Εμβάθυνση της διαδικασίας εμπορευματοποίησης του πολιτισμού και υποταγή του στις αισθητικές και τουριστικές ανάγκες της «ελίτ», «υποσχέθηκε» η κυβέρνηση στις προγραμματικές της δηλώσεις, διά στόματος του υπουργού Πολιτισμού - Τουρισμού, Π. Γερουλάνου, στη Βουλή κατά την διάρκεια των προγραμματικών δηλώσεων της κυβέρνησης.

Ο υπουργός προσπάθησε να «καλύψει» τον αντιδραστικό προσανατολισμό της κυβερνητικής πολιτικής στον πολιτισμό... «επιτιθέμενος» στη... «συντηρητική νοοτροπία των τελευταίων ετών» που «θέλει», μεταξύ άλλων, «το χρήμα να επιβάλλεται πάνω στον άνθρωπο»! Αφού λοιπόν ο υπουργός «ξεκαθάρισε», ουσιαστικά, πως το πρόβλημα δεν είναι ο καπιταλισμός (σ.σ. ο οποίος για τη σοσιαλδημοκρατία δεν υπάρχει καν...) αλλά η «συντηρητική νοοτροπία», κατέθεσε την... «προοδευτική» και «μη» μονεταριστική νοοτροπία λέγοντας πως «η έννοια-κλειδί της στρατηγικής μας σε ορίζοντα τετραετίας είναι η ποιότητα στο παραγόμενο προϊόν και υπηρεσία ώστε να γίνουμε ανταγωνιστικότεροι»!

Αφού «ξεκαθάρισε» επίσης και με το ότι και για το ΠΑΣΟΚ ο πολιτισμός είναι ένα «παραγόμενο προϊόν» που, όπως επιβάλλει η ΕΕ, οφείλει να λειτουργήσει για την αύξηση της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλίων, ήταν εύλογο να προχωρήσει ακόμη και στην αναγγελία για «την υιοθεσία μνημείων από σχολεία, συλλόγους, δήμους ή άλλους φορείς»! Πρόκειται για μια άκρως επικίνδυνη προοπτική, η οποία ανοίγει διάπλατο το δρόμο για την εισβολή των ιδιωτών στη διαχείριση της πολιτιστικής κληρονομιάς, αφού, η Τοπική Αυτοδιοίκηση λειτουργεί ήδη με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, ενώ στους... «άλλους φορείς», το ΠΑΣΟΚ εντάσσει (από το πρόγραμμά του αλλά και από τα πεπραγμένα του) τις «Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις», τους διάφορους «φίλους» της κληρονομιάς, τα «πολιτιστικά ιδρύματα» του κεφαλαίου, τους «χορηγούς» κλπ. Ανάλογη πολιτική εφάρμοσε στην Ιταλία ο Μπερλουσκόνι στις αρχές της τρέχουσας δεκαετίας, ξεσηκώνοντας θύελλα διαμαρτυριών εντός και εκτός της χώρας αφού επρόκειτο για «καραμπινάτη» εκχώρηση μνημείων στους ιδιώτες. Στην ίδια λογική κινείται και η γνωστή θέση του ΠΑΣΟΚ που επανέλαβε ο υπουργός, για «προώθηση και προβολή πιστοποιημένων προϊόντων, όπως αντίγραφα από μουσεία και διατροφικά προϊόντα, σε συνεργασία με την ιδιωτική πρωτοβουλία».

Ο υπουργός υποσχέθηκε επίσης την «άμεση ψήφιση νόμου - πλαίσιου για τον κινηματογράφο» και «αποτελεσματική και διαφανή διαχείριση των χρημάτων του ελληνικού λαού»... μέσω της δημοσιοποίησης στο διαδίκτυο των υπουργικών αποφάσεων...

Παρά τη ρητορική της, η νέα ηγεσία του ΥΠΠΟ κάθε άλλο παρά καθησυχάζει τους συμβασιούχους του υπουργείου. Ο υπουργός παραδέχθηκε ότι οι συμβασιούχοι και τα stage αποτελούν το 50% του συνολικού προσωπικού των υπηρεσιών και ότι πρόκειται για ανθρώπους «με βαθιά γνώση της δουλειάς» που όμως «είναι σε ομηρία». Κάτι που «δεν μπορεί να συνεχίσει με αυτές τις πρακτικές»... αλλά δεν διευκρίνισε τι θα γίνει με ένα πρόβλημα που το ΠΑΣΟΚ έχει τεράστιες ευθύνες στη διόγκωσή του.

