Πράγματι ήρθε «η ώρα της επώδυνης αλήθειας», όπως γράφει στο κύριο άρθρο της χτες η «Καθημερινή». Ομως η «επώδυνη αλήθεια» δεν είναι ότι «η κυβέρνηση θα αναγκαστεί να προχωρήσει σε μέτρα και τομές που σήμερα μοιάζουν προϊόντα επιστημονικής φαντασίας στον πολιτικό κόσμο», όπως επισημαίνει η εφημερίδα της πλουτοκρατίας. Ούτε βέβαια η προετοιμασία της κοινής γνώμης, που υποδεικνύει, προκειμένου να γίνει αποδεκτή η σφαγή των εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων. Με άλλα λόγια, η ώρα της αλήθειας δεν είναι η ώρα του φόβου, της μοιρολατρίας και της υποταγής στην καπιταλιστική βαρβαρότητα. Η αλήθεια είναι ότι η εργατική τάξη και ο λαός δεν ευθύνονται στο ελάχιστο για την κρίση και δεν πρέπει να αποδεχθούν να πληρώσουν ούτε ένα ευρώ. Η ώρα της αλήθειας είναι η ώρα του λαού, η ώρα που συνειδητοποιεί το εφιαλτικό μέλλον που του ετοιμάζουν, η ώρα που αποφασίζει να σηκώσει το ανάστημά του και να διεκδικήσει με τους αγώνες του αυτά που του ανήκουν. Επώδυνη αλήθεια, ακριβώς γιατί πρέπει να τελειώνουμε με τις αυταπάτες, είναι ότι δεν υπάρχει φιλολαϊκή διέξοδος στο πλαίσιο του καπιταλισμού. Μεγάλη επίσης αλήθεια είναι ότι μόνο σε ρήξη με τα μονοπώλια, τα κόμματα και τις κυβερνήσεις του, μπορεί να ελπίζει σε ικανοποίηση των αναγκών του στο πλαίσιο μιας λαϊκής εξουσίας και οικονομίας. Οσο αυτές οι αλήθειες γίνονται κτήμα των εργαζομένων, τόσο περισσότερο διατηρείται η ελπίδα ζωντανή.

Σε δελτίο Τύπου της η ηγεσία της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας Ελλάδας (ΔΟΕ) ενημερώνει για τη... διαβούλευση που κάνει με την υπουργό Παιδείας για το απαράδεκτο πολυνομοσχέδιο του υπουργείου που αφορά τους εκπαιδευτικούς στο «νέο σχολείο» που θέλει να φτιάξει η κυβέρνηση. Και μόνο το γεγονός βέβαια ότι η συμβιβασμένη συνδικαλιστική ηγεσία παζαρεύει το νομοσχέδιο στις λεπτομέρειές του αντί να το επιστρέψει αυτούσιο στο υπουργείο και να οργανώσει τον αγώνα των εκπαιδευτικών για να μην περάσει, είναι ενδεικτικό.

Υπάρχουν όμως και λεπτομέρειες αυτής της «συνδιαλλαγής» που ξεμπροστιάζουν τη συμβιβασμένη συνδικαλιστική ηγεσία και δείχνουν γιατί οι εκπαιδευτικοί πρέπει να της γυρίσουν οριστικά την πλάτη τους. Για παράδειγμα, υπάρχει η γνωστή εξαγγελία του υπουργείου για ενεργοποίηση του θεσμού του «δόκιμου εκπαιδευτικού» για μια διετία, που σημαίνει ότι ο εκπαιδευτικός αφού έχει πάρει πτυχίο, αφού έχει πάρει πιστοποιητικό παιδαγωγικής επάρκειας, αφού έχει δώσει μια και δυο φορές στο διαγωνισμό του ΑΣΕΠ, θα πρέπει να περνάει νέα δοκιμασία χωρίς να έχει εξασφαλισμένο το δικαίωμα στη δουλειά. Η ηγεσία της ΔΟΕ όμως, αντί να απορρίψει χωρίς συζήτηση την ενεργοποίηση του θεσμού του δόκιμου (και τα σαράντα κύματα που θα προηγούνται), την... παζαρεύει, αντιπροτείνοντας... «ένα χρόνο εισαγωγική επιμόρφωση»! Δηλαδή, αντί για δυο χρόνια να είναι ένας χρόνος κι αντί για «δόκιμος» να λέγεται «επιμορφούμενος».