Η σκανδαλολογία που πυροδοτήθηκε μετά την απόπειρα αυτοκτονίας του γενικού γραμματέα του υπουργείου Πολιτισμού αξιοποιείται από πολλές πλευρές για την υποδαύλιση τών, ούτως ή άλλως, υπαρκτών εδώ και καιρό διεργασιών που αφορούν στο ίδιο το πολιτικό σύστημα, στο σύστημα της δικομματικής εναλλαγής και των ενδεχόμενων σχημάτων που θα τη διαδεχτούν. Σχήματα στα οποία η άρχουσα τάξη επενδύει, προσβλέποντας σ' αυτά για μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα ως προς τον εγκλωβισμό λαϊκών δυνάμεων, άμβλυνση της λαϊκής δυσαρέσκειας, προϋποθέσεις για την απρόσκοπτη συνέχιση της αντιλαϊκής πολιτικής προς όφελός της.

Τα σκάνδαλα, βέβαια, υπάρχουν όχι επειδή ο δικομματισμός απώλεσε τη δυνατότητα αντιμετώπισής τους. Υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν, ανεξαρτήτως των μεταμορφώσεων του πολιτικού συστήματος. Ανεξάρτητα απ' το αν η διακυβέρνηση θα βρίσκεται στα χέρια αυτού ή του άλλου, ενός ή περισσοτέρων κομμάτων του συστήματος. Μοιραία, η σήψη και η διαφθορά θα διογκώνονται, καθώς πηγάζουν από την ανεξάντλητη πηγή ενός συστήματος που στηρίζει την ύπαρξή του στην εκμετάλλευση των πολλών απ' τους λίγους, με στόχο την αποκόμιση διαρκώς και μεγαλύτερων κερδών.

Το πεδίο της επιχειρηματικής συναλλαγής και του ανταγωνισμού είναι το ιδανικό έδαφος για ν' ανθίσουν όλα τα δύσοσμα «λουλούδια», τα οποία «ποτίζει» η πολιτική που στοχεύει στη διασφάλιση των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου. Ακολουθούν κατά πόδας τα «νόμιμα» σκάνδαλα, όπως είναι το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, η παράδοση έναντι πινακίου φακής των λιμανιών, δρόμων, τηλεπικοινωνιών, της Ενέργειας. Η διαπλοκή οικονομικής και πολιτικής εξουσίας είναι δεδομένη με πολλές μορφές, τις επιδοτήσεις στους μονοπωλιακούς ομίλους, με τις δημόσιες επενδύσεις σε έργα και προμήθειες από τις οποίες θησαυρίζουν οι μεγαλοεπιχειρηματίες, με τα ΣΔΙΤ κλπ. κλπ. Κι αυτή η εξουσία της άρχουσας τάξης και των πολιτικών της εκπροσώπων είναι το θερμοκήπιο της διαφθοράς.

Στο βαθμό που η δική της εξουσία διαιωνίζεται, τα σκάνδαλα θα διαδέχονται το ένα το άλλο. Οσο έντιμοι και ικανοί κι αν είναι οι εκάστοτε πολιτικοί εκπρόσωποί της, αυτά τους τα γνωρίσματα θα τα θέτουν σκανδαλωδώς στην υπηρεσία της. Γι' αυτό και επωάζονται και οι διεφθαρμένοι, σύμφωνα με τη δική τους έστω «ηθική». Η αντικειμενική αυτή πραγματικότητα καθόλου δεν παραγράφει ευθύνες των ως τα σήμερα κυβερνήσεων, της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, οι οποίες ανέχθηκαν, αλλά και συνέβαλαν με την πολιτική τους στο να μεγαλώσει και να επεκταθεί το πλέγμα διαπλοκής.

Για το λαό σημαίνει ότι πρέπει να ενισχύσει τη δυσπιστία του απέναντι σε πομπώδεις διακηρύξεις περί διαφάνειας και κάθαρσης, είτε αυτές προέρχονται από τους πολιτικούς εκπροσώπους της άρχουσας τάξης, είτε από ΜΜΕ της ιδιοκτησίας της. Και συγχρόνως σημαίνει ότι οφείλει να εντείνει την πάλη του εναντίον της αντιλαϊκής πολιτικής, που προσφέρει στους λίγους, αφαιρώντας απ' τους πολλούς, όποιοι κι αν την εφαρμόζουν. Η πάλη εναντίον της διαφθοράς είναι σήμερα άρρηκτα συνδεδεμένη με την πάλη εναντίον αυτής της πολιτικής, για την ανατροπή της, για ριζικές πολιτικές αλλαγές.

Οι εργαζόμενοι, τα φτωχά λαϊκά στρώματα έχουν τη δύναμη να επιβάλουν μιαν άλλη κατάσταση, να απελευθερώσουν καθαρό αέρα αγωνιστικής αισιοδοξίας που θα σαρώσει τη δυσοσμία, εγκαταλείποντας τα κόμματα της πλουτοκρατίας, συγκροτώντας τη δική τους λαϊκή συμμαχία και διεκδικώντας τη δική τους εξουσία.