Eurokinissi

Τη δική του θέση σ' αυτό το «σύμπαν» έχει κατακτήσει και η Ελληνική Λύση, που ο πρόεδρός της, Κυρ. Βελόπουλος, έχει θητεύσει σε όλα τα συστημικά και μνημονιακά κόμματα: Από το ΠΑΣΟΚ στο ΛΑ.Ο.Σ. και από εκεί στη ΝΔ. Ο ίδιος έχει ψηφίσει το πρώτο μνημόνιο. Και μπορεί σήμερα να υπόσχεται συντάξεις 4.000 ευρώ, αλλά έχει «βάλει πλάτη» στο να εξαντλείται ο μισθός στις 19 του μήνα, να στενάζουν οι εργαζόμενοι από τους δυσβάσταχτους έμμεσους φόρους και την ακρίβεια, για να θωρακίζεται η ανταγωνιστικότητα των επιχειρηματικών ομίλων.

Ετσι κι αλλιώς, έχει ψηφίσει το ίδιο μαζί με τη ΝΔ στο 54% των ψηφοφοριών στο Ευρωκοινοβούλιο, ενώ στη Βουλή έχει υπερψηφίσει ή τοποθετηθεί με «παρών» τουλάχιστον στις μισές προτάσεις νόμων της κυβέρνησης.

Μπορεί ο Βελόπουλος να σκούζει κάθε φορά που βγαίνει στα τηλεπαράθυρα ή στο βήμα της Βουλής για τα «μεγάλα συμφέροντα» και τη διαφθορά, έναν χρόνο πριν όμως απέδειξε για μία ακόμα φορά τον καραμπινάτο συστημισμό του. Τι άλλο μπορεί να σημαίνει το γεγονός ότι ψήφισε στην Ευρωβουλή το σκανδαλώδες ψήφισμα για τα αμαρτωλά λόμπι των επιχειρηματικών ομίλων, αναγνωρίζοντας ότι αποτελούν «ζωτικό στοιχείο της ευρωπαϊκής δημοκρατίας»;

Αυτό το ψήφισμα το στήριξε και η Ελληνική Λύση μαζί με ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ, την ίδια περίοδο μάλιστα που ήταν σε εξέλιξη το λεγόμενο «Qatargate», ένα από τα σκάνδαλα της ΕΕ με τα μαύρα πετροδόλαρα των Εμιράτων.

Κατά τ' άλλα, τα θέματα της διαφθοράς και της διαφάνειας είναι από τα αγαπημένα του Βελόπουλου, όπως τώρα με τα Τέμπη. Βγάζει όμως από το κάδρο κι αυτός - όπως και η υπόλοιπη συστημική «αντιπολίτευση» - τη στρατηγική της «απελευθέρωσης» της ΕΕ, τη «Hellenic Τrain», τις μεγάλες ιδιωτικές επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στα μεταφορικά δίκτυα.

Και πώς θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά από τη στιγμή που η Ελληνική Λύση μαζί με ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ είχε ψηφίσει την Εκθεση του Ευρωκοινοβουλίου το 2021 για τον σιδηρόδρομο, όπου κωδικοποιείται η λογική του κόστους - οφέλους στα ζητήματα ασφάλειας, η πολιτική που οδήγησε τελικά στο έγκλημα των Τεμπών.

Η ...«χαριστική βολή» από την Ελληνική Λύση στα μεγάλα συμφέροντα έρχεται με τη στάση της απέναντι στην ιμπεριαλιστική εμπλοκή. Και εδώ η μούφα κριτική στο ΝΑΤΟ γίνεται «σκόνη» από την ψήφο του κόμματος Βελόπουλου στις ΝΑΤΟικές εξοπλιστικές δαπάνες μόλις τον περασμένο Δεκέμβρη στον κρατικό προϋπολογισμό, μαζί με τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, τον ΣΥΡΙΖΑ και τους «Σπαρτιάτες».

