- Τρέχουσα
- Προηγούμενη
- Επόμενη
- Μόνο κείμενο
- Σύνθετη αναζήτηση
- Πολιτική
- Κόσμος
- Οικονομία
- Εργαζόμενοι
- Κοινωνία
- Νεολαία
- Πολιτισμός
- Αθλητισμός
- Η άποψή μας
- Από μέρα σε μέρα
- Σαν σήμερα
- Αρθρα
- Σχόλια
- Τετρασέλιδα
- Ολες οι στήλες
- Σκίτσα
- Ιστορική διαδρομή
- Ενθετα ιστορίας
- Ειδικές εκδόσεις
- International
- Νέα του site
- Επικοινωνία
Feeds- Οδηγίες
- Υπεραστικοί Αριθμ.
- Διαφορές ώρας
Η απόσυρση των ΗΠΑ από τη Συμφωνία του 2015 όξυνε μονοπωλιακούς ανταγωνισμούς, στο φόντο της ευρύτερης αναμέτρησης ισχυρών ιμπεριαλιστικών κέντρων
AFP or licensors |
Στιγμιότυπο από τη Σύνοδο στο Παρίσι. Στο βήμα ο Γάλλος Πρόεδρος |
Την κλιμάκωση ενδοκαπιταλιστικών ανταγωνισμών με όχημα την «προστασία του περιβάλλοντος» σηματοδοτεί η νέα Σύνοδος για το Κλίμα που πραγματοποιήθηκε χτες στο νησάκι Σεγκέν στο Σηκουάνα, κοντά στο Παρίσι, με πρωτοβουλία της κυβέρνησης του Γάλλου Προέδρου, Εμανουέλ Μακρόν, και συνδιοργανωτές τον ΟΗΕ και την Παγκόσμια Τράπεζα.
Η Σύνοδος φέρει τον τίτλο «One Planet Summit» («Μία Σύνοδος για τον Πλανήτη»), μια ιδέα... δανεισμένη από παροτρύνσεις όπως αυτή του Γάλλου ηγέτη «Make our Planet great again» («Κάνε τον πλανήτη μας ξανά μεγάλο»), με την οποία προσπάθησε να εμφανίσει την ιμπεριαλιστική Γαλλία έτοιμη να «αποκρούσει» όσους αμφισβητούν την ανάγκη «υπεράσπισης του πλανήτη». Στο «στόχαστρο», βέβαια, μπαίνει πρώτη η σημερινή κυβέρνηση των ΗΠΑ (των οποίων ο Πρόεδρος, Ντ. Τραμπ, λανσάρει το σλόγκαν «Κάνουμε την Αμερική ξανά μεγάλη»), που μέχρι τώρα μοιάζει να ιεραρχεί ψηλά σχεδιασμούς ανταγωνιστικούς προς τις «πράσινες» μπίζνες, όλο και μεγαλύτερων μερίδων του κεφαλαίου, διεθνώς.
Η Γαλλία διεκδικεί πρωταγωνιστικό ρόλο στην προώθηση «πράσινων» επενδύσεων, ευελπιστώντας πως τα ντόπια μονοπώλια θα ανακτήσουν μέρος της χαμένης τους δύναμης.
Η νέα Σύνοδος οργανώθηκε δύο χρόνια μετά τη Διεθνή Συνδιάσκεψη για τις Κλιματικές Αλλαγές που φιλοξένησε στη γαλλική πρωτεύουσα η (τότε) κυβέρνηση Ολάντ, η οποία ολοκληρώθηκε με τη γνωστή ως «Συμφωνία των Παρισίων για το Κλίμα» (COP21), από την οποία η κυβέρνηση Τραμπ απέσυρε τις ΗΠΑ όταν ανέλαβε καθήκοντα.
Ο Γάλλος ηγέτης άρχισε από προχτές το απόγευμα να υποδέχεται στα Ηλύσια Πεδία (όπου παρέθεσε επίσημο δείπνο) τους ηγέτες χωρών από όλο τον κόσμο. Συνολικά αναμενόταν η συμμετοχή τουλάχιστον 50 αρχηγών κρατών και κυβερνήσεων, επικεφαλής κεντρικών τραπεζών κ.τ.λ. που μαζί με επιχειρηματίες και εκπροσώπους διαφόρων ΜΚΟ ξεπερνούσαν τους 2.000 (ανάμεσά τους και μεγιστάνες της πληροφορικής, όπως ο Μπιλ Γκέιτς).