Να «θολώσουν» περισσότερο την κατάσταση στο χώρο του ελληνικού κινηματογράφου προσπαθούν οι κυρίαρχοι «πόλοι» (κυρίως η λεγόμενη «Διασωματειακή» και οι «Κινηματογραφιστές στην Ομίχλη») της «αντιπαράθεσης» που ξεδιπλώθηκε τους τελευταίους μήνες. «Αντιπαράθεση», μακράν των πραγματικών προβλημάτων των δημιουργών, κινείται στον αντιδραστικό προσανατολισμό του καπιταλιστικού κράτους και της ΕΕ για την ανάπτυξη του κινηματογράφου και, το χειρότερο, επιχειρεί να εγκλωβίσει τους δημιουργούς στη «λογική» του «εφικτού», δηλαδή στην ικανοποίηση των συμφερόντων των εταιρειών, της αγοραίας καπιταλιστικής αντίληψης για τα οπτικοακουστικά.

Σε αυτό το «ομιχλώδες» πλαίσιο που συνδιαμόρφωσαν όλοι οι παραπάνω «πόλοι», οι παραγωγοί και σκηνοθέτες που συγκροτούν την κίνηση «Κινηματογραφιστές στην Ομίχλη» απέσπασαν την υποστήριξη 50 σκηνοθετών ταινιών μικρού μήκους, οι οποίοι, σε κοινή τους ανακοίνωση προς το ΥΠΠΟ, δηλώνουν ότι «συμμερίζονται την ανησυχία των "Κινηματογραφιστών στην Ομίχλη" ως προς την χρόνια κρατική απραξία στη θέσπιση ενός θετικού νομοθετικού πλαισίου για την ανάπτυξη της κινηματογραφικής τέχνης στη χώρα μας» και ότι, ακολουθώντας το παράδειγμά τους, δε θα συμμετάσχουν με τις ταινίες τους στα κρατικά βραβεία και στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.

Οι «μικρομηκάδες» προσθέτουν ότι ζητούμενο δεν «είναι μόνο να αλλάξει ο κινηματογραφικός νόμος και να εφαρμοστεί», αλλά «ότι οι δημιουργοί μπορούμε και πρέπει να συμβάλλουμε και να συνδιαμορφώσουμε τους όρους που θέλουμε ώστε να μορφωνόμαστε, να δημιουργούμε, να παράγουμε, και να επικοινωνούμε με το ευρύ κοινό». Σημειώνουν, ότι «η ταινία μικρού μήκους πρέπει να αναβαθμιστεί σε αυτοτελές καλλιτεχνικό προϊόν και να εξασφαλίσει την ανάλογη υποστήριξη από κρατικούς και ιδιωτικούς φορείς, στο επίπεδο της χρηματοδότησης, παραγωγής και διανομής της (...)» και αιτούνται «ένα αυτοτελές και εμπεριστατωμένο άρθρο στο νομοσχέδιο, που θα καθορίζει σαφώς και θα λύνει τα ουσιαστικά ζητήματα για την παιδεία, την παραγωγή, τη διανομή και την προώθηση της μικρού μήκους ταινίας».

Παρά την αγωνία των «μικρομηκάδων», η πραγματικότητα «επιμένει», ότι τόσο οι νομοθετικές προτάσεις της «Διασωματειακής», όσο και οι προτάσεις του ΥΠΠΟ (με τη μορφή του νομοσχεδίου «Σαμαρά» ή με τις προτάσεις της «Επιτροπής Γαβρά»), ανεξάρτητα από τις επιμέρους και επουσιώδεις διαφορές, έχουν ακριβώς την ίδια βάση και προσανατολισμό: Τη στήριξη με κάθε τρόπο και μέσο της ιδιωτικής παραγωγής, που εντέχνως και από όλους εμφανίζεται ως «μοναδική λύση» και το ζήτημα είναι μόνο στα ποσοστά και τους τρόπους οικονομικής ενίσχυσης της «αγοράς» και άμεσα από το κράτος (Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου) και έμμεσα (εισιτήρια).

Αυτό όμως δεν οδηγεί σε ανάπτυξη της εθνικής κινηματογραφίας. Αντίθετα, αποδομεί κάθε έννοια υποχρέωσης κρατικής στήριξης απευθείας και αποκλειστικά στους δημιουργούς και, παράλληλα, στηρίζει τη διαδικασία συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης του οπτικοακουστικού κεφαλαίου, δηλαδή ενδυναμώνει τις συνθήκες κερδοφορίας των εταιρειών με καταστροφικές συνέπειες σε όλους τους τομείς: Παρέμβαση στο περιεχόμενο, «ομηρία» των δημιουργών, αποδιάρθρωση εργασιακών δικαιωμάτων κλπ.

Ρεσιτάλ τραγουδιού - πιάνου με την υψίφωνο Σόνια Θεοδωρίδου και την πιανίστα Εφη Αγραφιώτη πραγματοποιείται (24/10, 8.30 μ.μ.), στον «Παρνασσό» (πλ. Καρύτση 8). Ερμηνεύουν έργα των B. Martinu, M. Ravel, H. V. Lobos, J. Canteloube de Malaret, Γ. Κωνσταντινίδη, A. Dvorak, P. I. Tchaikovsky, M. de Falla.