Associated Press

Η «δημοκρατία» εν δράσει

«Εχω ψηφίσει σε όλες τις εκλογές από την εποχή της Ακίνο. Δε νομίζω ότι οι εκλογές θα αλλάξουν τίποτα. Οι εκλογές εδώ είναι "φιέστα" - ένα μεγάλο πανηγύρι των υποψηφίων που σκορπίζουν εκατομμύρια για να αγοράσουν ψήφους, για να κάνουν θεαματικές προεκλογικές εκστρατείες και ρητορικές ασκήσεις. Η έλλειψη επιλογής για τους ψηφοφόρους όμως παραμένει. Το ερώτημα της νομιμότητας της σημερινής Προέδρου πρέπει να λυθεί», θα δηλώσει η Φατίμα Λασάι, 37 ετών, συγγραφέας, από τη Μανίλα, δίνοντας και ένα στίγμα για τη σημερινή πολιτική κατάσταση.

Η Πρόεδρος των Φιλιππίνων, Γκλόρια Αρόγιο, είχε επιβάλει άγρια φορολογικά μέτρα το 2004 - 1,43 δισ. δολάρια ήταν ο ονομαστικός στόχος της, ή περίπου το 1,8% του ΑΕΠ του 2003 -, για να αντιμετωπιστεί το εξωτερικό χρέος, που έφθανε τότε το 70% του ΑΕΠ. Το 78% του πληθυσμού είχε έτοιμη την απάντηση: Δε χρειαζόταν να επιβληθούν νέοι φόροι, έλεγε, αλλά να σταματήσει η φοροαποφυγή των πλουσίων. Η Αρόγιο, όμως, όπως πάντα, αγνόησε τη λαϊκή βούληση και προτίμησε να επιβάλει «χαράτσια» που έπληξαν κυρίως τους 27 εκατ. Φιλιππινέζους (το 36,8% του πληθυσμού) που ζουν με λιγότερο από ένα δολάριο τη μέρα και δεν έχουν καν επαρκή στέγαση. Ο πληθυσμός αυξάνεται, το κατά κεφαλήν ΑΕΠ μειώνεται και οι ανισότητες είναι αβυσσαλέες. Μία οικογένεια, οι Αγιάλα, ελέγχει το 18% του ΑΕΠ. Δέκα οικογένειες ελέγχουν το 56,2% του ΑΕΠ!

Μιλώντας στη «Γουόλ Στριτ Τζόρναλ», η πρώην συμμαθήτρια του Μπιλ Κλίντον και τυπική εκπρόσωπος της αστικής τάξης των Φιλιππίνων δήλωσε ότι οι πρόσφατες ενδιάμεσες εκλογές στη χώρα αποτέλεσαν «δημοψήφισμα για την πολιτική της».

Μεσούσης της καταμέτρησης, η Πρόεδρος προέβλεψε το αποτέλεσμά της: Οτι, δηλαδή, η αντιπολίτευση δε θα αποσπάσει επαρκείς πλειοψηφίες στη Βουλή των Αντιπροσώπων και στη Γερουσία για να την αποπέμψει, κάτι που έχει επιχειρήσει τρις λόγω της άγριας βίας και νοθείας του 2004. Η Αρόγιο ανησυχεί μόνο για ένα πράγμα: Αν θα μείνει Πρόεδρος έως το 2010.

Με 126 και πλέον νεκρούς στην εκλογική διαδικασία και τουλάχιστον 100.000 ψήφους εκτός της διαδικασίας, οι ισχυρισμοί περί «ειρηνικών» και «δίκαιων» εκλογών μοιάζουν αστείοι. Η συμμετοχή έπεσε κατακόρυφα από το 77% έως και στο 50%. Ο διεθνής Τύπος φυσικά αγνοεί τέτοια άβολα στοιχεία: Το κύριο για ΗΠΑ και ΕΕ είναι πως η Αρόγιο είναι σύμμαχος στον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας», και τα δυτικά ΜΜΕ πειθαρχούν, σχεδόν ανεξαίρετα, στο πρόταγμα της υποστήριξής της. Οι «αγορές» ενέκριναν την (προαναγγελθείσα) νίκη Αρόγιο: Οι χρηματιστηριακοί δείκτες ανέβηκαν στα καλύτερα επίπεδα της 10ετίας.

