ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Νέα επίθεση στους μισθούς

Η τροπολογία του ΠΑΣΟΚ για προγράμματα που δήθεν θα ανασχέσουν την ανεργία με την προϋπόθεση όμως ότι οι εργαζόμενοι σε αυτά θα λαμβάνουν μισθό 490 ευρώ, μαρτυρά ένα και μόνο πράγμα: Κεφάλαιο και κυβέρνηση μεθοδεύουν νέο χτύπημα στις συλλογικές συμβάσεις και στους μισθούς και μετατρέπουν τα λεγόμενα Προγράμματα «Κοινωφελούς Εργασίας» ως τον πολιορκητικό κριό για να συμπιεστούν ακόμα παραπέρα οι μισθοί στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Σκοπός τους δεν είναι η προστασία των ανέργων αλλά να συντρίψουν το εργατικό εισόδημα και ό,τι εργασιακά δικαιώματα έχουν απομείνει.

Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι οι εργαζόμενοι σε τέτοιου είδους προγράμματα, ονοματοδοτούνται ως «ωφελούμενοι άνεργοι». Κάτω από τον εκβιασμό της ανεργίας η συγκυβέρνηση προωθεί μια «γκρίζα» ομάδα «απασχολήσιμων» σε βασικούς κοινωνικούς τομείς και υπηρεσίες, όπως δήμους, σχολεία, νοσοκομεία, οι οποίοι θα αμείβονται περίπου με το επίδομα που λάμβαναν οι άνεργοι πριν ένα χρόνο, δουλεύοντας σκληρά. Να πώς το επίδομα ανεργίας μετατρέπεται σε «επίδομα εργασίας» και ο μισθός σε πρόσκαιρο βοήθημα.

Ετσι «πριν αλέκτορα φωνήσαι...», πριν δηλαδή ο ΣΕΒ προλάβει να πει, όπως το έκανε την περασμένη βδομάδα μέσω του προέδρου του, ότι σημασία δεν έχει το ύψος του μισθού και ότι αυτό που πρέπει να ενδιαφέρει είναι η δουλειά και με όποια αμοιβή ελεήσουν κράτος και εργοδότες, η κυβέρνηση έσπευσε να συμμορφωθεί. Τη στιγμή μάλιστα, που χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι οδηγούνται στην απόλυση και πολλοί απ' αυτούς στην ανεργία. Γι' αυτό είναι τουλάχιστον πρόκληση να επικαλείται η κυβέρνηση τους ανέργους, όταν η ίδια απολύει υπαλλήλους. Ανακύκλωση και προσωρινή αντικατάσταση δημόσιων υπαλλήλων με δικαιώματα (όποια τους έχουν απομείνει) με φθηνούς εργαζόμενους με ημερομηνία λήξης, αυτή είναι η ουσία του προγράμματος.

Με τον τρόπο αυτό εμπεδώνεται ευρύτερα ο συρρικνωμένος κατώτερος μισθός, των 490 ευρώ καθαρά για τους άνω των 25 ετών και 420 ευρώ καθαρά για τους νεότερους, ως το «ταβάνι» των αποδοχών που πρέπει να έχουν οι μισθωτοί στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, κάτι που απαίτησε και ο πρόεδρος του ΣΕΒ, λέγοντας ότι λίγοι μόνο εργαζόμενοι αμείβονται με τις κατώτερες αποδοχές και πως οι μέσοι μισθοί βρίσκονται πολύ πάνω από τους κατώτερους. Ετσι, στρέφουν τη συζήτηση στο πόσο κάθε φορά θα χάσει ο εργάτης και όχι στο πόσο πρέπει να αυξηθεί ο μισθός του. Αυτούς που διατυπώνουν τέτοιου είδους αξιώσεις η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ τους θεωρεί «κοινωνικούς εταίρους» και συνομιλητές στην ατζέντα για την αύξηση της ανταγωνιστικότητας. Για πρώτη φορά καθορίζεται ύψος ανώτατου μισθού πιο κάτω από τον κατώτατο, ανοίγοντας επικίνδυνους δρόμους.

