Σύμφωνα με καταγγελίες που είδαν το φως της δημοσιότητας τις προηγούμενες μέρες, ομάδες εργοδοτών στη Βόρεια Ελλάδα έχουν δημιουργήσει κλειστές ομάδες σε μέσα «κοινωνικής δικτύωσης» στο διαδίκτυο, στις οποίες αναρτούν «μαύρες λίστες» προκειμένου να μην μπορούν να βρίσκουν στο εξής δουλειά πουθενά εργαζόμενοι που έχουν προσφύγει στην Επιθεώρηση Εργασίας ή στα δικαστήρια διεκδικώντας εργασιακά τους δικαιώματα.

Πρόκειται βέβαια για ένα ακόμα χαρακτηριστικό παράδειγμα της εργοδοτικής τρομοκρατίας, η απογείωση της οποίας πατάει πάνω στο αντεργατικό πλαίσιο που διευρύνει συνεχώς η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, συνεχίζοντας το «έργο» των προκατόχων της. Χαρακτηριστική πλευρά μάλιστα, που δίνει τη δυνατότητα στην εργοδοσία να εντείνει τους εκβιασμούς, τις απειλές και τις διώξεις σε βάρος των εργαζομένων, είναι το συνεχώς διευρυνόμενο αντεργατικό πλαίσιο, που της επιτρέπει αν θέλει να αλλάζει εργαζόμενους σαν τα πουκάμισα, με τη «δοκιμαστική περίοδο» για τους νεοπροσλαμβανόμενους, που πήγε από τους 2 στους 12 μήνες, με τις ελαστικές μορφές απασχόλησης, με τη δουλειά με ημερομηνία λήξης κ.ο.κ.

Κι όμως, τα κυβερνητικά στελέχη επιμένουν να καμώνονται τους... «ανήξερους»! Δεν πάει πολύς καιρός, μέσα Ιούλη ήταν, όταν η υπουργός Εργασίας, Εφη Αχτσιόγλου, απαντώντας στις καταγγελίες του ΚΚΕ μέσα στη Βουλή πως κανένα μέτρο δεν παίρνει η κυβέρνηση για να διασφαλίσει ότι οι εργαζόμενοι που προσφεύγουν στην Επιθεώρηση Εργασίας δεν θα καταλήγουν σε «μαύρες λίστες» των εργοδοτών, είχε καταφύγει στην προβοκάτσια, ισχυριζόμενη ότι... το ΚΚΕ «καλεί τους εργαζόμενους να μην κάνουν καταγγελίες στην Επιθεώρηση Εργασίας, λέγοντας ότι όποιος καταγγέλλει στο Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας, την άλλη μέρα δεν βρίσκει δουλειά»!

Σαν άλλη... Μαρία Αντουανέτα, η υπουργός «απορούσε» τάχα για τις καταγγελίες του ΚΚΕ, λες και δεν γνωρίζει την τρομοκρατία που ασκεί η εργοδοσία μέσα στους χώρους δουλειάς, λες και δεν γνωρίζει τις μάχες που δίνουν οι κομμουνιστές και άλλοι πρωτοπόροι εργαζόμενοι απέναντι τόσο στην εργοδοτική ασυδοσία όσο και στην πολιτική της κυβέρνησης που την διευκολύνει, όπως έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ και με την επιβολή πρόσθετων εμποδίων στην κήρυξη απεργίας ακριβώς εκεί που εντείνονται οι απειλές και οι εκβιασμοί της εργοδοσίας, δηλαδή στο επίπεδο της επιχείρησης.

Το ίδιο... «ανήξερος» για την εργοδοτική τρομοκρατία εμφανίστηκε πριν από λίγες μέρες και ο υφυπουργός Εργασίας, Ν. Ηλιόπουλος. Σε συνέντευξή του για την περιβόητη «επέκταση» ορισμένων κλαδικών ΣΣΕ, ισχυρίστηκε ότι πλέον «οποιοσδήποτε που δουλεύει σε κλάδο με εν ισχύ κλαδική σύμβαση και αμείβεται με χειρότερους όρους, έχει αυτομάτως το δικαίωμα να απευθυνθεί στην Επιθεώρηση Εργασίας» και τότε «με έναν έλεγχο, η Επιθεώρηση Εργασίας θα επιβάλει τη νομιμότητα, ώστε να πληρώνεται με τον νόμιμο μισθό».

Η «επέκταση» για την οποία μιλά η κυβέρνηση, όμως, ακόμα και σε αυτούς τους λίγους κλάδους στους οποίους υπάρχει κλαδική σύμβαση και «επεκτείνεται», στην πραγματικότητα αφήνει εκτός το πολύ μεγάλο και συνεχώς διευρυνόμενο τμήμα εργαζομένων που δουλεύουν σε καθεστώς «ευελιξίας», αφήνει δηλαδή εκτός ακριβώς εκείνους τους εργαζόμενους που είναι ακόμα πιο «ξεκρέμαστοι» απέναντι στην εργοδοτική τρομοκρατία.

Πολύ περισσότερο, δεν μας λένε τα κυβερνητικά στελέχη που εμφανίζονται «ανήξερα» για τις «μαύρες λίστες», τι μέτρα παίρνει η κυβέρνησή τους για τον έλεγχο της εφαρμογής των ΣΣΕ χωρίς να χρειάζεται η καταγγελία εργαζόμενου; Γιατί για παράδειγμα δεν μπορεί να υπάρχει ηλεκτρονικός έλεγχος των αναλυτικών δηλώσεων των εργοδοτών και να φαίνεται αυτόματα ποιος εργαζόμενος πληρώνεται με λιγότερα από τη σύμβαση του κλάδου του; Τις δυνατότητες αυτές ξέρουν να τις χρησιμοποιούν μόνο για τις χιλιάδες κατασχέσεις τραπεζικών λογαριασμών λαϊκών νοικοκυριών, ακόμα και για οφειλές λίγων ευρώ; Είναι κι αυτή μια πλευρά της υποκρισίας και της ταξικής στράτευσης της κυβέρνησης για τα συμφέροντα του κεφαλαίου...

Και απάντηση τόσο στην υποκρισία αυτή όσο και στην εργοδοτική τρομοκρατία και την πολιτική που την στηρίζει μπορεί να δώσει μόνο η πάλη των εργαζομένων! Η άνοδος της οργάνωσής τους, η ενίσχυση της ταξικής αλληλεγγύης απέναντι στην επίθεση του κεφαλαίου, η αλλαγή συσχετισμών σε όλα τα επίπεδα, η συντονισμένη πάλη ενάντια στον πραγματικό αντίπαλο, το κεφάλαιο και τις δυνάμεις που υπηρετούν τα συμφέροντά του.