Οι βουλευτές θυμίζουν ότι: Το μουσείο χωροθετήθηκε σε θέση (σ.σ. αρχαιολογικός χώρος Μακρυγιάννη) «για την οποία σύσσωμη η αρχιτεκτονική κοινότητα είχε έγκαιρα επισημάνει ότι ήταν ακατάλληλη (αρχιτεκτονικά και πολεοδομικά) για να δεχτεί τον όγκο ενός τέτοιου κτιρίου». Η χωροθέτηση αυτή είχε χαρακτηριστεί το 1997 ως «κακή σύλληψη» από ξένους καθηγητές αρχιτεκτονικής, μεταξύ των οποίων και ο Μπ. Τσουμί (σ.σ. που εν τέλει το έχτισε!). Το ΚΚΕ και μέσα από τη Βουλή «προσπάθησε να αποτρέψει» την ανέγερση του μουσείου σε αυτή τη θέση, «ιδιαίτερα μετά το 1999, οπότε το οικόπεδο Μακρυγιάννη αποδείχτηκε σημαντικός αρχαιολογικός χώρος - "ανοιχτό βιβλίο της ιστορίας" όπως τον είχε χαρακτηρίσει ο αρχαιολόγος καθηγητής Χρ. Ντούμας».
Σήμερα «το κολοσσιαίο κτίριο προβάλλει τον, εκτός κλίμακας, όγκο του, απειλώντας όλα τα κτίρια του οικοδομικού τετραγώνου με κατεδάφιση, ενώ τα πολεοδομικά προβλήματα παραμένουν άλυτα δικαιώνοντας όλους αυτούς που τα είχαν προβλέψει». Προσθέτουν ότι το εστιατόριο του μουσείου είναι «μη επιτρεπόμενο από το Διάταγμα χρήσεων γης της Αρεοπαγίτου» και σημειώνουν με διάθεση να αποκαλύψουν την αδιέξοδη επιλογή της χωροθέτησης, πως η θέα του εστιατορίου προς τον Ιερό Βράχο δεν εμποδίζεται από τα δύο κτίρια... αλλά από τα μεγάλα πλατάνια του δρόμου. «Εξάλλου, το αρχιτεκτονικό έργο κρίνεται, έτσι όπως μελετήθηκε, όχι με εκ των υστέρων προσπάθειες εξαφάνισης άλλων κτιρίων, πολύ περισσότερο όταν τα κτίρια αυτά έχουν κριθεί διατηρητέα, δηλαδή προστατευόμενα από την πολιτεία δείγματα της αρχιτεκτονικής κληρονομιάς».
Οι βουλευτές ζητούν την ανάκληση της απόφασης για αποχαρακτηρισμό των κτιρίων «απόφαση που εκθέτει τη χώρα μας αφού έρχεται σε πλήρη αντίθεση με όλες τις διεθνείς συνθήκες για την προστασία της αρχιτεκτονικής κληρονομιάς (Βενετία, Αμστερνταμ, Γρανάδα) οι οποίες έχουν κυρωθεί από το Ελληνικό Κοινοβούλιο» και «να σταματήσει οριστικά κάθε απόπειρα αποχαρακτηρισμού» και άλλων διατηρητέων κτιρίων της περιοχής.
Ρωτούν επίσης: Αν το νέο μουσείο καλύπτεται από μελέτη ενεργητικής και παθητικής πυροπροστασίας ή ισχύει η «απαλλαγή» του από το 1998. Τι θα γίνει με το κυκλοφοριακό πρόβλημα που θα επιδεινωθεί από τα πούλμαν, λόγω της λανθασμένης χωροθέτησης του μουσείου. Ποιο είναι το κόστος του μουσείου και σε σχέση με το σχέδιο των Ιταλών αρχιτεκτόνων και ποιο το κόστος των απαλλοτριώσεων. Αν θα «χρεωθούν» ποτέ το κόστος/χωροθέτηση καθώς και «τα σημερινά και μελλοντικά αδιέξοδα αυτής της επιλογής σε κανέναν "υπεύθυνο"».
