Παπαγεωργίου Βασίλης

Και ποιες είναι οι «επιλογές» που προσφέρονται απλόχερα σήμερα στους νέους; Η ακραία και ωμή βία είναι το...«παιχνίδι» τους, τα ναρκωτικά η διασκέδαση και η εκτόνωσή τους. Το «οπαδιλίκι» η κοινωνικοποίησή τους και τα chat rooms (η συνομιλία στο διαδίκτυο) η επικοινωνία τους με τους άλλους. Η απάντηση που προσφέρει η σημερινή κοινωνία στην έμφυτη περιέργεια των νέων, στις αναζητήσεις τους και στην ανάγκη για συλλογική ζωή και δράση, είναι ο ατομικισμός, η ατομική λύση και ανέλιξη, η εξοικείωση με τη βία και τις ακραίες συμπεριφορές. Δείγματα μιας κοινωνίας που έχει παρασαπίσει, που συγκρούεται με τη φύση και τις ανάγκες του ανθρώπου.

Δεν ήταν τελικά μόνο η βίλα Μαγγίνα που χτίστηκε με άδεια ...«αναψυκτηρίου» στη Ζώνη Προστασίας του Υμηττού. Οι διάφοροι επιτήδειοι, εκμεταλλευόμενοι τα «παράθυρα» που υπάρχουν στο συγκεκριμένο Προεδρικό Διάταγμα προστασίας του ορεινού όγκου, έχουν μεταβάλει το «κόλπο» αυτό κυριολεκτικά σε «βιομηχανία».

Σύμφωνα με έρευνα της Πολεοδομίας Μαρκοπούλου Αττικής, που γίνεται βέβαια εκ των υστέρων, από το 1984 έως σήμερα έχουν εντοπιστεί στην ίδια ζώνη 50 οικοδομικές άδειες που αφορούν κατασκευή αναψυκτηρίων, κτιρίων πολιτιστικών εκδηλώσεων κ.ά. Οι έλεγχοι που έγιναν μέχρι τώρα σε 14 από αυτές τις περιπτώσεις απέδειξαν πολλές αυθαιρεσίες, ενώ επιβλήθηκαν πρόστιμα ανέγερσης και διατήρησης συνολικού ύψους 2,7 εκατ. ευρώ.

Το θέμα, βέβαια, είναι γενικότερο. Οπως αποδείχτηκε και από τις ιδιαίτερα καταστροφικές και φονικές πυρκαγιές του περασμένου καλοκαιριού, πρώτα έρχονται οι νόμοι με τα «παράθυρά» τους, ακολουθούν οι εμπρηστές και καταπατητές και, φυσικά, ο φαύλος αυτός κύκλος κλείνει με την τσιμεντοποίηση των δασών. Κι όλα αυτά με τις ευλογίες των κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, οι οποίες - με κορόνες, κατά τα άλλα, περί «πράσινης οικονομίας» - έχουν αναγάγει σε κορωνίδα της πολιτικής τους την εμπορευματοποίηση της δημόσιας γης...

Τον ανένδοτο ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του λιμανιού της Θεσσαλονίκης υψώνουν ΠΑΣΟΚ και ΣΥΝ. Αυτό επιβεβαίωσαν και χτες τα κλιμάκια βουλευτών και τοπικών στελεχών του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ που επισκέφθηκαν διαδοχικά το Λιμάνι και συναντήθηκαν με τους εργαζόμενους. Μάλιστα ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Π. Λαφαζάνης είπε πολύ παραστατικά πως η πώληση των λιμανιών του Πειραιά και της Θεσσαλονίκης «ισοδυναμεί με αυτοχειριασμό της χώρας μας».

Οψιμα θυμήθηκαν να αντιδράσουν. Οι διαφωνίες τους και οι αγωνιστικές κορόνες που βγάζουν σήμερα, έχει αποκαλυφθεί στους εργαζόμενους ότι είναι κατόπιν εορτής γι' αυτό και υποκριτικές και χωρίς αντίκρισμα.

Η παράδοση των λιμανιών στους μονοπωλιακούς ομίλους, προωθείται στα πλαίσια του ευρωμονόδρομου και ιδιαίτερα στη λογική της στρατηγικής της Λισαβόνας. Δε γνώριζαν τι ψήφιζαν ΠΑΣΟΚ και ΣΥΝ; Κάθε άλλο. Ακόμη και σήμερα υπερασπίζονται τις επιλογές τους αυτές.

