Η διήμερη επίσκεψη του πρωθυπουργού, Γ. Παπανδρέου, στο Ισραήλ αποτέλεσε, όπως όλα δείχνουν, το επιστέγασμα της εδραίωσης μιας διμερούς στρατηγικής προσέγγισης και συμμαχίας, στο πλαίσιο των ιμπεριαλιστικών συνασπισμών, τα θεμέλια της οποίας τέθηκαν εδώ και καιρό. Τα δείγματα αυτής της σύσφιξης σχέσεων ήταν εμφανή την εποχή που ο Γ. Παπανδρέου ήταν υπουργός Εξωτερικών και επισκεπτόμενος τα παλαιστινιακά εδάφη, το 2002, εν μέσω της κλιμάκωσης αιματηρών ισραηλινών επιθέσεων ενάντια στους Παλαιστινίους συνιστούσε «αυτοσυγκράτηση εκατέρωθεν».

Την ίδια γραμμή πλεύσης ακολούθησε και η κυβέρνηση Καραμανλή, της οποίας η υπουργός Εξωτερικών, Ντ. Μπακογιάννη, συναινούσε, διά της απουσίας σαφούς καταδίκης, στην αιματηρή ισραηλινή εισβολή στο Λίβανο, το 2006, και στην περαιτέρω εμπλοκή της Ελλάδας στα ιμπεριαλιστικά σχέδια για την περιοχή, διά της παρουσίας ελληνικού πολεμικού πλοίου, στις περιπολίες στις λιβανικές ακτές, υπό το μανδύα της ειρηνευτικής δύναμης του ΟΗΕ. Η κ. Μπακογιάννη, πάλι, αρκέστηκε σε ψελλίσματα περί «αναγκαιότητας τερματισμού της βίας» και κατά τη διάρκεια της πολύνεκρης ισραηλινής επιχείρησης στη Λωρίδα της Γάζας, στις αρχές του 2009.

Ακολούθησαν οι πρώτες κοινές στρατιωτικές ασκήσεις στο Αιγαίο, που ...όλως τυχαίως έμοιαζαν με προσομοίωση επίθεσης στο Ιράν, και άνοιξαν για τα καλά την πόρτα της διατύπωσης περαιτέρω αξιώσεων, εκ μέρους του Ισραήλ, για συμμετοχή στο ΝΑΤΟ. Ακολούθησαν νέες ασκήσεις σε Αιγαίο και Ιόνιο, που διεκόπησαν με αφορμή την αιματηρή ισραηλινή επίθεση στη νηοπομπή βοήθειας στις 31 του Μάη, μόνο για να επαναληφθούν και να ολοκληρωθούν λίγες μόλις μέρες πριν την τωρινή επίσκεψη Παπανδρέου. Την πρώτη, όπως φρόντισε και ο ίδιος πολλάκις να επισημάνει, Ελληνα πρωθυπουργού στο Ισραήλ από το 1993, οπότε και επισήμως συνάφθηκαν σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών.

Το βέβαιο είναι ότι η συγκεκριμένη επίσκεψη δεν αποτέλεσε την πρώτη φορά που εκπρόσωπος της ελληνικής κυβέρνησης απέφυγε μεθοδικά να καταδικάσει την ισραηλινή κλιμακούμενη επιθετικότητα στην περιοχή, και ειδικότερα την κατοχή σε όλες της τις εκφάνσεις, από τους εποικισμούς και τις κατεδαφίσεις σπιτιών, μέχρι τον γενοκτόνο αποκλεισμό της Γάζας. Δεν αποτέλεσε, επίσης, την πρώτη φορά που η ελληνική κυβέρνηση ανέλαβε το «βρώμικο ρόλο» να ασκήσει πιέσεις προς τους Παλαιστινίους στο όνομα μιας γενικόλογης και ασαφούς ειρήνης, προκειμένου ν' αποδεχθούν τους όρους που η ισραηλινή πλευρά και οι ιμπεριαλιστές σύμμαχοί της θέτουν. Αυτά, φυσικά, πίσω από την «καραμέλα» των παραδοσιακά «καλών αραβο-ελληνικών σχέσεων» και την «αναγκαιότητα» ειρήνης.

