- Τρέχουσα
- Προηγούμενη
- Επόμενη
- Μόνο κείμενο
- Σύνθετη αναζήτηση
- Πολιτική
- Κόσμος
- Οικονομία
- Εργαζόμενοι
- Κοινωνία
- Νεολαία
- Πολιτισμός
- Αθλητισμός
- Η άποψή μας
- Από μέρα σε μέρα
- Σαν σήμερα
- Αρθρα
- Σχόλια
- Τετρασέλιδα
- Ολες οι στήλες
- Σκίτσα
- Ιστορική διαδρομή
- Ενθετα ιστορίας
- Ειδικές εκδόσεις
- International
- Νέα του site
- Επικοινωνία
Feeds- Οδηγίες
- Υπεραστικοί Αριθμ.
- Διαφορές ώρας
Από την «Κομμούνα» |
Στις 31 Οκτώβρη έφυγε από τη ζωή ο σπουδαίος ντοκιμαντερίστας Πίτερ Γουότκινς.
Γεννήθηκε το 1935 στο Σάρει της Αγγλίας, σπούδασε υποκριτική στη Βασιλική Ακαδημία και εργάστηκε ως βοηθός παραγωγού σε μικρού μήκους τηλεοπτικές ταινίες και διαφημιστικά.
Τη δεκαετία του '60, μετά από αρκετές ταινίες μικρού μήκους σκηνοθέτησε δύο ταινίες μεγάλου μήκους για το BBC. Το 1962 του ζητήθηκε να γυρίσει μια ταινία για τη Μάχη του Κάλοντεν. Η ταινία μεταδόθηκε το 1964, ήταν πρωτοποριακή στην αμεσότητα και την αίσθηση ρεαλισμού της, χρησιμοποιώντας σύγχρονες τεχνικές ειδήσεων και μη επαγγελματίες ηθοποιούς. Η δεύτερη από αυτές ήταν το «War Game», που σκιαγραφούσε τον εφιάλτη ενός πυρηνικού πολέμου. Η τηλεοπτική προβολή της ταινίας απαγορεύτηκε, αλλά προβλήθηκε στις αίθουσες και κέρδισε το «Οσκαρ» καλύτερου ντοκιμαντέρ (1966). Εκτοτε τα πράγματα έγιναν δύσκολα γι' αυτόν. Δυσκολευόταν να βρει δουλειά, χρηματοδότηση και οι ταινίες του δέχονταν επιθέσεις.
Παρά τις συνεχείς αντιξοότητες, στη διάρκεια της καριέρας του κατάφερε να παράξει ένα εξαιρετικά πρωτότυπο, ανατρεπτικό και στρατευμένο έργο ενάντια στον καπιταλισμό. Με το «Παιχνίδι του Πολέμου», ο Γουότκινς εφηύρε αυτό που είναι γνωστό σήμερα ως mockumentary (ψευδοντοκιμαντέρ, ένα είδος ντοκιμαντέρ με δραματοποιημένες σκηνές). Χρησιμοποιώντας μορφή ντοκιμαντέρ για να γυρίσει τις δραματικές σκηνές, επέτρεψε στα δυο είδη να διαπλέκονται αδιαχώριστα μεταξύ τους.
Το 1994, ύστερα από απουσία αρκετών ετών, κατά τη διάρκεια των οποίων είχε δηλώσει ότι αποσύρεται από τον κινηματογράφο, γυρίζει το «The Freethinker», το πορτρέτο του θεατρικού συγγραφέα Αυγούστου Στρίντμπεργκ και το 2000 την «Κομμούνα». «Η Κομμούνα» είναι η τελευταία ταινία του Πίτερ Γουότκινς και μιλάει για τις 72 μέρες και έργα της ένδοξης Παρισινής Κομμούνας την άνοιξη του 1871. Είναι γυρισμένη σε φιλμ 16mm, ασπρόμαυρη και διαρκεί 345 λεπτά! Μέσα σε μια γιγαντιαία αποθήκη στα εργατικά προάστια του Παρισιού, ο Γουότκινς και η ομάδα του θα προσπαθήσουν να ανασυνθέσουν τα γεγονότα εκείνης της άνοιξης που σημάδεψαν τη γέννηση και τον θάνατο της θρυλικής Κομμούνας του Παρισιού. Πήραν μέρος 210 ερασιτέχνες ηθοποιοί κι ανάμεσά τους πολλοί άνθρωποι «χωρίς χαρτιά» από Αλγερία, Τυνησία και Μαρόκο...