Αλλά ακόμα και αυτοί οι γλίσχροι μισθοί που όλο και επεκτείνονται, βρίσκονται υπό αμφισβήτηση, αφού οι σχετικοί νόμοι προβλέπουν τη νομοθέτηση ενός μόνιμου μηχανισμού «αυτόματης» διαμόρφωσης των κατώτερων μισθών που θα παίρνει υπόψη του τους μισθούς Βουλγαρίας και Τουρκίας, δηλαδή 180 ευρώ. Αλλωστε, όσο θα επιβάλλονται ευρύτερα οι κατώτεροι μισθοί και τα μεροκάματα πείνας, τόσο ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός θα πιέζει για εκ νέου μειώσεις και στους κατώτερους και συνολικά στην τιμή της εργατικής δύναμης, μαζί και σε νέες απαλλαγές προς τους εργοδότες για τις ασφαλιστικές εισφορές που και αυτές θεωρούνται «υψηλές» και εμπόδιο στην ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου. Κατά συνέπεια, και αυτό το πρόγραμμα εντάσσεται στη συνολική επίθεση κατά της εργατικής τάξης, εργαζόμενων και ανέργων.

Για να διατηρηθεί η εκμετάλλευση

Γρηγοριάδης Κώστας

Αποκαλυπτικός ο Γ. Δραγασάκης στη συνέντευξή του στη «Real News». Απευθυνόμενος στην αστική τάξη της χώρας εξηγεί γιατί πρέπει να είναι ο ΣΥΡΙΖΑ αυτός που θα διαπραγματευτεί το «αναπόφευκτο νέο κούρεμα του χρέους», αυτός που «θα θέσει τους στόχους και τους όρους». Γιατί; Απαντά εμμέσως: «Αν η Γερμανία πλήρωνε μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο ολόκληρο το χρέος της δεν θα βρισκόταν στη σημερινή οικονομική θέση (...) Αυτό που ήταν τότε λογικό για την Γερμανία γιατί να μην θεωρείται σήμερα λογικό για την Ελλάδα και τις άλλες χώρες που έχουν ανάλογο πρόβλημα;».

Λέει λοιπόν στους αστούς ότι η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ ανταποκρίνεται στα συμφέροντά τους, γιατί διαμορφώνεται στη βάση της ανάγκης τους να περισσέψει παραδάκι στο κρατικό ταμείο που θα δοθεί για την ενίσχυση των επενδύσεών τους. Ταυτόχρονα, τους διαβεβαιώνει ότι είναι έτοιμος να διαχειριστεί κάθε πιθανή εξέλιξη: «Οπωσδήποτε, μια σοβαρή στρατηγική θα πρέπει να έχει και "εξόδους κινδύνου" στην περίπτωση που το όλο οικοδόμημα πιάσει φωτιά και αυτή είναι μια πτυχή που μας απασχολεί».

Αυτά λέει ο Γ. Δραγασάκης στους αστούς και είναι απ' αυτούς απολύτως κατανοητά. Αυτά που δε λέει αφορούν στο λαό και τη δική του ζωή. Δε λέει ότι το νέο «αναπόφευκτο» κούρεμα του χρέους θα συνοδεύεται από νέα «αναπόφευκτα» αντιλαϊκά μέτρα για να ισοφαρίσουν οι καπιταλιστές τη χασούρα απ' τη νέα καταστροφή κεφαλαίου. Δε λέει ότι ακόμα κι αν ανοίξουν οι κρουνοί χρηματοδότησης των καπιταλιστικών επενδύσεων, αυτές για να υπάρξουν προϋποθέτουν πάμφθηνη και δίχως δικαιώματα εργατική τάξη. Κι ακριβώς εδώ το παράδειγμα της Γερμανίας που επικαλείται είναι αποκαλυπτικό. Η αστική τάξη της χώρας βρίσκεται στη θέση που βρίσκεται και για το λόγο ότι εκεί προχώρησαν πολύ νωρίτερα οι αντιδραστικές αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις που έχουν οδηγήσει εκατομμύρια εργαζόμενους στη φτώχεια. Οι Mini Jobs με μισθό 400 ευρώ, τείνουν να αποτελέσουν κανόνα στη χώρα αυτή.

Ολα αυτά και πολλά άλλα είναι λογικό να τα κάνει γαργάρα ο ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί αν τα πει θα είναι σαν να ομολογεί ότι και η δική του διαχείριση θα είναι αντιλαϊκή, αφού θα είναι της ίδιας εκμεταλλευτικής, βάρβαρης αστικής εξουσίας.

Απανωτές τούμπες...

