Ως «ριζοσπαστικές και ρηξικέλευθες κινήσεις», που «στοχεύουν σε βαθιές αλλαγές», παρουσίασε ο πρόεδρος της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, Ν. Μουρκογιάννης, σε χτεσινή συνέντευξη Τύπου για τον καλλιτεχνικό προγραμματισμό 2010-2011, τις αντιδραστικές επεμβάσεις που πλήττουν το μοναδικό λυρικό μας θέατρο με την 70χρονη πορεία. Το πολυδιαφημιζόμενο «νοικοκύρεμα» και τα «σοβαρά βήματα εξυγίανσης», τα οποία επικαλέστηκε ο τεχνοκράτης οικονομολόγος, που τοποθετήθηκε πριν εξαμήνου από τον Π. Γερουλάνο στο «τιμόνι» της ΕΛΣ, δεν είναι τίποτα άλλο από εφαρμογή των κυβερνητικών εντολών για τον οικονομικό, εργασιακό και καλλιτεχνικό αποδεκατισμό του κρατικού θεάτρου, προκειμένου να περάσει στη «νέα εποχή» (βλέπε Ιδρυμα «Στ. Νιάρχος») χωρίς ...βαρίδια. Απολύσεις εκατοντάδων εργαζομένων, επαναξιολόγηση όλου του μόνιμου προσωπικού, ποινικοποίηση της συνδικαλιστικής δράσης, κλείσιμο της εξαιρετικά πετυχημένης σκηνής οπερέτας, η οποία μεταφέρεται με εμβόλιμες παραστάσεις στο «Ολύμπια», είναι κάποια από αυτά τα «βήματα σωτηρίας» της ΕΛΣ. Παράλληλα, αναμένεται νέο κύμα απολύσεων, καθώς οι εναπομείνασες συμβάσεις ορισμένου χρόνου παρατάθηκαν μόλις μέχρι το τέλος του 2010. Παρόλο το «νοικοκύρεμα», ο Ν. Μουρκογιάννης ανέφερε πως «δεν αποπληρώθηκε το χρέος της ΕΛΣ», ενώ υπήρξε «μείωση κόστους λειτουργίας της ΕΛΣ κατά 37,5%, δηλαδή 12 εκατ. ευρώ». Σημειώνουμε ότι η επιχορήγηση του ΥΠΠΟΤ περιορίστηκε στα 17,1 εκατ. ευρώ.

Οσο για τον καλλιτεχνικό προγραμματισμό 2010-2011, με 170 παραστάσεις και προϋπολογισμό 3,5 εκατ. ευρώ όπως ανακοινώθηκε, χαρακτηρίζεται μάλλον από εμπορική στόχευση. «Το πρόγραμμα δεν είναι ιδεώδες, είναι το αναγκαίο», υπεραμύνθηκε ο Ν. Μουρκογιάννης, δηλώνοντας πως δεν επιθυμεί πειραματισμούς στην καμπούρα του Ελληνα φορολογούμενου και ότι το πρωτεύον είναι το θέατρο να σταθεί στα πόδια του. Η «σωτηρία» της ΕΛΣ έγινε το άλλοθι και για το κλείσιμο του «Ακροπόλ» - στέγη της οπερέτας - που αν και πετυχημένη καλλιτεχνικά και οικονομικά, «επιβάρυνε την κατάσταση και κυρίως την περιέπλεκε», όπως είπε. Η «λύση» δόθηκε με το κλείσιμο της σκηνής και την απόλυση σχεδόν του συνόλου των εργαζόμενων σ' αυτήν - περίπου 100 άτομα. Ετσι, «το προσωπικό της ΕΛΣ θα κάνει και την οπερέτα», ενώ όλες πλέον οι παραστάσεις θα πραγματοποιηθούν στη μοναδική πλέον σκηνή της ΕΛΣ, στο Θέατρο «Ολύμπια», πλην κάποιων στο Μέγαρο Μουσικής και τριών το καλοκαίρι στο Ηρώδειο. Η αυλαία ανοίγει στις 9/10 με την «Κάρμεν».

Αβάσιμες «ελπίδες» που κρύβουν την πραγματικότητα και προοπτικά μπορούν να παγιδεύσουν τις συνειδήσεις των νέων δημιουργών «σπέρνουν» οι υπεύθυνοι του Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας, το οποίο ξεκίνησε προχτές το 33ο «ταξίδι» του (και 16ο για το Διεθνές Τμήμα του) μέχρι και τις 25/9.

