Με μια άνευ προηγουμένου έκρηξη δημαγωγίας και έντονη την προσπάθεια να ρίξει στάχτη στα μάτια του ελληνικού λαού, ο Κ. Σημίτης εκφώνησε... από την Πέμπτη τη χτεσινοβραδινή ομιλία του στη ΔΕΘ και άνοιξε ουσιαστικά την προεκλογική περίοδο. Βιάστηκε να γνωστοποιήσει τους... άσους που υποτίθεται πως είχε η κυβέρνηση στο μανίκι, για να "θερμανθεί" η συζήτηση περί των τόσων και τόσων παροχών.

Δημαγωγία όμως, χωρίς τη βάναυση πρόσκληση και εξαπάτηση των ιθαγενών δε γίνεται. Γι' αυτό και ο πρωθυπουργός τις εξαγγελίες για τις πλευρές της οικονομικής πολιτικής που ανακοίνωσε, τις συνόδευσε με διάφορα περιτυλίγματα: Περί "νέας ώθησης στην πολιτική κοινωνικής δικαιοσύνης", για"περιορισμό των κοινωνικών αδικιών", για "μέτρα που έχουν σκοπό να βοηθήσουν εκείνους που έχουν χαμηλότερο εισόδημα" και άλλα παρόμοια.

Το σενάριο είναι γνωστό. Η υφαρπαγή και η ανοιχτή κλοπή της ψήφου των εργαζομένων, η προσπάθεια εγκλωβισμού τους στο φαύλο κύκλο των προεκλογικών υποσχέσεων, ήταν πάντα παρούσα. Σ' ολόκληρη τη μεταπολιτευτική ιστορία, λίγο πριν στηθούν οι κάλπες, εκείνοι που στο μεσοδιάστημα από τις προηγούμενες εκλογές εκπονούσαν του κόσμου τα αντιλαϊκά μέτρα κατακλέβοντας εισοδήματα και καταχτήσεις, αυτοί οι ίδιοι τάζουν τους λαγούς με τα πετραχήλια. Ποντάρουν πάντα, στις εντυπώσεις της στιγμής. Στη λήθη που μπορεί να εξασφαλίσουν για τις πολιτικές που μεσολάβησαν, με αντίτιμο κάποια ψιχία που προσφέρουν στους εκλογείς, ως τα άλλοτε καθρεφτάκια των αποικιοκρατών. Τα "χρυσά κουτάλια" του Καραμανλή το 1977, το "Τσοβόλα δώστα όλα" μια δεκαετία αργότερα, οι περιβόητοι "έχοντες και κατέχοντες", αποδείχτηκαν καλοστημένα παιχνίδια εξαπάτησης με τα γνωστά κάθε φορά αποτελέσματα: "Στενωποί", "σταθεροποιητικές πολιτικές", "προγράμματα σύγκλισης", "προσπάθειες εκσυγχρονισμού" κ.ο.κ. Κοινός παρονομαστής όλων, ένας και μοναδικός: Η ψήφος του ελληνικού λαού που χάρη του εκλογικού συστήματος προσέφερε τις γνωστές αυτοδυναμίες, αποδείχτηκε πάντα μπούμερανγκ για το σύνολο των εργαζομένων.

Τα δεδομένα, ανεξάρτητα από το ποιος βρέθηκε στην κυβερνητική εξουσία, δεν άλλαξαν ούτε μία στιγμή. Τα "δώρα" για την εργατική τάξη, τους άλλους εργαζόμενους, τους αγρότες, τους συνταξιούχους, τους νέους, για τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού ήταν πάντα μονόπλευρη λιτότητα, αδίστακτη φορομπηχτική πολιτική, πριόνισμα των κοινωνικών καταχτήσεων, υποβάθμιση των συνθηκών ζωής, ανεργία, ανασφάλεια και καταστολή. Για τους λίγους, τη θεωρούμενη αφρόκρεμα της κοινωνίας, τους εκλεκτούς του κεφαλαίου, η προσφορά των υπαλλήλων τους στην κυβερνητική εξουσία ήταν δέσμες από κίνητρα, φορολογικές απαλλαγές, εκχώρηση παραγωγικών μονάδων στρατηγικής σημασίας, διαφόρων μορφών επιδοτήσεις. Πρόκειται για δεδομένα που δεν αμφισβητούνται καν από τα επίσημα στοιχεία, τα οποία δείχνουν πώς εξελίσσονται κάθε χρόνο τα υπερκέρδη του κεφαλαίου και πώς περιορίζονται συνεχώς τα εισοδήματα των εργαζομένων.

