Associated Press

Ο τρόμος ίσως δεν ξεχαστεί ποτέ...

Ο Πρόεδρος Πούτιν στο διάγγελμά του προς τους πολίτες, σωστά σημείωσε πως όλα τούτα τα φαινόμενα εμφανίστηκαν στη Ρωσία μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ. Την ίδια ώρα, στήριξε την έλλειψη αιματηρών συγκρούσεων στη σοβιετική περίοδο με το ότι η κυρίαρχη ιδεολογία, δήθεν, τότε κατέστελλε τις συγκρούσεις και τις διαφορές.

Η κυρίαρχη ιδεολογία της Σοβιετικής Ενωσης ήταν η ιδεολογία της φιλίας των λαών και της αλληλεγγύης των εργαζομένων όλων των εθνοτήτων. Γι' αυτό το λόγο πραγματικά δεν επέτρεπε στην Ενωση των αδελφών λαών καμία αντιπαράθεση, για να μην αναφέρω αιματηρές συγκρούσεις. Η κυρίαρχη ιδεολογία έχει αλλάξει! Η ιδεολογία της καινούριας κοινωνίας, του ρωσικού καπιταλισμού, είναι η ιδεολογία του ψέματος, της τοκογλυφίας, της λαφυραγωγίας. Μιλώντας με τα λόγια του Μαρξ, όλες οι ελευθερίες που είχαμε κατακτήσει πριν, αντικαταστάθηκαν από τους κύριους μεταρρυθμιστές, με την πιο πρόστυχη ελευθερία - την ελευθερία να πουλιούνται τα πάντα και παντού, συμπεριλαμβανομένων του εμπορίου της συνείδησης, των πεποιθήσεων, της ζωής των ανθρώπων. Ολα αυτά έγιναν απλό εμπόρευμα, η διαφορά βρίσκεται μόνο στην τιμή!

Η αρχή του «διαίρει και βασίλευε» είναι δοκιμασμένη και παλιά μέθοδος του καπιταλισμού, με την οποία εξοπλίστηκαν οι ιδεολόγοι του ρωσικού κεφαλαίου. Γι' αυτό ο Πούτιν μάταια προσπαθεί να εξηγήσει τη σημερινή κατάσταση, στην οποία βρίσκεται η Ρωσία με κάποια «μεταβατική περίοδο», όπου ήδη υπάρχει η «νέα» (καπιταλιστική) οικονομία, ενώ η πολιτική δομή και η κατάσταση της κοινωνίας είναι ακόμη «παλιά». Αυτό είναι φανερή πανουργία ή πλήρης ακατανοησία της ουσίας του προβλήματος. Γιατί ακριβώς ο καπιταλισμός ήταν αυτός που έφερε την αιματοχυσία στους λαούς της Σοβιετικής Ενωσης. Η Τσετσενία αποτελεί μόνο τη συνέχεια της αιματηρής αλυσίδας: Καραμπάχ, Σουμγκάιτ, Υπερδνειστερία, η σύγκρουση μεταξύ Γεωργίας και Οσετίας, το Τατζικιστάν κ.ά. Η αλυσίδα αυτή κάθε άλλο παρά λιγότερο αιματηρή είναι από το λεγόμενο «τσετσενικό σημάδι». Μόνο στο Τατζικιστάν, με πληθυσμό 5 εκατομμύρια κατοίκους, σκοτώθηκαν στον εμφύλιο πόλεμο πάνω από 100.000 άνθρωποι. Η Τσετσενία απλώς βρίσκεται πιο κοντά σε μας, είναι πιο αντιληπτή απ' όλους τους Ρώσους πολίτες, επειδή σκοτώνονται άνθρωποι διάφορων εθνικοτήτων της Ρωσίας από στρατιώτες μέχρι παιδιά, καθώς επίσης επειδή πρόκειται για προσπάθεια απόσπασης από τη Ρωσία ενός από τους λαούς της και μεταφοράς στο εσωτερικό της των αιματηρών επιχειρήσεων. Επομένως, τον πόλεμο και το αίμα στο έδαφος της Ρωσίας τα έφερε ο καπιταλισμός! Για να μην αναφέρω ότι οι πυροβολισμοί, οι εκρήξεις κι οι συγκρούσεις που έγιναν και γίνονται συνεχώς στη Ρωσία, όπως και οι σιδερένιες πόρτες, οι ανιχνευτές μετάλλων και τα κάγκελα στα παράθυρα, οι πολυάριθμες και διάφορες υπηρεσίες ασφάλειας, με τα θωρακισμένα γιλέκα και τα αυτόματα όπλα, είναι σημάδια της εποχής που λέγεται καπιταλισμός.