Στην ίδια κατεύθυνση, δεν σταματά να καταθέτει Ερωτήσεις στη Βουλή, όχι βέβαια για να καταγγείλει τη μετατροπή της χώρας σε απέραντο ΝΑΤΟικό στρατόπεδο, αλλά για να τροφοδοτήσει τη συζήτηση περί «ανταλλαγμάτων» που τάχα έχει να λαμβάνει η χώρα από την πολεμική εμπλοκή. Μια συζήτηση στην οποία συναγωνίζεται το ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΡΙΖΑ, την ίδια στιγμή που αποδεικνύεται ότι μοναδικό «αντάλλαγμα» είναι η στοχοποίηση του λαού για αντίποινα από τα αντίπαλα στο ΝΑΤΟ ιμπεριαλιστικά κέντρα.

Ομοίως, ζητάει να εφαρμοστούν οι ευρωενωσιακές Οδηγίες, Κατευθύνσεις και ψηφίσματα του Ευρωκοινοβουλίου τα οποία ο ίδιος έχει ψηφίσει από κοινού με ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ και Νέα Αριστερά, όπως για την εφαρμογή της «εξωτερικής Κοινής Πολιτικής Ασφάλειας της ΕΕ» στον πόλεμο στην Ουκρανία κ.λπ.

Ασυγκράτητος ήταν ο Βελόπουλος και στη στήριξη προς το κράτος - δολοφόνο Ισραήλ, τη γενοκτονία δηλαδή των Παλαιστινίων στη Γάζα, για την οποία έχει υιοθετήσει όλα τα προσχήματα για το μακελειό, μιλώντας π.χ. για «βάρβαρη τρομοκρατική επίθεση» στις 7 Οκτώβρη από τους Παλαιστίνιους. Και, βέβαια, στήριξε το κατάπτυστο ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου για τις «ειδεχθείς τρομοκρατικές επιθέσεις της Χαμάς κατά του Ισραήλ» και το «δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα, σύμφωνα με το Ανθρωπιστικό και το Διεθνές Δίκαιο», που δίνει άλλοθι για τη σφαγή στη Γάζα.

Ο ντεμέκ αντισυστημισμός της Ελληνικής Λύσης απογειώνεται ειδικά σε ό,τι αφορά την ανταγωνιστικότητα των επιχειρηματικών ομίλων. Είναι χαρακτηριστικό ότι στην ΕΕ μαζί με ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ υπερψήφισε τον λεγόμενο «Ευρωπαϊκό Πυλώνα Κοινωνικών Δικαιωμάτων» (βλ. σχετικό θέμα), που θεσμοθετεί και επίσημα τη ζωή με τα «ελάχιστα». Στον αντίποδα, στηρίζει στο «μάξιμουμ» την προστασία του πλούτου (άλλωστε δηλώνει και ο ίδιος επιχειρηματίας, και μάλιστα επιτυχημένος...), ζητώντας μείωση της φορολογίας των επιχειρήσεων στο 15%, ως ένα ακόμα «επενδυτικό κίνητρο».

Μερικά από τα πιο «παχιά» του λόγια ο Βελόπουλος τα αφιερώνει στον «πρωτογενή τομέα», σε μια προσπάθεια να αποκομίσει οφέλη από τη δικαιολογημένη αγανάκτηση των βιοπαλαιστών της υπαίθρου. Και εδώ όμως έχει δώσει διαπιστευτήρια στην πολιτική που τους ξεκληρίζει, αφού έχει ψηφίσει μαζί με ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ την ΚΑΠ και κάθε της αναθεώρηση, που σφίγγει όλο και περισσότερο τη θηλιά στους πιο μικρούς παραγωγούς.

Το πρόγραμμα της Ελληνικής Λύσης είναι βγαλμένο από την ίδια πολιτική που υψώνει διαρκώς νέα αδιέξοδα στους αγροτοκτηνοτρόφους, επαναλαμβάνοντας διαρκώς την ανάγκη «επενδύσεων», φοροαπαλλαγών των μεγάλων επιχειρήσεων, «μεγέθυνσης του μικρού γεωργικού κλήρου» κ.ο.κ. Ολα εκείνα δηλαδή που λειτουργούν ήδη για το «ξεσκαρτάρισμα» των μικρών παραγωγών και την ενίσχυση των πιο μεγάλων επενδύσεων...

Σε πολλές περιπτώσεις, οι μισθοί στο εξωτερικό είναι καλύτεροι απ' ό,τι στην Ελλάδα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι διασφαλίζουν και καλύτερη ζωή. Η εκτίναξη του κόστους ζωής και των «ελαστικών» μορφών απασχόλησης, η εμπορευματοποίηση της Υγείας και της Παιδείας, η λεγόμενη «στεγαστική κρίση» ροκανίζουν σε κάθε χώρα της ΕΕ το λαϊκό εισόδημα.