Οσο γνωστά κι αν είναι τα παραπάνω, η τωρινή πρόκληση Σημίτη, και οι σχετικές εξαγγελίες ξεπερνούν κάθε προηγούμενο. Κι αυτό επειδή:

• Τα μέτρα που ανακοινώθηκαν έρχονται σε μια περίοδο που το "στύψιμο" και η αφαίμαξη των εργαζομένων έχουν φτάσει στο απροχώρητο.
• Ο πρωθυπουργός επιχείρησε να τραβήξει μονοκονδυλιά, να παραγράψει τις δυσβάστακτες επιπτώσεις που έχει η επί χρόνια εφαρμοζόμενη πολιτική για το σύνολο των λαϊκών στρωμάτων.
• Οι αριθμητικές αλχημείες και τα τρικ των ανακοινώσεων δε μειώνουν στο ελάχιστο τον αντιλαϊκό χαρακτήρα των κυβερνητικών προσανατολισμών και γι' αυτό αποτελούν πρόσθετη πρόκληση οι προσπάθειες κοροϊδίας του κόσμου.
• Η υπό υλοποίηση πολιτική του κυβερνώντος κόμματος που έχει αποκτήσει χαρακτήρα στρατηγικής σημασίας (αφού εντάσσεται στο μονόδρομο της ΟΝΕ και του ΕΥΡΩ), προϋποθέτει την προώθηση μέτρων και πολιτικών που δρομολογούν την έναρξη νέων επιθέσεων στα λαϊκά εισοδήματα και καταχτήσεις.
• Οι τωρινές προσπάθειες και επιδιώξεις της άρχουσας τάξης έχουν πολύ ευρύτερους στόχους. Να παγιδεύσουν, να εγκλωβίσουν στο μονόδρομο της ΟΝΕ, κατά το δυνατόν περισσότερους ψηφοφόρους. Να κάμψουν το αγωνιστικό φρόνημα αντίστασης των εργαζομένων που όλο και πιο ολοκληρωμένα συνειδητοποιούν πως στα πλαίσια αυτής της πολιτικής δεν υπάρχουν λύσεις προς όφελος των λαϊκών στρωμάτων.

Η πολιτική της κυβέρνησης δεν άρχισε να εφαρμόζεται την Πέμπτη που μας πέρασε. Εχει βάθος χρόνου. Αν μη τι άλλο, το 1996. Τη χρονιά που, με το σύνθημα του... "εκσυγχρονισμού" η κυβέρνηση Σημίτη, συνεχίζοντας την τακτική των προκατόχων της, άρχισε να θερίζει τις καταχτήσεις των εργαζομένων και να εξαπολύει άγριες επιθέσεις ενάντια στα εισοδήματα των λαϊκών στρωμάτων. Ετσι και μόνο έτσι μπορεί να προσεγγίσει κανείς τα ψίχουλα που ανακοινώθηκε πως θα δοθούν στους εργαζόμενους. Τα ψίχουλα που σε καμιά περίπτωση και με καμιά απολύτως στατιστική δεν ισοφαρίζουν - έστω και στο μικρότερο ελάχιστο - τόσες και τόσες συνέπειες που υπέστησαν οι εργαζόμενοι σε όλους τους τομείς των οικονομικών και κοινωνικών τους απολαβών. Ψίχουλα που καλούνται να λειτουργήσουν ως προπέτασμα καπνού, ώστε να δοθεί η ευκαιρία στην άρχουσα τάξη να δυναμώσει ακόμα περισσότερο τη γενικότερη υλοποίηση των σχεδίων της. Τις περιβόητες αναδιαρθρώσεις στην κατεύθυνση της ΟΝΕ, που χρόνο με το χρόνο αλλάζουν πλήρως το σκηνικό των παραγωγικών σχέσεων στη χώρα, τα δεδομένα των κοινωνικών καταχτήσεων δεκαετιών και οι οποίες παράλληλα εξασφαλίζουν την ικανοποίηση όλων εκείνων των προϋποθέσεων που έχει ανάγκη το μεγάλο κεφάλαιο, να αυξάνει ιλιγγιωδώς τα υπερκέρδη του σε συνθήκες παραγωγικής καχεξίας και επενδυτικής αποχής.

