Ενα εργατικό, λαϊκό, νεολαιίστικο ποτάμι «κυλούσε» χτες από νωρίς το πρωί μέχρι το μεσημέρι στους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας. Χιλιάδες εργάτες του χεριού και του πνεύματος, εργαζόμενοι στις Κατασκευές, την Καθαριότητα, στα ΜΜΕ, στην Εκπαίδευση, σε όλο το φάσμα των κλάδων σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, αυτοαπασχολούμενοι, φοιτητές και μαθητές, άνεργοι και «μισο-άνεργοι» και μετανάστες ανταποκρίθηκαν θερμά στο κάλεσμα του ΠΑΜΕ και των ταξικών συνδικάτων και έδωσαν μαχητικό «παρών» στην απεργιακή συγκέντρωση στο Πεδίον του Αρεως. Παρά το «όργιο» τρομοκρατίας και πιέσεων που τις τελευταίες μέρες κορυφώθηκε και στα δικαστήρια, οι μηχανές πολλών εργοστασίων σταμάτησαν. Γιαπιά, γραφεία, μεγάλα εργοτάξια και επιχειρήσεις «νέκρωσαν». Σχολικές και πανεπιστημιακές αίθουσες έμειναν άδειες.

Ετσι έγινε και λίγο μετά τις 11, διαδηλωτές άρχισαν να «πλημμυρίζουν» το Πεδίον του Αρεως, όπου συνέρρεαν οι προσυγκεντρώσεις από όλες τις κατευθύνσεις, με κόσμο από όλες τις συνοικίες της Αθήνας. Τα μπλοκ που έφτασαν παρατάχθηκαν με τα πανό τους, πανό με τα σύγχρονα αιτήματα, τις δίκαιες και ρεαλιστικές λαϊκές διεκδικήσεις που υπηρετούν τις ανάγκες των παραγωγών του πλούτου: «Κατάργηση όλων των ελαστικών μορφών απασχόλησης», «Μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους με πλήρη δικαιώματα», «Ουσιαστική προστασία της μητρότητας», «Σταθερή δουλειά - μόρφωση - υγεία, την κρίση να πληρώσει η πλουτοκρατία» κ.ά. Ολες οι ανάγκες της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων βγαίνουν στο προσκήνιο για να γίνουν ακόμα πιο σταθερός άξονας στην οργάνωση της πάλης, καθημερινά.

Το χρώμα των γιγαντοπανό που πλαισίωνε το χώρο της συγκέντρωσης, το κλίμα που «σήκωναν» τα συνθήματα, τα αγωνιστικά τραγούδια (ανάμεσά τους κι αυτό που πρόσφατα κυκλοφόρησε αφιερωμένο στο ΠΑΜΕ) να τονίζουν «στους ταξικούς αγώνες κρίνεται η ζωή...», αλλά και οι μεστές ομιλίες κράτησαν αμείωτο το ενδιαφέρον μέχρι την ώρα που ξεκίνησε η πορεία. Ενώνοντας τη φωνή του με τους απεργούς, ο Λάκης Χαλκιάς τραγουδά τα βάσανα και τις ελπίδες του λαού και η ατμόσφαιρα «ηλεκτρίζεται» από συγκίνηση και αισιοδοξία. Την κεντρική ομιλία έκανε ο Γιώργος Πέρρος, μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας του ΠΑΜΕ, ενώ νωρίτερα είχαν απευθύνει χαιρετισμό ο Γιώργος Γκικόπουλος, εκ μέρους της Παναγροτικής Αγωνιστικής Συσπείρωσης (ΠΑΣΥ), αλλά και μια σειρά εργαζόμενοι από χώρους που βρίσκονται σε κινητοποιήσεις.

Η πορεία λίγο μετά τις 12 το μεσημέρι ξεκινά προς τη Βουλή και είναι μεγαλειώδης. Οταν η κεφαλή της πορείας βρισκόταν στη λεωφόρο Αμαλίας, στη Βουλή, οι τελευταίοι διαδηλωτές δεν είχαν φτάσει ακόμα στην Ομόνοια, βρίσκονταν στην οδό Πατησίων, με τη Σταδίου να είναι γεμάτη.

Το κέντρο της πόλης γέμισε διαδηλωτές που για να διαδηλώσουν με τις σημαίες του ΠΑΜΕ το προηγούμενο διάστημα «οργώθηκαν» αμέτρητοι τόποι δουλειάς, δόθηκε μάχη για να αποκαλυφθεί ο αντεργατικός ρόλος της κυβέρνησης, για να μετατραπεί σε πάλη η οργή ενάντια στους εργατοπατέρες. Δόθηκε μάχη που ξεμπρόστιασε τον ταξικό χαρακτήρα και της δημοκρατίας και της δικαιοσύνης και της ενημέρωσης, κόντρα στους απεργοσπαστικούς μηχανισμούς που στήθηκαν με πρωτεργάτες πολλές φορές τις ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, «Αυτόνομη Παρέμβαση». Αποκρυστάλλωμα αυτής της μάχης ήταν οι χιλιάδες λαού και νεολαίας που δήλωσαν βροντερά ότι δεν παζαρεύουν τις ανάγκες τους για τις ανάγκες των κεφαλαιοκρατών. «Πόλεμος στον πόλεμο των καπιταλιστών, αυτή είναι η απάντηση των εργατών», φώναζαν μεταξύ άλλων.

