Ακούγοντας τόσες φορές χτες στα ΜΜΕ για το πόσο ...«καλογραμμένη» είναι η προκήρυξη του «Επαναστατικού (βλέπε: "Προβοκατορικού") Αγώνα», αποφασίσαμε να συνταχθούμε με τη φράση του Αϊνστάιν:
«Ακολούθησα ενσυνείδητα τη γνώμη του μεγαλοφυούς θεωρητικού L. Boltzmann - έλεγε ο Αϊνστάιν - να αφήσω τη φροντίδα της κομψότητας στους ράφτες και στους τσαγκάρηδες».
*
Η στήλη, επομένως, δε θα αναλωθεί σε εκτιμήσεις για τη «συγγραφική δεινότητα» των αυτόκλητων «κοινωνικών αγωνιστών». Επιλέγει να αναφερθεί σε δυο απόψεις που έχουν να κάνουν με το ρόλο τέτοιου είδους «τύπων» και μηχανισμών.
*
Η πρώτη είναι του Τσε Γκεβάρα. Οι πραγματικοί επαναστάτες, σύμφωνα με τον Τσε, δε θα έπρεπε να κυκλοφορούν με κουκούλες, για έναν επιπλέον λόγο: Γιατί τον καιρό της επανάστασης, ο λαός θα πρέπει να αναγνωρίζει στα πρόσωπα των επαναστατών την πρωτοπορία του. Ο λαός δε θεωρεί «τιμή» του να συναναστρέφεται με «κουκουλοφόρους», έλεγε ο Τσε Γκεβάρα.
Αλλά τι είναι ο Τσε Γκεβάρα μπροστά σε κάτι άλλους ...αυτόκλητους κοινωνικούς «μάρτυρες»...
*
Η δεύτερη είναι του Λένιν - άλλος «υποδεέστερης»... επαναστατικότητας έναντι των «αγωνιστών» κι αυτός - που ξεκαθάριζε από πολύ νωρίς (στο γράμμα του «Προς τον Φ. Κορίτσονερ, 25 του Οκτώβρη 1916») τα εξής, έτσι για να μην υπάρχουν αμφιβολίες για το ρόλο τέτοιου είδους «τύπων» και για το πώς αξιοποιούνται από το σύστημα:
«Οσον αφορά την πολιτική εκτίμηση της πράξης, εμείς, φυσικά, παραμένουμε στην παλιά μας άποψη, που έχει επιβεβαιωθεί από την πείρα δεκαετιών, ότι οι ατομικές τρομοκρατικές απόπειρες (...) σαν επαναστατική τακτική, είναι άσκοπες και επιζήμιες. Μόνο το μαζικό κίνημα μπορεί να θεωρηθεί σαν πραγματική πολιτική πάλη», σημείωνε ο Λένιν, και συνέχιζε: «Οι τρομοκράτες στη Ρωσία (ενάντιά τους πάντοτε παλεύαμε) έκαναν μία σειρά μεμονωμένες απόπειρες δολοφονίας, όμως το Δεκέμβρη του 1905, όταν η υπόθεση έφτασε επιτέλους στο μαζικό κίνημα, στην εξέγερση, όταν χρειαζόταν να βοηθήσουμε τη μάζα να χρησιμοποιήσει βία, τότε ακριβώς οι "τρομοκράτες" απουσίασαν...».
Συνεννοηθήκαμε, «παιδάκια»;...
«Αντίσταση φοιτητών στις καταλήψεις», είδε στο χτεσινό της πρωτοσέλιδο η «Καθημερινή». Οπου σαν «αντίσταση» βαφτίζει τον ΔΑΠίτικο κυβερνητισμό μέσα στα αμφιθέατρα και «φοιτητές» το «συνδικαλιστικό» της ΝΔ μέσα στα πανεπιστήμια. Το καλύτερο, όμως, η εφημερίδα το είχε γράψει μια μέρα πριν, όταν διαπίστωνε ότι η σημερινή νεολαία «δεν έχει και πολλά να ονειρευτεί πέρα από μια επίσκεψη στο MALL και ένα φραπέ σε κάποια πλατεία...».
Τώρα, βέβαια, εξαρτάται ποια νεολαία έχεις υπόψη σου όταν γράφεις για τη νεολαία. Ενδεχομένως η πηγή πληροφόρησής τους για τους νέους ανθρώπους να περιορίζεται στο τρίγωνο του Κολωνακίου, εκεί που οι ίδιοι πίνουν τον καφέ τους. Σίγουρα, πάντως, οι εμβριθέστατοι αναλυτές περί της φυσιογνωμίας της νέας γενιάς δεν έχουν υπόψη τους τη νεολαία της φωτογραφίας (από το πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο της Τετάρτης). Που, ακριβώς ανήμερα, όταν αυτοί έγραφαν για τους «φραπέδες», αυτή η νεολαία κάτι τέτοιους «αναλυτάδες» τους έστελνε για ...τσάι.
1500 Ο Ισπανός ναυτικός Βινθέντε Πινζόν ανακαλύπτει τη Βραζιλία.
1699 Τελειώνει ο πόλεμος μεταξύ Αυστρίας και Τουρκίας, με την υπογραφή της Συνθήκης του Κάρλοβιτς. Τη Συνθήκη συνυπογράφουν η Ρωσία, η Πολωνία και η Βενετία. Αλλά και οι Αγγλοι πέτυχαν, με αυτήν, την αρχή της «διαμεσολάβησης».
1821 Αρχίζει η συνάντηση της Βοστίτσας (σημερινό Αίγιο) που κράτησε έως τις 29 του μήνα. Κατά τη διάρκειά της, ο Παπαφλέσσας ανακοινώνει στους προκρίτους ότι αποφασίστηκε από τη Φιλική Εταιρεία η έναρξη της Επανάστασης κατά των Τούρκων.