Στην ουσία λόγος γίνεται για μια πολιτική που οι αλυσιδωτές και δυσβάστακτες επιπτώσεις της, έχουν δημιουργήσει μια σειρά παραμορφώσεις. Παραμορφώσεις που συνδέονται όχι μόνο με τις μεθοδεύσεις της κυβέρνησης, αλλά και με την ιδέα του μονόδρομου που έχουν καλλιεργήσει όσοι τάσσονται υπέρ της πορείας προς την ΟΝΕ και το ΕΥΡΩ. Από αυτές αντλεί το θράσος σήμερα η κυβέρνηση και αποτολμά να παρουσιάσει ως "παροχή" δυο καρβέλια ψωμί και μισό πακέτο τσιγάρα. Γιατί έτσι μεταφράζονται οι περιβόητες πρωθυπουργικές ανακοινώσεις.

Με δεδομένο ότι οι κυβερνητικές εξαγγελίες αποβλέπουν στην υφαρπαγή ψήφων κατά τις επερχόμενες εκλογές, καλό είναι να μην ξεχνάμε ποιο θα είναι το αντίτιμο. Με μια κουβέντα το περιγράφει ο ίδιος ο πρωθυπουργός: Επιτάχυνση των διαρθρωτικών αλλαγών, το ονομάζει. Δηλαδή, κυβερνητική αυτοδυναμία για το οριστικό ξήλωμα της κοινωνικής ασφάλισης. Οριστικοποίηση της πολιτικής ελαχιστοποίησης των δαπανών κοινωνικού χαρακτήρα σε τομείς όπως η Παιδεία, η Υγεία, η Πρόνοια. Γενίκευση των πολιτικών ενίσχυσης των "οικονομικά ασθενέστερων", με επιδόματα τύπου ΕΚΑΣ στους οικονομικά εξαθλιωμένους που θα πληθαίνουν. Πλήρες ξεπούλημα της κρατικής περιουσίας και ιδιωτικοποίηση των μονάδων στρατηγικής σημασίας με την άρση των καταχτήσεων των εργαζομένων, ενίσχυση του βαθμού εκμετάλλευσης, απολύσεις κ.ο.κ. Απρόσκοπτο μοίρασμα, στις ομάδες της άρχουσας τάξης, των δεκάδων τρισεκατομμυρίων που υφαρπάζονται από τα υποζύγια του φορολογικού συστήματος και των κονδυλίων που εξασφαλίζονται από την ΕΕ.

Κ.