Associated Press

Εκατοντάδες τα νεκρά παιδιά

Ο Πρόεδρος Πούτιν προσπάθησε, στο διάγγελμά του, στην ανάλυση των αιτιών όσων συνέβησαν, να πει πως η τρομοκρατία είναι μόνο το εργαλείο, κι όχι η αιτία. Είπε πως στον κόσμο υπάρχει πολιτική «των δύο μέτρων και σταθμών» και πως υπάρχουν κάποιοι που θέλουν να αποκόψουν από τη Ρωσία ένα κομμάτι και μάλιστα παχύ, όπως και κάποιοι που τους υποστηρίζουν. Την ίδια ώρα, ο Πούτιν είδε μεταξύ αυτών που στηρίζουν τους άλλους, εκείνους που εξακολουθούν να φοβούνται τη Ρωσία, ως ισχυρή πυρηνική δύναμη. Βγαίνει δηλαδή ότι ο Πούτιν, ούτε λίγο, ούτε πολύ, παρουσίασε τους παραπάνω ως θύματα του «ψυχρού πολέμου», ως «αγωνιστές της ειρήνης, που σφάλλουν».

Κι όμως, επί της ουσίας, οι άνθρωποι που αντιμετωπίζουν από θέσεις υλιστικές τον κόσμο, γνωρίζουν πολύ καλά πως στο σύστημα του καπιταλισμού, που έχει διαμορφωθεί, στον κόσμο των αντιθέσεων και της αντιπαράθεσης των συμφερόντων, κανείς δε χρειάζεται μια δυνατή, έστω καπιταλιστική, Ρωσία. Δεν είναι μυστικό πως στα σχέδια του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού, των ΗΠΑ, όπως με ειλικρίνεια δήλωσε ο Μπζεζίνσκι, υπάρχει η επιδίωξη της διάσπασης της Ρωσίας, όπως της ΕΣΣΔ, σε μικρότερα κομμάτια, με την πιθανή χρησιμοποίηση των εσωτερικών διοικητικο - εθνικών συνόρων. Προβλέπεται η υποδαύλιση του μίσους γύρω από αυτά τα σύνορα των εθνικών, οικονομικών, εδαφικών συγκρούσεων. Κι αυτό, γιατί κανείς δε θέλει έναν ακόμη ισχυρό ανταγωνιστή στις διεθνείς αγορές.

Από την εποχή ακόμη που στη Σοβιετική Ενωση η κυρίαρχη ιδεολογία σφυρηλατούσε την αλληλεγγύη των λαών, οι μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ τάιζαν τον Μπιν Λάντεν, τον Σαντάμ Χουσεΐν, τους Ταλιμπάν, και τους άλλους «αγωνιστές», που μάχονταν ενάντια στον κομμουνισμό και στην «αυτοκρατορία του κακού». Είναι αφέλεια να πιστεύει κανείς πως, στο διάστημα που πέρασε, άλλαξαν τα κρατικά συμφέροντα και η ιδεολογία του ιμπεριαλισμού. Απλώς αυτές τις δυνάμεις ο ιμπεριαλισμός προσπαθεί να τις χρησιμοποιήσει στον αγώνα για τις αγορές, προς όφελος των μονοπωλίων του. Τα οικονομικά συμφέροντα παραμένουν σταθερά, ενώ η όρεξή τους συνεχώς αυξάνεται!

