράστια ποσά που δίνονται κάθε χρόνο σε ΜΚΟ από τον κρατικό προϋπολογισμό, τη στιγμή μάλιστα που αυτές οι οργανώσεις χαρακτηρίζονται «μη κυβερνητικές»... Επίσης, αναδεικνύεται ότι οι ελεγκτικοί μηχανισμοί για το «πού πάνε αυτά τα χρήματα», είναι σχεδόν ανύπαρκτοι. Αλήθεια, αν το θέμα δεν είχε δει το φως της δημοσιότητας λόγω των σάπιων κοτόπουλων, το υπουργείο Εξωτερικών θα «έμπαινε στον κόπο» να ζητήσει πίσω τα χρήματα αυτά από την «Αλληλεγγύη»;

Σαν εφοπλιστής ο Σταύρος Νιάρχος ακολουθούσε τον ήλιο - όπως έλεγε ο ίδιος - αφήνοντας πίσω του κουφάρια εργατών στα καράβια και στα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά - τα οποία κατείχε από το 1956 μέχρι το 1985, οπότε και κρατικοποιήθηκαν, με το αζημίωτο βέβαια, αφού ο Νιάρχος τσέπωσε 14 εκατ. δολάρια. Εκτός από τις ζωές των εργατών με την ασύδοτη δράση του στο Σκαραμαγκά ήταν ένας απ' αυτούς που δηλητηρίασαν το περιβάλλον του Θριάσιου Πεδίου.

Τώρα, το Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος χρηματοδοτεί κατά 40% ένα ευρωπαϊκό πρόγραμμα για την ανάπτυξη δεικτών δημόσιας υγείας και την καταγραφή περιβαλλοντικών και εργασιακών κινδύνων στη γεωργία και την αλιεία, που στη χώρα μας υλοποιείται από το Πανεπιστήμιο Αθηνών. Οι απόγονοι, δηλαδή, του Σταύρου Νιάρχου φροντίζουν για την υστεροφημία του και πιθανώς την εξιλέωσή του.

Εμ, τέτοιοι δεν εξιλεώνονται, όσα τρισάγια και προσφορές κι αν γίνουν. Δεν επιτρέπουν γι' αυτό τα βογκητά των σκοτωμένων εργατών, που ακούγονται ακόμα εκεί που μαρτύρησαν για να περηφανεύεται ένας εφοπλιστής για το κυνήγι του ήλιου...