ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Ταξική οργάνωση ντόπιων και ξένων εργατών

Γρηγοριάδης Κώστας

Με αφορμή τη λήξη της απεργίας πείνας των περίπου 300 μεταναστών στο κτίριο «Υπατία» και τις σχετικές δηλώσεις στελεχών της κυβέρνησης και άλλων κομμάτων της πλουτοκρατίας, φάνηκε, για ακόμη μια φορά, ότι η βάρβαρη πολιτική που εφαρμόζεται είναι ακόμη πιο απάνθρωπη για τους ξένους εργάτες.

Οπως τονίζουν κυβερνητικά στελέχη, απολογούμενα στις ακραίες φωνές για απέλαση όλων των «παράνομων» μεταναστών, καμία κυβέρνηση δεν μπορεί αύριο το πρωί να βάλει σε αεροπλάνα εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους και να τους οδηγήσει στις πατρίδες τους. Πρόκειται για μετανάστες, που είναι ανέφικτη η απέλασή τους λόγω κόστους και εξαιτίας εμποδίων που θέτουν οι πρεσβείες των χωρών τους ή επειδή δεν υπάρχουν καν πρεσβείες (Αφγανιστάν, Σομαλία κ.ά). Κανένας ανθρωπισμός - ούτε της ΕΕ, που επικαλούνται κάποιοι «αριστεροί» - δεν τους σταματά.

Γι' αυτό δόθηκε το «καθεστώς ανοχής», το οποίο έτσι κι αλλιώς προβλέπεται στο υπάρχον νομοθετικό πλαίσιο. Αυτό που θα μπορούσε να κάνει η κυβέρνηση από την πρώτη στιγμή, το έκανε μετά από 44 μέρες απεργίας πείνας! Δηλαδή, αφού έτσι κι αλλιώς θα παραμένουν στη χώρα, ας έχουν και άδεια εργασίας. Στην πραγματική ζωή, όμως, κανένας δεν εξασφαλίζει ότι οι εργοδότες δε θα τους απασχολούν ανασφάλιστους, με απλήρωτες υπερωρίες κ.λπ. Ηδη, πολλοί μετανάστες με νομιμοποιητικά έγγραφα καταγγέλλουν ότι δέχονται απειλές να εργαστούν ανασφάλιστοι ή απολύονται για να προσληφθούν οι «παράνομοι», που είναι πιο φθηνοί, πιο άγρια εκμεταλλευόμενοι κάτω από τους εργοδοτικούς εκβιασμούς ότι θα τους παραδώσουν στην Αστυνομία.

Παραμένει άμεση η ανάγκη για αποσύνδεση της άδειας παραμονής από τα ένσημα και τη σύμβαση εργασίας, για ανανέωση των αδειών παραμονής χιλιάδων ανθρώπων που εκκρεμούν, για νομιμοποίηση με δωρεάν διαδικασίες όλων των μεταναστών, ιδιαίτερα όσων ζουν χρόνια στην Ελλάδα. Στην καπιταλιστική οικονομία, όπου η εργατική δύναμη είναι εμπόρευμα και πέφτει διαρκώς η τιμή της με τη λεηλασία δικαιωμάτων και κατακτήσεων, Ελληνες και ξένοι εργαζόμενοι ένα δρόμο έχουν να επιλέξουν: Να ενταχθούν στο ταξικό εργατικό κίνημα, να οργανώσουν μέσα από τα ταξικά συνδικάτα και το Κόμμα της εργατικής τάξης την αντεπίθεσή τους για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, που ευθύνεται για τη μετανάστευση.

