Και εξηγούμαστε: Πρώτον, γιατί, αν αφαιρέσουμε μια χούφτα ανθρώπους, που μετακινούνται συνήθως, με την άνεση και την πολυτέλεια των ιδιωτικών ελικοπτέρων και αεροπλάνων, όλοι οι υπόλοιποι χρησιμοποιούν, με τον ένα ή άλλο τρόπο, τους δρόμους. Δεύτερον, γιατί όλοι αυτοί πληρώνουν, ήδη, πάρα πολλά με τους κάθε λογής φόρους και, πάντως, πολύ περισσότερα από παλιότερα, όταν το δημόσιο κατασκεύαζε τους δρόμους, χωρίς να χρειάζεται να λογαριάζει τα διόδια ανά χιλιόμετρο. Και τρίτον, γιατί η λογική αυτή θα επεκταθεί αύριο στα αεροδρόμια, στα λιμάνια, στο σιδηρόδρομο, στις αστικές συγκοινωνίες, στα σχολεία, στην υγεία, κλπ., κλπ.

Οπως καταλαβαίνετε, πίσω από το κυβερνητικό επιχείρημα, κρύβεται στην πραγματικότητα η ταξική ουσία των πολιτικών της λεγόμενης ιδιωτικοποίησης. Το δήθεν σύγχρονο κράτος - στρατηγείο (κατά Σημίτη) συνεχίζει την εντεινόμενη συνεχώς φορολογική αφαίμαξη των λαϊκών στρωμάτων, διευρύνοντας διαρκώς τον υπέρ του κεφαλαίου αναδιανεμητικό του ρόλο και, ταυτόχρονα, περνάει όλο και περισσότερες αρμοδιότητες και λειτουργίες του στις μεγάλες επιχειρήσεις, με το αζημίωτο, φυσικά, για τις τελευταίες. Και ο λαός καλείται να πληρώσει διπλά και τρίδιπλα. Αυτή είναι η αλήθεια.

Κι επειδή μπορεί να αναρωτηθείτε πώς ενισχύεται συνεχώς ο υπέρ του μεγάλου κεφαλαίου αναδιανεμητικός ρόλος του κράτους, σας δίνουμε ορισμένα παραδείγματα. Οι προετοιμαζόμενες, ήδη, δραστικές φορολογικές ελαφρύνσεις, προς όφελος του μεγάλου κεφαλαίου, συνεπάγονται λιγότερα κρατικά έσοδα που πρέπει να συμπληρωθούν. Πρέπει, επίσης, να εξευρεθούν οι πόροι για τις προετοιμαζόμενες, ήδη, ακόμη μεγαλύτερες επιδοτήσεις, προνόμια, κίνητρα και κάθε λογής πολύμορφες ενισχύσεις προς τις μεγάλες επιχειρήσεις, ώστε να γίνουν περισσότερο... ανταγωνιστικές. Οι αυξανόμενες συνεχώς δαπάνες για την άμυνα (δήθεν) της χώρας, όπως και οι επεκτεινόμενες δυνάμεις καταστολής, κάθε λογής (κοντεύουν να διπλασιαστούν τα τελευταία χρόνια), πρέπει από κάπου να πληρωθούν. Το ίδιο συμβαίνει και με αρκετά έργα, τα οποία είναι απολύτως αναγκαία για τη λειτουργία του συστήματος, αλλά καθόλου ελκυστικά για εκμετάλλευση από το μεγάλο κεφάλαιο (π.χ. επαρχιακοί δρόμοι). Και μην ξεχνάμε, βέβαια, πως θέλουν να «ιδιωτικοποιήσουν» ακόμη και τομείς όπως η Παιδεία, η Υγεία, κλπ., αλλά, ταυτόχρονα, το κράτος - στρατηγείο πρέπει να εξασφαλίζει μια στοιχειώδη επιβίωση στις αναπόφευκτα πολύ μεγαλύτερες, απ' ό,τι σήμερα, μάζες εξαθλιωμένων. Οπως γνωρίζετε, το μεγάλο κεφάλαιο απεχθάνεται τις κοινωνικές εκρήξεις και συγκρούσεις...

Κι αυτά είναι ορισμένα μόνο παραδείγματα.

Χαρακτηριστικό, όμως, παράδειγμα του ενισχυόμενου ρόλου αναδιανομής του κράτους είναι και ο προαναφερόμενος τρόπος κατασκευής των εθνικών οδών, γεφυρών κλπ. Μπορεί η κυβέρνηση να μιλάει για «αυτοχρηματοδότηση», αλλά μόνο τέτοια δε θα είναι. Τα κονδύλια, με τα οποία θα συμμετέχουν οι ιδιώτες στα έργα αυτά, θα κυμαίνονται μεταξύ 10 και 20% και σε καμία περίπτωση δε θα υπερβαίνουν το 25% του συνολικού κόστους του έργου. Τα υπόλοιπα θα τα καταβάλλει το ελληνικό δημόσιο ή θα αποτελούν δάνεια των εταιριών από ιδιωτικές τράπεζες, με την εγγύηση όμως του δημοσίου.

Μη μας πείτε ότι αυτές οι κυβερνητικές πολιτικές και λογικές δε σας θυμίζουν ένα στίχο, από παλιότερο τραγούδι του Χάρρυ Κλινν, που έλεγε: Τα σα μα και τα μα μάσα τα...

Associated Press

Και μπορεί, βέβαια, η αντίδραση του συγκεκριμένου εργάτη να σας φαίνεται - και είναι - αναποτελεσματική και πράξη μεγάλης αγανάκτησης. Ποιος μπορεί, όμως, να δώσει το άδικο σ' αυτόν, που βλέπει ξαφνικά τον εαυτό του στους καταλόγους της ανεργίας;