Οπως έλεγε ο ίδιος ο Π. Γουότκινς: «Σ' έναν κόσμο σαν κι αυτόν, τα γεγονότα του 1871 στο Παρίσι αντιπροσωπεύουν ακόμα την ιδέα της αφοσίωσης σ' έναν αγώνα για έναν καλύτερο κόσμο, την ανάγκη για μια κάποια μορφή συλλογικής Ουτοπίας - κάτι που ΕΜΕΙΣ χρειαζόμαστε απελπισμένα όπως ο ημιθανής χρειάζεται αίμα. Ετσι γεννήθηκε η σκέψη για ένα φιλμ που θα έδειχνε αυτή την αφοσίωση».
Στην εκδήλωση θα μιλήσουν οι: Γιάννης Γουρζής, χαράκτης, ομότιμος καθηγητής ΑΣΚΤ, Δημήτρης Παυλόπουλος, καθηγητής Ιστορίας της Τέχνης στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας ΕΚΠΑ, Εύα Μελά, ζωγράφος - χαράκτρια, μέλος του Τμήματος Πολιτισμού της ΚΕ του ΚΚΕ.
Η εκδήλωση θα ολοκληρωθεί με την προβολή της ταινίας «Ο Χαράκτης Α. Τάσσος» του Τάκη Παπαγιαννίδη, μέσα από την οποία ο ίδιος ο Τάσσος μιλά για τη ζωή και το έργο του.
josla.art@gmail.com" target="_blank">class="imageCopyright">josla.art@gmail.com |
Η «Νόρα», μια από τις πλέον εμβληματικές παραστάσεις των τελευταίων ετών, αγαπήθηκε από τους θεατές, υμνήθηκε από τους κριτικούς και παρουσιάστηκε σε μεγάλα διεθνή Φεστιβάλ και θέατρα στην Ευρώπη, μεταξύ των οποίων το Piccolo Teatro στο Μιλάνο, στο πλαίσιο των εορτασμών των 100 χρόνων από τη γέννηση του Giorgio Strehler, και το Εθνικό Θέατρο της Βουδαπέστης.
O κριτικός Michael Billington της «Guardian» έγραψε στις εντυπώσεις του για τη «Νόρα»: «Αν έπρεπε να περιγράψω το ύφος του, θα το χαρακτήριζα τελετουργικό μινιμαλισμό. (...) Ο Τερζόπουλος μεταφέρει την ουσία του κειμένου μέσα από τον λόγο και την κίνηση. (...) Περιγράφει το έργο ως μία μάχη μεταξύ "του τρομαγμένου εγώ και του καταπιεσμένου αληθινού εαυτού" και αυτή η ουσιώδης σύγκρουση ενσαρκώνεται ευφυέστατα από την Σοφία Χιλλ, που παίζει με κάθε ίνα της ύπαρξής της».
Παίζουν: Σοφία Χιλλ, Τάσος Δήμας, Νίκος Ντάσης.
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο στις 21.15, Κυριακή στις 19.15
Τιμές εισιτηρίων: 20 ευρώ (γενική είσοδος), 15 ευρώ (για φοιτητές, μαθητές, εκπαιδευτικούς, ανέργους, ΑμεΑ).
Προπώληση εισιτηρίων στο more.com. Πληροφορίες στο τηλέφωνο του θεάτρου 210 5226260.
Πριν λίγες μέρες εγκρίθηκε η Γενική Πολιτική Ασφάλειας Πληροφοριών του υπουργείου Πολιτισμού στην οποία υπάρχει και η παρακάτω αναφορά σχετικά με τη χρήση των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης των εργαζομένων του υπουργείου.
Οπως σημειώνεται χαρακτηριστικά: «Οι υπάλληλοι οφείλουν να συμμορφώνονται με τις πολιτικές του υπουργείου Πολιτισμού κατά τη χρήση των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης στην ιδιωτική τους ζωή, καθώς δύναται να θεωρηθεί ότι - έστω και ατύπως - εκπροσωπούν το υπουργείο Πολιτισμού», όπως κι επίσης ότι «οφείλουν να διασφαλίζουν ότι οι ιδιωτικές δραστηριότητές τους στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης δεν αντιτίθεται στις δεσμεύσεις που έχουν αναλάβει στο πλαίσιο συνεργασίας τους με το υπουργείο Πολιτισμού».
Πρόκειται για μια γραπτή διάταξη που πατάει στο ήδη αντιδραστικό πλαίσιο και εξειδικεύοντας απειλεί με συνέπειες, οδηγώντας σε έναν ακόμα πιο ασφυκτικό έλεγχο των υπαλλήλων. Πρόσφατη, εξάλλου, είναι η απόπειρα δίωξης της προέδρου του Συλλόγου Εργαζομένων του Δήμου Ηλιούπολης, με το παράπτωμα της «σοβαρής απείθειας» και της «άσκησης κριτικής των πράξεων της προϊστάμενης αρχής», επειδή στον προσωπικό της λογαριασμό σε ΜΚΔ ανέδειξε την ...έλλειψη χαρτιού υγείας (!) στις υπηρεσίες του δήμου.
Και βέβαια, δεν είναι τυχαίο ότι αυτή η αναφορά έρχεται τρεις μήνες μετά την ψήφιση του νόμου για την αναμόρφωση του πειθαρχικού δικαίου των δημοσίων υπαλλήλων, που επιχειρεί με κάθε τρόπο να επιβάλει «σιγή νεκροταφείου» στους χώρους δουλειάς...
«Μετάβαση» τιτλοφορείται η νέα έκθεση που παρουσιάζει το Μουσείο Εικαστικών Τεχνών Ηρακλείου (Νυμφών 3, Πόρος) μέχρι την Παρασκευή 28 Νοεμβρίου. Πρόκειται για ατομική έκθεση του Νεκτάριου Μαρίνου με θέμα την αλλαγή, την αδιάκοπη ροή των πραγμάτων.
Η λέξη «Μετάβαση» έχει πολλές αναγνώσεις. Μπορεί να σημαίνει το «πέρασμα» από μία κατάσταση σε μία άλλη. Από τη ζωή στον θάνατο κι από τον θάνατο στη ζωή, ή από την ύπαρξη στην ανυπαρξία, στο απόλυτο μηδέν, στο απόλυτο κενό. Μπορεί να είναι το «πέρασμα» από μία ιστορική περίοδο σε μία άλλη, από μία σκοτεινή σε μία φωτεινή περίοδο και το αντίστροφο. Ο κύκλος της ζωής σε όλα. Ολα συνυπάρχουν, όλα είναι εδώ. Πάνω απ' όλα όμως δηλώνει ότι τίποτα δεν είναι στατικό, ακόμα κι αν έτσι δείχνει. Τα πάντα, παντού, πάντοτε, γύρω μας και μέσα μας, κινούνται σε αέναους κύκλους, σε μία αδιάκοπη ροή.
Ο Νεκτάριος Μαρίνος γεννήθηκε στην Αθήνα και μεγάλωσε στο Αίγιο. Είναι απόφοιτος της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών Αθηνών και τα τελευταία 20 χρόνια ζει και εργάζεται ως εκπαιδευτικός στο Ηράκλειο Κρήτης. Εχει στο βιογραφικό του 10 ατομικές εκθέσεις και συμμετοχές σε διάφορες ομαδικές σε Ελλάδα και εξωτερικό. Παράλληλα ασχολείται με τη μουσική.
Η έκθεση λειτουργεί: Δευτέρα - Παρασκευή, 18.00 - 20.00. Σάββατο - Κυριακή, ύστερα από συνεννόηση στα τηλέφωνα: 6976974000 και 6976676694.
