Είναι εμφανές ότι ιδιαίτερα την τελευταία 20ετία ο τζίρος της αθλητικής βιομηχανίας στην Ευρώπη έχει σκαρφαλώσει σε δυσθεώρητα ύψη. Με πρωταγωνιστές το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ, ένας πακτωλός δισεκατομμυρίων ευρώ κινείται πίσω από τα αθλητικά δρώμενα, τα οποία λειτουργούν και ως βιτρίνα στην αδυσώπητη επιχειρηματική μάχη μεταξύ χορηγών, πολυεθνικών και επιχειρηματιών που έχουν βρει στον χώρο νέα πεδία κερδοφορίας. Παράλληλα το οικοδόμημα αυτό λειτουργεί και ως πρόσφορο έδαφος για παιχνίδια πολιτικού και γεωστρατηγικού χαρακτήρα, καθώς επίσης μέρος ενός γενικότερου πλαισίου πίεσης εν μέσω ανταγωνισμών μεταξύ των ιμπεριαλιστικών στρατοπέδων. Γι' αυτόν τον λόγο, άλλωστε, χώρες όπως η ΗΠΑ, η Κίνα, η Μεγάλη Βρετανία, η Σαουδική Αραβία, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, το Κατάρ, η Ιαπωνία, εσχάτως η Ρουάντα, αλλά και η Αίγυπτος και η Ινδία, έχουν συγκεκριμένες και διευρυμένες ατζέντες δισεκατομμυρίων με επίκεντρο τον αθλητισμό.

Στο φόντο του αδυσώπητου κυνηγιού του κέρδους στον χώρο του ευρωπαϊκού αθλητισμού και των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών στην Ευρώπη, που βρίσκονται σε φάση όξυνσης, το Ευρωκοινοβούλιο υιοθέτησε ψήφισμα σχετικά με «τον ρόλο των πολιτικών της ΕΕ στη διαμόρφωση του ευρωπαϊκού αθλητικού μοντέλου». Το συγκεκριμένο ψήφισμα εγκρίθηκε κατά πλειοψηφία, με 552 υπέρ, 52 κατά και 35 αποχές.

Οπως ήταν αναμενόμενο, παρά τα ευχολόγια και την προσπάθεια να προβάλει θετική εικόνα για την πολιτική της ΕΕ και των κρατών - μελών της το ψήφισμα δεν κρύβει ότι σημείο εκκίνησης, βάση και στόχευση είναι ο εμπορευματοποιημένος αθλητισμός, ο αθλητισμός των επιχειρηματικών ομίλων. Το ομολογεί δε ανοιχτά, καθώς «καλεί την Επιτροπή να παράσχει σαφείς κατευθυντήριες γραμμές σχετικά με την εφαρμογή του Δικαίου της ΕΕ, συμπεριλαμβανομένου του Δικαίου του Ανταγωνισμού, στον τομέα του αθλητισμού», «ενθαρρύνει την Επιτροπή και τα κράτη - μέλη να προωθήσουν συνεκτικά πρότυπα χρηματοοικονομικής διακυβέρνησης σε όλα τα επαγγελματικά αθλήματα» και βάζει στο κάδρο του «ευρωπαϊκού αθλητικού μοντέλου» τις αρχές της «βιωσιμότητας» και του «ανοιχτού ανταγωνισμού», αποκαλύπτοντας την ουσία της έκθεσης: Τη «μακροπρόθεσμη ανταγωνιστικότητα του τομέα του αθλητισμού».

Φυσικά, παρά τις μεγαλοστομίες για το ...καλό του ευρωπαϊκού αθλητισμού, εκείνο που ενδιαφέρει στο ψήφισμα είναι το «καλό» των μονοπωλίων που λυμαίνονται τον εμπορευματοποιημένο αθλητισμό και όχι βέβαια ο αθλητισμός ως αγαθό και ανάγκη για τους λαούς της Ευρώπης.

Είναι εξάλλου χαρακτηριστικό ότι οι αναφορές στον γενικόλογο όρο «μαζικός αθλητισμός» συνοδεύονται από το δεδομένο ότι η χρηματοδότησή του στηρίζεται στην «καλή θέληση» των εθελοντών αθλητών και στη μη αμειβόμενη εργασία από «εθελοντές» των μαζικών οργανώσεων που στηρίζουν τον ερασιτεχνικό αθλητισμό, ενώ η χρηματοδότησή του από την ΕΕ προτείνεται από το ψήφισμα να προέρχεται από τα «περισσεύματα» προγραμμάτων όπως το Erasmus+...

Πρόκληση μάλιστα αποτελούν οι «ανησυχίες» που διατυπώνονται για τους «κινδύνους του οργανωμένου και οικονομικού εγκλήματος στον αθλητισμό», τους «προσυνεννοημένους αγώνες» και τη «φαρμακοδιέγερση» (ντόπινγκ), αποκρύπτοντας συνειδητά ότι αυτά είναι αποτελέσματα της μετατροπής του αθλητισμού σε εμπορικό προϊόν, το οποίο ανήκει σε μεγάλες καπιταλιστικές επιχειρήσεις, που το εκμεταλλεύονται και αποκομίζουν τεράστια κέρδη.

