Σκάνδαλα, μίζες, διαφθορά, συναλλαγή, εκβιασμοί, αδιαφάνεια. Τι φταίει; Η «κακότητα» των ανθρώπων; Η ατελής φύση του ανθρώπινου είδους; Και τότε γιατί όλα τα παραπάνω συνιστούν και αντιμετωπίζονται ως πολιτικό πρόβλημα; Γιατί δεν τα παραπέμπουμε σε ψυχολόγους, ανθρωπολόγους, κοινωνιολόγους;

Σωστά εντοπίζεται ότι το πρόβλημα της διαφθοράς είναι πολιτικό. Αλλά τα αίτια των πολιτικών προβλημάτων βρίσκονται (πάντα) στη βάση του κοινωνικο-οικονομικού και πολιτικού συστήματος, του οποίου και συνιστούν την εκδήλωση, την έκφραση, το εποικοδόμημα.

Η διαφθορά, επομένως, του πολιτικού τους συστήματος είναι προϊόν των δομών του. Της διάρθρωσής του. Του ταξικού - εν τέλει - χαρακτήρα του.

*

Πάμπολλες φορές έχουμε ακούσει από τους διαχειριστές της σήψης και της διαφθοράς ότι η ανάλυση που παραπέμπει στην ταξική προσέγγιση του θέματος, είναι μια ανάλυση «δογματική», «στενόμυαλη», «ξύλινη». Πολλές, μάλιστα, από αυτές τις κατηγορίες περί «κολλήματος των κομμουνιστών», προέρχονται από τους βουτηγμένους μέχρι το λαιμό στο σύστημα της λαμογιάς και της αρπαχτής...

Κάνουν, απλώς, τη δουλειά τους. Οπως τη δουλειά τους κάνουν ο κ. Καραμανλής και ο κ. Παπανδρέου, που είτε με τα «πηγαίνετε στη Δικαιοσύνη», είτε με τα «πηγαίνετε στον εισαγγελέα», είτε με τις εξεταστικές, υποδύονται τους φορείς της «κάθαρσης» και της «εξυγίανσης» του συστήματος.

Ενόσω, λοιπόν, αυτοί θα κάνουν τη δουλειά τους (θα εξαπατούν δηλαδή με επικοινωνιακά τρικ το λαό), βγάζοντας για τις ανάγκες του παιχνιδιού και μερικά από τα άπλυτά τους στη φόρα, οι υπόλοιποι ας θυμούνται:

*

Η κυρία Ράις, πριν γίνει υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, είχε γίνει ...τάνκερ, αφού η «Σέβρον» βάφτισε ένα από τα πετρελαιοφόρα της με το όνομα της κ. Ράις εκτιμώντας τις υπηρεσίες της προς την εταιρεία...

*

Ο ιμπεριαλιστικός χαρακτήρας του ΝΑΤΟ ουδέποτε μετεβλήθη επειδή πριν λίγα χρόνια αποπέμφθηκε ο Β. Κλάες από γενικός γραμματέας του, λόγω της εμπλοκής του στο σκάνδαλο με τα ελικόπτερα «Augusta», ούτε βεβαίως το πλιάτσικο στο Ιράκ έπαψε να είναι πλιάτσικο επειδή επήλθε «κάθαρση» στην πυραμίδα του ΝΑΤΟ.

*

Ουδέποτε «συναχώθηκε» ο καπιταλισμός στις ΗΠΑ, όταν τη δεκαετία του '70 βρέθηκε στο στόχαστρο η δυναστεία Ροκφέλερ ή επειδή τη δεκαετία του '90 συνέβη κάτι ανάλογο με τη «Microsoft» του Μπιλ Γκέιτς, ή επειδή κατέρρευσε η δεμένη με χίλια νήματα διαπλοκής με το Λευκό Οίκο εταιρεία Enron, ή επειδή υπήρξαν από το Γουότερ-γκέιτ μέχρι το Ιράν-γκέιτ. Οσο για τις πολυεθνικές, με τα 1,5 δισ. δολάρια που σπρώχνουν σε Χίλαρι, Ομπάμα και Κέιν, ξέρουν καλύτερα ποιοι εκλέγουν τους Προέδρους στις ΗΠΑ.

*

Ουδέποτε μετεβλήθη ο χαρακτήρας της ΕΕ, όπως προέβλεπαν επί προεδρίας Σαντέρ διάφοροι «φωστήρες», λόγω της αποπομπής της Κομισιόν για σκάνδαλα και ουδέποτε έπαψαν οι επίτροποι να διορίζονται με βάση την προϋπηρεσία που έχουν σε πολυεθνικές ή να προστρέχουν σε αυτές μετά την «ευδόκιμη» θητεία τους στην Κομισιόν.

*

Ούτε τα «καθαρά χέρια» των εισαγγελέων εξάγνισαν το σύστημα στην Ιταλία του Μπερλουσκόνι και της «κεντροαριστεράς», ούτε η αυτοκτονία Μπερεγκοβουά έφερε την «κάθαρση» στη Γαλλία του Σιράκ, με την περιώνυμη θητεία του στο Δήμο του Παρισιού. Αντιθέτως, η θητεία των Σρέντερ και Μπλερ σε πρωθυπουργικούς θώκους εκτιμήθηκε τα μάλα, τόσο από την «Γκάζπρομ» όσο και από την «JP Morgan».

***

Πέρα από τα βαρύγδουπα για τη «Ζήμενς», πέρα από τα φληναφήματα για την υπόθεση Ζαχόπουλου, υπάρχει η μακρά ιστορία των αποστημάτων του συστήματος που το σπάσιμό τους συνιστά ταυτόχρονα και μια ιστορία κουκουλώματος των βαθύτερων αιτίων που τα γεννά.

Το μοναδικό, λοιπόν, που εγγυάται την κάθαρση είναι η συθέμελη ανατροπή του συστήματος που γεννά, αναπαράγει και τρέφεται από τα σκάνδαλα. Ως τότε οι «εισαγγελείς» του σήμερα θα εναλλάσσονται στη θέση των «μιζαδόρων» του χτες. Και τούμπαλιν.

«Πιο πυκνές πρωτοβουλίες για κοινή δράση» τιτλοφορείται άρθρο του κ. Παπαδημούλη στα χτεσινά «Νέα». Κατά τον ευρωβουλευτή, οι «πιο πυκνές πρωτοβουλίες» αφορούν προφανώς σ' εκείνες που θα αναλάβει ο ΣΥΝ και η «κοινή δράση» αφορά φαίνεται στο ΠΑΣΟΚ. Αλλωστε, κατά το σημαίνον στέλεχος του ΣΥΝ, «το βασικό ερώτημα - για το κόμμα του - δεν είναι με ποιους, αλλά τι θέλουμε να αλλάξει»...

Ενδιαφέρουσα άποψη. Πολύ περισσότερο που περιγράφει την αλήθεια για το «με ποιους» θέλει να πάει ο ΣΥΝ. Καθότι, και παρά το τι ισχυρίζεται ο κ. Παπαδημούλης, τελικά «έρχεται η στιγμή για να αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θ' αφήσεις». Και τούτο είναι το βασικό. Γιατί το «με ποιους» (πχ: με τους εργάτες ή με τα αφεντικά τους), είναι εκείνο που προσδιορίζει επακριβώς το «τι», το «πώς» και το «αν» θες να αλλάξεις οτιδήποτε.

Στο ΣΥΝ, έχουν αποφασίσει «με ποιους». Από καιρό. Απλώς ο κ. Παπαδημούλης το εκφράζει πιο ανοιχτά από τους συναδέλφους του.