Ελιγμοί και προβοκάτσιες

Αντιμέτωποι με τη δίκαιη αγανάκτηση γονέων και εκπαιδευτικών, που γεννάει η αντιλαϊκή πολιτική, όπως αυτή εκφράζεται και στο θέμα της κατάργησης και συγχώνευσης σχολείων, βρίσκονται οι δήμαρχοι του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Κάτω από την πίεση που ασκούν οι κλιμακούμενες λαϊκές αντιδράσεις, επιχειρούν με ελιγμούς να εμφανιστούν ότι διαφοροποιούνται δήθεν από τις κυβερνητικές κατευθύνσεις για τις συγχωνεύσεις, επιδιώκοντας και μ' αυτόν τον τρόπο να μείνει στο απυρόβλητο ο πυρήνας της αντιλαϊκής αντιεκπαιδευτικής πολιτικής, την οποία άλλωστε υπηρετούν μέχρι κεραίας τα κόμματα με τα οποία εκλέχτηκαν στην τοπική διοίκηση. Αυτό έκανε τις προάλλες και ο Β. Μιχαλολιάκος, δήμαρχος Πειραιά, όταν το θέμα των συγχωνεύσεων έφτασε για συζήτηση στο Δημοτικό Συμβούλιο, με πρωτοβουλία της «Λαϊκής Συσπείρωσης». Στην κατάμεστη από γονείς και εκπαιδευτικούς αίθουσα του Δημοτικού Συμβουλίου, ο Μιχαλολιάκος ζήτησε από το Δημοτικό Συμβούλιο να εγκρίνει ομόφωνα σαν ψήφισμα μια παραλλαγή της ομιλίας του, στην οποία το θέμα των συγχωνεύσεων παρουσιαζόταν ασύνδετο με την κυρίαρχη αντιλαϊκή πολιτική, την οποία, για λογαριασμό του κόμματός του, προσπαθεί να αθωώσει.

Οπως ήταν αναμενόμενο, οι εκπρόσωποι της «Λαϊκής Συσπείρωσης» αρνήθηκαν να συνδράμουν με την ψήφο τους μια τέτοια προσπάθεια και για να διασκεδάσει τις εντυπώσεις, ο Β. Μιχαλολιάκος, απευθυνόμενος στην επικεφαλής της «Λαϊκής Συσπείρωσης», Ελπίδα Παντελάκη, είπε: «Εδώ έγινε κυβέρνηση Τζαννετάκη, δε θα συμφωνήσουμε σε ένα ψήφισμα;». Η προσπάθεια του Μιχαλολιάκου να προβοκάρει πήρε άμεση απάντηση από την Ελπίδα Παντελάκη. Ο τρόπος, ωστόσο, με τον οποίο οι εκπρόσωποι του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ χειρίζονται το ζήτημα, προσπαθώντας να ξεγελάσουν το λαό και να εκτρέψουν την αγανάκτησή του από τον πραγματικό αντίπαλο, πρέπει να εξοργίσει γονείς, μαθητές και εκπαιδευτικούς. Οι συγχωνεύσεις δεν έπεσαν από τον ουρανό. Είναι το αποτέλεσμα μιας διαχρονικής πολιτικής που αντιμετωπίζει την εκπαίδευση σαν «κόστος» που οι κυβερνήσεις του κεφαλαίου επιδιώκουν να μετακυλήσουν στους εργαζόμενους, προετοιμάζοντας με ταχύτατους ρυθμούς το σχολείο της αγοράς. Αυτή την πολιτική υπηρετούν ο Μιχαλολιάκος και ο Μίχας, οι ομοϊδεάτες τους στην τοπική διοίκηση. Αλλωστε, εργαλείο για τις συγχωνεύσεις είναι ο «Καλλικράτης», τον οποίο τα κόμματά τους και οι ίδιοι υπηρετούν.