Αλλαγές στις θέσεις των ΗΠΑ, μετά τα γεγονότα της 11ης Σεπτέμβρη του 2001, παρατηρούνται μόνο σε ένα. Στις επιδέξιες προσπάθειες να μεταφερθεί το μίσος και η οργή των λαών των χωρών του Τρίτου Κόσμου, και πρώτα απ' όλα του μαχητικού ισλαμισμού, από το στόχο Νο1 - από τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό - κατά της Ρωσίας. Και ακριβώς με αυτό εξηγείται η υποστήριξη δυτικών οργανώσεων προς τους Τσετσένους μαχητές «για εθνική απελευθέρωση». Ακριβώς γι' αυτό και τα δυτικά και τα ρωσικά ΜΜΕ με επιμέλεια προσπαθούν να ταυτίσουν τους συμμορίτες που πολεμάνε στην Τσετσενία με τους αγωνιστές της Παλαιστινιακής Απελευθέρωσης.

Καπιταλισμός σημαίνει πόλεμος! Αυτός ο κλασικός τύπος του μαρξισμού ακόμα μια φορά επιβεβαιώνεται με τη σημερινή πραγματικότητα, τόσο σε παγκόσμια κλίμακα, όσο και στις εσωτερικές υποθέσεις της Ρωσίας. Τελικά, στη βάση όλων των συγκρούσεων και των αιματηρών τραγωδιών βρίσκονται τεράστια χρηματικά συμφέροντα. Από τον πόλεμο στην Τσετσενία, όσο και από την «ανοικοδόμησή της» δημιουργούνται τεράστιες περιουσίες δισεκατομμυρίων. Ενώ άλλα δισεκατομμύρια σπρώχνουν σκοτεινούς και φανατικούς ανθρώπους να υποδαυλίζουν τον πόλεμο, κι ύστερα απ' αυτό, με παρόμοιο σκοτεινό και φανατικό πατριωτισμό, ξεσηκώνουν το ρώσικο λαό για την υπεράσπιση «της πίστης και της πατρίδας», καλώντας να συσπειρωθεί όλο το έθνος στην υπόθεση αυτού του «ιερού αγώνα».

Αν πραγματικά η πολιτική «των δύο μέτρων και σταθμών» προκαλεί αποστροφή στις ρωσικές αρχές, τότε κατηγορώντας δίκαια γι' αυτό τη Δύση, θα έπρεπε να αρχίσουν από τον εαυτό τους. Θα έπρεπε να καταργήσουν την ισόβια ασυλία του Γιέλτσιν και να τον δικάσουν για το ότι διαμοίρασε την κυριαρχία της χώρας και υποστήριξε τον Ντουντάεφ, καθώς και γιατί η κυβέρνηση Γκαϊντάρ εξόπλισε με όπλα τούς δήθεν «αγωνιστές για την ελευθερία της Τσετσενίας». Κι αυτό το βήμα είναι σήμερα απόλυτα αναγκαίο στις συνθήκες του αστικού καθεστώτος. Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι έχασαν γονείς, παιδιά, κοντινά τους πρόσωπα στους δύο πολέμους της Τσετσενίας και είναι έτοιμοι να εκδικηθούν για τη ζωή τους, σύμφωνα με τις συνήθειες των προγόνων τους. Αυτή την εικόνα δεν μπορεί να την καταργήσει κανένα ποσοστό, όσο υψηλό κι αν είναι, υπέρ του Πούτιν και της «Ενιαίας Ρωσίας», απ' αυτά που εκδίδει η τοπική εκλογική επιτροπή. Θα πρέπει λοιπόν να δείξουν σ' αυτούς τους ανθρώπους πως η Ρωσία είναι ικανή να τιμωρήσει τους παλιανθρώπους της.