Εργαζόμενοι στο μέταλλο, στο φάρμακο, στη βιομηχανία τροφίμων, στις μεταφορές, στην υγεία, στην κλωστοϋφαντουργία, οικοδόμοι, βιομηχανικοί εργάτες, λογιστές, δημοτικοί και δημόσιοι υπάλληλοι, καλλιτέχνες, εκπαιδευτικοί, λιθογράφοι και εργαζόμενοι στα ΜΜΕ, η Ομοσπονδία Βιοτεχνικών Σωματείων Αθήνας, το Μέτωπο Αγώνα Σπουδαστών, το Συντονιστικό Αγώνα Σχολείων Αθήνας, η Ομοσπονδία Γυναικών Ελλάδας και πολλοί άλλοι «τράνταξαν» το κέντρο της Αθήνας με τα συνθήματά τους. Μαζί τους και οι απεργοί εργαζόμενοι με stage, οι απολυμένοι του υποδηματοποιείου ΕΛΙΤ, οι εργαζόμενοι - μετανάστες κυρίως - στις εταιρείες ανακύκλωσης, οι συμβασιούχοι στα Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα (ΕΑΣ), που πρώτη φορά διαδηλώνουν με το ΠΑΜΕ, αναγνωρίζοντας πως «μόνο το ΠΑΜΕ βρίσκεται πάντα δίπλα μας». «Είναι η πρώτη φορά που συμμετέχουμε σε συγκέντρωση του ΠΑΜΕ, αλλά σίγουρα όχι και η τελευταία», λέει στον «Ρ» ένας εργαζόμενος στα ΕΑΣ, μέλος του σωματείου συμβασιούχων του κλάδου «Η Συσπείρωση».

Στην κεφαλή της πορείας βρίσκονται μετανάστες εργαζόμενοι, οικοδόμοι με τα κασκέτα της δουλειάς, νεολαίοι με πικέτες. Ο όγκος της και τα συνθήματα που ακούγονται «αναγκάζουν» τους περαστικούς να κοντοσταθούν, να ακούσουν τα συνθήματα, να κοιτάξουν τα πανό. Συνθήματα όπως «Εδώ υπάρχει ΠΑΜΕ, δεν είναι Ιρλανδία, καμία θυσία για την πλουτοκρατία», «Τέρμα πια ο εμπαιγμός, ανθρώπινος δεν γίνεται ο καπιταλισμός», «Για όλους τους ανέργους μέτρα προστασίας, όχι κουπόνια φιλανθρωπίας», «Εργατοπατέρες απεργοσπάστες οι εργάτες σας γύρισαν τις πλάτες» προκαλούν αίσθηση στους διερχόμενους. Κάνουν καθαρό ότι η απεργία δεν είναι «μια ακόμα μάχη», είναι ταξική αναμέτρηση.

Μετά τις 1.30 μ.μ. η διαδήλωση καταλήγει στη Βουλή, αλλά δεν τελειώνει. Οι διαδηλωτές «κατηφορίζουν» προς το λιμάνι του Πειραιά. Η μάχη που δίνουν οι ναυτεργάτες, περιφρουρώντας την απεργία τους ενάντια σε οποιονδήποτε επιχειρήσει να τη χτυπήσει, είναι μάχη όλων.

Στην απεργιακή κινητοποίηση της Αθήνας παραβρέθηκαν: Πολυμελής αντιπροσωπεία της ΚΕ του ΚΚΕ, με επικεφαλής την ΓΓ Αλέκα Παπαρήγα. Ο Αλεξ Μπούλα, γενικός γραμματέας της Ομοσπονδίας Μεταφορών - Επισιτισμού Κονγκό. Επίσης, η Κίνηση για την Εθνική Αμυνα με τη συμμετοχή απόστρατων αξιωματικών του Στρατού, του Ναυτικού και της Αεροπορίας.

«Οι αγώνες των εργαζομένων δε δικάζονται, το δίκιο τους διεκδικείται στους δρόμους του αγώνα και κανένα δικαστήριο δεν μπορεί να δικάσει τους εργατικούς αγώνες», τόνισε ανεβαίνοντας στο βήμα της προχτεσινής συγκέντρωσης ο Γιώργος Πέρρος, μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας του ΠΑΜΕ και κεντρικός ομιλητής, δίνοντας έτσι εκ μέρους όλων των απεργών απάντηση στη βιομηχανία δικαστικών διώξεων που στήθηκε παραμονές της απεργίας.