Το «κρυμμένο χέρι» των ΗΠΑ στις εκλογές - κατά την έκφραση της εφημερίδας «Ασια Τάιμς» - σπρώχνει για διατήρηση της εξουσίας της Αρόγιο, ώστε να συνεχιστούν οι πόλεμοι εναντίον της Αριστεράς, εναντίον των μουσουλμανικών ένοπλων οργανώσεων του νότου, αλλά και κάθε οργάνωσης που αντιστέκεται στις επιλογές των κυρίαρχων της χώρας: Από το 2005 έως το Φλεβάρη εφέτος, σύμφωνα με την οργάνωση προάσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων Karapatan, πάνω από 800 άνθρωποι είχαν εκτελεστεί από «αγνώστους» - σχεδόν όλες οι υποθέσεις αποδίδονται σε ενέργειες του στρατού, όπως επισήμανε ο Φίλιπ Αλστον, ειδικός συντονιστής του ΟΗΕ, αλλά η κυβέρνηση κώφευσε.

Το φονικό και αντιδραστικό καθεστώς στις Φιλιππίνες, που τα διεθνή ΜΜΕ αρέσκονται να αποκαλούν «λειτουργική δημοκρατία», διατηρείται...

Ωστόσο, το όλο ζήτημα έχει μια ιστορική διαδρομή που καμιά εκ των δυο εξουσιών, πολιτειακή κι εκκλησιαστική, αναφέρει στις πραγματικές διαστάσεις. Είναι ιστορικά αποδεδειγμένη η άρνηση του ορθόδοξου ιερατείου να αποδεχτεί την Ελληνική Επανάσταση του 1821. Αντίθετα προς αυτό, είναι γνωστός ο αντιστασιακός απελευθερωτικός ρόλος του κατώτερου κλήρου, των απλών παπάδων σε πόλεις και χωριά. Ηταν μια έμμεση ταξική αντίθεση μεταξύ των κοτζαμπάσηδων και των κολίγων. Οποιαδήποτε σύγχρονη αναφορά στο ζήτημα της σχέσης Πολιτείας - Εκκλησίας, του ρόλου της και των επιπτώσεών της στο λαό, είναι υποχρεωμένη να καταφεύγει σ' αυτή την ιστορική αλήθεια από τη γέννηση του νεότερου ελληνικού κράτους. Ο διαχωρισμός στους κόλπους της Εκκλησίας συνεχίζεται και στα γεγονότα του εμφυλίου πολέμου, στον αρνητικό ρόλο του ανώτερου ιερατείου - πλην πεφωτισμένων εξαιρέσεων.

Σήμερα, στην εποχή της «παγκοσμιοποίησης» που προσπαθεί να μεταβάλλει τους λαούς σε χωρίς όνομα και ταυτότητα μάζα, το ζήτημα του ρόλου Εκκλησίας και Πολιτείας παίρνει ανάλογες διαστάσεις. Το εκκλησιαστικό ιερατείο νιώθει να απειλείται η αποκλειστική παρουσία του από διεφθαρμένους τρόπους ζωής και σατανικά δόγματα που επιβάλλονται από αλλοδαπά κέντρα εξουσίας. Γι' αυτό και θεωρεί την εμμονή του να καθορίζει εν πολλοίς τα πολιτειακά ζητήματα ως λυδία λίθο εξουσίας. Από την πλευρά της η πολιτειακή εξουσία χρησιμοποιεί εκάστοτε την Εκκλησία ως αποδιοπομπαίο τράγο στη δυστοκία της να επιλύσει καθαρά πολιτικά ζητήματα, όπως αυτό της Μέσης Ανατολής, που σχετίζεται με το όλο της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Προσπαθεί να βάλει στο ίδιο κεφάλι την παλαιστινιακή μαντίλα και το εβραίικο σκουφάκι. Αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής είναι η εμπλοκή του Πατριαρχείου της Ιερουσαλήμ σε πολιτικές αντιδικίες που δεν του ανήκουν. Η ερώτηση είναι σαφής: Ποιος έδωσε το δικαίωμα στο Πατριαρχείο να ασκεί επαμφοτερίζουσα πολιτική που ουσιαστικά αντίκειται στον ουδέτερο πνευματικό του ρόλο;