Τι λέει η εμβριθής ανάλυσή του; Οτι το ΚΚΕ δε θέτει άλλη άμεση πολιτική λύση, «αιχμής και στόχευσης», παρά το σοσιαλισμό. Πράγματι το ΚΚΕ δεν έχει άλλη άμεση πολιτική διέξοδο, όπως πασχίζει να θέσει ο συγκεκριμένος, χωρίς πουθενά να προσδιορίζει ποια θα είναι παρά μόνο αρνητικά, θέτοντας ως πολιτικό στόχο «το διώξιμο της κυβέρνησης Παπανδρέου». Και αν διωχτεί, ποια κυβέρνηση θα έρθει και γιατί θα είναι φιλολαϊκή ή αντικαπιταλιστική που μάλιστα «θα δημιουργούσε προβλήματα και αναστατώσεις στην αστική τάξη και καλύτερους όρους για το λαϊκό κίνημα»; Αυτό δεν το εξηγεί. Απλούστατα, γιατί αν φύγει η σημερινή κυβέρνηση με τους σημερινούς συσχετισμούς δύναμης, θα έρθει μια άλλη αστική κυβέρνηση, που θα υπηρετεί το κεφάλαιο. Βεβαίως, θέτει και ορισμένους άλλους στόχους ως αιχμή της πάλης του κινήματος, που τάχα θα δυσκολέψουν την αστική τάξη, υπονοώντας ότι η αστική κυβέρνηση που προτείνει εμμέσως, δεν τη λέει ανοιχτά αλλά την εννοεί, θα τους κάνει πράξη, όπως «η έξοδος από την Ευρωζώνη άμεσα και από το ευρώ, η εθνικοποίηση των τραπεζών, η επαναδιαπραγμάτευση του χρέους, η ακύρωση των συμφωνιών με ΔΝΤ - ΕΕ». Είναι τόσο επαναστατική η αντιπαράθεσή του με το ΚΚΕ που δεν τολμά να πει ούτε για έξοδο από την ΕΕ, αλλά απλώς από την ευρωζώνη, όπως και για επαναδιαπραγμάτευση του χρέους. Ζητήματα που θέτει και μερίδα του κεφαλαίου στην Ελλάδα, επειδή θίγεται από τη σημερινή πραγματικότητα, λόγω της δυσκολίας διαχείρισης της κρίσης στο πλαίσιο της ευρωζώνης και του ευρώ. Για παράδειγμα, αν υπήρχε εθνικό νόμισμα, μια υποτίμησή του θα απαξίωνε κεφάλαια και θα ξανάρχιζε ο κύκλος της διευρυμένης αναπαραγωγής. Επίσης, επαναδιαπραγμάτευση του χρέους ζητά το κεφάλαιο και η κυβέρνηση, γιατί έτσι θα υπάρξει περισσότερο χρήμα στα κρατικά ταμεία για έργα και επιδοτήσεις των μονοπωλιακών ομίλων και όχι για άσκηση φιλολαϊκής πολιτικής. Το ίδιο μπορεί να συμβεί και με την εθνικοποίηση των τραπεζών, πάλι για τους καπιταλιστές θα δρουν.

Τι θέλει να πει εδώ; Οτι η αστική τάξη τέθηκε σε καθεστώς οικονομικού ελέγχου και μάλιστα με τη θέλησή της! Αν είναι δυνατόν. Οτι το κοινοβούλιο των αστών υποβαθμίστηκε λόγω κατοχής, δρα σε όφελος του ξένου κεφαλαίου και όχι του ντόπιου! Και ότι αυτό, βεβαίως, είναι σε βάρος του λαού, που δε θα ήταν αν δεν υπήρχε η τρόικα και ο οικονομικός της έλεγχος, αν το κοινοβούλιο δρούσε σε όφελος του ντόπιου κεφαλαίου!

Και για να μη λέει ότι τον παραφράζουμε, τα γράφει ο ίδιος ως εξής: «Αυτή η νέα καθεστωτική φάση ορίζει μια ιδιαίτερη πολιτική κατάσταση που χρήζει όχι μόνο καταγγελίας, αλλά συγκεκριμένης πάλης ενάντιά της. Ως ειδική μορφή αντιθέσεων που προσλαμβάνει η πορεία και η εμβάθυνση της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης σε έναν αδύναμο κρίκο, ως ειδική μορφή διεθνούς πειραματισμού για τη διαχείρισης της κρίσης σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Διεθνείς τοκογλύφοι, μονοπώλια, ελληνική αστική τάξη και κυρίαρχο πολιτικό σύστημα συμβαδίζουν στην επιβολή όλων των "γιατρικών" για την έξοδο από την κρίση».

Και για να «θολώσει ακόμη περισσότερο τα νερά» σε σχέση με το γεγονός ότι προβάλλει ως φιλολαϊκή διέξοδο την πάλη για ένα αναβαθμισμένο αστικό κοινοβούλιο, την επανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας, δηλαδή πάλη κατά της κατοχής που σημαίνει αστοί και λαός για μια άλλη διαχείριση μιλά για «δυνατότητα να δοθεί διέξοδος στη λαϊκή οργή, μια λύση, μια φωνή, ένα μέτωπο ανατροπής, εδώ και τώρα, των μέτρων που στραγγαλίζουν την επιβίωση και το μέλλον, πέρα από τα όρια του πολιτικού συστήματος». Και τι προτείνει; «Να φύγει άμεσα η κυβέρνηση, να ανατραπεί το ετοιμόρροπο πολιτικό σύστημα, να επισημανθούν στοιχεία ενός νέου πολιτικού συστήματος, μιας νέας μεταπολίτευσης, μιας νέας πολιτικής φάσης». Ενα νέο λοιπόν πολιτικό σύστημα, πέρα από τα όρια του σημερινού, με μοναδικό στοιχείο μια άλλη κυβέρνηση (να φύγει η κυβέρνηση προτείνει), αλλά όχι και σοσιαλισμό που προβάλλει το ΚΚΕ. Τότε τι εννοεί; Εναν άλλο καπιταλισμό! Λες και υπάρχει και φιλολαϊκός καπιταλισμός!