Οι επιλογές των ελληνικών κυβερνήσεων, με αποκορύφωμα τη διήμερη αυτή επίσκεψη, δεν μπορεί παρά να ενταχθούν στο γενικότερο πλαίσιο της όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων που βρίσκεται σε εξέλιξη όλους τους τελευταίους μήνες στη λεγόμενη ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής. Δεν μπορεί κανείς να μη τα συνδυάσει με την αυξανόμενη ένταση στις ισραηλινο-τουρκικές σχέσεις, με την Αγκυρα να διεκδικεί άμεσα ενεργότερο περιφερειακό ρόλο φιλοδοξώντας να πλασαριστεί ως πρότυπο ενός κοσμικού μουσουλμανικού κράτους και ως γέφυρα επικοινωνίας των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων με τον μουσουλμανικό - αραβικό κόσμο. Εμμεσα οι κινήσεις της καθώς και η ένταση με τον καλό Ισραηλινό σύμμαχο καλλιεργούν το έδαφος για μια ενδεχόμενη «παρέμβαση» του αμερικανικού ιμπεριαλισμού υπό το πρόσχημα της αναγκαιότητας «αποκλιμάκωσης» και με πραγματικό στόχο την εδραίωση της παρουσίας του στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής, χωρίς αμφισβητήσεις από έτερους ανταγωνιστές.

Και όλα αυτά, με τη σειρά τους, δεν μπορεί να μη συνδυαστούν με τις πρόσφατες τροχιοδεικτικές βολές του αντιπροέδρου της ελληνικής κυβέρνησης, ο οποίος, σε μεθοδικά επιλεγμένες αποστροφές του λόγου του, συρρίκνωσε και αποχαρακτήρισε την ελληνική υφαλοκρηπίδα, όπως αυτή ορίζεται από το Διεθνές Δίκαιο, περιορίζοντάς την μόνο στα αβαθή μέχρι 200 μέτρα βάθος, που αποτελούν μόνο το 15% των διεθνών υδάτων του Αιγαίου, αφήνοντας τα υπόλοιπα στο ράφι με τις «γκρίζες ζώνες». Οι νύξεις Πάγκαλου αποτελούν τρανή απόδειξη ότι η κυβέρνηση όχι μόνο συζητάει στη βάση της αμφισβήτησης των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων, αλλά ότι έχει αποδεχθεί αυτή την αμφισβήτηση σε μεγάλη έκταση.

Το γεγονός και μόνο ότι ο κ. Παπανδρέου συναίνεσε στην εκτίμηση του Ισραηλινού πρωθυπουργού ότι «Ελλάδα και Ισραήλ είναι πυλώνες σταθερότητας στην Ανατολική Μεσόγειο» (την ώρα που οι ισραηλινές ηγεσίες αιματοκυλίζουν την περιοχή) καθώς και ότι, για άλλη μια φορά, έγινε κομιστής των θέσεων ΗΠΑ - ΕΕ - Ισραήλ, δεν μπορεί παρά να πείθει και τον πλέον αφελή ότι η ελληνική κυβέρνηση επιδιώκει ενεργότερη εμπλοκή στους περιφερειακούς ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, θέτοντας σε κίνδυνο όχι μόνο τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα αλλά και συνολικά την ειρήνη, την ασφάλεια και τα δικαιώματα των λαών της περιοχής. Μιας περιοχής που ταλανίζεται, επί μακρόν, από τους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς λόγω της γεωστρατηγικής και ενεργειακής της σημασίας και έχει γίνει πολλάκις πεδίο δράσης για επίδοξους χωροφύλακες ξένων συμφερόντων. Αυτές τις ανησυχητικές εξελίξεις μόνο οι λαοί, μέσα από την έκφραση αλληλεγγύης, και κυρίως μέσα από τον αντιιμπεριαλιστικό τους αγώνα, μπορούν να τις αποτρέψουν.