1924 Το 2ο Πανενωσιακό Συνέδριο των Σοβιέτ ψηφίζει το πρώτο Σύνταγμα της Ενωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών.
1936 Οι δυνάμεις των στασιαστών, με επικεφαλής τον στρατηγό Φράνκο, καταλαμβάνουν τη Βαρκελώνη.
1936 Το Γενάρη το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας συγκρότησε με το Αγροτικό Κόμμα Ελλάδας το συνασπισμό του «Παλλαϊκού Μετώπου». Στις εκλογές της 26ης του Γενάρη, παρά την προεκλογική τρομοκρατία και τους διωγμούς, το «Παλλαϊκό Μέτωπο» πετυχαίνει σοβαρή νίκη. Συγκεντρώνει 73.441 ψήφους, ήτοι το 5,76% και παίρνει 15 έδρες. Για πρώτη φορά οι αριστερές δυνάμεις διέθεταν στη χώρα μας μια τόσο ισχυρή κοινοβουλευτική εκπροσώπηση.
1942 Ο λαός της Αθήνας, με πρωτοπόρους έξι χιλιάδες ανάπηρους του ελληνοϊταλικού πολέμου, κατεβαίνει σε μαχητική διαμαρτυρία για την επιβίωση.
1950 Η Ινδία ανακηρύσσεται δημοκρατία.
Το ΠΑΣΟΚ βρήκε πεδίο για να ασκήσει ...αντιπολίτευση.
Βουλευτές του κατέθεσαν Ερώτηση προς το υπουργείο Εθνικής Αμυνας, με θέμα τις συνθήκες ...διαβίωσης των Ελλήνων στρατιωτικών στο Αφγανιστάν. Οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ καταγγέλλουν (για την ακρίβεια: ομολογούν) ότι «οι άνδρες της ελληνικής δύναμης προσπαθούν να επιβιώσουν κάτω από τον καθημερινό φόβο για τη ζωή τους, μέσα σε άθλιες συνθήκες διαβίωσης και περιμένοντας από στιγμή σε στιγμή κάποια επίθεση των Ταλιμπάν» (!) και ασκούν κριτική στους σημερινούς κυβερνώντες «γιατί εγκαταλείψατε στην τύχη τους τα 200 περίπου στελέχη του στρατού μας», όπως αναφέρουν.
Λες, δηλαδή, και δεν είναι από κοινού, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, που καθόρισαν την «τύχη» των Ελλήνων, την ίδια εκείνη στιγμή που αποφάσισαν να τους στείλουν στο Αφγανιστάν! Λες και δεν ήταν επί κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ όταν στάλθηκε το ελληνικό εκστρατευτικό σώμα στην εσχατιά της Γης, στα πλαίσια της ΝΑΤΟικής δύναμης κατοχής της χώρας αυτής!
Αλλά τώρα, το ΠΑΣΟΚ κάνει «αντιπολίτευση» για ζητήματα... εμφάνισης της ελληνικής δύναμης (έχουν φθαρμένες στολές που δεν... ανυψώνουν το ηθικό τους, όπως λένε στην Ερώτηση...). Τους απασχολεί η «εμφάνιση» μιας δύναμης που, μην ξεχνάμε, αποτελεί κατοχική δύναμη στο Αφγανιστάν. Κλαψουρίζουν ότι «η πατρίδα δε μεριμνά για την εξασφάλιση των στοιχειωδών έστω συνθηκών μιας αξιοπρεπούς και άνετης διαβίωσης των μονίμων στελεχών μας».
Φυσικά, η μόνη μέριμνα που θα μπορούσε να υπάρξει είναι αυτή για τον επαναπατρισμό τους. Αλλά αυτό δεν περνά ούτε φευγαλέα από το μυαλό των ΠΑΣΟΚων. Επομένως, τι να πρωτοθαυμάσεις; Το δυσθεώρητο θράσος ή τον «πατριωτισμό» που ξεχειλίζει από τα μπατζάκια των κυρίων βουλευτών;
«Εθεσε εαυτόν εκτός σταθμού», αναφέρει η χτεσινή ανακοίνωση του «Αλφα» για τον Χατζηνικολάου. Πάλι καλά που δε γράψανε ότι «έθεσε εαυτόν εκτός Κινήματος», όπως έλεγε ο Αντρέας Παπανδρέου όταν ξαπόστελνε κάποιον από το ΠΑΣΟΚ...
Τώρα, πώς του ήρθε του προέδρου των αστυνομικών, αφ' εαυτού του ή ...αλλέως πώς, να μιλήσει για «ενέργεια του κοινού ποινικού δικαίου» όσον αφορά στη ρουκέτα στην αμερικάνικη πρεσβεία, δεν το ξέρουμε.
Εκείνο που ξέρουμε είναι ότι όλοι αυτοί που από προχτές έχουν πέσει να τον «φάνε», είναι οι ίδιοι (μωρέ οι ίδιοι!), που πέντε χρόνια πριν, αλώνιζαν σαν «παπαγαλάκια» του Χρυσοχοΐδη και της ΝΔ τα κανάλια, για να διακινούν τη θέση του δικομματικού συστήματος (είχε, βλέπετε, ήδη αρχίσει το πολιτικό κουκούλωμα από το κράτος και τις υπηρεσίες του που είχαν λερωμένη τη φωλίτσα τους...), λέγοντας ότι η υπόθεση της «17Ν» ήταν μια υπόθεση που θα έπρεπε να αντιμετωπιστεί στο πλαίσιο του «κοινού ποινικού δικαίου»...