Ο Γ. Ρούσσης με όσα γράφει στην προχτεσινή «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία» (9/1/2011) αποδεικνύει το πόσο σωστό είναι το γαρ πολύ της θλίψεως γεννά παραφροσύνη. Ούτε λίγο ούτε πολύ με την επιχειρηματολογία του ισχυρίζεται ότι: Ο λυσσώδης, πολύχρονος παροξυσμός, που χρόνο με το χρόνο αυξάνεται, των κάθε λογής και μορφής υπερασπιστών του καπιταλισμού κατά της οικοδόμησης του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ, ειδικά την περίοδο που ηγέτης ήταν ο Ι. Στάλιν, στόχο και σκοπό έχει να υπηρετήσει το σοσιαλισμό! Να απαλλάξει το κομμουνιστικό κίνημα από τις στρεβλώσεις και τα εγκλήματα! Και άρα όσοι υπερασπίζονται το σοσιαλισμό και τις επιτυχίες που σημείωσε σε αυτήν την περίοδο, δηλαδή το ΚΚΕ και ο «Ριζοσπάστης», υπηρετούν τον αντικομμουνισμό! Σύμφωνα με τον Γ. Ρούσση, «ο σταλινισμός είναι το ανώτατο στάδιο του αντικομμουνισμού».

Κι, όμως, με όσα ισχυρίζεται αντιστρέφει χονδροειδώς την πραγματικότητα, αξιοποιώντας τα στερεότυπα που έχει δημιουργήσει η πολύμορφη, πολύχρονη και χυδαία αντικομμουνιστική προπαγάνδα στην Ελλάδα, στην Ευρώπη και παγκόσμια, για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Είναι σαν να λέει ότι οι Ρωμαίοι σταύρωσαν τον Σπάρτακο και έσερναν τα μύρια όσα ενάντιά του για το καλό των δούλων. Δεν ήταν κατά της εξέγερσης των δούλων, αλλά κατά των εγκλημάτων που αυτοί διέπραξαν, πολεμώντας για την ελευθερία τους.

Καλά δεν σκέφτηκε καθόλου την περίπτωση να τον διαβάσουν οι κυβερνήσεις, οι οργανισμοί, τα ΜΜΕ, οι πανεπιστημιακοί καθηγητάδες, κινηματογραφικοί παραγωγοί, συγγραφείς και άλλοι πολλοί υπερασπιστές του καπιταλισμού, να τον πάρουν στα σοβαρά, να αντιληφθούν το τρομερό λάθος τους, αλλάξουν ρότα και αντί να βυσσοδομούν κατά του Στάλιν, να γίνουν υπερασπιστές του;

Οχι, δεν τον απασχολεί και σωστά. Ολοι αυτοί δεν περίμεναν, ούτε περιμένουν τα άρθρα του Γ. Ρούσση, για να ανοίξουν τα μάτια τους. Την ξέρουν χρόνια τη δουλειά της συκοφάντησης του σοσιαλισμού και του κομμουνιστικού κινήματος. Οπως ξέρουν καλά να χαϊδεύουν, να στηρίζουν, να υμνούν κάθε δύναμη ή προσωπικότητα που ξέκοβε και πολύ περισσότερο αν στρεφόταν εναντίον του. Ακόμα και τα λάθη και τα ολισθήματα του επαναστατικού κινήματος έχουν την ικανότητα να τα αναγνωρίζουν αμέσως. Να τα χειροκροτούν, να τα κολακεύουν, με κάθε τρόπο, να τα ενθαρρύνουν, ώστε να γίνουν μόνιμα.

Τους μηχανισμούς προπαγάνδας του ιμπεριαλισμού δεν τους απασχόλησαν ποτέ τα λάθη και οι παραλείψεις του Στάλιν. Γι' αυτούς - και ο καθηγητής το γνωρίζει καλά - το μεγάλο ασυγχώρητο έγκλημα ήταν η επέκταση των σοσιαλιστικών σχέσεων παραγωγής, η κατάργηση του κεφαλαίου, κόντρα σε θεούς και δαίμονες. Αυτό είναι που τους ενοχλεί, ιδιαίτερα τώρα, που η κρίση και οι αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις φανερώνουν ότι ο καπιταλισμός είναι γερασμένος και σάπιος ως το μεδούλι, που μόνο βαρβαρότητα και δεινά έχει να δώσει στους εργαζόμενους και τους λαούς, είναι το κακό παράδειγμα.

Το ερώτημα στο οποίο ο Γ. Ρούσσης και άλλοι σταλινολογούντες αρνούνται να τοποθετηθούν - και έχουν τους λόγους τους γι' αυτό - είναι αν είναι έγκλημα η οικοδόμηση και υπεράσπιση του σοσιαλισμού, η εξάλειψη της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας.