ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Κίνημα με κορμό την εργατική τάξη

Το τελευταίο διάστημα, με αφορμή τις λαϊκές κινητοποιήσεις σε διάφορες χώρες στην Τουρκία, στη Βραζιλία, στην Αίγυπτο αναπτύσσεται στο διεθνή και τον εγχώριο αστικό Τύπο η θεωρία των «νέων κινημάτων», των «εξεγέρσεων από το ίντερνετ», ότι «δεν οργανώνονται από συνδικάτα και κόμματα». Βεβαίως, το κοινό στοιχείο και στις τρεις αυτές χώρες είναι η όξυνση των ενδοαστικών αντιθέσεων. Σε όλες αυτές τις χώρες, ανεξάρτητα από τη μορφή διαχείρισης από το αστικό πολιτικό σύστημα, η πραγματικότητα για τους λαούς είναι αυτή της καταπάτησης δικαιωμάτων, της φτώχειας, της ανέχειας, της έντασης της εκμετάλλευσης, που είναι το κοινωνικό υπόβαθρο που οδηγεί σε λαϊκά ξεσπάσματα. Η έκφρασή τους, οι κοινωνικές δυνάμεις που ηγούνται σ' αυτά τα κινήματα, που είναι μεσαία στρώματα, είναι συνάρτηση πολλών παραγόντων και έχουν επίσης άμεση σχέση με το επίπεδο ανάπτυξης του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, του ίδιου του επαναστατικού κινήματος.

Η λαϊκή δυσαρέσκεια χρησιμοποιείται από μερίδες της αστικής τάξης στη διαπάλη για την εξουσία. Το παράδειγμα της λεγόμενης Αραβικής Ανοιξης είναι ενδεικτικό. Το κίνημα της πλατείας Ταχρίρ της Αιγύπτου το 2011, που ανέτρεψε τον Μουμπάρακ, έφερε στην κυβέρνηση άλλο μπλοκ αστικών δυνάμεων, που σήμερα ανατρέπεται από άλλο μπλοκ πάλι αστικών δυνάμεων. Σήμερα, στην Αίγυπτο βλέπουμε την τυφλή σύγκρουση πολιτικών δυνάμεων, υπέρμαχων του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης. Από την αιματοχυσία λαϊκών ανθρώπων που χειραγωγούνται κάτω από τις σημαίες αστικών πολιτικών δυνάμεων, είτε με θρησκευτικό μανδύα είτε χωρίς, άθικτη μένει η πραγματική εξουσία των μονοπωλίων. Οι αστοί αναλυτές των τελευταίων εξελίξεων στις χώρες που προαναφέραμε, αλλά και σε άλλες κινητοποιήσεις που αναπτύσσονται σε όλον τον καπιταλιστικό κόσμο, «έχουν ένα δίκιο», ότι στα κινήματα αυτά είναι αδύνατος ο ρόλος της εργατικής τάξης και βέβαια αυτό είναι κάτι που το θέλουν, το επιδιώκουν και το καλλιεργούν και τα μέσα ενημέρωσης που ανήκουν στους καπιταλιστές.

Για τους εργάτες, αυτή η πραγματικότητα, που σχετίζεται με τη δική τους οργάνωση, το περιεχόμενο του δικού τους οργανωμένου κινήματος, σε συνθήκες βεβαίως υποχώρησης του επαναστατικού κινήματος διεθνώς μετά την αντεπανάσταση, πρέπει να προβληματίσει αλλά σε άλλη κατεύθυνση. Το ερώτημα που πρέπει να μπει είναι τι κίνημα χρειάζεται για να είναι πραγματικά υπέρ των λαϊκών συμφερόντων. Χρειάζεται κίνημα που δεν ψάχνει καλύτερο διαχειριστή, ή σωτήρα στη ζωή των εργατών, αλλά συγκρούεται με τον πραγματικό αντίπαλο, το καπιταλιστικό εκμεταλλευτικό σύστημα. Αλλά ένα τέτοιο κίνημα μόνο αν έχει ως κορμό του την εργατική τάξη, οργανωμένη στα συνδικάτα, στους χώρους δουλειάς, σε γραμμή σύγκρουσης με το κεφάλαιο, μπορεί να δώσει προοπτική. Αρα δεν αρκούν ούτε οι λαϊκές κινητοποιήσεις, όσο μαζικές και αν είναι, αν τη σφραγίδα της δεν τη βάζει η εργατική τάξη, δεν βρίσκεται η ίδια στην πρώτη γραμμή του κινήματος ως ηγέτης του. Διαφορετικά, η λαϊκή συμμετοχή με ηγέτη τα μεσαία στρώματα, ακόμη και ένα μαζικό κίνημα σαν αυτό στην Αίγυπτο και μάλιστα δύο φορές μέσα σε δύο χρόνια, θα του προσδίδει φαινομενικά ανατρεπτικά χαρακτηριστικά, αλλά στην πράξη θα είναι ένα κίνημα καταδικασμένο στην εξυπηρέτηση των σκοπών και των συμφερόντων δυνάμεων του κεφαλαίου. Αυτό σημαίνει εργατικό λαϊκό κίνημα με προσανατολισμό την αμφισβήτηση της εξουσίας του κεφαλαίου και την πάλη για ανατροπή της και όχι μόνο μιας μορφής διακυβέρνησης των αστών.