Ο λαός δικαιούται να απαιτήσει από τις σημερινές αρχές να σταματήσουν να χορεύουν στο σκοπό του δυτικού ιμπεριαλισμού, πρώτα απ' όλα των ΗΠΑ και να συνειδητοποιηθεί πως δεν έχουμε να κάνουμε με διαδικασίες συσπείρωσης των χωρών και των λαών ενάντια δήθεν στον κοινό εχθρό, «τη διεθνή τρομοκρατία», αλλά, αντίθετα, πως υπάρχουν συγκεκριμένα υλικά συμφέροντα, τα οποία συμπίπτουν με τους σκοπούς εκείνων των τρομοκρατών, που δρουν ενάντια στη Ρωσία. Οτι τους τρομοκράτες θα τους χρησιμοποιήσουν και στο μέλλον για την υλοποίηση της αρπακτικής τους πολιτικής, όπως έγινε στο Κόσσοβο και στο Αφγανιστάν.

Ομως απ' ό,τι φαίνεται η σημερινή εξουσία δεν έχει σκοπό να τραβήξει προς αυτήν την κατεύθυνση. Ολες οι επιδιώξεις της κινούνται στο πώς θα χρησιμοποιήσει την τραγικότητα της κατάστασης και την εντελώς φυσιολογική έκρηξη της λαϊκής δυσαρέσκειας, για να συσπειρώσει το λαό ενάντια σε κάποια απρόσωπη «διεθνή τρομοκρατία», η οποία δήθεν «κήρυξε τον πόλεμο στο ρωσικό έθνος». Το σημερινό τρίπτυχο σχέδιο όπως το εξάγγειλε ο Πούτιν: «1ο: Στο επόμενο διάστημα θα προετοιμαστεί ένα σύνολο μέτρων, που θα κατευθύνονται στην ενίσχυση της ενότητας της χώρας. 2o: Θα δημιουργηθεί ένα νέο σύστημα σχέσης των δυνάμεων και των μέσων που εξασφαλίζουν τον έλεγχο της κατάστασης στο Βόρειο Καύκασο. 3ο: Θα δημιουργήσουμε ένα αποτελεσματικό σύστημα διοίκησης κατά των κρίσεων, εντάσσοντας νέες προσεγγίσεις στη δράση των οργάνων ασφαλείας», επί της ουσίας δε διαφέρει από τη στρατηγικής σημασίας δήλωσής του το 1999: «Εάν γίνει κάτι, θα τους ξεσκίσουμε».

Ετσι, λοιπόν, γίνεται προσπάθεια η προσοχή του λαού να τραβηχτεί από τις πραγματικές αιτίες της τραγωδίας, που δεν είναι άλλες από την επαναφορά της χώρας στον καπιταλισμό. Στο λαό προτείνεται να συσπειρωθεί γύρω από την πρόταση της ίδιας πολιτικής, κάτω από τη σημαία της ίδιας κυρίαρχης ιδεολογίας του ρωσικού καπιταλισμού, που ήδη έφερε τόσο αίμα και πίκρα στους λαούς μας και συνεχίζει τη σκοτεινή του υπόθεση.

Τι δεν ακούσαμε και τι δε διαβάσαμε αυτές τις μέρες από διάφορους «αναλυτές» για τα γεγονότα στο Μπεσλάν! Από το ότι οι Τσετσένοι είναι κάτι σαν τους Παλαιστίνιους κι αγωνίζονται για την πατρίδα τους, μέχρι τον ισχυρισμό ότι μια ζωή αγωνίζονταν ενάντια στους Ρώσους και μάλιστα τους φανάτισε ο Στάλιν, που τους είχε διώξει από την πατρίδα τους. Μας είπαν ακόμη ότι το μακελειό έγινε, γιατί οι Ρώσοι δε νοιάζονται για τις ανθρώπινες ζωές (σε αντίθεση με τους «καλούς» Αμερικανούς, που έχουν ειδικούς ψυχολόγους για να κάνουν συνομιλίες με τους τρομοκράτες), εξαιτίας πάντα του σοσιαλιστικού καθεστώτος, στο οποίο έζησαν και δεν ήταν «δημοκρατικό» και μάλιστα μάθαινε στον κόσμο και ειδικά στα όργανα ασφαλείας να μη λογαριάζουν την ανθρώπινη ζωή.