Με μια καθαρά προεκλογικού χαρακτήρα ομιλία, που συνδύαζε ταυτόχρονα την άκρατη δημαγωγία με το στοιχείο του στυγνού εκβιασμού των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, συνέχισε χτες ο πρωθυπουργός το ρεσιτάλ εμπαιγμού των εργαζομένων. Από το βήμα της Διεθνούς Εκθεσης Θεσσαλονίκης, ο Κ. Σημίτης επιχείρησε και πάλι να εμφανιστεί ως η δήθεν δύναμη σταθερότητας στη χώρα, φτάνοντας μάλιστα στο σημείο να μιλήσει για την "ήρεμη επανάσταση" που έκανε η κυβέρνησή του τα τελευταία χρόνια. Επειδή ωστόσο... έχουν γνώση οι φύλακες, δε δίστασε να αξιοποιήσει το βήμα της ΔΕΘ για να κάνει λόγο περί του "νέου διχασμού" που μπορεί να απειλήσει τη χώρα σε περίπτωση που ο λαός πάρει τις υποθέσεις του στα χέρια του και μαυρίσει το κυβερνών κόμμα στις επικείμενες εκλογές. Από αυτή την άποψη κυριάρχισε και πάλι η λυσσαλέα προσπάθεια εγκλωβισμού των εργαζομένων στο μονόδρομο που έχουν χαράξει κυβέρνηση και μονοπώλια και η εξασφάλιση των στόχων ένταξης στην ΟΝΕ. Είναι χαρακτηριστικό ότι η ουσία της πρωθυπουργικής ομιλίας βρίσκεται ακριβώς στην επανάληψη της διακηρυγμένης θέσης, σύμφωνα με την οποία κάθε στόχος της άρχουσας τάξης και των πολυεθνικών υιοθετείται ως στρατηγική της κυβέρνησης και παράλληλα ξεδιπλώνεται η προσπάθεια ενσωμάτωσης και εγκλωβισμού... όλων των Ελλήνων σ' αυτούς τους στόχους.

"Διαπιστώνω πως η Ελλάδα προχωράει", είπε στην αρχή της ομιλίας του ο πρωθυπουργός προκειμένου να κάνει το θετικό απολογισμό που ήθελε για το έργο της κυβέρνησής του, ωστόσο αμέσως μετά, σημείωσε πως "όλα συμβαίνουν στην κόψη του ξυραφιού"! Σύμφωνα με τα προπαγανδιστικά επιτελεία των "εκσυγχρονιστών", το στιλ του "ζεστού - κρύου", είναι ο καλύτερος τρόπος αποπροσανατολισμού και παγίδευσης των ψηφοφόρων, στους οποίους υποτίθεται πως δημιουργείται η αίσθηση της παραιτέρω προσδοκίας για ακόμα θετικότερα αποτελέσματα.

Ο πρωθυπουργός έκανε λόγο για "νέο ιστορικό κύκλο" τον οποίο διανύει η χώρα. Το έκανε όμως περισσότερο για να αναφερθεί στις παλινωδίες, όπως είπε, που κατά καιρούς έγιναν σε τέτοιου είδους καμπές της ιστορίας. Ετσι δε δίστασε ν' αναφερθεί στη Μικρασιατική Καταστροφή που υποτίθεται προκάλεσε ο "εθνικός διχασμός", στον "αδελφοκτόνο εμφύλιο" που στέρησε από τη χώρα τη νέα - τότε - ευκαιρία για ανάπτυξη και τη συμβολή των Καραμανλή - Παπανδρέου που οδήγησαν στο "καινούριο ιστορικό βήμα".

Δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στην πορεία ενσωμάτωσης της χώρας στην ΕΕ και την πολιτική που οδηγεί στην παραπέρα ομηρία της από την ΟΝΕ, ο Κ. Σημίτης αναφέρθηκε στη "διαδικασία συνεχούς μετασχηματισμού" στην οποία βρίσκεται η χώρα, όπου υποτίθεται πως παρατηρούνται ήδη πολύ υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης. "Εφόσον - συμπλήρωσε - ακολουθήσουμε σταθερά και αταλάντευτα στην πορεία που έχουμε χαράξει", την 1η Γενάρη του 2001 θα είμαστε στην ΟΝΕ. Ωστόσο, ο πρωθυπουργός δεν μπόρεσε να παραβλέψει τουλάχιστον δύο ζητήματα. Πρώτον, τη συνεχώς διογκούμενη αγανάχτηση των εργαζομένων για την εφαρμοζόμενη πολιτική και δεύτερον το γεγονός ότι πέραν του κυβερνώντος κόμματος και το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης διεκδικεί να είναι - ακόμα καθαρότερος μάλιστα - φορέας υλοποίησης του μονόδρομου προς την ΟΝΕ. Ετσι, αναφερόμενος στους εργαζόμενους και τους αγώνες τους, επιστράτευσε την αυθαιρεσία και την πρόκληση κάνοντας λόγο για την Ελλάδα που βρίσκεται "στην 20ή θέση μεταξύ των χωρών από τη σκοπιά της κοινωνικής και οικονομικής ευημερίας", ενώ απευθυνόμενος προς τη ΝΔ είπε ότι "δεν πρέπει ν' αφήσουμε να αναπτυχθούν νέοι διχασμοί". Βέβαια, απέφυγε επιμελώς να αναφερθεί στο 25% του ελληνικού λαού που ζει κάτω από το όριο φτώχειας, για τις στρατιές των ανέργων και νεόπτωχων κλπ.

Στη συνέχεια ο πρωθυπουργός αναφέρθηκε στην "ανάγκη πολιτικής σταθερότητας" ενόψει των διαπραγματεύσεων για ένταξη την ΟΝΕ. Σ' αυτά τα πλαίσια, και παρά το γεγονός ότι ο ίδιος έδωσε το εναρκτήριο λάκτισμα για την προεκλογική περίοδο, έπλεξε το εγκώμιο του Κ. Στεφανόπουλου. Υποστήριξε ότι η επανεκλογή του "μπορεί να εκφράσει την ενότητα του ελληνικού λαού", διατύπωσε υποκριτικά την άποψη ότι "θέλω να πιστεύω πως όλες οι δυνάμεις θα δράσουν υπεύθυνα στο ζήτημα αυτό", για να καταλήξει: "Η εκβιαστική και τεχνητή επίσπευση των εκλογών ούτε τη χώρα εξυπηρετεί, αλλά και διαβρώνει θεσμικές διαδικασίες".

Εκτενής ήταν η αναφορά στα πρόσφατα μέτρα που ανακοινώθηκαν την προηγούμενη Πέμπτη, όπου και πάλι κυριάρχησε το στοιχείο της δημαγωγίας και της πρόκλησης.

Λες και απευθυνόταν σε πολίτες άλλου πλανήτη που δεν έζησαν τις συνέπειες τις πολύμορφης, πολύπλευσης και πολύχρονης αντιλαϊκής πολιτικής πολιτικής μονόπλευρης λιτότητας, ο πρωθυπουργός, δε δίστασε να πει και μια σειρά χοντρά ψέματα, προκειμένου να πείσει τον ελληνικό λαό ότι για το... "κοινωνικό πρόσωπο" του "νέου" ΠΑΣΟΚ! Επιχειρώντας λοιπόν να εξωραϊσει την αντιλαϊκή πολιτική, ο Κ. Σημίτης επιδόθηκε σε αλχημείες για να μας πείσει για την "κοινωνική πτυχή" της πολιτικής του! "Η πολιτική μας, ισχυρίστηκε, περιείχε συστηματικά το στοιχείο αναδιανομής εισοδημάτων και πλούτου προς την κατεύθυνση μιας πιο ισόρροπης αναδιανομής και δίκαιης κοινωνίας".

Στα πλαίσια αυτά και χωρίς να κοκκινίζει, ο πρωθυπουργός Κ. Σημίτης, επικαλέστηκε και τα εξής τουλάχιστον 5 χοντρά ψέματα,υποστηρίζοντας ότι:

1ο) "Οι κοινωνικές δαπάνες σαν ποσοστό του ΑΕΠ παρουσιάζουν τα τελευταία χρόνια συνεχή ανοδική πορεία". Ομως, τα επίσημα στοιχεία δείχνουν το αντίθετο, καθώς χρόνο με το χρόνο σφαγιάζονται και συρρικνώνονται τα κονδύλια που διατίθενται από τον κρατικό προϋπολογισμό για κοινωνικούς σκοπούς (οι αυξήσεις των κονδυλίων αυτών στον προϋπολογισμό υπολείπονται σημαντικά της αύξησης του πληθωρισμού), με συνέπεια τα πλατιά λαϊκά στρώματα να εισφέρουν όλο και μεγαλύτερα ποσά από το υστέρημά τους για την Υγεία (ιατροφαρμακευτική περίθαλψη), την Παιδεία (μόρφωση - εκπαίδευση) κλπ.