Το ΠΑΣΟΚ ως κυβέρνηση δεν άνοιξε το δρόμο για την ιδιωτικοποίηση των λιμανιών με τη μετατροπή τους σε ΑΕ και την εισαγωγή τους στο Χρηματιστήριο; Τι φωνάζουν λοιπόν;

Οι παρατάξεις της ΠΑΣΚΕ και του ΣΥΝ, μαζί με τη ΔΑΚΕ, δεν είναι αυτές που εξασφάλιζαν την «εργασιακή ειρήνη» απέναντι στην επίθεση που εξελίσσεται χρόνια τώρα; Ακόμη και σήμερα υπερασπίζονται τα Λιμάνια ΑΕ και ζητούν διάλογο για τους όρους εισόδου του ιδιωτικού κεφαλαίου.

Οι εργαζόμενοι ένα δρόμο έχουν. Αυτόν της συσπείρωσης και του αγώνα που θα προβάλλει το αίτημα αλλαγής του νομικού προσώπου από ΑΕ και απόσυρσής τους από το Χρηματιστήριο, την επαναφορά στο δημόσιο όλων των τομέων τους που ιδιωτικοποιήθηκαν και θα απαιτεί τη δημιουργία ενιαίου κρατικού φορέα μεταφορών που θα διασφαλίζει τον αποκλειστικά δημόσιο χαρακτήρα τους και τη λειτουργία τους στην υπηρεσία των λαϊκών συμφερόντων.

Παπαγεωργίου Βασίλης

Κοίταζες ένα περίπτερο κι αναρωτιόσουν πώς μπορεί να «κρατήσει» αυτό το κίτρινο τσίγκινο κατασκεύασμα τόση διαπλοκή, τόση διαφθορά και τόσο «ξεκοκάλισμα» πόρων που πληρώνουν οι Ελληνες φορολογούμενοι.

Για τις περίφημες «ερωτικές φωτογραφίες», δε συζητάμε. Ούτως ή άλλως, βρήκαν μια χαρά τη θέση τους δίπλα σε ανάλογα περιοδικά και φτηνοφυλλάδες, που, ούτως ή άλλως, «κοσμούν» την καθημερινή μας ενημέρωση.

Κι είναι τουλάχιστον προκλητικό να κοιτάζουν αυτά τα πρωτοσέλιδα μισθωτοί των 600 ευρώ, συνταξιούχοι των 300 ευρώ και άνεργοι που το σκέφτονται αν μπορούν να αγοράσουν έστω μία κυριακάτικη εφημερίδα (ιδίως τις περίφημες - «ενισχυμένες» εκδόσεις).

Γιατί (ακόμα κι αν κάποιοι το έχουν ξεχάσει) αυτή η χώρα δεν κατοικείται από γραμματείς υπουργείων, υπευθύνων πρωθυπουργικών γραφείων Τύπου και εκδότες. Οι διαμάχες όλων αυτών δεν αποτελούν «εθνικό πρόβλημα». Μόνο πρόκληση αποτελούν...

Αποδεικνύουν το θράσος κάποιων όχι μόνο να μας κατακλέβουν, αλλά και να τσακώνονται δημόσια για το πώς μοιράζονται τα κλεμμένα ή, ακόμη χειρότερα, να προσπαθούν να αποκτήσουν και ...οπαδούς στην προσπάθειά τους.

Ετσι, το πραγματικό ερώτημα της περιόδου (όσο, δηλαδή, ο πόλεμος των διαπλεκομένων μαίνεται) δεν είναι ούτε «ποιος έδωσε το ΝτιΒιΝτι», ούτε «γιατί το έδωσε», ούτε «τι περιέχει». Είναι το ...πότε επιτέλους θα απαλλαγούμε από όλους αυτούς.

Τους θυμίζουμε ότι ο ελληνικός λαός δεν κυριαρχείται από ...αρρωστημένη περιέργεια. Δεν είναι όπως θέλουν αυτοί να τον αντιλαμβάνονται, άρα και να τον διαμορφώνουν. Εχει σκέψη και κρίση και θα έρθει η στιγμή που θα το αποδείξει.

Παπαγεωργίου Βασίλης

Αποκαλυπτικό το ρεπορτάζ της εφημερίδας «Πρώτο θέμα» για τα κονδύλια που ξεκοκάλισε επί ΝΔ το Μέγαρο Μουσικής από τον κρατικό προϋπολογισμό. Την περίοδο 2004-2007, λέει, η κυβέρνηση Καραμανλή προσέφερε «δώρο» στο Μέγαρο 60 εκατομμύρια ευρώ, αφού το Μέγαρο «είναι ο μόνιμος ευνοούμενος όλων των υπουργών Πολιτισμού».