Θα μπορούσε κάποιος να πει πως για τα αστικά ΜΜΕ ο αντισοβιετισμός και ο αντικομμουνισμός είναι αυτό που ο λαός μας λέει «παλιά μου τέχνη, κόσκινο» και δεν ξεχνιέται εύκολα. Ο,τι έχει σχέση, ό,τι συνδέεται με τη Ρωσία, τη χώρα που πρώτη έδειξε ότι μπορεί να οικοδομηθεί ο σοσιαλισμός, πρέπει απαραιτήτως να έχει και μια αντικομμουνιστική ...«ουρίτσα». Ακόμη και τώρα, που σ' αυτήν κυματίζει ως επίσημη σημαία εκείνη που κρατούσαν στα 1942 - 1945 οι Ρώσοι συνεργάτες των ναζί. Ακόμη και τώρα, που το επίσημο Κρεμλίνο αναθεματίζει κάθε τι το σοσιαλιστικό!

Δεν αξίζει πραγματικά να ασχοληθεί κανείς με κάθε αντικομμουνιστική φαντασίωση, που ακούστηκε αυτές τις μέρες, με αφορμή την υπόθεση του Μπεσλάν. Ο,τι και να πουν, όσο και να «λυσσάξουν», ο κόσμος γνωρίζει πολύ καλά πως όταν υπήρχε ο σοσιαλισμός τέτοιες τραγωδίες σαν του Μπεσλάν ήταν αδύνατο να συμβούν. Ξέρει πως, σε αντίθεση με τη σημερινή Ρωσία, των Πούτιν - Γέλτσιν - Γκορμπατσόφ, επί σοσιαλισμού καθένας μπορούσε να ζήσει με ασφάλεια! Ξέρει, τέλος, πως ο άνθρωπος επί σοσιαλισμού είχε μια σειρά κατακτήσεις (πραγματικά δωρεάν Παιδεία, Υγεία, κατοικία, εργασία, χρόνο για ξεκούραση κ.ά.) που ο καπιταλισμός δεν μπορεί, αλλά κι ούτε έχει σκοπό, να εξασφαλίσει στους εργαζόμενους, αφού όλα αυτά είναι σ' αυτόν εμπόρευμα.

Εκείνο, όμως, που άξιζε κανείς να προσέξει είναι το επιχείρημα που ακούγεται περί ανάγκης πολιτικής λύσης. «Καλούμε την ελληνική κυβέρνηση και την ΕΕ να αναλάβουν άμεσα πρωτοβουλίες, για να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα της περιοχής με πολιτικά μέσα», είπε ο εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΝ. «Η διεθνής κοινότητα είναι έτοιμη να υποστηρίξει τη Ρωσία στην επίτευξη ειρηνικών, πολιτικών αποφάσεων στην περιοχή», δήλωσε περίπου την ίδια ώρα, στην έδρα του ΝΑΤΟ, ο εκπρόσωπος Τύπου της Βορειο-ατλαντικής Συμμαχίας. Αναρωτιέται κανείς: Να έγινε το ΝΑΤΟ τόσο φιλεύσπλαχνο και φιλειρηνικό, ή μήπως προσχώρησε κι αυτό στο λεγόμενο «Ευρωπαϊκό Αριστερό Κόμμα», όπου συμμετέχει κι ο ΣΥΝ;

Μάλλον όμως τίποτα από αυτά δε συμβαίνει! Απλώς το ΝΑΤΟ θα ήθελε πολύ να παίξει το ρόλο του «λύκου, που φυλάει τα πρόβατα» στην περιοχή του Καυκάσου. Αξιο απορίας όμως είναι ότι αυτό δεν το βλέπουν ορισμένοι άλλοι, που με «αγαθές προθέσεις» κάνουν λόγο για «ειρηνική λύση».