2ο) "Οι πραγματικές αμοιβές, λαμβάνοντας υπόψη και τη φορολογική επιβάρυνση, αυξήθηκαν μεταξύ 1994 και 1998 κατά 9,4%, ενώ ειδικές ομάδες εργαζομένων απόλαυσαν πολύ μεγαλύτερες αυξήσεις". Πρόκειται για χονδροειδέστατο ψέμα, καθώς μόνο από την εφαρμογή των εισοδηματικών πολιτικών λιτότητας (οι ονομαστικές αυξήσεις μισθών και συντάξεων ήταν κάτω από τον πληθωρισμό) προκλήθηκαν σημαντικές απώλειες στα εισοδήματα των εργαζομένων, μισθωτών και συνταξιούχων, που έγιναν ακόμη μεγαλύτερες από τη μη τιμαριθμοποίηση της φορολογικής κλίμακας και άλλα αντιλαϊκά μέτρα.

3ο) "Η χώρα έχει ένα ολοκληρωμένο Εθνικό Σχέδιο Δράσης για την Απασχόληση που έχει στόχο (...) την αντιμετώπιση της ανεργίας". Μόνο που τα αποτελέσματα αυτού του σχεδίου δράσης είναι αόρατα και κατά συνέπεια ανύπαρκτα, αφού η ανεργία καλπάζει στα ύψη και αισίως έχει αγγίξει το 11%, συγκλίνοντας έτσι με τα υψηλά επίπεδα ανεργίας των άλλων χωρών - μελών της ΕΕ.

4ο) "Η φορολογική πολιτική έγινε πιο δίκαιη, καθώς η σχέση άμεσων προς έμμεσους φόρους άλλαξε σημαντικά". Στην πραγματικότητα, η φορολογική πολιτική έγινε πολύ πιο άδικη για τους εργαζόμενους και τα πλατιά λαϊκά στρώματα (εργαζόμενοι αγρότες, αυτοαπασχολούμενοι επαγγελματίες, βιοτέχνες και έμποροι) τόσο με τη μη τιμαριθμοποίηση της φορολογικής κλίμακας, των αφορολόγητων ποσών και των μειώσεων φόρου που δικαιούνται οι φορολογούμενοι με μικρά και μεσαία εισοδήματα (με συνέπεια να ενισχυθούν τα αντιλαϊκά χαρακτηριστικά και των άμεσων φόρων), όσο και με την υπέρογκη αύξηση των αντιλαϊκών έμμεσων φόρων.

5ο) "Οι εργαζόμενοι κερδίζουν (σ.σ. σήμερα) περισσότερα" σε σχέση με το 1993... Και για να μας πείσει υποστήριξε πως το μερίδιο της εργασίας στο ΕΘνικό Εισόδημα έχει αυξηθεί στο 38% από 36% που ήταν το 1993. Τώρα πώς γίνεται τα κέρδη των επιχειρήσεων να αυξάνονται κάθε χρόνο με ρυθμό πολλαπλάσιο του πληθωρισμού (από το 1990 μέχρι σήμερα έχουν αυξηθεί γύρω στο 2.500%) και οι μισθοί πολύ κάτω από τον πληθωρισμό και ταυτόχρονα να προβάλλεται το επιχείρημα ότι οι εργαζόμενοι κερδίζουν σήμερα περισσότερα, αυτό μόνο ένας "εκσυγχρονιστής πρωθυπουργός" μπορεί να το αποδείξει...