Ετσι, ο καλλιτεχνικός διευθυντής του, Αντώνης Παπαδόπουλος, κατά την καθιερωμένη συνέντευξη Τύπου... «διαφήμισε» τον «Καλλικράτη» ως εν δυνάμει κινηματογραφικό «παραγωγό»! «Ελπίζει», είπε, ότι ο «Καλλικράτης» «με τις 7 περιφέρειες να μας δημιουργήσει και εμάς 7 περιφερειακές δυνατότητες παραγωγής (...) Γίνεται στις περιφέρειες της Γαλλίας, στα κρατίδια της Γερμανίας, στη Ισπανία. Γι' αυτό και έχει 600 ταινίες παραγωγή η Γαλλία, 500 η Γερμανία, συνολικά εννοώ. Αυτή είναι η απάντηση, γιατί έχουμε μια ορμητική είσοδο των Γερμανίας, Γαλλίας, Ισπανίας και τώρα τελευταία η Ιρλανδία. Εχουνε περιφερειακές δομές ανάπτυξης και παραγωγής. Υπάρχουν πανεπιστήμια, σχολές αλλά και αυτόνομες δομές παραγωγής, πολιτειακές και όχι κρατικές».

Ομως, ο «Καλλικράτης» δεν είναι παρά μία διοικητική αναπροσαρμογή του αστικού κράτους για την καλύτερη εξυπηρέτηση των συμφερόντων του κεφαλαίου. Αυτό σημαίνει ότι διαμορφώνεται ευνοϊκότερο πλαίσιο δράσης για τις μεγάλες επιχειρήσεις, συγκροτούνται κερδοφόρα πεδία εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης και διευκολύνεται ταχύτερα η συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου, ενώ παράλληλα υπερπολλαπλασιάζεται η έμμεση και άμεση φορολόγηση του λαού. Αυτό ακριβώς συνέβη σε όποιες ευρωπαϊκές χώρες εφαρμόστηκε ανάλογη μεταρρύθμιση. Είναι λοιπόν ψέμα - συνειδητό ή όχι, άγνωστο - ότι οι νέοι κινηματογραφιστές θα «επωφεληθούν» με οποιονδήποτε τρόπο από τον «Καλλικράτη». Αντίθετα, και σε συνδυασμό με την κεντρική κρατική πολιτική στήριξης του κεφαλαίου στα οπτικοακουστικά, η θέση τους θα επιδεινωθεί περισσότερο. Διότι η υποχρηματοδότηση του ελληνικού κινηματογράφου, η απουσία κρατικής στήριξης στους νέους δημιουργούς, η έλλειψη κρατικών υποδομών (από ακαδημαϊκό μέχρι παραγωγικό επίπεδο) είναι αποτέλεσμα συνειδητών πολιτικών επιλογών του αστικού κράτους και όχι κάποιας «κακής» διοικητικής δομής, ώστε να «αλλάξει» με τον οποιονδήποτε «Καλλικράτη».

«Λογικό άλμα» αποτελεί και η «διαπίστωση» του κριτικού κινηματογράφου, Κ. Κωνσταντινίδη, στο πλαίσιο της παρουσίασης στατιστικών στοιχείων του φεστιβάλ, ότι «η περιβόητη (sic) οικονομική κρίση, στην ταινία μικρού μήκους στην Ελλάδα, δε φαίνεται να έχει γίνει αισθητή - τουλάχιστον προς το παρόν - σε ό,τι αφορά τη χρηματοδότησή τους (...) οι παραγωγές που έχει κάνει το Κέντρο Κινηματογράφου και η ΕΡΤ αγγίζουν περίπου τα ίδια νούμερα που άγγιζαν και πέρσι και πρόπερσι». Ετσι μάθαμε ότι υπάρχει ένας, τουλάχιστον, άνθρωπος του εγχώριου κινηματογραφικού χώρου που είναι «ευχαριστημένος» με την περσινή και την προπέρσινη κρατική «στήριξη» στην ταινία μικρού μήκους. Φράση, την οποία γενιές και γενιές Ελλήνων «μικρομηκάδων» εκλαμβάνουν σαν σύντομο ανέκδοτο...