Οπως σημείωνε το γαλλικό ΥΠΕΞ σε σχετικό του σημείωμα, στόχος της συνάντησης είναι να φέρει κοντά παράγοντες του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα, «να διερευνηθούν τρόποι καινοτομίας, υποστήριξης και επιτάχυνσης της κοινής πάλης ενάντια στην κλιματική αλλαγή».
Η λεγόμενη «αντιμετώπιση των κλιματικών αλλαγών» συνδέεται και με σχέδια μείωσης των εκπομπών επικίνδυνων ρύπων, προώθησης καινοτόμων επιστημονικών πρακτικών και νέων μέσων παραγωγής, πιο «φιλικών» στο περιβάλλον, δηλαδή πιο «φιλικών» στις επιδιώξεις μονοπωλίων, που αναζητούν τρόπους διοχέτευσης υπερσυσσωρευμένων κεφαλαίων, στο φόντο και των στάσιμων ή αναιμικών ρυθμών καπιταλιστικής ανάπτυξης σε πάρα πολλές χώρες.
Ενδεικτικό είναι ότι σε συνέντευξη Τύπου που έδωσαν χτες στο Οσλο εκπρόσωποι μεγάλων εταιρειών (όπως οι «Pacific Investment Management Co», «Amundi», «Legal General Investment Management», «Northern Trust» και «Aegon») τόνισαν ότι σκοπεύουν να εργαστούν μαζί με τις πρώτες 100 εταιρείες που είναι οι μεγαλύτεροι παραγωγοί ρύπων για τη διαμόρφωση ενός 5ετούς σχεδίου μείωσής τους, καθώς αυτό θα είναι πιο αποτελεσματικό από το να αποσύρουν κεφάλαιά τους από διάφορες επενδύσεις στις οποίες συνεργάζονται μαζί τους. Αναφερόμενοι στις «100 πρώτες» τέτοιες εταιρείες εννοούσαν κολοσσούς, όπως την ινδική «Coal India», τη ρωσική «Gazprom», την αμερικανική «Exxon Mobil», την κινεζική «China Petroleum Chemical Corp».
Τα παραπάνω δείχνουν πόσο μεγάλη είναι η αλληλεξάρτηση των επιχειρηματικών συμφερόντων και ότι δεν υπάρχουν σινικά τείχη μεταξύ εταιρειών που «υπερασπίζονται» και άλλων που «αδιαφορούν» για το περιβάλλον, αλλά ο ρυθμός «συμμόρφωσης» με συμφωνίες όπως αυτές του 2015 αφορά το πώς καλύτερα προωθούνται κάθε φορά οι εκάστοτε επενδυτικές προτεραιότητες.
Τις αυξημένες προσδοκίες που έχει και το ελληνικό κεφάλαιο από την «υπεράσπιση του περιβάλλοντος» μετέφερε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ με τη συμμετοχή του πρωθυπουργού, Αλ. Τσίπρα.
Σε δηλώσεις του, ισχυρίστηκε ότι «οι ευρωπαϊκές χώρες, και η Ευρωπαϊκή Ενωση είναι η ατμομηχανή για τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις προκειμένου να προστατεύσουμε τον πλανήτη, να προστατεύσουμε τις επόμενες γενιές από την κλιματική αλλαγή». Μάλιστα, σχολιάζοντας ότι «δυστυχώς δεν ακολούθησαν οι ΗΠΑ», εξέφρασε την πεποίθηση ότι «σε αυτήν την κοινή προσπάθεια, που αφορά τη δέσμευσή μας απέναντι στις επόμενες γενιές, δεν περισσεύει κανείς. Και δεν είναι ποτέ αργά όλοι να αναθεωρήσουν τις θέσεις τους».
Τέλος, διακηρύσσοντας την ετοιμότητα της Ελλάδας να εμπλακεί ακόμα βαθύτερα σε «πράσινες μπίζνες», είπε πως η Ελλάδα «έχει προχωρήσει το τελευταίο διάστημα με γοργούς ρυθμούς» στην προώθηση αναγκαίων «αλλαγών για την κλιματική αλλαγή», και συμπλήρωσε: «Να θυμίσω ότι στόχος μας για το 2030 είναι να έχουμε το 50% της παραγόμενης Ενέργειας για την κάλυψη των αναγκών μας στην Ελλάδα από Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας. Αλλωστε, η Ελλάδα είναι σε μια τοποθεσία στον πλανήτη που έχει αυτό το συγκριτικό πλεονέκτημα και τη δυνατότητα να αξιοποιήσει τον ήλιο, το νερό, τον αέρα, τον φυσικό πλούτο δηλαδή, για την παραγωγή Ενέργειας». Ακόμα, ο Ελληνας πρωθυπουργός χαρακτήρισε «χρήσιμη» και «αναγκαία» την πρωτοβουλία Μακρόν, που «καθιστά, κατά την άποψή μου, τις ευρωπαϊκές χώρες ατμομηχανή αυτής της συνειδητοποίησης και ενεργοποίησης της προσπάθειας για να προστατεύσουμε το κλίμα».