Το Κοινοβούλιο της Γεωργίας προχώρησε την Τετάρτη στην ανακήρυξη της 25ης Φλεβάρη ως «Μέρας σοβιετικής κατοχής», όπως χαρακτηρίζεται η μπολσεβίκικη επανάσταση και η επικράτησή της στη Γεωργία. Επιπλέον, ανακήρυξε και την 23η Αυγούστου, μέρα υπογραφής του Συμφώνου Μόλοτοφ - Ρίμπεντροπ, ως «Μέρα Μνήμης των θυμάτων των ολοκληρωτικών καθεστώτων», επιμένοντας στη γραμμή που έχει χαράξει η ΕΕ για την απαράδεκτη ταύτιση κομμουνισμού και φασισμού.

Η κίνηση αυτή του καθεστώτος Σαακασβίλι δεν εκπλήσσει, αφού είναι γνωστή και διακηρυγμένη η αντικομμουνιστική και αντισοβιετική στάση των σημερινών κυρίαρχων δυνάμεων της Γεωργίας. Στη χώρα αυτή, από το 2006, οι αρχές έχουν στήσει «μουσείο σοβιετικής κατοχής», ενώ το Δεκέμβρη του 2009 ανατίναξαν (!) το αντιφασιστικό μνημείο στο Κουταΐσι και τον περασμένο Ιούνη ξήλωσαν το μνημείο του Στάλιν στη γενέτειρά του, Πότι. Ταυτόχρονα, έγινε γνωστό πως με την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς θα μοιραστεί στα σχολεία το νέο βιβλίο Ιστορίας, που θα είναι ποτισμένο με το αντικομμουνιστικό και αντισοβιετικό μίσος, με στόχο από την παιδική ηλικία να μπολιάσει τις συνειδήσεις με το δηλητήριο του αντικομμουνισμού.

Επειδή η απόφαση αυτή του Κοινοβουλίου της Γεωργίας είναι αναμενόμενο πως θα χρησιμοποιηθεί και στη χώρα μας για την παραπέρα αντικομμουνιστική διαστρέβλωση των ιστορικών δεδομένων, αξίζει να αναφέρουμε ορισμένα στοιχεία για το πώς επικράτησε η Επανάσταση στη Γεωργία το 1921.

Η νίκη των δυνάμεων του σοσιαλισμού στη Γεωργία πέρασε μέσα από την οξύτατη αντιπαράθεση με τους οπορτουνιστές. Αντιπαράθεση, που πήρε χαρακτήρα ένοπλης σύγκρουσης. Οι μενσεβίκοι που κατέλαβαν την εξουσία το Νοέμβρη του 1917, με τη βοήθεια άλλων αντεπαναστατικών δυνάμεων, συγκρότησαν Εθνικό Σοβιέτ και στρατό. Το Φλεβάρη του 1918, η αντιπαράθεσή τους με τους μπολσεβίκους οξύνθηκε και προχώρησαν στο κλείσιμο των μπολσεβίκικων εφημερίδων και ματοκύλησαν τις διαδηλώσεις των εργατών στην Τιφλίδα. Οι μπολσεβίκοι πέρασαν στην παρανομία.

Το 1918 οι μενσεβίκοι και οι άλλες αντεπαναστατικές δυνάμεις ανακήρυξαν τη Γεωργία «Ανεξάρτητη Δημοκρατία». Στη χώρα μπήκαν γερμανο-τουρκικά στρατεύματα, τα οποία στη συνέχεια, το 1919, αντικαταστάθηκαν από αγγλικά.

Από το 1919 οι μπολσεβίκοι, κάτω από την καθοδήγηση του Γ. Ορτζονικίντζε, ξεκίνησαν την προετοιμασία της ένοπλης εξέγερσης, ενάντια στις αντεπαναστατικές αρχές και τα ξένα στρατεύματα. Τον Οκτώβρη και το Νοέμβρη του 1919, οι εργαζόμενοι σε πολλές περιοχές της Γεωργίας πραγματοποίησαν εξεγέρσεις. Η δύσκολη εσωτερική και εξωτερική κατάσταση υποχρέωσε τους μενσεβίκους να υπογράψουν συμφωνία με τη Σοβιετική Ρωσία, στη βάση της οποίας θα έπρεπε να διώξουν από τη χώρα τα ξένα στρατεύματα και τους Ρώσους αντεπαναστάτες και να νομιμοποιήσουν τις μπολσεβίκικες οργανώσεις.