Μόνο που εξίσου αποκαλυπτικό είναι το γεγονός ότι η εφημερίδα φαίνεται να έχει διαγράψει από τη μνήμη της ότι η εκλεκτική προτίμηση του Μεγάρου, που σωστά εντοπίζει στις χρονιές που αναφέρεται, έχει και παρελθόν. Σύμφωνα με τις ίδιες ακριβώς καταστάσεις των επίσημων στοιχείων που επικαλείται, τα τέσσερα χρόνια που είχαν προηγηθεί του 2004, την περίοδο δηλαδή, της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, το 2000-2003, στα ταμεία του Μεγάρου είχαν εισρεύσει ακόμα 46 εκατομμύρια ευρώ...

Σοβαρά ερωτήματα για τη σχέση μη κυβερνητικών οργανώσεων (ΜΚΟ) - κράτους προκύπτουν, ύστερα από την απόφαση του υπουργείου Εξωτερικών να ζητήσει να επιστραφούν 5,6 εκατ. ευρώ από τη ΜΚΟ της Εκκλησίας «Αλληλεγγύη». Συγκεκριμένα, το Σεπτέμβρη του 2006, η «Αλληλεγγύη» και η Υπηρεσία Διεθνούς Αναπτυξιακής Συνεργασίας (ΥΔΑΣ) του υπουργείου Εξωτερικών υπέγραψαν σύμβαση χρηματοδότησης ύψους 7 εκατ. ευρώ και αμέσως η Οργάνωση έλαβε τα 5,6 εκατ. στο πλαίσιο επισιτιστικής βοήθειας στο Ιράκ. Το μόνο που έγινε από την «Αλληλεγγύη» ήταν η αγορά 340 τόνων κοτόπουλων, τα οποία όμως βρέθηκαν σάπια, έπειτα από έλεγχο της Νομαρχίας Πειραιά.

Ετσι, το υπουργείο Εξωτερικών, αφού πέρασε η προθεσμία ολοκλήρωσης του προγράμματος, ζητά τα χρήματα πίσω. Ενα σοβαρότατο ζήτημα είναι τα τεράστια ποσά που δίνονται κάθε χρόνο σε ΜΚΟ από τον κρατικό προϋπολογισμό, τη στιγμή μάλιστα που αυτές οι οργανώσεις χαρακτηρίζονται «μη κυβερνητικές»... Επίσης, αναδεικνύεται ότι οι ελεγκτικοί μηχανισμοί για το «πού πάνε αυτά τα χρήματα», είναι σχεδόν ανύπαρκτοι. Αλήθεια, αν το θέμα δεν είχε δει το φως της δημοσιότητας λόγω των σάπιων κοτόπουλων, το υπουργείο Εξωτερικών θα «έμπαινε στον κόπο» να ζητήσει πίσω τα χρήματα αυτά από την «Αλληλεγγύη»;

Σαν εφοπλιστής ο Σταύρος Νιάρχος ακολουθούσε τον ήλιο - όπως έλεγε ο ίδιος - αφήνοντας πίσω του κουφάρια εργατών στα καράβια και στα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά - τα οποία κατείχε από το 1956 μέχρι το 1985, οπότε και κρατικοποιήθηκαν, με το αζημίωτο βέβαια, αφού ο Νιάρχος τσέπωσε 14 εκατ. δολάρια. Εκτός από τις ζωές των εργατών με την ασύδοτη δράση του στο Σκαραμαγκά ήταν ένας απ' αυτούς που δηλητηρίασαν το περιβάλλον του Θριάσιου Πεδίου.

Τώρα, το Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος χρηματοδοτεί κατά 40% ένα ευρωπαϊκό πρόγραμμα για την ανάπτυξη δεικτών δημόσιας υγείας και την καταγραφή περιβαλλοντικών και εργασιακών κινδύνων στη γεωργία και την αλιεία, που στη χώρα μας υλοποιείται από το Πανεπιστήμιο Αθηνών. Οι απόγονοι, δηλαδή, του Σταύρου Νιάρχου φροντίζουν για την υστεροφημία του και πιθανώς την εξιλέωσή του.

Εμ, τέτοιοι δεν εξιλεώνονται, όσα τρισάγια και προσφορές κι αν γίνουν. Δεν επιτρέπουν γι' αυτό τα βογκητά των σκοτωμένων εργατών, που ακούγονται ακόμα εκεί που μαρτύρησαν για να περηφανεύεται ένας εφοπλιστής για το κυνήγι του ήλιου...