Εξπέρ στις κωλοτούμπες έχει γίνει ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ, έπειτα από δέκα μήνες εντατικής εξάσκησης. Οι λεονταρισμοί έγιναν κλαψιάρικα νιαουρίσματα και χτες στην Πορτογαλία ερωτηθείς: «Αν γίνετε πρωθυπουργός, εσείς θα πείτε ότι δεν θα πληρώσετε;» (σ.σ. το χρέος) απάντησε: «Αν γίνουμε κυβέρνηση στην Ελλάδα, θα προσπαθήσουμε να έχουμε μια κοινή θέση, μια συμμαχία με τις κυβερνήσεις της Νοτίου Ευρώπης, στην κατεύθυνση του να ζητήσουμε να γίνει μια ευρωπαϊκή Σύνοδος Κορυφής, όπως αυτή που έγινε στο Λονδίνο, το 1953, για την αναδιάρθρωση του δημοσίου χρέους της ευρωπαϊκής περιφέρειας»...

Ακόμα, όμως, κι αυτά τα «αν» και τα «θα», που όλοι αντιλαμβάνονται ότι δεν έχουν καμία απολύτως αξία, ο Αλ. Τσίπρας σπεύδει να διευκρινίσει ότι με την έγνοια της διάσωσης της λυκοσυμμαχίας τα διατυπώνει: «Ειδάλλως, δεν υπάρχει περίπτωση να επιβιώσει η ενότητα της Ευρωζώνης και η ενότητα του ευρώ ως το κοινό μας νόμισμα (...) Η Ευρώπη είναι το κοινό μας σπίτι. Και πρέπει να προστατεύσουμε αυτό το σπίτι με αλληλεγγύη»!

Πάνε οι γροθιές στο τραπέζι, τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα... Βέβαια, δεν αποκλείεται καθόλου να υπάρξει μια απόφαση για επιπλέον διαγραφή του χρέους, τέτοιες συζητήσεις γίνονται ήδη στο πλαίσιο της προσπάθειας διαχείρισης της κρίσης που απαιτεί παραπέρα καταστροφή κεφαλαίου. Αυτή η απόφαση όμως θα επιδράσει αρνητικά στο λαό, αφού θα συνοδεύεται από πρόσθετα μέτρα, για να ισοφαρίσουν οι καπιταλιστές τη χασούρα απ' το νέο «κούρεμα». Η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ εμπεριέχει διπλή κοροϊδία προς το λαό, αφενός, γιατί απέχει παρασάγγας απ' τις διακηρύξεις του προ μηνών, αφετέρου γιατί του κρύβει ότι ακόμα κι αν υλοποιηθεί θα σηματοδοτήσει νέα δεινά για την εργατική - λαϊκή οικογένεια.

... και εξετάσεις στο κεφάλαιο

Τέλος, η δεύτερη κωλοτούμπα που έκανε στην Πορτογαλία ο Αλ. Τσίπρας αφορούσε στην υπόθεση του κατοχικού δανείου. Ποιος δε θυμάται τους κομπασμούς μετά τη συνάντηση Τσίπρα - Σόιμπλε στο Βερολίνο, ότι υπήρξε επιτέλους ένας Ελληνας πολιτικός που τόλμησε να υποδείξει σε αυστηρούς τόνους την υποχρέωση της Γερμανίας να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της. Στην Πορτογαλία ο Αλ. Τσίπρας ρωτήθηκε και απάντησε: «Νομίζω πως αυτή είναι μια ιστορική υποχρέωση, μια ηθική υποχρέωση της Γερμανίας και φυσικά (...) αυτή είναι η πρόθεσή μας, δηλαδή να ζητήσουμε από τη Γερμανία να ανταποκριθεί...». Ετσι ο Αλ. Τσίπρας, που αυτοπαρουσιάζεται όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ ως ο σκληρός διαπραγματευτής, μαθαίνοντας καλά τη διπλωματική γλώσσα ουσιαστικά λέει ότι θα πείσει τη Γερμανία να ικανοποιήσει μια «ηθική της υποχρέωση». Λες και ανάμεσα στους καπιταλιστές και στα καπιταλιστικά κράτη, υπάρχει η ηθική της «δικαιοσύνης» και όχι το δίκαιο του ισχυρού σε συνθήκες ανισομετρίας. Αλήθεια ποιον κοροϊδεύει;

Προς «Αυγή» Σαββάτου 27 Απρίλη

Πολύ με τις γκλίτσες του τσοπάνη ασχολείται ο Θ. Καρτερός σας. Αλλά έτσι είναι οι μπιστικοί. Γίνονται τσοπάνηδες με γκλίτσες για να σαλαγάνε τον κόσμο στο σύστημα...