Το Μάη του 1920 οργανώθηκε το Κομμουνιστικό Κόμμα Γεωργίας και οι κομμουνιστές, βγαίνοντας από την παρανομία, ανέπτυξαν μεγάλη δράση μέσα στις λαϊκές μάζες, κάτι που ενόχλησε τους μενσεβίκους, οι οποίοι προχώρησαν σε νέες διώξεις σε βάρος του ΚΚΓ.

Τη νύχτα της 11ης προς 12η Φλεβάρη 1921, σε πολλές πόλεις και περιοχές της χώρας, ξέσπασε η ένοπλη εξέγερση ενάντια στους μενσεβίκους. Η επαναστατική κυβέρνηση ανακήρυξε τη Γεωργία Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία και τέθηκε επικεφαλής του αγώνα ενάντια στα στρατεύματα κυβέρνησης και ξένων.

Στις 25 Φλεβάρη 1921, τμήματα της 11ης Κόκκινης Στρατιάς της Σοβιετικής Ρωσίας κατέφθασαν για να συνδράμουν στην επιτυχία της εξέγερσης και μαζί με τμήματα Γεωργιανών επαναστατών μπήκαν στην Τιφλίδα και ανέτρεψαν την κυβέρνηση των μενσεβίκων. Στα τέλη Μάρτη 1921, η Γεωργία είχε απαλλαγεί ολοκληρωτικά από τα στρατεύματα ξένων και μενσεβίκων.

Αυτήν την ιστορική αλήθεια επιδιώκουν να παρουσιάσουν ως «κατοχή» οι αρχές της Γεωργίας, σε μια προσπάθεια να διαστρεβλώσουν και να σβήσουν τις επαναστατικές παραδόσεις του λαού της Γεωργίας.

Απορία: Εάν τα αντεργατικά μέτρα εγγυώνται τη σωτηρία της Ελλάδας, τότε γιατί διαφωνεί;

Είναι κατάντια το ΠΑΣΟΚ ως η δηλωμένη σοσιαλδημοκρατία της Ελλάδας να συναγελάζεται παίρνοντας εύσημα για το κυβερνητικό του έργο από το ακροδεξιό κόμμα της Βουλής.

Απορία: Μήπως βρισκόμαστε ενώπιον ενός νέου «σοσιαλφασισμού»;

Απορία: Μήπως αυτό γίνεται για να σκεπαστεί η διευρυνόμενη νέα επιδρομή των τοκογλύφων, Ελλήνων και ξένων;

Είναι κατάντια να παίρνονται σημαντικές αποφάσεις στη Βουλή των Ελλήνων με συνοπτικές διαδικασίες και Προεδρικά Διατάγματα.

Απορία: Μήπως συντελείται ως κατ' ουσία επιβολή κοινοβουλευτικής δικτατορίας, γιατί εδώ παραβιάζουν ασυστόλως το Συντάγμα;

Είναι κατάντια τα μεγάλα εθνικά και διεθνή κεφαλαιοκρατικά συμφέροντα να αποτελούν το «άβατο» οποιουδήποτε κρατικού ελέγχου και επιβάρυνσης με τη συναίνεση του αστικού πολιτικού κόσμου.

Απορία: Μήπως η πολυσυζητημένη λεγόμενη κυβέρνηση των επιχειρηματιών ήδη ασκείται με τους κατά νόμο υπεύθυνους των επιχειρήσεων;

Είναι κατάντια αστοί πολιτικοί και δημοσιογράφοι να μιλούν για το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα χωρίς να το προσδιορίζουν πολιτικά και κοινωνιολογικά ως το αστικό πολιτικό σύστημα.

Απορία: Αυτό είναι αποτέλεσμα μειωμένης αντίληψης και γνώσης, κοινής αγραμματοσύνης ή ηθελημένης προσπάθειας συγκάλυψης αυτού του ίδιου διεφθαρμένου συστήματος από αυτούς τους ίδιους που υποκριτικά το καταγγέλλουν;