Κακός σύμβουλος η εμπάθεια

Οποία σύμπτωσις! Να συναντιούνται στην αντιΚΚΕ προβοκάτσια ο ΛΑ.Ο.Σ., η Χρυσή Αυγή, η εφημερίδα του ΣΥΡΙΖΑ «Αυγή» και το alter ego της στο χώρο του Τύπου η «Εφημερίδα των Συντακτών». Να αναμηρυκάζουν - μόνο αυτές οι συγκεκριμένες φυλλάδες- την αθλιότητα των «Financial Times», που ισχυρίστηκαν ότι οι ευρωβουλευτές του ΚΚΕ ψήφισαν τροπολογία υπέρ των περιβόητων γκόλντεν μπόις...

Πανομοιότυπα «ρεπορτάζ» στην ιστοσελίδα των φασιστοειδών και στην εφημερίδα του Καρατζαφέρη, που προσπερνούν για να γίνει η δουλειά τους την κατηγορηματική διάψευση του δημοσιεύματος, ήδη απ' την περασμένη Παρασκευή, που έκανε η Ευρωκοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ.

Βέβαια, από κόρακα κρα θα ακούσεις. Αλλά για όσους παρουσιάζονται σαν «αθώες περιστερές», αφοσιωμένες τάχα στην ανεξάρτητη κι αντικειμενική παρουσίαση των γεγονότων, η προβοκάτσια βαραίνει διπλά. Η «Εφημερίδα των Συντακτών» αναμασά ευχαρίστως τα ψέματα και καταλήγει με τη φράση «για προβοκάτσια και συκοφαντία μιλάει ο Περισσός». Λες και δεν μπορούσαν οι συντάκτες της να αναζητήσουν τα πρακτικά της συγκεκριμένης ψηφοφορίας στο Ευρωκοινοβούλιο για να διαπιστώσουν ιδίοις όμμασι τι πραγματικά ψήφισαν οι ευρωβουλευτές του ΚΚΕ.

Για τον ίδιο λόγο δεν ξεπλένεται ούτε η «Αυγή», που υιοθέτησε την αθλιότητα των «Financial Times» στο φύλλο της του Σαββάτου, ενώ ήδη υπήρχε διάψευση απ' το ΚΚΕ, την οποία και αγνόησε, κι αφού έκανε τη βρώμικη δουλειά, ανάρτησε τη διάψευση του Κόμματος στην ηλεκτρονική της έκδοση.

Η αντιΚΚΕ εμπάθεια δεν τους επιτρέπει αυτοσυγκράτηση ούτε μπροστά στον κίνδυνο να εκτεθούν. Ο,τι κυκλοφορεί στα πέριξ ικανό να πλήξει το ΚΚΕ βρίσκει φιλοξενία στα αστικά και οπορτουνιστικά έντυπα, εννοείται στις ηλεκτρονικές κι άλλες φυλλάδες των φασιστοειδών.

Τα περί «ηγεμονίας της Αριστεράς»...