Ο θίασος «Πράξη» |
Στις απαιτήσεις της «λογικής» της «αγοράς» θα κινηθεί το «νέο» θεσμικό πλαίσιο για τον κινηματογράφο, όπως διαβεβαίωσε ο υπουργός Πολιτισμού, Μ. Λιάπης, κατά την απονομή των Κρατικών Βραβείων Ποιότητας (26/11).
Ο υπουργός παρουσίασε το «νέο» θεσμικό πλαίσιο ως «νέο περιβάλλον όπου ο ελληνικός κινηματογράφος θα ανθίσει, ενταγμένος στην αναπτυξιακή διαδικασία της χώρας». Τι εννοεί όμως με τον όρο «ανάπτυξη»; Καταρχήν, «φορολογικά κίνητρα» για «προσέλκυση ιδιωτών - επενδυτών στην κινηματογραφική βιομηχανία», σε συνδυασμό με τις «πολιτιστικές χορηγίες». «Αν θέλουμε να έχουμε σύγχρονη πολιτική για τον ελληνικό κινηματογράφο, οφείλουμε να δώσουμε κίνητρα για να διευρυνθεί ο κύκλος της χρηματοδότησης. Αυτό απαιτεί η λογική της αγοράς. Αυτό απαιτεί η κοινή λογική», δήλωσε απροκάλυπτα ο υπουργός!
Αναφέρθηκε και στην «ξαναζεσταμένη σούπα» των ξένων παραγωγών στην Ελλάδα, «με ένα νέο θεσμό που θα εξυπηρετεί παραγωγές από το εξωτερικό», παρά τη θλιβερή πραγματικότητα που βιώνουν οι κινηματογραφικές υποδομές των χωρών της Α. Ευρώπης, τις οποίες «ξεζούμισε» το Χόλιγουντ χωρίς κανένα θετικό αποτέλεσμα γι' αυτές, εκτός από την πρόσκαιρη επιβίωσή τους.
Η αντιμετώπιση του κινηματογράφου ως «προϊόντος» προς πώληση προκύπτει και από την υπουργική φράση ότι η «ελληνική δημιουργία» πρέπει «να πληροί τα υψηλά διεθνή - ποιοτικά κριτήρια». Ακόμη κι έτσι, θα περίμενε κανείς να ακούσει τον υπουργό να λέει αν προτίθεται το ΥΠΠΟ να ξεκινήσει να δημιουργεί μια αποκλειστικά δημόσια, μη εμπορευματική, κινηματογραφική υποδομή. Αντίθετα, σπεκουλάρισε πολιτικά στο ότι υπάρχει κωδικός στον προϋπολογισμό για το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, γεγονός που μόνο τον ίδιο ικανοποιεί, αφού ήδη το ΕΚΚ εντάσσεται στο νόμο περί ΔΕΚΟ, δηλαδή αντιμετωπίζεται με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια όπως κάθε άλλη ΑΕ. Επομένως, δε χρειάζεται ιδιαίτερη ανάλυση για το τι εννοεί με τη φράση του «μια πιο αποδοτική και ορθολογική διαχείριση των οικονομικών πόρων», επαναλαμβάνοντας ότι «είναι γνωστά τα πεπερασμένα όρια των δημόσιων οικονομικών»...
Τις «Τέσσερις Εποχές του Ερωτα» τραγουδά η Κρινιώ Νικολάου, κάθε Πέμπτη, στο «Χαμάμ» (Δημοφώντος 97, Ανω Πετράλωνα, 210 3421212). Ενα πρόγραμμα με αγαπημένα ελληνικά τραγούδια, ξένα κινηματογραφικά και προσωπικά της τραγούδια, ντυμένα με δυνατές, βουβές κινηματογραφικές εικόνες, που προβάλλονται στο πίσω μέρος της σκηνής. Μαζί της οι Βαγγέλης Παναγόπουλος (κιθάρα, τραγούδι), Βλαδίμηρος Πέτσας (κρουστά), Γιώργος Πολίτης (μπάσο). Επιμέλεια εικόνων - video: Τώνια Γουνιτσιώτη.