«Η απεργία μας - συνέχισε - είναι από τις σημαντικότερες των τελευταίων ετών. Και είναι σημαντική όχι μόνο γιατί έχει υψηλά ποσοστά συμμετοχής, αλλά κυρίως γιατί δείχνει το δρόμο, δείχνει το τι πρέπει να κάνει η εργατική τάξη, την κατεύθυνση που πρέπει να κινηθούν τα λαϊκά στρώματα. Κάνει ένα αποφασιστικό βήμα στην υλοποίηση αυτού που λέμε πως "Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη"». Καταγγέλλοντας τον επικοινωνιακό κουρνιαχτό που εξαπολύουν οι πλουτοκράτες και οι υπηρέτες τους, οι διεθνείς ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί, εκβιάζοντας τους εργάτες να δεχτούν σκληρά και επώδυνα μέτρα, επισήμανε: «Σε ένα συμφωνούμε με όλους αυτούς. Πρέπει εδώ και τώρα να παρθούν δραστικά μέτρα χωρίς καμία αναβολή, όπως:

• Μονιμοποίηση όλων όσοι δουλεύουν μέσω προσωρινών μορφών, χωρίς όρους και προϋποθέσεις και μαζικές προσλήψεις στην Παιδεία, στην Υγεία, στις άλλες κοινωνικές υπηρεσίες, για να έχει ο κόσμος σταθερή δουλειά.
• Γενναίες αυξήσεις των μισθών και συντάξεων. 1.400 ευρώ ο εθνικός μισθός, 1.120 ευρώ η σύνταξη και το επίδομα ανεργίας.
• Δραστική μείωση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης στα 60 και 55, στα 55 και 50 αντίστοιχα για τα Βαρέα και Ανθυγιεινά Επαγγέλματα.
• Αμεση μείωση τιμών σε όλα τα είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης.
• Δωρεάν υπηρεσίες Υγείας - Πρόνοιας και Παιδείας με κατάργηση της επιχειρηματικής δράσης στους τομείς αυτούς.
• Αμεση καταβολή μισθών, ημερομισθίων για χιλιάδες εργαζόμενους που οι εργοδότες τούς έχουν απλήρωτους.
• Αμεση αύξηση της φορολογίας του μεγάλου κεφαλαίου στο 45% και άμεση καταβολή, επιστροφή των δισεκατομμυρίων που έχουν τσεπώσει σε βάρος του ΙΚΑ και των άλλων Ταμείων μας».

Μιλώντας για «τη συναίνεση και την πανεθνική συμφωνία» που ζητά η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ προκειμένου να προωθήσει τους αντεργατικούς σχεδιασμούς υπογράμμισε: «Σε ένα μόνο προσκλητήριο κοινής δράσης απαντά το ΠΑΜΕ. Σε ένα μόνο κάλεσμα κοινής δράσης ανταποκρίνεται. Αυτό της οργάνωσης, της ανασύνταξης του εργατικού - λαϊκού κινήματος με στόχο την αντιμετώπιση, την ανατροπή της αντεργατικής θύελλας που έχουν εξαπολύσει εργοδότες - κυβέρνηση - ΕΕ».

Κάλεσε, δε, τους εργαζόμενους να παραμερίσουν κάθε αυταπάτη και «χωρίς κανένα αίσθημα ενοχής να διορθώσουν αποφασιστικά την ψήφο τους, παίρνοντας μέρος στην οργάνωση της λαϊκής αντεπίθεσης μέσα από τις γραμμές του ΠΑΜΕ, για την οικοδόμηση της λαϊκής συμμαχίας». «Ούτε ώρα χαμένη, τόνισε. Αν αυτοί έχουν τα φερέφωνά τους σε κανάλια και εφημερίδες, εμείς είμαστε χιλιάδες κάθε μέρα στους τόπους δουλειάς, στη γειτονιά, στα σχολειά. Ανθρωπο τον άνθρωπο, πειστικά, υπομονετικά, να εξηγήσουμε τα μέτρα, να αποκαλύψουμε τους εκβιασμούς και τα διλήμματά τους. Σε κάθε τόπο δουλειάς, παντού, στήνουμε επιτροπές αγώνα, σωματειακές επιτροπές, επιτροπές του ΠΑΜΕ και τις μετατρέπουμε, τις κάνουμε ζωντανά κύτταρα ενημέρωσης, οργάνωσης και κινητοποίησης των εργαζομένων». Ενώ αναδεικνύοντας το ρόλο που μπορούν και πρέπει να παίξουν τα σωματεία υπογράμμισε την ανάγκη για τη μαζικοποίησή τους, καλύτερη σύνδεσή τους με τους τόπους δουλειάς, την ανάγκη να εξελιχθούν «σε εργαλεία ενημέρωσης, παρέμβασης και κινητοποίησης για όλα τα προβλήματα που απασχολούν την εργατική - λαϊκή οικογένεια. Τα θέλουμε χώρους ζύμωσης, δημοκρατικής συζήτησης, ανάδειξης της πρότασης για τον άλλο δρόμο ανάπτυξης από αυτόν που ακολουθείται και που στο κέντρο του θα έχει τον εργαζόμενο λαό και την κάλυψη των αναγκών του».