«Η δημοσιονομική κρίση οφείλεται στην ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς (...) Η πολιτική έκφραση αυτής της ηγεμονίας υπήρξε το ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του '80». Αυτό επανέλαβε ο Μ. Βορίδης με συνέντευξή του στο «Βήμα», επιδιώκοντας να πείσει ότι το μοντέλο της διαχείρισης που κυριάρχησε στην Ελλάδα από τη μεταπολίτευση και μετά, κύρια από το ΠΑΣΟΚ, οδήγησε σε στρεβλώσεις την καπιταλιστική ανάπτυξη και προκάλεσε τη σημερινή κρίση. Σ' αυτή την κατεύθυνση, μάλιστα, ο Μ. Βορίδης αναφέρει ότι «πρέπει να γίνει μια συζήτηση για την ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς, για τη στάση τους απέναντι στην επιχειρηματικότητα, τη φορολογία, τις ιδιωτικοποιήσεις, τις μεταρρυθμίσεις». Αφού, λοιπόν, ο βουλευτής της ΝΔ τσουβαλιάζει στην «αριστερά» όλα τα άλλα κόμματα, από το ΠΑΣΟΚ μέχρι το ΚΚΕ, τα οποία αυθαίρετα ταυτίζει με την υπεράσπιση γενικά του κράτους σε βάρος της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, σπεύδει να ξεκαθαρίσει στην ίδια συνέντευξη ότι η παρέμβασή του δεν αφορούσε στο σημερινό ΠΑΣΟΚ, «το οποίο έχει τηρήσει σε πάρα πολλά θέματα μια συγκροτημένη και υπεύθυνη στάση»! Εδώ ακριβώς είναι και το «ζουμί» της παρέμβασης Βορίδη, ο οποίος εκφράζει συνολικά τη στρατηγική της άρχουσας τάξης. Με το κεφάλαιο να απαιτεί σήμερα, σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης, ακόμα φτηνότερα εργατικά χέρια και χαμηλότερους φόρους στα κέρδη του, ο Μ. Βορίδης ζητάει να ανοίξει η συζήτηση για την καθυστέρηση στην επιβολή των αντεργατικών μεταρρυθμίσεων και της φορολογίας. Αντιπαραβάλλει την «επιχειρηματικότητα» στον «κρατισμό», για να ισχυριστεί ότι η ύπαρξη κρατικών επιχειρήσεων προκάλεσε στρεβλώσεις στην καπιταλιστική ανάπτυξη και τη σημερινή κρίση, προκειμένου να εξασφαλίσει τη λαϊκή συναίνεση για το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, ώστε να δοθεί νέος ζωτικός χώρος στο κεφάλαιο, συγκαλύπτοντας ότι οι κρατικής ιδιοκτησίας επιχειρήσεις σε κάποιες περιόδους εξέλιξης του καπιταλισμού, πάλι στην κερδοφορία των μεγαλοεπιχειρηματιών συνέβαλαν και μάλιστα αποφασιστικά.

... και ο φόβος για την πραγματική εργατική εξουσία

Ο Μ. Βορίδης αλλά και οι ηγεσίες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα ότι όλες οι κυβερνήσεις στην Ελλάδα, πριν και μετά τη μεταπολίτευση, ανεξάρτητα από τις διαφορετικές ιστορικές καταβολές τους, υπηρέτησαν και υπηρετούν διαχρονικά την ίδια αντιλαϊκή στρατηγική, προασπίζοντας τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας. Σήμερα, ο Μ. Βορίδης, σε ρόλο λαγού του συστήματος, ζητά να ανοίξει μια «ιδεολογική μάχη» για την «ανατροπή της ιδεολογικής ηγεμονίας της Αριστεράς» που στοχεύει στη χειραγώγηση του λαού και του κινήματος στη λογική του μονόδρομου, σε ό,τι αφορά στην καπιταλιστική ανάπτυξη. Δεν είναι τυχαίο ότι στη συνέντευξή του ο Μ. Βορίδης αναφέρει: «Μετά τη νίκη επί του κομμουνισμού είδαμε ότι η Αριστερά ταχύτατα επανασυγκροτήθηκε με ιδεολογικούς όρους (...) Αυτή η ηγεμονία πρέπει να ανατραπεί και η μάχη αυτή δεν είναι στενά πολιτική: δεν αρκεί η νίκη στις εκλογές: χρειαζόμαστε ένα μεγάλο ρεύμα σκέψης, που θα ανατρέψει αυτές τις κρατούσες αντιλήψεις». Φυσικά, πρόκειται για γνωστό ιδεολόγημα της αστικής πολιτικής, αφού είναι γνωστό τοις πάσι ότι ιδεολογική κυριαρχία είχε όλα αυτά τα χρόνια η αστική τάξη και τα κόμματα - υπηρέτες της. Μόνιμη επιδίωξή τους ήταν να ξεριζώσουν από τις λαϊκές συνειδήσεις τις παρακαταθήκες των αγώνων του λαού, που με βασικό αιμοδότη το ΚΚΕ δημιούργησε την αθάνατη εποποιία της Εθνικής Αντίστασης και του ηρωικού Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, τις ιδέες και τις αξίες του εργατικού κινήματος. Οτι αξιοποίησαν και ενσωμάτωσαν στην πολιτική τους μόνο κάποια επιμέρους και ανώδυνα προκειμένου να ενσωματώσουν το κίνημα, την εργατική τάξη στις επιδιώξεις τους, για εκσυγχρονισμό του πολιτικού συστήματος, προκειμένου να εξυπηρετήσει πιο αποτελεσματικά την κερδοφορία του κεφαλαίου και τις στρατηγικές του επιδιώξεις...