Τα όσα ανέφεραν οι επιστήμονες του ΕΛΚΕΘΕ στην Επιτροπή Περιβάλλοντος της Βουλής την περασμένη Παρασκευή 8/12, κατά την παρουσίαση της κατάστασης σχετικά με το ναυάγιο του «ΑΓΙΑ ΖΩΝΗ ΙΙ», είναι παραπάνω από αποκαλυπτικά για το τι έχουν να περιμένουν τα λαϊκά στρώματα από την ανάπτυξη για λογαριασμό του κεφαλαίου και από τους μεγαλεπήβολους στόχους των επιχειρηματικών ομίλων. Δεν μιλάμε, βέβαια, μόνο για εκείνο που ο κόσμος έχει τούμπανο και η κυβέρνηση κρυφό καμάρι, ότι δηλαδή η επιφάνεια της θάλασσας του Σαρωνικού μπορεί να φαίνεται καθαρή, δεν γνωρίζει όμως κανείς τι γίνεται στο βυθό. Το πιο σοβαρό, που χτυπάει πραγματικά καμπανάκι κινδύνου για το λαό, είναι οι προειδοποιήσεις των επιστημόνων πως αν γινόταν αντίστοιχο ναυάγιο σε ανοιχτή θάλασσα, δεν θα υπήρχε πιθανότητα αντιμετώπισης, ούτε ακόμα κι αυτή η λειψή και ετεροχρονισμένη! Χαρακτηριστικά, ο διευθυντής Ερευνών του Ινστιτούτου Ωκεανογραφίας ανέφερε ότι «αν το ναυάγιο γινόταν κάπου αλλού, δεν θα είχαμε τέτοιους μηχανισμούς αντίδρασης (...) Αν γινόταν αυτό στο Ιόνιο, δεν θα μπορούσαμε ούτε να κινητοποιηθούμε τόσο άμεσα, γιατί το κόστος είναι τεράστιο (...) αν γινόταν στην Καβάλα, στην Πάτρα ή σε ένα μεγάλο λιμάνι, δεν υπάρχει μηχανισμός»! Ο ίδιος είπε ότι το μείζον θέμα είναι να υποστηρίξει το κράτος τα μέσα και το σχεδιασμό για την αντιμετώπιση τέτοιων καταστροφών, καθώς «δεν θα το υποστηρίξουν οι πετρελαιοεταιρείες. Καμιά πετρελαιοεταιρεία δεν θα ενδιαφερθεί να κάνει μελέτες τέτοιου είδους, παρά θα πάνε να κάνουν μια μελέτη έξω από τη γεώτρησή τους».
Οι επισημάνσεις των επιστημόνων επαληθεύουν τους κινδύνους που συνεπάγεται για το λαό το κυνήγι του καπιταλιστικού κέρδους, την ώρα που η κυβέρνηση και τα άλλα αστικά κόμματα παρουσιάζουν την Ελλάδας ως το επόμενο ενεργειακό «Eldorado» στην ευρύτερη περιοχή και το κράτος μοιράζει «οικόπεδα» σε μεγάλους πετρελαϊκούς ομίλους. Οπως είχε επισημάνει από την πρώτη στιγμή το ΚΚΕ, το ίδιο το ναυάγιο του «ΑΓ. ΖΩΝΗ ΙΙ», η τεράστια καταστροφή που προκάλεσε, αποτελούν «καθρέφτη» της ανάπτυξης με κριτήριο τα κέρδη του κεφαλαίου. Καθόλου τυχαία, μάλιστα, το ναυάγιο έγινε σε μια περιοχή που σε στεριά και θάλασσα παίζει καταλυτικό ρόλο στα συνολικότερα σχέδια της αστικής τάξης για μετατροπή της χώρας σε διαμετακομιστικό κόμβο. Από την άλλη, η «γύμνια» του κρατικού μηχανισμού δεν «έτυχε», αλλά είναι το αποτέλεσμα της πολιτικής που υπηρετεί το κεφάλαιο. Σε μια περιοχή με πυκνή διέλευση πλοίων, με διαφορετικά και επικίνδυνα πολλές φορές φορτία, όπως είναι η ευρύτερη περιοχή του λιμανιού του Πειραιά, δεν υπάρχει κανένα σχέδιο για τη διαχείριση ναυτικών ατυχημάτων, πόσο μάλλον για την αντιμετώπιση περιστατικών θαλάσσιας ρύπανσης. Ο καθένας μπορεί επομένως να καταλάβει τι θα γίνει στην περίπτωση ενός μεγάλου βιομηχανικού ατυχήματος, ή να συμπεράνει τι περιμένει τα ελληνικά πελάγη σε περίπτωση ατυχήματος από τη δραστηριοποίηση μονοπωλιακών ομίλων στην εξόρυξη και τη μεταφορά υδρογονανθράκων.