• Δε γνωρίζουν, άραγε, πως το ιμπεριαλιστικό σύστημα είναι σύμφυτο με τον πόλεμο;
• Δε γνωρίζουν πως «ο πόλεμος είναι η συνέχεια της πολιτικής με άλλα μέσα»;
• Δε γνωρίζουν πως στα χρόνια αυτά των συγκρούσεων ο Γιέλτσιν, (με υπόδειξη του μεγαλοεπιχειρηματία Μπερεζόφσκι) είχε υπογράψει 3 «πολιτικές συμφωνίες» με τους επικεφαλής των αποσχιστών; Χωρίς, βέβαια, μακροπρόθεσμο αποτέλεσμα, αφού άλλοι παραγγέλνουν τη «μουσική»...
• Δεν έπεσε ποτέ στα χέρια τους ο Λένιν, που έγραψε πως «ουσιαστικό για τον ιμπεριαλισμό είναι ο ανταγωνισμός μερικών μεγάλων Δυνάμεων που τείνουν προς την ηγεμονία, δηλαδή προς το άρπαγμα εδαφών όχι τόσο άμεσα για τον εαυτό τους, όσο για την εξασθένιση του αντιπάλου και την υπόσκαψη της ηγεμονίας του»*;
• Και, τέλος πάντων, ίσως αυτά να μην τα γνωρίζουν, αλλά ως «φιλο-ευρωπαίοι» που είναι, δεν όφειλαν να γνωρίζουν ότι 145 ευρωβουλευτές υποστήριξαν το Φλεβάρη του 2004 το λεγόμενο «σχέδιο Μασχάντοφ» (και ζήτησαν από την ηγεσία της ΕΕ να το προωθήσει), στο οποίο προβλέπεται η μετατροπή του ρωσικού Βόρειου Καυκάσου σε ξένο προτεκτοράτο, κατά το πρότυπο του Κοσσόβου και της Βοσνίας; Το συγκεκριμένο σχέδιο πολιτικής λύσης, έχει τον εύηχο τίτλο «Ρωσο - τσετσενική τραγωδία. Ο δρόμος προς την Ειρήνη και τη Δημοκρατία: Προσδιορισμός της ανεξαρτησίας μέσω Διεθνούς Διοίκησης». Οπως μάλιστα ισχυρίζεται η ρωσική εφημερίδα «Νόβιε Ιζβέστια», οι προτάσεις που περικλείονται στο συγκεκριμένο σχέδιο «πολιτικής διευθέτησης» και προβλέπουν την αποχώρηση της Ρωσίας από την περιοχή, ήδη τέθηκαν στον Πρόεδρο της Ρωσίας Πούτιν από τον Κόλιν Πάουελ (ναι, αυτόν που πρόσφατα δεν άφησαν οι Ελληνες κομμουνιστές να 'ρθει στην Αθήνα).

«Ο κόσμος το 'χει τούμπανο» δηλαδή, ότι «οι ιμπεριαλιστές τη γη ξαναμοιράζουν και με το αίμα των λαών τα σύνορα χαράζουν», ενώ οι «νεοαριστεροί» του ΣΥΝ προσπαθούν να κρατήσουν τα προσχήματα.

Και καλά οι αμερικανο - ΝΑΤΟικοί ιμπεριαλιστές τα σχέδιά τους προωθούν, προσπαθώντας να εκτοπίσουν την καπιταλιστική Ρωσία από τη στρατηγικής σημασίας περιοχή του Καυκάσου, όμως αυτοί που χαρακτηρίζουν τον εαυτό τους «αριστερό» δεν καταλαβαίνουν πως με τα περί «πολιτικής λύσης» δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να προσπαθούν μάταια να «εξανθρωπίσουν» την «κρεατομηχανή» που λέγεται ιμπεριαλισμός; Ή μήπως ο ρόλος τους είναι ακριβώς να ρίχνουν «στάχτη στα μάτια» για τη φύση αυτού του συστήματος, λειτουργώντας ως το «αριστερό σωσίβιό» του;

*Β.Ι. Λένιν: «Ο ιμπεριαλισμός, ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού», «Απαντα», τόμ. 27, σελ. 395.