Προστασία των ανέργων

Η αύξηση ρεκόρ των ανέργων (45,2%) μέσα σε ένα χρόνο αποτελεί την πιο τρανταχτή απόδειξη ότι το φαινόμενο της ανεργίας, ιδιαίτερα σε συνθήκες κρίσης, οξύνεται και οδηγεί σε αδιέξοδο εκατοντάδες χιλιάδες εργατικές λαϊκές οικογένειες. Το Δεκέμβρη του 2010 μετράμε καταγεγραμμένους 733.645 χιλιάδες ανέργους. Πρόκειται, ωστόσο, για αριθμό που απεικονίζει μέρος της πραγματικότητας, αφού η Ευρωπαϊκή Ενωση έχει φροντίσει με διάφορες αλχημείες στα κριτήρια μέτρησης της ανεργίας να «εξαφανίζει» χιλιάδες ανέργους. Οσο, μάλιστα, βαθαίνει η καπιταλιστική κρίση, τόσο η ανεργία θα κάνει άλματα. Χιλιάδες και χιλιάδες εργάτες και εργάτριες και οι οικογένειές τους θα οδηγούνται στην εξαθλίωση. Η ανεργία είναι φαινόμενο σύμφυτο με τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, γεννιέται και θρέφεται από την ύπαρξη της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας στα Μέσα Παραγωγής, στις μηχανές, στα εργοστάσια, στα βαπόρια, στη γη, στις πλουτοπαραγωγικές πηγές. Γεννιέται, θρέφεται και γιγαντώνεται από την αναρχία στην καπιταλιστική παραγωγή, από το γεγονός ότι η τεχνολογική εξέλιξη στα χέρια των κεφαλαιοκρατών λειτουργεί σαν μέσο για να εκδιωχθούν εργάτες από την παραγωγή, να ζουν στην ανεργία.

Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ (όπως και η προηγούμενη της ΝΔ), μπροστά σε αυτήν τη δεδομένη εξέλιξη και με βάση το γεγονός ότι δεν μπορεί να αντιμετωπίσει το σοβαρό αυτό πρόβλημα, ανακοίνωσε νέο πακέτο προγραμμάτων δήθεν «στήριξης της εργασίας». Στην πραγματικότητα, αυτά τα προγράμματα αποτελούν ένα πλέγμα μέτρων προστασίας των κερδών των μεγαλοεπιχειρηματιών. Δεν έχουν καμία σχέση με τη στήριξη της εργασίας, δεν έχουν καμία σχέση με την προστασία των ανέργων. Αντίθετα, ενισχύουν με τεράστια χρηματικά ποσά τους επιχειρηματίες και την ίδια στιγμή καλούν τους άνεργους μέσω των προγραμμάτων, να αποδεχτούν να ανακυκλώνουν τη φτώχεια τους, να αποδεχτούν λίγους μήνες δουλειάς με μεροκάματα της πείνας. Ταυτόχρονα, με την υλοποίηση αυτών των προγραμμάτων, όπως και με το νομοσχέδιο που ετοιμάζεται για τη δημιουργία των «κοινωνικών επιχειρήσεων», η κυβέρνηση στοχεύει επιπλέον στην ακόμα μεγαλύτερη υπονόμευση των εναπομεινασών εργατικών κατακτήσεων. Οι καπιταλιστές και οι κυβερνήσεις τους επιδιώκουν να αφαιρέσουν και άλλα δικαιώματα από την εργατική τάξη με το πρόσχημα της αντιμετώπισης της ανεργίας, χρησιμοποιώντας ως μοχλό πίεσης την ανάγκη του άνεργου για το μεροκάματο. Στοχεύουν σε στρατιές εργατών που θα δουλεύουν χωρίς συμβάσεις, για όσο διάστημα επιθυμεί το κεφάλαιο, για όσες ώρες και με άθλια μεροκάματα, χωρίς κανένα δικαίωμα.

Σήμερα, μπροστά σε αυτές τις συνθήκες, τα μέτρα προστασίας και ανακούφισης των ανέργων που το ΚΚΕ προβάλλει και παλεύει είναι όσο ποτέ άλλοτε αναγκαία. Αποτελούν ζήτημα ύψιστης προτεραιότητας για τα ταξικά συνδικάτα, για όλη την εργατική τάξη και τους ανέργους. Ο κοινός ενιαίος αγώνας εργατών και ανέργων για άμεσα μέτρα ανακούφισης των ίδιων και των οικογενειών τους αποτελεί την ελάχιστη ασπίδα προστασίας τους. Είναι, όμως, σαφές ότι η ανεργία στο σημερινό σύστημα δεν μπορεί να λυθεί και δε θα λυθεί. Το να μην υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος χωρίς δουλειά, το ζήτημα της μόνιμης και σταθερής δουλειάς για όλους με πλήρη δικαιώματα, θα βρει τη λύση του μόνον όταν η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της απαλλαγούν μια και καλή από τους καπιταλιστές. Η πάλη για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων αποτελεί μονόδρομο.