Στην πραγματικότητα, εκφράζοντας τους μονοπωλιακούς ανταγωνισμούς και στον χώρο του αθλητισμού το ψήφισμα υπερασπίζεται τα συμφέροντα των ευρωπαϊκών μονοπωλιακών ομίλων και διατυπώνει ανησυχία σε ό,τι αφορά «την αυξανόμενη τάση για ξένες επενδύσεις και την αντίστοιχη ιδιοκτησία στον ευρωπαϊκό αθλητισμό», δηλαδή την εξαγορά της ιδιοκτησίας μεγάλων αθλητικών επιχειρήσεων - ομάδων από ανταγωνιστικούς ομίλους. Επιπλέον, «καλεί την Επιτροπή να εξετάσει τον αντίκτυπο αυτής της τάσης κατά την υποστήριξη των προσπαθειών για τη διαφύλαξη της οικονομικής ακεραιότητας και της ανταγωνιστικής ισορροπίας του ευρωπαϊκού αθλητισμού» και «τα διοικητικά όργανα του αθλητισμού να αποτρέψουν την πραγματοποίηση εγχώριων αγώνων σε εγκαταστάσεις στο εξωτερικό». Σε άλλο σημείο τονίζει «την ανάγκη προστασίας της κάθετης φύσης του ευρωπαϊκού αθλητικού μοντέλου, σύμφωνα με το οποίο η άνοδος και ο υποβιβασμός πραγματοποιούνται σε εθνικό επίπεδο και η ετήσια παρουσία στα εγχώρια πρωταθλήματα αποτελεί το μοναδικό κριτήριο για την πρόκριση σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις», σε μια πρόθεση να φρενάρει σχεδιασμούς για κλειστές Λίγκες, που δείχνουν να αποτελούν τη «βιτρίνα» των ανταγωνιστικών βλέψεων.

Ετσι, αναδεικνύεται ο στόχος του καλύτερου ελέγχου του «προϊόντος», είτε αυτό αφορά την τεράστια αγορά των κερδών είτε τα «στεγανά» προκειμένου να κλείσει διαδρομές για διεισδύσεις με απώτερους (πέραν των κερδών) στόχους. Το ψήφισμα έρχεται ως συνέχεια της στάσης της ΕΕ - και των κυβερνήσεων - να βάλουν φρένο στις βλέψεις των ισχυρών του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου για απόσχιση από τη σκέπη της UEFA το 2021, ιδιαίτερα από τη στιγμή που υπήρξε και ο φόβος της ανεξέλεγκτης αμερικανικής «απόβασης» κεφαλαίων, αφού το συγκεκριμένο εγχείρημα των ισχυρών (European Super League) χρηματοδοτούνταν από αμερικανική πολυεθνική.

Πλέον, με ορατούς τους κινδύνους τόσο από την περίπτωση της ΕSL στο ποδόσφαιρο (άσχετα με την κατάληξή της) όσο και από άλλα εγχειρήματα που δείχνουν να είναι στα σκαριά, όπως οι σχεδιασμοί στο ευρωπαϊκό μπάσκετ (π.χ. μπάσιμο του αμερικανικού ΝΒΑ ή διεύρυνση της Euroleague), αλλά και τις δυναμικές βλέψεις αραβικών και αμερικανικών κεφαλαίων για νέες επενδύσεις - εκμεταλλευόμενα τις γενικότερες αλλαγές (π.χ. μπλοκάρισμα ρωσικών κεφαλαίων, φρενάρισμα Κινέζων) - φαίνεται να έχει χτυπήσει νέος συναγερμός τόσο στους θεσμικούς φορείς του οικοδομήματος (αθλητικοί οργανισμοί) όσο και στους θεσμούς της ΕΕ.

Τέλος, μόνο ως υποκρισία μπορεί να αντιμετωπιστεί το γεγονός ότι το ψήφισμα αναφέρεται στο «δικαίωμα των αθλητών να είναι ελεύθεροι να εκπροσωπούν τις χώρες τους» και πως «οι σύλλογοι θα πρέπει να αποδεσμεύουν τους αθλητές, ώστε να μπορούν να συμμετέχουν σε εθνικές ομάδες». Παριστάνει ότι αγνοεί τη συμμετοχή αθλητών (π.χ. Ρώσων, παλιότερα της Νότιας Αφρικής, Σερβίας κ.ά.) σε Ολυμπιακούς Αγώνες και άλλες διεθνείς διοργανώσεις ως «ουδέτερων», παρά τον αποκλεισμό της συμμετοχής των χωρών τους. Αλλά και την επιλεκτικότητα απέναντι στο κράτος - δολοφόνο Ισραήλ, που συμμετέχει σε όλες τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις ενώ διαπράττει την εγκληματική γενοκτονία του Παλαιστινιακού λαού, χωρίς οι δήθεν «αυτοδιοίκητες» ευρωπαϊκές αθλητικές ομοσπονδίες να το αποκλείουν. Ακόμα περισσότερο, απειλούν διάφορες ομάδες με κυρώσεις αν οι οπαδοί τους σηκώνουν κατά τη διάρκεια αγώνων Παλαιστινιακές σημαίες ή πανό, ή φωνάζουν συνθήματα αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό λαό, με το άθλιο, υποκριτικό πρόσχημα του «no politica».