Αλλωστε, το πόσο ευχαριστημένοι είναι οι εργαζόμενοι με τους μισθούς και τους όρους ζωής τους το αποδεικνύουν και οι πρωτόγνωρες εργατικές κινητοποιήσεις που είδαμε την τελευταία 5ετία, στη Γαλλία, στη Γερμανία, στην Πορτογαλία, στο Βέλγιο και αλλού, όπως και στην Ελλάδα. Αυτές οι κινητοποιήσεις δείχνουν και τον ενιαίο αντεργατικό χαρακτήρα της πολιτικής της ΕΕ σε κάθε χώρα, αλλά και τον δρόμο της πανευρωπαϊκής αντεπίθεσης, για την Ευρώπη των λαών, των εργατών. Σε αυτήν την υπόθεση θα αποτελεί συμβολή η ψήφος στο ΚΚΕ.

Ειδικότερα, ο «Ευρωπαϊκός Πυλώνας» είναι ένας μηχανισμός εδραίωσης και εμβάθυνσης της αντεργατικής βαρβαρότητας σε όλη την ΕΕ, ελέγχου, καταγραφής και διαμόρφωσης κοινών αντεργατικών πολιτικών, που συμβάλλουν στην ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας των ευρωπαϊκών μονοπωλίων. Αποσκοπεί στη στήριξη των «ευέλικτων» μορφών απασχόλησης, που «επιτρέπουν στους εργοδότες να ανταποκρίνονται σε μεταβολές στη ζήτηση», και στην ενίσχυση ή δημιουργία μηχανισμών διαχείρισης της ακραίας φτώχειας.

Το σημείο που αναφέρεται στις αποδοχές των εργαζομένων, θέτει ως στόχο να «διασφαλίζονται επαρκείς ελάχιστοι μισθοί» και να «αποτρέπεται η φτώχεια των εργαζομένων». Τι εννοούν όμως με τον όρο «επαρκής μισθός»; Είναι αποκαλυπτικό το σκεπτικό της Εκθεσης των 5 Προέδρων των θεσμών της ΕΕ, το 2015, που σημειώνει ότι «η εξέλιξη των μισθών (σ.σ. θα πρέπει να) συμβαδίζει με την παραγωγικότητα, μέσω της σύγκρισης με τις εξελίξεις στις άλλες χώρες της ζώνης του ευρώ και στους κυριότερους συγκρίσιμους εμπορικούς εταίρους». Είναι σαφές ότι κριτήριο για τη διαμόρφωση του κατώτατου μισθού είναι η ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας των ευρωπαϊκών μονοπωλίων.

Ενας πιθανός τρόπος αύξησης των κατώτατων μισθών που υποδεικνύει έμμεσα η Κομισιόν, είναι η μείωση των ασφαλιστικών εισφορών. Προτείνει δηλαδή μια πλασματική αύξηση για τον εργαζόμενο, αφού τα όποια επιπλέον χρήματα δει στον καθαρό μισθό, θα προέρχονται από τη μείωση των ασφαλιστικών εισφορών του (με αρνητική επίδραση στις παροχές και τη σύνταξη), αλλά μια πραγματική μείωση του λεγόμενου «μισθολογικού κόστους» για τον εργοδότη.

Οταν η Κομισιόν διατύπωνε αυτές τις προτάσεις η κυβέρνηση της ΝΔ είχε ήδη δρομολογήσει τη μείωση κατά 5 ποσοστιαίες μονάδες των ασφαλιστικών εισφορών, με σαφή πριμοδότηση της εργοδοσίας, που την παρουσιάζει ως αύξηση εισοδήματος για τους εργαζόμενους!

Με αυτά ακριβώς τα κριτήρια αποφασίζουν τα κράτη και οι κυβερνήσεις τους κατώτατους μισθούς (στη χώρα μας με τον νόμο Βρούτση - Αχτσιόγλου), που αποτελούν δείκτη συνολικά για τα εργατικά εισοδήματα, οδηγώντας τους μισθούς σε σύγκλιση, αλλά προς τα κάτω...