Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι όλα τα παραπτώματα έχουν την ίδια σημασία και χρειάζονται την ίδια αυστηρότητα.

Βέβαια, σαν παιδιά κάναμε τις αταξίες μας, αλλά δεν έφταναν στο παράπτωμα. Εξάλλου, δε θέλαμε να χάσουμε τον κινηματογράφο 4-6 το απόγευμα της Κυριακής και μετά τραπεζάκι στο ζαχαροπλαστείο, δίπλα στο τζάμι για να βλέπουμε την πλατεία και να μας βλέπουν να τρώμε την πάστα μας.

Τώρα όλα αυτά είναι μυθολογία.

Αλλά για ποια Δικαιοσύνη πρόκειται; 'Η η Δικαιοσύνη δεν είναι ενιαία, ή αλλάζει με την κυρίαρχη πολιτική που επικρατεί σε δεδομένες καταστάσεις...

Ποια ήταν η Δικαιοσύνη των δεκαετιών του '40 και του '50 όταν δικαστές δίκαζαν αμούστακα αγόρια και αφίλητα κορίτσια, δις ή τρις εις θάνατον επειδή πολέμησαν τον εχθρό, ντόπιο και ξένο;

Βέβαια, τους νόμους, που συναπαρτίζουν το σώμα της Δικαιοσύνης, άνθρωποι τους φτιάχνουν και άνθρωποι τους καταστρατηγούν.

Ωστόσο, υπάρχουν περιπτώσεις που δεν μπορεί να αφαιρεθεί το ανθρώπινο συναισθηματικό δίκαιο, που η Δικαιοσύνη, τυφλή καθώς είναι, δεν έχει προβλέψει.

Ομως, ποιο καθεστώς επικρατεί στις γυναικείες ποινικές φυλακές της χώρας μας; Με ποιες άλλες συγκρατούμενες θα μοιράζονται, αυτά τα νεαρά κορίτσια, τα κελιά τους, την ώρα του φαγητού, του ύπνου, της ανάπαυσης;

Πόσο δίκαιο και ηθικό είναι σε μια ευνομούμενη πολιτεία να μη λαμβάνονται από τη Δικαιοσύνη κάποια στοιχειώδη κοινωνικά δεδομένα.

Ας μην είναι πάντα τυφλή η Δικαιοσύνη...