Για τα «ντιλς» και τα κέρδη των καπιταλιστών, τα μέτρα ουσιαστικής προστασίας της ανθρώπινης ζωής και του περιβάλλοντος συνιστούν εμπόδιο, που οι κυβερνήσεις αναλαμβάνουν να βγάλουν από τη μέση. Για τους ίδιους λόγους, το κράτος αποσύρεται ολοένα και περισσότερο ακόμα και από στοιχειώδεις ελέγχους, ενώ τα έργα για την προστασία της ανθρώπινης ζωής και του περιβάλλοντος αντιμετωπίζονται κι αυτά ως «κόστος». Χαρακτηριστικά είναι τα όσα ακολούθησαν του ναυαγίου. Προκείμενου να ικανοποιήσει μία από τις αξιώσεις που προβάλλει διαχρονικά το εφοπλιστικό κεφάλαιο, η κυβέρνηση αξιοποίησε τη φασαρία που έγινε, για να μεταφέρει τις αρμοδιότητες του Κλάδου Ελέγχου Πλοίων (ΚΕΠ) στους Νηογνώμονες, που είναι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι, με μετόχους και εφοπλιστές. Εβαλε δηλαδή τους εφοπλιστές να ...ελέγχουν τους εαυτούς τους! Το ίδιο αποτυπώνει και το «δόγμα» της ΕΕ που υλοποιεί η κυβέρνηση, «ο ρυπαίνων πληρώνει», σύμφωνα με το οποίο οι μονοπωλιακοί όμιλοι μπορούν να ρυπαίνουν, να καταστρέφουν, αρκεί μετά ...να πληρώνουν. Να πετάνε δηλαδή κανένα ψίχουλο από τα κέρδη τους, για να «καθαρίζουν» με τα εγκλήματά τους.
Τα παραπάνω αποκτούν ακόμη μεγαλύτερη επικαιρότητα, ενόψει και μιας ακόμα «αναπτυξιακής» φιέστας που ετοιμάζει η κυβέρνηση το ερχόμενο Σαββατοκύριακο, αυτήν τη φορά στη Δυτ. Αττική. Εκεί όπου τα λαϊκά στρώματα είδαν μια άλλη, εξίσου αποκρουστική «όψη» της ανάπτυξης με κριτήριο το καπιταλιστικό κέρδος, με την απουσία αντιπλημμυρικών έργων, ακόμα και σε βασικές υποδομές όπως οι εθνικές οδοί, καθώς και άλλα εγκλήματα, στο πλαίσιο της πολιτικής εμπορευματοποίησης της γης και της χωροταξίας που υπηρετεί τους σχεδιασμούς του κεφαλαίου. Η ρύπανση του Σαρωνικού, οι νεκροί της Μάνδρας, οι σκοτωμένοι εργάτες στους τόπους δουλειάς, η φτώχεια, η ανεργία και η ανέχεια, έχουν κοινό παρανομαστή την ακόρεστη δίψα των καπιταλιστών για κέρδη. Η ανάπτυξη προς όφελος του λαού προϋποθέτει τη σύγκρουση με τη στρατηγική του κεφαλαίου. Προϋποθέτει οι εργαζόμενοι να πάρουν στα χέρια τους τον πλούτο που παράγουν, να σχεδιάζουν την παραγωγή με επίκεντρο τις δικές τους ανάγκες και όχι τα κέρδη μιας χούφτας καπιταλιστών.
